ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ - บทที่ 25

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 25

มีคนมากมายในท้องพระโรง แต่กลับไร้ซึ่งเสียงใด ๆ นอกจากเสียงหายใจถี่ด้วยความกังวลของทุกคน

แต่ทว่า ทุกคนต่างพยายามควบคุมอาการกังวลของตนเองอย่างเต็มที่ เพราะเกรงว่าเสียงเบา ๆ นี้อาจส่งผลกระทบต่อการฝังเข็ม

ฮองเฮาก็ทรงวิตกกังวลเป็นอย่างยิ่ง มือทั้งสองหมุนลูกประคำอยู่ ปากก็ท่องบทสวดพุทธคัมภีร์อย่างเงียบ ๆ

หมอหลวงหลิวเลือกจุดหวาก้ายกับจุดเจิ้นเหว่ย สองจุดนี้สามารถบรรเทาอาการหายใจลำบากได้

เขาฝังเข็มลงไปอย่างมั่นใจ เข็มฝังลงไปอย่างราบรื่น จุดที่ฝังลงไปถูกต้องแม่นยำ หมอหลวงหลิวถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ฮองเฮาและผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิต่างยืนอยู่ข้างเตียง มองดูปฏิกริยาตอบสนองขององค์จักรพรรดิเหลียงอย่างหวาดหวั่น

องค์จักรพรรดิเหลียงสูดลมหายใจเข้า สติสัมปชัญญะ เริ่มตอบสนองช้าลง ขนตาขยับขึ้นลงสองสามครั้ง แต่กลับไม่ได้ลืมตาขึ้นมา

อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ก็ยังไม่คลี่คลาย องค์จักรพรรดิเหลียงยังคงหายใจอย่างยากลำบาก

หมอหลวงหลิวรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย รีบสัมผัสตรงจุดชานจง แล้วใช้เข็มอีกเล่มฝังไปที่จุดนั้น

ผลยังไม่แสดงออกมา ริมฝีปากขององค์จักรพรรดิเหลียงม่วงมากขึ้น ปากอ้าออก ลมหายใจอ่อนลงเหมือนเดิม

“ทำไมถึงไม่เกิดผลอะไรล่ะ?” ฮองเฮาถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

หมอหลวงหลิวมีเหงื่อออกที่หน้าผาก ในใจก็แอบสงสัย เป็นไปไม่ได้ ตามหลักการแล้วฝังเข็มที่สามจุดนี้จะต้องช่วยให้อาการขององค์จักรพรรดิเหลียงทุเลาลงได้ ทำไมถึงไม่เกิดผลอะไรเลยล่ะ?

เขาเลือกจุดฝังเข็มหลายจุด ฝังเข็มลงไปอย่างรวดเร็ว ที่ตรงจุดนั้นทันที ตอนที่เขาฝังเข็มลงไปก็รู้สึกได้

ในช่วงเวลาของความสิ้นหวังนี้ เขาดึงเข็มขึ้นมา แล้วฝังเข็มลงไปอีกสองจุดคือ จุดจ่านจู๋กับจุดตีชางตามลำดับ

การฝังเข็มครานี้ เหลือเชื่อ องค์จักรพรรดิเหลียงลืมตาขึ้นมาในทันที แก้ไขไปไม่กี่วินาที เมื่อฮองเฮาเห็นดังนั้น ก็คิดว่าเขาอาการดีขึ้นแล้ว นางดีใจเป็นอย่างยิ่ง “ลูกรัก เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง?”

องค์จักรพรรดิเหลียงกลับทำเพียงแค่เบิกตากว้าง ดูเหมือนคนที่ยังไม่ได้สติ

ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิเป็นคนแรกที่สังเกตุเห็นความผิดปกติ เห็นว่าริมฝีปากของเขาเริ่มสั่น แขนและขาก็เริ่มสั่นเช่นกัน ผิวหน้าก็เริ่มกระตุก

ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิตะโกนออกไป “ไม่ได้การแล้ว อาการชักกำเริบแล้ว”

เป็นอย่างที่คาดไว้ องค์จักรพรรดิเหลียงแขนขาแข็งทื่อ และชักกระตุก ศีรษะของเขาเหมือนถูกแรงดึง หลังงอยกขึ้น อาการชักกระตุกค่อย ๆ หนักขึ้นเรื่อย ๆ ปากก็ส่งเสียงโอดครวญ

ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ ตกอยู่ในความสิ้นหวัง หยิบผ้าขนหนูที่อยู่ข้าง ๆ จุกเข้าไปในปากของเขา

ตั้งแต่ครั้งแรกที่องค์จักรพรรดิเหลียงมีอาการชัก จากนั้นเขาได้เห็นจื่ออานใช้มือยัดเข้าปากองค์จักพรรดิ เขาจึงกลับไปถามท่านหมอ และหมอก็ได้บอกกับเขาว่านี่เป็นวิธีการป้องกันการกัดลิ้น

ด้วยเหตุนี้เขาจึงสรุปว่า จื่ออานรู้ทักษะทางการแพทย์

สวรรค์ หนอ สวรรค์ ฮองเฮาตัวอ่อนไปทั้งตัว คุกเข่าลงกับพื้นดังตุบ ร้องไห้ “เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร เป็นแบบนี้ได้อย่างไรกัน?”

ลูกประคำในมือร่วงหล่นกระจัดกระจายสู่พื้น ลูกกลม ๆ หมุนวนไปมา นางแทบจะหายใจไม่ออก สายตาพร่ามัว แล้วสิ้นสติไป

หมอหลวงรีบเข้าไปช่วยชีวิตนาง

หมอหลวงหลิวเองก็มึนไปหมด หน้าผากของเขามีเหงื่อเม็ดใหญ่ไหลลงมา หน้าซีดเผือด มือทั้งสองสั่นไม่หยุด ปากก็พูดพึมพำ “เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้…”

หยวนพ่านผลักเขาออก มือข้างหนึ่งดึงหมอนออกจากศีรษะองค์จักรพรรดิเหลียง ค่อย ๆประคองศีรษะของเขา ระมัดระวังอย่างมากที่สุดเพื่อไม่ให้ศีรษะโค้งตกลงไป นอกจากวิธีนี้แล้ว ก็ไม่มีทางเลือกอื่น

เขาไม่กล้าฝังเข็มสุ่มสี่สุ่มห้า ถ้าฝังเข็มลงไปกระตุ้นอีกครั้ง ก็ไม่รู้ผลที่ตามมาจะเป็นยังไงอีก

องค์รัชทายาทมองดูอยู่ข้าง ๆ เตียง ริมฝีปากขยับขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตามีประกายแห่งความสุข รีบ ๆ ตายไปซะ คนพิการอย่างแก ไม่ตายแล้วจะยังมีประโยชน์อะไร

อาการชักครั้งนี้ ใบหน้าที่เคยม่วงขององค์จักรพรรดิเหลียงแปรเปลี่ยนไปเป็นดำคล้ำ อาการชักกระตุกก็หนักขึ้นกว่าเดิม ราวกับว่าแค่หายใจครั้งเดียวเขาก็จะจากไปแล้ว

อาการชักครั้งนี้ ดำเนินต่อไปไม่นานนักก็ได้หยุดลง