ยอดหญิงแห่งวังหลัง - ตอนที่ 14.1

ตอนที่ 14-1 ปิ่นปักผม

ฮูหยินใหญ่ฟื้นคืนสติ และเริ่มต่อว่าแม่นมหลินด้วยความรุนเเรง

“เป็นเพราะความไว้ใจ จึงมอบได้หมายงานนี้ให้เจ้าจัดการแทนข้า

เคยบอกกล่าวกับเจ้าหลายครั้งแล้วว่า ให้รีบนำเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้คุณหนูสาม เหตุใดเจ้าจึงมิรีบไปรับมัน?

เว่ยหยางคือคุณหนูสามของตระกูลหลี่ บุตรสาวของอำมาตย์หลี่ จะต้องให้นางมาทนรอการทำงานที่เชื่องช้าของเจ้า เช่นนั้นหรือ?

เป็นเรื่องมิสมควรอย่างยิ่ง ที่จะทำให้คุณหนูสามของเราสวมเสื้อผ้าเก่าออกไปในที่สาธารณะ

เป็นเพราะพวกเจ้า ที่ทำให้เกิดเรื่องเข้าใจผิดระหว่างเราแม่ลูก?

และทำให้ผู้อื่นคิดว่า ข้าปฏิบัติต่อคุณหนูสามอย่างมิใยดี”

เมื่อได้ฟังคำกล่าวของฮูหยินใหญ่หลี่เว่ยหยางยังคงเลื่อมใสในการเล่นละครได้สมบทบาทของนาง

แต่ก็หัวเราะอย่างเย็นชาอยู่ภายในใจ

ฮูหยินใหญ่ก็ยังคงเป็นฮูหยินใหญ่คนเดิมมิเปลี่ยนแปลง ทุกคำที่นางกล่าวออกมานั้น ช่างตรงประเด็นเสียเหลือเกิน

เป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้ นางมิต้องเสียเวลาเอ่ยปากกล่าวอันใดให้เสียแรง

แต่หากนางทำเช่นนั้น ฮูหยินใหญ่ก็จะอับอาย และเสียหน้าจนแทบจะมุดแผ่นดินหนี

แต่ในทางกลับกัน เมื่อฮูหยินใหญ่กล่าวคำเหล่านี้ออกมาเอง

โดยได้โยนความผิดทั้งหมดไปที่แม่นมหลิน สิ่งนี้ทำให้นางก็ยังคงเป็นท่านแม่ที่มีจิตใจดีเช่นเดิม

แม่นมหลินเข้าใจถึงแผนการของฮูหยินใหญ่ในทันที จึงรีบคุกเข่าลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว และยอมรับความผิดพลาดของตนเอง

ระหว่างสะอื้นแม่นมหลินกล่าวว่า มันเป็นความผิดของนางทั้งหมด

นั่นคือความมิรับผิดชอบ และความไร้ความสามารถของตนเองที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น

ในตอนนั้น แม้ว่าฮูหยินใหญ่จะมอบงานให้นางด้วยวาจา แต่แม่นมหลินก็รู้ดีว่า

มันมิใช่ความตั้งใจที่แท้จริงของ

ฮูหยินใหญ่ ที่จะสั่งตัดเสื้อผ้าชุดใหม่ให้กับเว่ยหยาง

ความมิพอใจในครั้งนี้ มีสาเหตุมาจากเรื่องเมื่อสองวันที่ผ่านมา

ทั้งหมดเป็นเพราะเหตุการณ์เกี่ยวกับหลี่จางเล่อ ที่ทำให้ฮูหยินใหญ่มีความรู้สึกโกรธเคือง

และฮูหยินใหญ่กำลังรอให้คุณหนูสามเข้ามาขอโทษ แต่ผู้ใดจะไปรู้ว่า เว่ยหยางจะพุ่งเป้าไปที่ท่านย่าใหญ่แทน?

คุณหนูสาม ผู้ที่ดูอ่อนแอ และบอบบาง แต่แท้ที่จริงแล้ว นางมีความฉลาดหลักแหลมมาก

หากนางโง่กว่านี้อีกเพียงเล็กน้อย คงจะเข้าไปหาฮูหยินใหญ่ และร้องขอความยุติธรรม

ซึ่งสิ่งนี้ จะทำให้นางตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบฝ่ายตรงข้าม

อย่างไรก็ตาม นางทำเพียงแค่รอเวลา และจงใจที่จะเปิดโปงเรื่องนี้ให้ท่านย่าใหญ่ และเหวินชิได้รู้

เพื่อที่จะยัดเยียดให้ฮูหยินใหญ่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก

มาถึงตอนนี้ เจียงชิก็มิสามารถที่จะทำอันใดได้ นอกจากเก็บงำความโกรธแค้นของตนเองเอาไว้ในใจ

“รีบขอโทษคุณหนูสาม เร็วเข้า!” หลี่จางเล่อ กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน

เนื่องจากความงามของจางเล่อแม้แต่วิธีที่นางกล่าวก็เต็มไปด้วยความสง่างาม และความซับซ้อน

แต่เมื่อเสียงนั้นเข้ามาในหูของเว่ยหยาง ด้วยเหตุผลบางอย่าง นางรู้ได้ในทันทีว่า

ผู้ที่กล่าวสิ่งนี้คือ ผู้ที่มีนิสัยหน้าอย่างหลังอย่างโดยแท้จริง

มันทำให้เว่ยหยางเต็มไปด้วยความรังเกียจ และความเคียดแค้น

เว่ยหยางมิเหมือนหลี่ฉางซี และคนอื่น ๆ

ที่หากต้องการที่จะได้รับความโปรดปรานจากฮูหยินใหญ่ จะต้องกล่าววาจาที่ไพเราะอ่อนหวาน และประจบเอาใจ

เพื่อที่ในวันข้างหน้า พวกนางจะได้แต่งงานและมีสามีที่ดี

เว่ยหยางรู้ดีว่า ฮูหยินใหญ่เต็มใจที่จะใช้พวกนางเป็นสะพานให้หลี่จางเล่อก้าวไปสู่สิ่งที่นางหวัง

ต่อด้วยการแสดงละครของแม่นมหลิน โดยการคุกเข่าลงต่อหน้าเว่ยหยางเพื่อทำการขอโทษ

“คุณหนูสามมันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด บ่าวจะสั่งให้พวกเขานำเสื้อผ้าใหม่ทั้งหมดมาให้ท่านทันที

รับประกันว่า ท่านจะต้องชอบพวกมันอย่างแน่นอน”

เว่ยหยางแกล้งแสดงความหวาดกลัวและตื่นตระหนก และรีบถอยห่างในทันที พร้อมกับมองไปยังฮูหยินใหญ่

“ท่านแม่ อันที่จริง…”

นางกล่าวช้า ๆ เป็นพิเศษ และหยุดกล่าวกลางคัน

ราวกับว่า ต้องการที่จะขอความเมตตา ให้แก่แม่นมหลิน

ฮูหยินใหญ่กล่าวตอบกลับมาอย่างแผ่วเบา

“เว่ยหยางมิต้องกังวลใจ แค่ทิ้งทุกอย่างไว้ในความดูแลของข้า

หากเจ้ารู้สึกถึงความอยุติธรรม ต่อไปข้าจะช่วยสั่งสอนผู้รับใช้ที่ขาดความรับผิดชอบเหล่านี้ให้เจ้า!”

เว่ยหยางก้มศีรษะแสดงความขอบคุณ

“ขอบคุณท่านแม่ ข้าจะมอบทุกอย่างให้อยู่ในความดูแลของท่าน”

หลังจากวันนี้ เว่ยหยางมีความมั่นใจว่า จะมิมีผู้ใดกล้าที่จะดูถูกนางอีก

เมิงชิเหลือบตามองมายังเว่ยหยางแล้วโบกมือให้นางเข้าไปหา

“เจ้าเข้ามาหาย่าสิ”

เว่ยหยางเดินเข้าไปหาอย่างว่าง่าย จากนั้นเมิงชิได้ใช้มือส่งสัญญาณบางอย่างไปทางแม่นมหลัว สาวใช้คนสนิทของตน

“เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วที่เจ้ามาอยู่ที่นี่ ข้ามีของขวัญจะมอบให้เจ้า”

แม่นมหลัวเข้าใจในทันที เมื่อเวลาผ่านไปสักครู่ นางได้เดินกลับเข้ามาพร้อมกับกล่องขนาดเล็ก ซึ่งมีลายดอกไม้อยู่บนนั้น

ภายในกล่องนั้นเต็มไปด้วยเครื่องประดับหลายชิ้น

หลี่ฉางซีจ้องมองเข้าไปภายในกล่อง และสังเกตเห็นปิ่นปักผมที่มีราคาแพงและงดงามเป็นอย่างมาก ซึ่งเป็นรูปดอกบีโกเนีย

มันเป็นปิ่นปักผม ที่นางเคยเอ่ยปากขอต่อเมิงชิ นางใช้เวลาและความพยายามอย่างมากในการประจบ และเอาใจเมิงชิ

แต่มิเคยได้รับปิ่นปักผมอันนั้นเลย และในวันนี้ท่านย่าได้มอบมันให้กับเว่ยหยาง

ดวงตาของฉางซีเต็มไปด้วยความอิจฉา และมิพอใจเป็นอย่างมากขณะที่จับจ้องไปยังเว่ยหยาง

หลี่เว่ยหยางรู้สึกประหลาดใจเช่นกัน มิเคยคาดหวังเลยว่า ท่านย่าจะมอบสิ่งเหล่านี้ให้กับนาง

ความรู้สึกอบอุ่นแล่นผ่านเข้าไปในหัวใจดวงน้อยดวงนั้น

เห็นได้ชัดว่า นี่เป็นวิธีของเมิงชิในการบอกกล่าวให้ทุกคนรับรู้ว่า ตอนนี้นางมีเว่ยหยางอยู่ในหัวใจ

เว่ยหยางเต็มไปด้วยความขอบคุณต่อท่านย่า

แม้ว่าวันนี้นางเกรงว่า สิ่งที่ทำลงไปอาจจะทำให้ท่านย่าดุด่าตน แต่สุดท้าย เมิงชิกลับยินดีที่จะเป็นฝ่ายสนับสนุนนางแทน

เว่ยหยางมิได้กล่าวอันใดอีกในขณะที่คุกเข่าลงต่อหน้าเมิงชิ

“ขอบคุณท่านย่า เว่ยหยางจะระลึกถึงพระคุณของท่านไปตลอดชีวิต”

เมิงชิยิ้มกว้าง เมื่อรู้ว่าเว่ยหยางเข้าใจเจตนารมณ์ของนาง

ในพริบตาการแสดงออกของฮูหยินใหญ่ได้เปลี่ยนไปในทันที