ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ - บทที่ 92

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 92

การแสดงออกของเขาค่อย ๆ เคร่งขรึม “ข้าสัญญาว่าจะไม่มีวันปล่อยให้เจ้าใช้ชีวิตแบบนั้นอีก”

จื่ออานถึงกับผงะ ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าเขาเข้าใจผิด และหัวเราะ “หม่อมฉันพูดเกินจริงไปหน่อย จริง ๆ แล้วไม่มีอย่างนั้นหรอกเพค่ะ อาหารมื้อก่อนของหม่อมฉันอร่อยดี มีอาหารสามจาน ซุปหนึ่งและข้าว ตามที่ต้องการ”

มู่หรงเจี๋ยส่งเสียงครวญคราง ทนไม่ได้ที่จะหลอกตัวเอง

บรรยากาศค่อย ๆ เคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเธออิ่มแล้ว มู่หรงเจี๋ยก็สั่งให้เธอเทอาหารลงไป จื่ออานเกือบจะโพล่งออกมา “สิ้นเปลืองมาก ปล่อยให้มันเป็นของว่างยามดึก”

มู่หรงเจี๋ยมีความโกรธเล็กน้อยในดวงตาของเขา “ถ้าเจ้าต้องการทานอาหารเย็นตอนกลางคืน ก็ค่อยทำให้ใหม่”

จื่ออานมองลงมาดูเขาอย่างสงบ มีความอ่อนแอในใจเธอช้า ๆ แต่อย่าทำดีกับเธอขนาดนี้ สิ่งสุดท้ายที่เธอต้องการคือ ความสงสัย

เธอหันศีรษะไปอย่างเร่งรีบ มองดูการสูญเสียเล็กน้อย

ในอดีตและชีวิตตอนนี้ไม่มีใครรอบตัวเธอดูเหมือนใส่ใจเธอเลย ดังนั้นเมื่อหยวนซื่อชื่นชอบเธอ เธอจะปฏิบัติต่อหยวนซื่อเหมือนแม่ของเธอเอง และยังเป็นเด็กรับใช้ที่ยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่ที่ได้รับน้ำและซาลาเปาอีกสองลูกจากคนเฝ้าประตู เธอยังคงจำได้เสมอมา

แต่เขาไม่ใช่หยวนซื่อ และก็ไม่ใช่เด็กรับใช้ที่ยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่ เขาเป็นผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิคนปัจจุบัน เขามีการคำนวณเพื่อประโยชน์ของตัวเอง เธอไม่เต็มใจที่จะมีส่วนร่วมในโลกของเขาเพื่อต่อสู้อะไร เพราะมันเป็นวังวน และจะซึมซาบเข้าไป เวลาตายก็ไม่มีที่ฝังศพ

ไม่ว่าจะเป็นชาติก่อนหรือชาตินี้ เธอทำเพียงเพื่อรักษาชีวิตคน ชาติก่อนเธอถูกเจ้านายหักหลังเพราะความใจอ่อนของเธอ ชาตินี้เธอจะไม่มีวันใจอ่อนกับใครที่มีอุบายหรืออำนาจอีกต่อไปแล้ว

จื่ออานนั่งไขว่ห้างและหลับตาเพื่อพักผ่อน

ขั้นตอนในวังแต่ละขั้นนั้นล้วนแต่น่าตกตะลึงและเหน็ดเหนื่อย และเธอก็เกือบจะหมดแรงแล้ว

มู่หรงเจี๋ยยังคงมองดูเธอ เขาก็มีความสงสัยเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้อยู่เสมอ ในวันที่เธอเสียใจกับการแต่งงานที่หน้าจวนมหาเสนาบดี เธอสะดุดตาเขาด้วยท่าทางที่น่าทึ่ง

แต่เขาไม่สามารถมองทะลุผ่านเธอได้ ซึ่งทำให้เขาไม่มีความสุขนักที่ควบคุมสถานการณ์

มีการเคลื่อนไหวอื่นอยู่ด้านนอก และทันใดนั้นจื่ออานก็ลืมตาขึ้น

เธอได้ยินเสียงของแม่นมหยาง “ฮองเฮา พระชายาของมหาเสนาบดีเซี่ยหยวนซื่อ รออยู่นอกห้องโถงพ่ะย่ะค่ะ”

ฮองเฮาฮัมเสียง “ปล่อยให้นางรอก่อน หลังจากนำเฉินหลิงหลงเข้ามาแล้ว ค่อยให้นางเข้ามา”

“พ่ะย่ะค่ะ!” แม่นมหยางออกไปตอบรับ

จื่ออานลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เดินไปหลังม่านแล้วเปิดออก มองผ่านม่านลูกปัด

มหาเสนาบดีเซี่ยดูเหมือนจะมีความรู้สึกไว เขามองไป ดวงตาของเขาดูเหมือนงูพิษ เจาะผ่านม่านลูกปัด และเหมือนจะตีจื่ออานโดยตรง ความโกรธและความเกลียดชังที่เพิ่มขึ้นภายใต้ดวงตาของเขาเกือบจะแผดเผาจื่ออาน

ฮองเฮาตรัสกับนางสนมเหมยและมหาเสนาบดีเซี่ยว่า “พวกเจ้าซ่อนอยู่หลังม่านก่อน ถ้ายังไม่มีความประสงค์ของเปิ่นกง ยังไม่ต้องออกมา”

เทียบเท่ากับการเปลี่ยนที่นั่งกับจื่ออาน เพียงแต่จื่ออานมีแขกเพิ่ม

เฉินหลิงหลงถูกเลี้ยงดูมาและเสื้อผ้าของเธอได้รับความเสียหายในหลาย ๆ ที่ และมีรอยดาบ จะเห็นได้ว่าเธอถูกทุบตีอย่างรุนแรงในห้องความรุนแรงเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม การทุบตีที่รุนแรงนี้ยังเบาเกินไปเมื่อเทียบกับตอนที่เธอเอาชนะเซี่ยจื่ออานและเสี่ยวซุนในวันนั้น

ขันทีในห้องที่ใช้ความรุนแรงมักจะโหดร้ายอยู่เสมอ แต่เฉินหลิงหลงนั้นชั่วร้ายกว่าพวกเขาหลายเท่า

หยวนซื่อเข้ามาแล้ว เธอสวมชุดสีฟ้าอมเขียว มวยผมสูง ไม่มีการตกแต่งใด ๆ ในร่างกายของเธอ ใบหน้าที่ไม่มีแป้งฝุ่นดูสะอาดมาก มีเกียรติ ทีละขั้นตอน และเธอเดินอย่างมีสไตล์ แต่มันกลับทำให้ผู้คนรู้สึกหดหู่

เมื่อหลิงหลงฟูเหรินเห็นเธอ ก็เชิดคอทันที และพูดว่า “ฟูเหริน ฮองเฮาทรงชื่นชมภาพวาดของเจ้า และฮองเฮายังทรงตรัสว่าต้องการตอบแทนเจ้าอีกด้วย”