ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ - บทที่ 163

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 163

ดวงตาของหวงไท่โฮ่วเป็นประกาย “องค์ชายสามหรือ?”

ซุนกงกงตรัสว่า “พ่ะย่ะค่ะ องค์ชายสามของพระสนมเหมย พวกเขามีความสัมพันธ์กันอยู่”

หวงไท่โฮ่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วรีบตรัสว่า “รีบไปเอาสี่สิ่งล้ำค่าในห้องหนังสือมาเถิด”

“หวงไท่โฮ่วต้องการ…”

“เตรียมนกพิราบ ข้าต้องการไปที่ภูเขาฮานซาน” หวงไท่โฮ่วตกอยู่ในความตื่นตระหนก สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นี่ไม่ใช่เวลาที่จะตัดสินใจได้ เมื่อคนคนนั้นจากไป เขาก็ทิ้งนกพิราบไว้ และบอกว่าหากมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น นกพิราบจะส่งจดหมายไปให้ได้

ซุนกงกงตอบกลับ “พ่ะย่ะค่ะ!”

ไม่นานหลังจากปล่อยนกพิราบไป สถานการณ์ที่ซุนกงกงได้ตรัสไว้ก่อนหน้านี้ก็มาถึง

“กุ้ยไท่เฟยขอเข้าเฝ้าอยู่นอกตำหนักพ่ะย่ะค่ะ”

หวงไท่โฮ่วถอนหายใจยาวนึกถึงความโกรธของสองพี่น้องในวันนั้น แต่ที่นางมาในวันนี้จะไม่ให้เข้าเฝ้าก็คงไม่ได้ สุดท้ายพี่น้องนั้นก็ตัดไม่ขาด ดังนั้นไม่ว่านางจะเป็นยังไง คนเป็นพี่จะไม่ปลอบโยนได้อย่างไร

ซุนกงกงตรัสด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ถ้ากระหม่อมเดาไม่ผิด เกรงว่านางจะมาขอให้มีพระราชโองการให้อ๋องหนานหวายกลับมาที่เมืองหลวง”

หวงไท่โฮ่วส่ายหัว “ไม่ได้ ตอนนี้อ๋องแปดกลับมาเมืองหลวงไม่ได้ ไม่เช่นนั้น สถานการณ์จะยิ่งวุ่นวายมากขึ้น” หลังจากเงียบไป หวงไท่โฮ่วก็ตรัสอีกครั้งว่า “ข้าเกรงว่าเจ้าจะกังวลเกินไป นางน่าจะรู้อยู่แก่ใจ ยุคสมัยที่สงบสุขและรุ่งเรืองของอาเจี๋ยได้รับการรักษาไว้อย่างยากลําบาก นางรู้ความทะเยอทะยานของอ๋องแปด ข้าจะไม่ยอมให้อ๋องแปดกลับมาทำลายความพยายามของอาเจี๋ยเป็นอันขาด”

ซุนกงกงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เห็นว่านางกำนัลได้นำตัวกุ้ยไท่เฟยเข้ามาแล้ว

วันนี้กุ้ยไท่เฟยสวมชุดผ้าแพรไหมสีดำมีเมฆมงคลขนาดใหญ่และนกกระเรียนปักอยู่ มีดอกเบญจมาศเล็ก ๆ ที่แขนเสื้อ ใบหน้าเศร้าหมอง นัยน์ตาแดงก่ำ ไม่ได้แต่งหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความแก่ชรา

หลังจากที่เธอเข้าไปในห้องโถง ยังไม่ทันได้พูดก็ถึงกับหลั่งน้ําตาออกมา

หวงไท่โฮ่วรู้สึกเสียใจสงสารน้องสาวของนางมาก นางรีบเข้าไปจับมือของนางเบา ๆ แต่น้ําตาของนางกลับไม่สามารถควบคุมได้ นางสะอึกสะอื้นและกล่าวว่า “เอาล่ะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว มีข้าอยู่ตรงนี้”

กุ้ยไท่เฟยเงยหน้าขึ้น “ท่านพี่ไม่โกรธที่หม่อมฉันพูดจาล่วงเกินในวันนั้นหรือ ””

“เด็กโง่ ทําไมข้าถึงคิดเล็กคิดน้อยกับเจ้า? ไม่ว่าอย่างไร เราก็เป็นพี่น้องกัน แล้วทำไมข้าต้องโกรธเจ้า” หวงไท่โฮ่วเห็นว่านางดูเหมือนจะสารภาพผิด จึงตรัสด้วยความโล่งใจ

กุ้ยไท่เฟยคุกเข่าลงร้องไห้ไม่หยุด “ชีวิตของหม่อมฉันช่างน่าขมขื่นนัก ให้กำเนิดโอรสสองคน คนหนึ่งสิ้นพระชนม์ตั้งแต่ยังหนุ่ม อีกคนอยู่ห่างออกไปหลายพันลี้ จากนี้ไปไม่มีใครอยู่กับหม่อมฉันอีกแล้ว รู้สึกเดียวดายมากเพคะ”

หวงไท่โฮ่วอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ตามเมื่อเห็นนางร้องไห้

จู่ ๆ กุ้ยไท่เฟยก็โขกศีรษะร้องไห้เสียงดัง ท่านพี่ หม่อมฉันอยากขอร้องท่านพี่เรื่องหนึ่ง ขอให้อ๋องแปดได้กลับมางานพระศพพี่ชาย เมื่อก่อนอ๋องแปด ยังเขียนจดหมายบอกว่ากำลังคิดถึงเสด็จแม่ อยู่ที่โน่นต้องห่างออกไปหลายพันลี้ไม่มีญาติพี่น้อง จึงรู้สึกไม่สบายใจ อยากกลับมาเจอหม่อมฉัน แล้วก็ต้องการเข้าเฝ้าท่านพี่ด้วย ท่านพี่ ท่านสามารถให้การยอมรับเขาที่มีจิตใจที่กตัญญูได้ไหมเพคะ!”

หัวใจของหวงไท่โฮ่วก็เย็นชาในทันใดน้ำตาก็หยุดไหล แล้วมองเธอราวกับว่านางกําลังมองคนแปลกหน้า

เมื่อครู่ตอนที่ซุนกงกงพูด นางยังไม่เชื่อ ตอนนี้ได้ยินนางอ้อนวอนก็อดเชื่อไม่ได้

“น้องสาว ตอนนี้เมืองหลวงวุ่นวาย มากเวลาที่เหมาะสม รอก่อนเถอะ” พระพันปีเอื้อมมือออกไปดึงนางขึ้น แต่นางไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ นางโขกศีรษะอย่างแรง

“น้องพี่ ที่เมืองหลวงตอนนี้วุ่นวายมาก มันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม ยังคงต้องรอเสียก่อน” หวงไท่โฮ่วเอื้อมมือออกไปดึงนางขึ้น แต่นางไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ นางโขกศีรษะอย่างแรง

กุ้ยไท่เฟยเงยหน้าขึ้นทันที เปลี่ยนความเศร้าโศกครั้งก่อนหน้านี้ ดวงตาฉายไว้ด้วยโทสะ “พี่ชายของเขาจากไปแล้ว มันเป็นธรรมดาที่เขาจะกลับมาที่งานพระศพ เขาไม่ได้ทำผิด ทำไมต้องส่งเขาไปที่ยังดินแดนทางใต้ที่เป็นดินแดนป่าเถื่อน อีกทั้งยังไม่อนุญาตให้เขากลับมา? เขาก็เรียกท่านว่าเสด็จแม่เหมือนกันนี่เพคะ”

หวงไท่โฮ่วส่ายหัว “เมื่อเวลาที่เหมาะสม แล้วข้าจะต้องออกคําสั่งให้เขากลับมา”

กุ้ยไท่เฟยได้ยินคําพูดนี้ก็ลุกขึ้นยืนช้าๆ ยื่นมือไปเช็ดน้ําตา ดวงตาจ้องนางอย่างเย็นชา “ท่านไม่เห็นด้วยจริง ๆ หรือเพคะ?”

หวงไท่โฮ่วมองดูนางอย่างผิดหวัง “เจ้าน่าจะรู้ ถ้าให้อ๋องแปดกลับมาตอนนี้สถานการณ์จะเป็นอย่างไร เจ้าให้กำเนิดโอรสก็จริง แต่ข้าก็เฝ้าดูเขาเติบโตมาเช่นกัน ข้าก็เสียใจพอ ๆ กับเจ้าเช่นกัน”

“ท่านเห็นแก่ตัว ท่านคงกลัวว่าถ้าเขากลับมาจะมาวางแผนปล้นลูกของท่านใช่ไหม? กุ้ยไท่เฟยเย้ยหยัน และเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เสียงหัวเราะของนางช่างน่าเวทนาสุุดจะพรรณนา

“นี่เจ้าบ้าไปแล้วหรือ?” เมื่อหวงไท่โฮ่วเห็นท่าทีของนางที่เสียมารยาทเช่นนี้ ก็ตวาดขึ้น