ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ - บทที่ 129

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 129

ก่อนที่จะใช้เข็มแทงเข้าไป เธอเริ่มต้นจุดฝังเข็มที่เฟิงเหมินก่อน เฟ่ยซู่ ต้าฉุย และถาวต้าว ทั้งหมดนี้เพื่อกระตุ้นจุดสำคัญหลายประการที่ด้านหลัง

การใช้เข็มแทงเข้าไปที่ไขกระดูก ใช้แค่เข็มที่บอบบางไม่ได้ ยังโชคดีที่เธอไม่ต้องดึงไขกระดูกออก เพียงแค่ทำการกระตุ้น ดังนั้นจึงจำเป็นต้องพึ่งพาพลังไฟฟ้าจากแหวนแห่งจิตวิญญาณ เพื่อนำทางจากเข็ม

เธอสามารถเปลี่ยนไฟฟ้าให้เป็นไฟฟ้าชีวภาพได้โดยการควบคุมปุ่มแหวนแห่งจิตวิญญาณ จุดฝังเข็มไฟฟ้าสามารถส่งเสริมการเผาผลาญ และเร่งการสร้างใหม่เซลล์ได้

แต่ผลลัพธ์นี้ไม่สามารถเทียบกับการถ่ายเลือดได้เลย

สิ่งเดียวที่เธอสามารถพึ่งพาได้ในตอนนี้ได้นั้น คือความมุ่งมั่นของเธอเอง

เมื่อก่อนทำงานเป็นแพทย์ทหารในหน่วยสืบราชการลับ มีคนคนหนึ่งได้รับบาดเจ็บที่ป่าฝนเขตร้อนและเสียเลือดมาก เธอไม่สามารถพาไปรักษาที่โรงพยาบาลได้ เธอมีเพียงยาปฏิชีวนะที่เหลืออยู่ในกล่องยา เธอจึงใช้สิ่งนี้ แต่แล้วก็ทำให้เจ้าหน้าที่เสียชีวิต

แต่ด้วยจิตใจอันแน่วแน่ที่แข็งแกร่งของเธอ ทำให้เขารอดมาได้อย่างเฉียบพลัน สิ่งที่ยากที่สุดคือไม่มีโรคที่ตกค้างอยู่

เธอจำชื่อคนนั้นได้ดี เขาชื่อหูจิ่นหมิง คนนี้ไม่ได้ทำงานในหน่วยสืบราชการลับ เธอเพียงแค่ได้รับคำสั่งให้ไปช่วยเขา แต่เมื่อผ่านชนเผ่าหนึ่ง ยาถูกขโมยไป และมีเพียงยาปฏิชีวนะเพียงไม่กี่ชนิดที่ซ่อนอยู่

แต่ ไม่ใช่เพราะว่าหูจิ่นหมิงเขาจะมีพลังชีวิตที่ความเข้มแข็งและทรหด?

เข็มยาวแทงลงไป เธอก็กดแหวนกับเข็ม เตรียมที่จะปล่อยกระแสไฟฟ้า

เธอระมัดระวังตัวมาก ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเร็ว เพราะกลัวว่าความประมาทเล็กน้อยนี้จะนำไปสู่ผลที่ร้ายแรง

เมื่อผู้คนเห็นสีหน้าของเธอดูเคร่งขรึม ก็ไม่กล้าที่จะส่งเสียงดังใด ๆ พวกเขากลั้นหายใจและรอให้เธอหยิบเข็มออกมา

แต่แล้วเธอรีบถอนเข็มออก เข็มอ่อนเกินไปที่จะแทงเข้าไปในไขกระดูก และพลังไฟฟ้าก็ไม่มาก มาตรฐานนี้ เธอไม่สามารถควบคุมได้

เมื่อเห็นเธอถอนเข็มออก องค์ชายอานก็ถามอย่างระมัดระวังว่า “เป็นอย่างไรบ้าง?”

จื่ออานคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “มีเข็มที่ยาวและใหญ่กว่านี้ไหมเพคะ?”

มู่หรงจ้วงจ้วงถามว่า “ต้องการยาวขนาดไหน?”

จื่ออานเปรียบเทียบกับนิ้วมือ “ยาวประมาณนี้พ่ะย่ะค่ะ”

“กระนั้นก็ใช้เข็มที่เย็บพื้นรองเท้าได้หรือไม่?” มู่หรงจ้วงจ้วงรู้ดีว่าเข็มที่ใช้เย็บพื้นรองเท้านั้นยาว และหนากว่าเข็มปักธรรมดา

“ขอหม่อมฉันดูหน่อยเพคะ” จื่ออานถาม

“เจ้าไม่เคยเห็นเข็มที่เย็บพื้นรองเท้าเลยหรือ?” เซียวท่าเหลือบมองเธอ งงงวยเล็กน้อย ผู้หญิงในห้องหับสมัยก่อน ตอนที่อยู่ในจวนส่วนใหญ่เป็นคนปักลายผ้า เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอถาม ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่เคยเห็นแม้แต่เข็มที่เย็บพื้นรองเท้า

จื่ออานตอบว่า “จำไม่ได้แล้วเพคะ”

แม้ว่าจะสงสัย แต่เซียวท่ายังใช้ให้คนไปหยิบเข็มที่เย็บพื้นรองเท้ามาให้

จื่ออานมองดูอยู่พักหนึ่ง มันเหมาะมาก จากนั้นเริ่มฆ่าเชื้อแล้วค่อยแทงเข็มลงไป

การแทงเข็มคราวนี้ ทำไปอย่างราบรื่น ตอนที่มันทะลุเข้าไปในไขกระดูก ร่างกายของมู่หรงเจี๋ยสั่นไหว จากนั้นร่างกายก็กระตุกขึ้น

เซียวท่าตกใจ “มันเกิดอะไรขึ้น?”

“มันเจ็บ” จื่ออานตอบ “ไม่ต้องพูด เจ้าเพียงแค่ช่วยเหลือเขา อย่ามากระทบโดนข้า”

เซียวท่าไม่กล้าพูดอะไรอีก พยุงมู่หรงเจี๋ยไว้

หลังจากนั้นชั่วประเดี๋ยวเดียว จื่ออานดึงเข็มออก

เธอค่อย ๆ ใช้นิ้วถูบริเวณที่ใช้เข็ม ดันเลือดกลับเข้าไป

ซูชิงก็กลับไปที่จวนโฮ่วเพื่อไปเก็บโสม จื่ออานก็สั่งให้ใครบางคนบดโสมให้เป็นผง เพื่อให้เขาทานทันที

หมอของสำนักฮุ้ยหมินเสนอให้เอาโสมไปต้ม แต่จื่ออานยืนยันที่จะบดให้เป็นผง

การบดให้เป็นผงค่อนข้างเร็ว เซียวท่าไปจัดการอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เข้ามาพร้อมโสมผง