ยัยจอมกวนป่วนหัวใจนายไอดอล - ตอนที่ 14 เป็นหน้าที่นายมาจ่ายคืนฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน (1)

ตอนที่ 14 เป็นหน้าที่นายมาจ่ายคืนฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน (1)
ถึงแม้ว่าคังเจี้ยนจะชอบแกล้งอันซย่าซย่า และชอบหยอกเธอเล่นอยู่เสมอ แต่เขาก็คอยปกป้องเธอมาตั้งแต่ทั้งคู่ยังเด็ก

ขณะเดียวกันด้วยความบังเอิญ เซิ่งอี่เจ๋อเดินเข้ามาภายในห้องท่ามกลางความสนใจของเด็กนักเรียนหญิงซึ่งมีท่าทางปลื้มปริ่มกันแทบทุกคน

คังเจี้ยนสวมสีหน้าโหดขณะเข้าไปขวางทางเซิ่งอี่เจ๋อเอาไว้

“นี่นาย เซิ่งอี่เจ๋อ!” คังเจี้ยนเชิดคางขึ้นพร้อมตะโกนอย่างดัง

เซิ่งอี่เจ๋อเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา เมื่อประกอบเข้ากับรังสีออร่าที่มีอำนาจกว่าของเขาแล้ว คังเจี้ยนก็ดูอ่อนด้อยไปเลยเมื่อเทียบกัน ถึงแม้ความสูงจะไล่เลี่ยกันก็ตาม

คังเจี้ยนกลืนน้ำลาย แล้วอยู่ๆ ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี

“มีปัญหาหรือไง” เซิ่งอี่เจ๋อถาม

คังเจี้ยนหรี่ตามองก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง “นายอยากจะแข่งกับฉันไหมล่ะ”

“นี่… คังเพี้ยน นายจะทำอะไรน่ะ เลิกสร้างปัญหา…” อันซย่าซย่ารีบวิ่งมาหาและดึงแขนเสื้อคังเจี้ยนเอาไว้ แต่เขาปัดเธอให้หลบไปและยัดไส้กรอกใส่ปากเธอแทน ใบหน้าสีแทนคมคายนั้นดูเคร่งเครียด อันซย่าซย่าพูดอู้อี้ก่อนจะดึงไส้กรอกออก เธอเป็นห่วงเพื่อนจริงๆ

นัยน์ตาเซิ่งอี่เจ๋อดูเข้มล้ำลึกยิ่งขึ้น ขณะที่สังเกตดูความใกล้ชิดระหว่างคังเจี้ยนกับอันซย่าซย่า ก่อนจะตอบอย่างไม่ยี่หระ “นายจะแข่งอะไรล่ะ”

ฉือหยวนเฟิงผู้ตามมาทีหลังคล้ายๆ ว่าจะได้ยินอะไรไม่ค่อยถนัด เซิ่งอี่เจ๋อเกลียดการแข่งขันกับคนแบบนี้มาตลอดไม่ใช่หรือ ทำไมเขาถึงยอมรับคำท้าด้วยอารมณ์แบบนี้ล่ะ

แม้แต่เหอจยาอวี๋ที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเล่นเพลินๆ อยู่ที่โต๊ะก็ยังแปลกใจ มุมริมฝีปากบางสวยได้รูปยกขึ้น เผยรอยยิ้มอย่างรู้ทันออกมา

วิชาสุดท้ายของภาคเช้าเป็นวิชาพละศึกษา

อันซย่าซย่าไปที่ห้องล็อกเกอร์เพื่อเปลี่ยนเป็นชุดออกกำลังกายก่อนที่จะมุ่งหน้าไปที่สนามกีฬา แล้วก็ต้องตกใจ

สนามบาสเกตบอลในตอนนี้อัดแน่นไปด้วยนักเรียนจากห้องซี และท่ามกลางฝูงชนที่รายล้อมอยู่นั้นมีร่างสูงๆ สองร่าง

อาจารย์พละเป็นกรรมการ และทันทีที่เสียงนกหวีดดังขึ้น เซิ่งอี่เจ๋อกับคังเจี้ยนก็กระโดดเทกตัวพร้อมกัน แต่กลายเป็นเซิ่งอี่เจ๋อที่คว้าลูกบาสไปได้ก่อน!

หลังจากแย่งลูกบาสไปได้แล้ว เขาก็ถอยหลังอย่างรวดเร็วและก่อนที่คังเจี้ยนจะทันได้ตั้งตัว เขาก็ย่อเข่าลงก่อนกระโดดขึ้นชูตลูกไปยังแป้น…

เขาคว้าสามแต้ม!

เสียงโห่ร้องเชียร์ดังระเบิดไปทั้งสนาม พวกนักเรียนเริ่มตะโกนเริ่มจากคนหนึ่งลามไปยังคนอื่นๆ ว่าเซิ่งอี่เจ๋อสุดหล่อ

อันซย่าซย่ากัดริมฝีปาก คังเจี้ยนเข้ามาเรียนที่ฉีซย่าในฐานะนักเรียนทุนนักกีฬา ถึงแม้จะไม่ได้ถนัดทางด้านบาสเกตบอล แต่ฝีมือเขาก็ย่อมเหนือกว่าคนอื่นทั่วไปแน่นอน เธอไม่เคยคาดฝันเลยว่าเขาจะถูกเซิ่งอีเจ๋อสยบเอาแบบนี้!

มาถึงรอบที่สอง คังเจี้ยนได้บอลมาก่อนแต่ก็ถูกเซิ่งอี่เจ๋อแย่งไประหว่างทาง

ในรอบที่สาม เซิ่งอี่เจ๋อได้บอลไปและหลบหลีกผ่านคังเจี้ยนไปอย่างว่องไวราวกับน้ำไหล พอวิ่งมาถึงแป้น เขาก็กระโดดสแลมดังก์อย่างเท่!

“อ๊าย… กัปตันอี่เจ๋อนี่หล่อจริงๆ!”

“สวรรค์ ไม่ใช่แค่ร้องเพลงเพราะ เขายังเป็นนักบาสเกตบอลมือดีอีกด้วย!”

คังเจี้ยนได้แต่กัดปาก พูดอะไรไม่ออก

สามรอบ แพ้ทั้งสามรอบเลย เขาแพ้ราบคาบ

เซิ่งอี่เจ๋อยักคิ้วให้ “จะต่อไหมล่ะ”

“ไม่ต้อง นายชนะ” คังเจี้ยนรู้สึกแย่ เขาขว้างบอลทิ้งไว้ข้างสนาม ตอนแรกก็วางแผนว่าจะแก้แค้นให้ซย่าซย่าด้วยการเอาชนะเจ้าหมอนี่ แต่กลับกลายเป็นเขาเองที่ถูกปราบอย่างสิ้นท่า!

เฮ้อ…

แต่อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่เขาอยู่นี่ ถ้าเซิ่งอี่เจ๋อคิดจะทำร้ายซย่าซย่าได้ก็ฝันไปเถอะ!

“บอกฉันมาว่าซย่าซย่าไปทำอะไรให้นาย ฉันจะขอโทษแทนเธอเอง ดังนั้นปล่อยเธอไปซะ สร้างความทุกข์ใจให้เธอแบบนั้นน่ะ มันใช่เรื่องที่ลูกผู้ชายเขาทำกันหรอกเหรอ”

“เธอติดเงินฉันอยู่ มันกลายเป็นหน้าที่ที่นายจะต้องมาจ่ายฉันคืนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

คังเจี้ยนขมวดคิ้ว

บรรยากาศระหว่างทั้งคู่คุกรุ่นดูเหมือนกำลังจะกระโจนเข้าบีบคอกันยังไงยังงั้น

อันซย่าซย่ารีบเข้าไปคว้าแขนคังเจี้ยนไว้พลางยัดเยียดขวดน้ำดื่มใส่มือเขา “นี่ๆ คังเพี้ยน ดื่มน้ำก่อน”

คิ้วทั้งคู่ของเซิ่งอี่เจ๋อค่อยๆ ย่นเข้าหากัน

สองคนนี้ดูสนิทกันเหลือเกิน

สนิทกันมาก… จนฉันชักโมโหแล้วสิ