ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ - บทที่ 256

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 256

เดิมทีดูจากสีหน้าเหล่าไท่จวินแล้วคิดว่านางจะดุเฉินหลิวหลิ่วที่กล่าววาจาหยาบคายออกมา กลับนึกไม่ถึงว่านางจะพูดอย่างเย็นเยียบ “เหตุใดข้าต้องละอาย ไม่ใช่ฮูหยินของข้าเสียหน่อย”

สายตาที่ค่อนข้างจะเย็นชาของนางกวาดมองไปบนใบหน้าของจื่ออัน และจื่ออันก็รู้ว่าเรื่องนี้ไม่อาจปิดบังเหล่าไท่จวินได้ ครั้งนี้แม้ว่านางจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม แต่นางก็ได้ดึงเฉินหลิวหลิ่วมาเป็นพยานแล้ว ซึ่งถือได้ว่าเป็นการใช้ประโยชน์จากหลิวหลิ่ว

ใบหน้าของเหล่าไท่จวินแลดูฉุนเฉียวเล็กน้อย เพราะว่านางมองออก

เพียงแต่ว่าเหล่าไท่จวินไม่ได้ต่อต้านจื่ออันซะทีเดียว ตามหลักแล้วก็เป็นเพราะเหล่าฟูเหริน

หากนางคาดเดาไม่ผิดล่ะก็ ตามที่เหล่าไท่จวินได้พูดที่บริเวณด้านหน้าสวนดอกไม้ก่อนหน้านี้ก็พอจะสรุปได้ว่า เนื้อเรื่องเดิมก็คือ น่าจะเจอหยวนซื่อกับเฉินเอ้อร์ที่นี่ ซึ่งวันนี้ก็เป็นงานเลี้ยงฉลองวันเกิด ดังนั้นฉากจบสำคัญก็เลยอยู่ที่นี่

ใช้เรื่องการฉลองวันเกิดเพื่อเชิญทุกคนให้มาที่นี่ แต่ทั้งหมดมันก็เป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น แม้ว่าผู้คนในเมืองหลวงจะยุ่งมาก แต่ว่าคนที่จำได้ว่าเหล่าฟูเหรินไม่ได้เกิดในช่วงฤดูร้อนก็มีไม่น้อยเลยทีเดียว

เหล่าไท่จวินเกลียดการที่ต่างฝ่ายต่างพยายามหลอกลวงซึ่งกันไปมา ดังนั้นนางจึงลาออกจากงานราชการไป นึกไม่ถึงว่าออกมาอยู่ในที่ส่วนตัวของตนเองแล้ว แต่ก็ยังถูกผู้อื่นหลอกใช้ได้อีก และยิ่งเป็นเรื่องอื้อฉาวที่ยุ่งเหยิงนี้ด้วยแล้ว นางที่เป็นคนเที่ยงตรงจะอดทนได้เช่นไร?

ด้วยเหตุนี้จึงได้พูดจาเย็นชาออกมา ซึ่งคำพูดนี้ก็เป็นการเหน็บแนมฮูหยินผู้เฒ่ากับมหาเสนาบดีเซี่ย

ใครก็ฟังออก!

มหาเสนาบดีเซี่ยไม่กล้าที่จะกลับไปอย่างกะทันหัน และก็ไม่กล้าสู้หน้า แต่เขาก็พอจะจับคำพูดของเฉินเอ้อร์กับหลิวซื่อได้ และสังเกตบรรยากาศและท่าทางอย่างระมัดระวัง เขาพูดอย่างใจเย็น “เด็ก ๆ เชิญท่านหมอมา!”

หากในห้องนี้มีกระดังงาลนไฟอย่างที่คาดไว้ ก็เพียงพอที่จะสรุปได้ว่าทั้งสองคนนั้นถูกวางยา

เซี่ยฉวนรีบไปเชิญหมอมา ทว่าผู้คนที่อยู่เต็มสวนก็ไม่ได้จากไป ระหว่างที่รอการดำเนินการของหมอ ก็ได้หารือกันเป็นการส่วนตัว

เหล่าฟูเหรินเรียกสติกลับมาอย่างรวดเร็ว และสั่งให้คนไปตามหาป้าชุ่ยยู่

ในที่สุดฉันก็พบป้าชุ่ยยู่ที่หมดสติอยู่ในป่าไผ่ นางถูกงูพิษกัด และอาการของนางก็หนักมากแล้ว

และในเวลานี้ แม่นมหยางก็ได้พยุงตัวหยวนซื่อเข้ามา และเห็นฝูงชนกำลังรายล้อมอยู่ที่ประตูห้อง ทั้งยังเห็นป้าชุ่ยยู่สลบอยู่ที่พื้นอีก นางจึงกล่าวถามด้วยความประหลาดใจ “นี่มันเกิดเรื่องอันใดขึ้น? ชุ่ยยู่เป็นอะไรไปหรือ?”

ป้าหลานยู่จ้องมายังนาง “ท่านยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ? ทั้งหมดนี่ไม่ใช่ว่าท่านเป็นคนทำร้ายนางหรอกหรือ?”

แม่นมหยางผงะไปครู่หนึ่ง แล้วพูดแดกดันในทันที “เจ้าเป็นหมาบ้าใช่หรือไม่? เจอใครก็กัดคนนั้น เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกันกับข้า?”