ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ - บทที่ 12
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 12
จื่ออานได้ยินเสียงฝีเท้าของนางค่อย ๆ จางหายไป เธอเปิดประตูส้วมทันที โชคดีที่มีดอกไม้และต้นไม้กระจัดกระจายอยู่ทั่วลานบ้าน แถมชายร่างใหญ่สองสามคนที่หน้าประตูก็ไม่เห็นเธอด้วย
เธอเขย่งเท้าไปยังขอบกำแพง และกระโดดข้ามกำแพงออกไป เธอกระโดดลงอย่างคล่องแคล้ว แม้ว่าพลังของเธอจะยังไม่ฟื้นตัวเท่าใดนัก แต่เธอก็ไม่สูญเสียทักษะของเธอไป
เธอรีบวิ่งไปที่เซี่ยจื่อหยวนอย่างรวดเร็ว เพราะวันนี้มหาเสนาบดีเซี่ยทและหลิงหลงฟูเหรินล้วนอยู่ในบ้านของเหล่าฟูเหริน ดังนั้นคนใช้จึงไปที่นั่นเพื่อรวมตัวกันเป็นธรรมดา เธอวิ่งไปตลอดทาง แต่กลับไม่มีผู้ใดเห็น
เมื่อวิ่งไปถึงทะเลสาบด้านนอก ก็เห็นชุยยวี่นำทางทั้งสามคนไปทางเซียจื่อหยวน ตามด้วยเซี่ยฉวน
จื่ออานแอบตะโกนอย่างหยาบคาย สามคนนี้ในมือถือผ้าไหมอยู่ น่าจะเป็นเจ้าของร้านและช่างตัดผ้าไหมของหมู่บ้าน
สามคนนี้เป็นบุคคลภายนอก หากเห็นบางอย่างในเซี่ยจื่อหยวน หลาย ๆ เรื่องอาจแพร่สะพัดออกไป
เลวร้ายจริง ๆ!
จื่ออานใช้เส้นทางลัด และกลับไปถึงเซี่ยจื่อหยวนก่อน
ที่ทางเข้าด้านหน้าของเซี่ยจื่อหยวน มีคนรับใช้ยืนอยู่หลายคน ส่วนชู่อวี่ก็ยืนและพูดคุยกับพวกเขา ช่างดูส่อเสียดมาก
จื่ออานเดินวนเป็นวงกลม แล้วจึงเดินเข้ามาจากด้านหลังกำแพง เธอเดินอย่างรวดเร็วไปที่ห้องของแม่นาง
เมื่อผลักประตูออกไป กลับเห็นแม่กับชายแปลกหน้า เสื้อผ้าของทั้งคู่ขาดรุ่งริ่ง แถมยังหมดสติ
จื่ออานมองไปที่ชายคนนั้น ทันใดก็มีชื่อของเขาผุดขึ้นมาในหัว เฉินเอ้อร์
นึกได้ว่า ก่อนหน้านี้เฉินเอ้อร์ผู้นี้มักจะมาที่จวนบ่อย ๆ เจ้าของเดิมพบเขาหลายครั้ง จื่ออานจึงจำเขาได้
จื่ออานไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้ เธอจึงลากเฉินเอ้อร์ขึ้นมา พาออกจากประตูออกไปอย่างรวดเร็ว และไปซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำ
มีคนเฝ้าประตูอยู่ ทำให้ออกไปไม่ได้ หวังเพียงว่าพวกเขาจะไม่มาตามที่ห้องน้ำ
เฉินเอ้อร์ขดตัวอยู่ในห้องน้ำราวกับหมูไร้ชีวิต หัวของเขาบวม น่าจะถูกคนรุมตีมา
จื่ออานเตะไปที่หน้าอกของเขา และออกกำลังเคาะไปที่ขมับเขาเล็กน้อย เฉินเอ้อร์ตื่นขึ้นอย่างสลึมสลือ เมื่อเห็นจื่ออาน เขาดูตกใจ เขากำลังจะถามคำถามจื่ออานพอดี จื่ออานก็พูดออกมาอย่างเศร้าสร้อย “จะดีที่สุดหากเจ้าหุบปากซะ เจ้าถูกรุมตีและนำร่างมาไว้บนเตียงของแม่ข้า ตอนนี้กำลังมีคนมาจับคนคบชู้ หากเจ้าถูกจับได้ ก็ลองนึกถึงผลที่ตามมา”
เฉินเอ้อร์กลัวจนหน้าซีด “เป็นไปได้อย่างไรกัน?”
“เจ้าอยู่ที่นี่ ห้ามส่งเสียงดัง ข้าจะจัดการเอง!” จื่ออานพูดจบ ก็ปิดห้องส้วมและออกไป
เธอต้องปลุกเฉินเอ้อร์ เพราะเขาถูกลอบตีหัว ไม่มีใครรู้ว่าเขาจะหมดสตินานแค่ไหน หากเขาตื่นขึ้นและส่งเสียงดัง ได้ถึงคราวสิ้นชีพแน่นอน
ตอนนี้เขาตื่นแล้ว ต่อให้ถูกค้น ก็มีความพร้อมทางด้านจิตใจ พูดได้เลยว่าเมื่อค้นมาถึงห้องส้วม อย่างน้อยเขาก็หลีกเลี่ยงได้ เธอรีบวิ่งกลับไปที่ห้องอย่างรวดเร็ว ขณะนั้นเองก็ได้ยินเสียงฝีเท้า ก่อนที่จะมีคนเข้ามาในห้อง
เธอปิดประตูอย่างรวดเร็ว แล้วหยิบเข็มออกจากแขนเสื้อ จากนั้นจึงวางเข็มไว้ที่ตัวเซี่ยฟูเหริน
เซี่ยฟูเหรินไอ นางตื่นจากการสำลัก เมื่อเห็นหน้าของจื่ออานที่กำลังมองดูเธออย่างกังวลใจ เธออดไม่ได้ที่จะถามว่า “แม่หลับไปเหรอ?”
จื่ออานเปล่งเสียง “มิได้ ท่านหมดสติไป พวกเขานำเฉินเอ้อร์มาทิ้งไว้บนเตียงของท่าน ตอนนี้ชุ่ยหยูกำลังนำคนมาจับท่านและเฉินเอ้อร์ ฉะนั้นข้าจึงนำเฉินเอ้อร์ไปซ่อนตัวในห้องน้ำแล้ว”
“ว่าอย่างไรนะ？”เซี่ยฟูเหรินตกใจ
“อย่าได้ตกใจไป ไม่เป็นไร ตราบใดที่ท่านไม่ได้ถูกจับคาหนังคาเขาก็มีปัญหา ท่านแม่ลุกขึ้นเถิด และจงแสร้งทำเป็นเย็บปักถักร้อยต่อไป” จื่ออานประคองนางขึ้นมา
เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากข้างนอก จากนั้นก็ได้ยินเสียงอุทานของชู่อวี่ “ชู่ยหยูเจ้ามาทำไม มีเหตุอันใดกัน ฟูเหรินของเราผล็อยหลับไปแล้ว”
“ตื่นนานแค่ไหนแล้ว ผล็อยหลับไปอีกแล้วหรือ เหล่าฟูเหรินสั่งให้ข้านำช่างตัดเสื้อมาตัดเย็บเสื้อผ้าให้ฟูเหริน โดยบอกว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเหล่าฟูเหริน” ชุ่ยหยูกล่าว
ชู่อวี่ดูลำบากใจเล็กน้อย “แต่ฟูเหรินเพิ่งจะเผลอหลับไป ไม่เช่นนั้น ชุ่ยหยูค่อยกลับมาทีหลังดีหรือไม่”
ชุ่ยหยูดุอย่างโกรธเคือง “ทำไมถึงค่อยมา นี่เป็นคำสั่งของเหล่าฟูเหรินเชียวนะ เปิดประตูเสียเดี๋ยวนี้ ฟูเหรินเพิ่งนอนไป คงยังไม่หลับสนิทหรอกกระมัง”
ชู่อวี่คุกเข่าลงบนพื้นแล้วร้องไห้ “ตอนนี้ไม่ได้จริง ๆ ชุ่ยหยูกลับไปก่อนเถิด”
จื่ออานเปิดรอยร้าวที่หน้าต่างและเห็นว่าชู่อวี่ กำลังสกัดกั้นชุ่ยหยู สีหน้าของชุ่ยหยูบูดบึ้งทีเดียว
เจ้าของร้านผ้าไหมบอกว่า “ถ้าฟูเหรินหลับแล้ว ค่อยมาใหม่เถิด”
ชุ่ยหยูกล่าวว่า “ในเมื่อมาถึงแล้ว โปรดวัดร่างกายก่อน เกรงว่าเจ้าของร้านโจวจะต้องวิ่งกลับมาอีกรอบน่ะสิ”
เธอพูดกับชู่อวี่อย่างสงสัย “รออะไรล่ะ จะรีบไปเปิดประตูหรือไม่ นี่เป็นคำสั่งของเหล่าฟูเหรินนะ”
ชู่อวี่ยืนขึ้นอย่างหมดหนทาง นางก้าวถอยหลังไปอย่างไม่เต็มใจ ทำราวกับว่านางไม่กล้าเปิดประตูอย่างไรอย่างนั้น
จื่ออานยิ้มอย่างเฉยเมย พร้อมก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตู และเดินออกไปด้วยรอยยิ้ม “ชุ่ยหยูมาได้อย่างไรหรือ?”
ชุ่ยหยูตกตะลึง “คุณหนูอยู่กับเหล่าฟูเหรินไม่ใช่เหรอ กลับมาได้อย่างไร?”
เมื่อเธอพูด ใบหน้าของเธอก็กระชับตึงขึ้นมา นี่ไม่ใช่เป็นการบอกเซี่ยจื่ออานว่ามีสถานการณ์อะไรหรอกหรือ?
จื่ออานแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินและพูดว่า “ข้ารู้สึกท้องปั่นป่วนน่ะ จึงกลับมาเอายา ไม่นานก็คงหาย”
เธอเงยหน้าขึ้นมองทั้งสามคนแล้วถามว่า “พวกเขาคือใครกัน?”
เจ้าของร้านโจวจากหมู่บ้านก้าวไปข้างหน้าเพื่อพบจื่ออาน “ข้าน้อยมาจากหมู่บ้านทอผ้าไหม ข้าน้อยเคยพบคุณหนู”
“จริง ๆ แล้วเป็นเจ้าของร้านผ้าไหม ที่ตัดเสื้อผ้าใหม่ให้ท่านแม่ใช่หรือไม่” จื่ออานเอนไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้ม “เข้ามาเถิด ท่านแม่อยู่ด้านใน”
ชุ่ยหยูมองชู่อวี่อย่างดุดัน ชู่อวี่ตกใจ เธอไม่เห็นคุณหนูกลับมา เธออยู่แต่ที่ประตู
เธอยืนขึ้นแล้วเดินไปตรงหน้าชุ่ยหยู และกระซิบข้างหูว่า “ข้าไม่เห็นคุณหนูกลับมาเลย และไม่มีใครออกจากบ้านเลยด้วย เจ้าคนนั้นยังอยู่แถวนี้แน่ ๆ”
ชุ่ยหยูพยักหน้าเล็กน้อย และพาคนตัดเสื้อเข้ามา เซี่ยฟูเหรินกำลังนั่งปักผ้าอยู่ที่โต๊ะ แม้ว่าจื่ออานจะปลุกหล่อนแล้วก็ตาม แต่ผลของยายังคงเล่นงานนางอยู่ ทำให้นางเวียนหัวอย่างหนัก
“ฟูเหริน!” ชุ่ยหยูเดินมาข้างหน้าและเห็นของขวัญ เธอมองไปรอบ ๆ ก็ไม่พบใคร แต่ด้านหลังฉากกั้นห้องมีบางอย่างสั่นไหวอยู่
เซี่ยฉวนก็เดินตามไปด้วย ชุ่ยหยูพูดกับเซี่ยฉวนว่า “มีแมวป่าอยู่ข้างหลังฉากกั้นห้องหรือ เจ้าไปดูสิ เหมือนว่าข้าได้ยินเสียงแมวร้องเมื่อสักครู่ อย่าเพิ่งตกใจไปนะ ฟูเหริน”
เซี่ยฉวนตอบ “ได้ ข้าจะไปดูให้”
เซี่ยฟูเหรินยืนขึ้นทันที และบอกให้เซี่ยฉวนหยุด “ไม่มีแมวป่าหรอก”
เซี่ยฉวนยิ้มและพูดว่า “ฟูเหรินไม่รู้ เมื่อเร็ว ๆ นี้มีแมวป่าจำนวนมากในจวน พวกมันน่ากลัวทีเดียว”
เซี่ยฟูเหรินจ้องมองหล่อนอย่างดุร้าย “บ้านข้าไม่มีแมวป่า หลังฉากกั้นนี้มีบางอย่างแขวนอยู่ เจ้าเข้าไปดูมิได้”
ชุ่ยหยูกล่าวว่า “ใช่ของจากบ้านลูกสาวหรือไม่ ให้คนรับใช้ไปดูเสียหน่อยเถอะ กรงเล็บของแมวป่านั้นคมกริบทีเดียว ดีไม่ดีจะทำให้ฟูเหรินตกใจ”
พูดเสร็จก็เดินไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีคนอยู่ข้างหลัง มีเพียงผ้าปูเตียงและผ้าคาดเอวแขวนไว้ ไม่เหมาะให้ผู้ชายเข้ามาดูจริง ๆ
เธอแอบแปลกใจ และเหลือบมองชู่อวี่อีกครั้ง ชู่อวี่ก็เสียหน้าเช่นกัน หลังจากที่ชายคนนั้นเข้ามา ก็ไม่ได้ออกไปไหน นอกจากนี้ฟูเหรินถูกวางยา แต่ทำไมนางถึงตื่นขึ้นได้ล่ะ?
“ไม่มีแมวป่า” ชุ่ยหยูยิ้มอย่างไม่เต็มใจ “ฟูเหริน เหล่าฟูเหรินสั่งคนรับใช้ให้นำช่างตัดเสื้อมาให้ฟูเหริน บางทีฟูเหรินอาจไม่ได้ตัดเสื้อผ้าใหม่มาเป็นเวลานาน ดังนั้นควรตัดเสื้อผ้าสำหรับงานเลี้ยงวันเกิดของเหล่าฟูเหรินบ้าง”