ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ - บทที่ 253
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 253
ป้าหลานยู่เดินไปข้างหน้าต้องการที่จะเปิดประตูห้องพักนั้น กลับพบว่าประตูห้องนั้นโดนปิดจากด้านใน
ป้าหลานยู่ตกใจเล็กน้อย จึงเอ่ยกับฮูหยินผู้เฒ่า “ฮูหยินผู้เฒ่า ประตูห้องปิดอยู่ มีคนอยู่ด้านในเจ้าค่ะ”
ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยอย่างสงสัย “เป็นไปได้อย่างไร? ห้องพักนี้ปกติแล้วก็มิมีผู้ใดมา”
“มิใช่ฮูหยินอยู่ด้านในนี้หรอกหรือ?” ป้าหลานยู่เอ่ยคาดเดา
ฮูหยินหลิงหลงและเซี่ยหว่านเอ๋อนำกลุ่มหญิงสาวกลุ่มนึงมา เซี่ยหว่านเอ๋อได้ยินจึงเอ่ยออกมาว่าหยวนซื่ออาจจะอยู่ด้านใน แล้วหันกลับไปถามชู่อวี่ “เจ้านี้อย่างไรกัน? ทั้ง ๆ ที่เจ้ารู้ว่าฮูหยินบาดเจ็บอยู่ ทำไมถึงไม่ติดตามดูแลนางให้ดี ๆ”
ชู่อวี่กล่าวร้องทุกข์ “คุณหนูรอง เป็นฮูหยินที่เอ่ยออกมาอย่างเย็นชา ให้บ่าวกลับไปเอาเสื้อคลุม”
“แต่เจ้าก็มิอาจปล่อยให้นางอยู่ที่นี่ผู้เดียวได้” เซี่ยหว่านเอ๋อเอ่ยอย่างโกรธเคือง
ชู่อวี่เอ่ย “มิใช่อยู่เพียงผู้เดียว เฉินเอ้อร์เองก็อยู่ในนี้เจ้าค่ะ ฮูหยินกับเฉินเอ้อร์รู้จักกันมาหลายปีแล้ว เฉินเอ้อร์เองก็ชอบมาที่เรือนเซี่ยจื่อหย่วนเหมือนกันกับพ่อบ้านเซี่ยฉวน ดังนั้นบ่าวเลยขอร้องให้เฉินเอ้อร์ช่วยดูแลฮูหยิน บ่าวก็เลยกลับไปเอาเสื้อคลุมเจ้าค่ะ”
เซี่ยฟางเอ๋อได้ยินจึงเอ่ยถามอย่างสงสัย “วันนี้แสงแดดแรง นางเดินมาตลอดทางนี้กลับยังรู้สึกหนาว? มันน่าแปลกจริง ยังมีอีก เจ้าเป็นถึงสาวใช้ส่วนตัว ทำไมจึงไม่ให้เฉินเอ้อร์เป็นคนกลับไปเอาเสื้อคลุม กลับทิ้งให้ท่านป้าหญิงใหญ่อยู่กับชายหนุ่มเพียงลำพัง? หากเรื่องนี้แพร่ออกไปแล้ว จะเป็นอย่างไรกัน?”
ทางด้านมหาเสนาบดีเซี่ยก็นำท่านลุงรองเซี่ยและอ๋องเหลียง คนอื่น ๆ เข้ามา
ได้ยินคำพูดของพวกนางแล้ว ใบหน้าของมหาเสนาบดีเซี่ยก็ดูซีดเซียวลง “ช่างเถอะ ให้นางได้พักผ่อนอยู่ด้านในเถอะ พวกเราไปกัน”
มหาเสนาบดีเซี่ยเร่งรีบให้ทุกคนออกไป ทำให้ในใจของทุกคนรู้สึกสงสัย
หยวนซื่อตาบอด ถูกขังอยู่ภายในห้อง เขากลับมิได้สั่งให้คนเปิดประตู แต่กลับให้ทุกคนจากไป นี่มิใช่ว่ามีเรื่องราวอะไรกันรึ?
ท่านลุงรองเซี่ยเอ่ย “พี่สะใภ้ใหญ่อยู่ด้านในหรือไม่? รีบเปิดประตูเร็วเข้า เป็นไปได้หรือไม่ว่าจะมีคนร้ายอยู่ด้านใน?”
มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยเสียงเข้ม “ไม่จำเป็น ไปกันเถอะ ออกไปกันให้หมด”
เขากลับเร่งไล่คนออกไปอย่างหยาบคาย นี้มันผิดปกติจากที่เขาดูแลรับรองแขกต่างกันมากนัก ผิดปกติจริง ๆ
อ๋องเหลียงหันกลับไปมอง พบว่าจื่ออันกันเฉินหลิวหลิ่วยืนอยู่ใต้ต้นไม้ข้างทะเลสาบ มุมปากนางยกยิ้มน้อย ใบหน้ามีรอยยิ้มแต้มอยู่
อ๋องเหลียงก็ทรงยิ้มตามไปด้วย เอ่ยออกมา “มาเถอะ เปิดประตูเดี๋ยวนี้!”
ฮูหยินหลิงหลงและเซี่ยหว่านเอ๋อสบตากัน ยิ้มออกมาอย่างสมดั่งหวัง
เซี่ยฟางเอ๋อรู้แผนการจากเซี่ยหว่านเอ๋อแล้ว รอคอยที่จะถึงเวลานั้น นางมองหาเงาร่างท่านแม่ของนางโดยไม่รู้ตัว แต่กลับไม่พบนาง จึงอดไม่ได้ที่จะสงสัย
ประตูถูกทหารยามทุบให้เปิดออก มีคนเร่งรีบเข้าไป
ชู่อวี่เองก็รีบเข้าไป ปากร้องตะโกน “ฮูหยิน ฮูหยิน!”
ภายในห้องมีกลิ่นบางอย่างแปลกประหลาด เหมือนดั่งกลิ่นของดอกกระดังงา กลิ่นลอยออกมาแล้วจางหายไปอย่างรวดเร็ว