ยอดหญิงแห่งวังหลัง - ตอนที่ 71.3

ตอนที่ 71-3 งมของในทะเลสาบ

เดิมทีหลี่จางเล่อต้องการที่จะตําหนิหลี่เว่ยหยางที่ทําปิ่นปักผมของตนเองหล่นหาย

แต่ตอนนี้นางมิสามารถกล่าวอันใดได้สักคํา ใบหน้าที่งดงามของนางเปลี่ยนเป็นหม่นหมองและริมฝีปากของนางเริ่มสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

เสียงของเกาหมินดังขึ้นด้วยความร้อนรนว่า

“เหตุใดจึงกล่าวคําว่า”เรา”?! เหตุใดจึงมิลงโทษเจ้าเพียงผู้เดียวเพราะเจ้าเป็นผู้ที่ทําหล่นหายเอง?!”

หลี่เว่ยหยางถอนหายใจอย่างหนักหน่วงก่อนที่จะกล่าวว่า

“ข้าก็ต้องการให้เป็นเช่นนั้น แต่การทําลายของกํานัลของจักรพรรดิมีโทษคือการประหารทั้งตระกูล

ข้ามสามารถหนีพ้น พี่ใหญ่ก็มีสามารถหนีพ้น มาทุกคนก็ต้องตายเหมือนกันหมด!

โอ้! ใช่แล้ว องค์ชายห้า เมื่อท่านทูลรายงานเรื่องนี้ต่อจักรพรรดิ อย่าลืมทูลฝ่า บาทด้วยว่าทั้งหมดเป็นความผิดของเว่ยหยางเอง

ด้วยวิธีนี้จักรพรรดิ์อาจจะเปลี่ยนวิธีการลงโทษจากการตัดหัวของพี่ใหญ่เป็นการดื่มเหล้าพิษแทน?”

เมื่อนางกล่าวเช่นนั้นจบแล้ว เว่ยหยางได้จ้องมองไปยังทั่วเปารุ่ยอย่างมีความสุข

ในตอนนี้เมื่อมองดูแล้ว จะเห็นได้ว่าผมของนางเป็นเหมือนเมฆดําและใบหน้านั้นเหมือนหิมะ ที่เย็นยะเยือก

ขณะที่รูปร่างอันสง่างามอย่างยิ่งของนางเบาบาง ซึ่งดูเหมือนว่าสามารถจะปลิวไปได้เมื่อถูกลมแรงพัดผ่านมา แต่ก็มีความแข็งแกร่งที่มิสามารถอธิบายได้

ทั่วเปาปุยนิ่งเงียบ โดยมิทราบว่าจะกล่าวอันใดดี เขาคิดมีถึงว่า หลี่เว่ยหยางจะเป็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องที่นางมิได้ใส่ใจในชีวิตของตนเองเลยแม้แต่น้อย

“ในอดีต ที่ปรึกษาทางการวังขององค์รัชทายาทได้บังเอิญทําแหวนหยกที่อดีตจักรพรรดิประทานให้แตกหักเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

และอดีตจักรพรรดิทรงโกรธมากจึงทรงมีราชโองการให้ประหารชีวิตเขาทันที แม้จะมีคําวิงวอนจากบรรดาขุนนางของพระองค์ก็ตาม

ราชโองการนั้นมีคําสั่งให้ฆ่าล้างตระกูลหวังทั้งหมด ต้องการเอ่ยถามองค์ชายทั้งสองว่าเว่ยหยางจํามิผิดใช่หรือไม่?”

หลี่เว่ยหยางยิ้มขณะที่เอ่ยถาม

ในตอนนั้นเมื่อหวังหยุนถูกสั่งประหารมีสาเหตุอื่น ๆ ด้วย แต่สิ่งที่เป็นสาเหตุโดยตรงคือ เหตุการณ์ที่เขาทําแหวนแตก

ทั่วเปาเจิ้นจ้องมองไปยังหลี่เว่ยหยาง ขณะที่ดูเหมือนจะมีระลอกคลื่นลมที่พัดเหนือทะเลสาบเคลื่อนเข้าหาผมและเสื้อคลุมของเขาอย่างต่อเนื่อง

ปกติเขาจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าอยู่เสมอ แต่คราวนี้เขายิ้มมออกแล้ว

หลี่หมินเพื่อเฝ้ามองขณะที่หลี่เว่ยหยางยืนอยู่ตรงหน้าตนเอง และกําลังใช้พลังของนาง เพื่อปกป้องเขา

ความอ่อนแอทั้งหมดสลายไปจากดวงตาของเขา จากนั้นความแข็งแกร่งของลูกผู้ชายค่อยๆควบแน่นขึ้นในความรู้สึกของเด็กชาย

เขายืนนิ่งอย่างมั่นคงและเด็ดเดี่ยวโดยที่มิได้กล่าวอันใดออกมาเลย และทําเพียงแค่เฝ้าดูเหตุการณ์ตรงหน้าต่อไป

ทันใดนั้นหลี่จางเล่อก็ตระหนักถึงความจริง นางอาศัยอยู่ในบ้านตระกูลหลี่และเติบโตในตระกูลหลี่อีกทั้งยังมีความรักและความผูกพันกับผู้คนในตระกูลหลี่ทั้งหมด

แม้ว่าในอนาคตนางจะแต่งงานออกไป แต่ก็ยังคงต้องพึ่งพาชื่อเสียงของตระกูลหลี่ และอํานาจของบิดาตนเอง

แต่สําหรับหลี่เว่ยหยาง ดูเหมือนว่าหญิงสาวผู้นี้จะมีสนใจเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย

ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่านางต้องการที่จะลากสมาชิกทุกคนในบ้านตระกูลหลีไปลงนรกพร้อมกับนาง

ดังนั้นแม้ว่าจะเป็นการลงโทษที่รุนแรงสําหรับการทําลายของขวัญของจักรพรรดิ แต่นาง ก็กล่าวถึงมันอย่างมิใส่ใจ

ไข่จะยังคงอยู่ได้อย่างไร เมื่อรังไข่ถูกทําลาย?

สําหรับหลี่เว่ยหยางนั้น นางมิสนใจตั้งแต่เริ่มต้น นางมิกลัวความตายเพราะนางเคยผ่านช่วงเวลาแห่งความตายมาแล้ว!

หลี่จางเล่ออดมิได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหว

เกาหมินต้องการที่ตบหน้าหลี่เว่ยหยาง โดยเงื้อมมือขึ้นทันที

“เจ้า…”

หลี่เว่ยยางยิ้มราวกับว่า ตนเองเก็บงําเจตนาร้ายเอาไว้ นางแกว่งเครื่องประดับหยกในมือต่อหน้าเกาหมิน ราวกับว่าต้องการที่จะกวนประสาท

“พี่เกาเหม็น ท่านควรระมัดระวังด้วย!”

เกาหมินอดกลั้นและหดมือของตนเองลงอย่างกะทันหัน ขณะที่ดวงตาของนางแดงกําด้วยความโกรธแค้น

หลี่เว่ยหยางทําอย่างตั้งใจ นางจงใจสวมใส่ของขวัญของจักรพรรดิเอาไว้กับตนเอง

ดังนั้นผู้ใดก็ตามที่บังเอิญชนนางโดยมิได้ตั้งใจมันจะเป็นการทําลายของขวัญของจักรพรรดิซึ่งเป็นอาชญากรรมที่มีโทษถึงตาย!

หลี่หมินเฟิงตอบสนองอย่างรวดเร็วโดยการกล่าวว่า:

“น้องสามอย่าได้กังวลใจไป ข้าจะส่งคนไปงมหาปิ่นปักผมหยกชิ้นนั้นเอง ทะเลสาบแห่งนี้มีโคลนอยู่ดังนั้นมันน่าจะหาได้ง่าย เราจะต้องหามันพบและจะส่งคืนให้เจ้าได้แน่นอน”

หลี่เว่ยหยางยิ้มอย่างอ่อนโยนและกล่าวว่า

“พี่ชายใหญ่ ข้าต้องการให้พี่เกาจนเป็นคนไปงมหามัน”

คํากล่าวนี้แม้ว่าจะกล่าวออกมาด้วยน้ําเสียงที่อ่อนโยน แต่การแสดงออกของเกาจิน ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างเห็นได้ชัด

ใบหน้าของเกาหมุนเต็มไปด้วยความโกรธเคือง ขณะที่ดวงตารูปอัลมอนด์ของนางเบิกกว้าง:

“ หลี่เว่ยหยาง เจ้าจะทําเกินไปแล้ว!”

ทําเกินไปแล้ว?

มีแต่หญิงสาวผู้นี้เท่านั้นที่กลั่นแกล้งผู้อื่น มันจะง่ายถึงเพียงนั้นได้อย่างไร

หลี่เว่ยหยางนัยน์ตาเย็นชาขณะที่จับจ้องไปยังเกาจิน:

“พี่เกาจิน ข้าให้โอกาสท่านเพื่อชดเชยการกระทําผิดของตนเอง หากท่านมิเต็มใจที่จะ…”

หญิงสาวจ้องมองไปยังองค์ชายหาด้วยความยินดี

“องค์ชายห้าควรไปทูลรายงานเรื่องนี้ต่อจักรพรรดิ

“เจ้า…”

เมื่อได้ยินคํากล่าวของเว่ยหยางสีหน้าของเกาจินได้เปลี่ยนเป็นสีขาวจนเกือบจะเทา เขาแทบจะกล่าวอันใดมีออก

แต่ในท้ายที่สุดเขาได้เอ่ยออกมาว่า

“ดี! ข้าจะไปหาเอง”

หลังจากกล่าวจบ เขาก็ม้วนแขนเสื้อและพับขากางเกงขึ้น จากนั้นจึงกระโดดลงไปในทะเลสาบทันที

ขณะที่กําปั้นของเกาหมิน กําแน่นด้วยความคับแค้นใจ

“เว่ยหยางเจ้าจงใจกลั่นแกล้งพี่เกาจิน”

หลี่เว่ยหยางยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวว่า

“โอ้เพี่เกาหมิน ท่านต้องการไปช่วยเขาหรือ?”

เกาหมินนิ่งเงียบทันที ขณะที่ดวงตาของนางเผยให้เห็นความโหดร้ายราวกับว่ากําลังจะกัดกินผู้ใดสักคน

ขณะนี้นางจ้องมองไปยังหลี่เว่ยหยาง พร้อมกลับกระทืบเท้าและหันศีรษะไปทาง ทั่วเปาเจิ้นและกล่าวว่า:

“องค์ชายสาม ท่านมีความคิดเห็นอย่างไรบ้าง?”

คํากล่าวของนางล้วนมีเหตุผล เขาคิดมออกว่าจะโต้เถียงอย่างไร จึงทําได้แค่เพียงส่ายหัว

ดวงตาของหลี่จางเล่อเป็นประกายด้วยน้ําตา

“องค์ชายสาม, พี่เกาจินช่างน่าสงสารเสียเกินไป, อากาศก็หนาวเย็นมาก, จะเกิดอะไรขึ้นหาก…”

หลี่เว่ยหยางขมวดคิ้วและยิ้มอย่างเย็นชา

“พี่ใหญ่รีบส่งคนไปช่วยดูพี่เกาจินก่อนที่ฟ้าจะมืด บางทีอาจจะได้พบปิ่นปักผมหรืออาจจะมีของอื่น ๆ ด้วย

นางมิได้กล่าวอันใดอีก และในตอนนั้นดวงตาสีดําคู่งดงามของนางสบเข้ากับหลี่จางเล่อ

มหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัวเขาใช้ความพยายามอย่างเต็มที่เพื่อมองหา

เข็มกลัดในน้ํา

หลี่เว่ยหยางยิ้มอย่างอ่อนโยน และกล่าวกับหลี่หมิ่นเต่อว่า

“ไปกันเถิด ท่านย่ากําลังรอเราอยู่”

นางดึงร่างของหลี่หมินเพื่อและหลังจากนั้นทั้งสองคนได้ก้าวเดินออกไป และได้หันกลับมาพร้อมกับยิ้มอย่างมีเสน่ห์ใส่พวกเขา

“จําไว้ว่า หลังจากที่ท่านพบแล้วให้ส่งปิ่นปักผมคืนมาให้ข้าด้วย”