ยัยจอมกวนป่วนหัวใจนายไอดอล - ตอนที่ 340 เขาพบการปรากฏตัวของเธอแล้ว (7) / ตอนที่ 341 เขาพบการปรากฏตัวของเธอแล้ว (8)

ตอนที่ 340 เขาพบการปรากฏตัวของเธอแล้ว (7)

เห็นได้ชัดว่าเธอเพิ่งปรากฏตัว จู่ๆ อันซย่าซย่าก็รู้สึกจิตตกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

อีกฝ่ายรอจังหวะบุกโจมตี แต่เธอกลับเสียชุดเกราะไปหมดแล้ว

หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพักก็โทรศัพท์หาเซิ่งอี่เจ๋อ

ไม่รับสาย

ในขณะที่อันซย่าซย่าถือโทรศัพท์ รอยยิ้มมุมปากเริ่มกลายเป็นความขมขื่นและเจ็บปวดรวดร้าว

รู้ทั้งรู้ว่ายิ่งตัวเองใส่ใจและเสียใจมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งตกอยู่ในแผนการของหลีฝานซิงมากเท่านั้น แต่เธอกลับควบคุมตัวเองไม่ได้

เธอคลานกลับไปที่เตียงโดยไม่สนใจอาการบาดเจ็บที่เท้าและผลอยหลับไป

ในฝัน เซิ่งอี่เจ๋อยิ้มให้เธออย่างเฉยเมย ในขณะที่คนรักวัยเด็กของเขากอดแขนเขาอย่างสนิทสนม ภาพนั้นทำร้ายจิตใจเธออย่างมาก

เธอตื่นจากฝันร้ายในช่วงเวลาตีหนึ่ง ข้างกายยังคงว่างเปล่า

ชายหนุ่มที่เคยนอนกอดเธอไว้ในอ้อมกอด ตอนนี้ได้หายไปแล้ว

อันซย่าซย่ารู้สึกขอบตาร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ

–

บ้านตระกูลเซิ่ง

เมื่อเซิ่งอี่เจ๋อกลับมาถึงบ้าน ในแวบแรกเขาก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนโซฟา

รูปร่างหน้าตาที่บอบบางให้ความรู้สึกสง่างาม จริตท่วงท่าเต็มไปด้วยเอกลักษณ์ของลูกคุณหนูตระกูลเศรษฐี ทั้งยังมีอากัปกิริยาเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้ดูมีชีวิตชีวาซึ่งเป็นเสน่ห์ของเด็กสาว

เซิ่งอี่เจ๋อกำหมัดแน่น

สิบปี

ในที่สุดเธอก็อยู่ที่นี่

เดิมทีเขาคิดว่าคนที่เขาตามหาคืออันซย่าซย่า แต่เมื่อไม่นานมานี้เขาก็ได้รับข่าวล่าสุด

คนที่เขาตามที่แท้จริง คนรักวัยเด็กที่ติดหนี้มานานหลายปีก็คือเด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้!

พอรู้สึกตัวว่ามีคนเข้ามา เด็กสาวก็หันกลับไปและยิ้มหวานให้เซิ่งอี่เจ๋อ เสียงเธอใสแจ๋วราวกับน้ำแร่กลางหุบเขา “สวัสดี ฉันชื่อซ่งชิงเฉิน”

เซิ่งอี่เจ๋อเม้มปากและตอบกลับ “ซ่งซ่ง…”

ซ่งชิงเฉินมีท่าทีเก้ๆ กังๆ ดูไม่เป็นธรรมชาติ สักพักก็กลับมาเป็นปกติ เธอก้าวไปข้างหน้าเกาะเเขนเซิ่งอี่เจ๋อ “พี่อาเจ๋อ หลายปีมานี้พี่สบายดีไหม”

เซิ่งอี่เจ๋อต่อต้านการสัมผัสของเธอโดยไม่รู้ตัว เขาขมวดคิ้วตอบ “ฉันสบายดี เธอล่ะ?”

“ฉันก็สบายดี หลังจากที่เราแยกจากกันฉันโชคดีที่มีคนใจดีช่วยเหลือเอาไว้ ต่อมาฉันก็ได้รับการอุปการะจากสามีภรรยาคู่หนึ่ง พวกเขาส่งฉันไปเรียนที่ประเทศM และเมื่อเร็วนี้ๆ ก็โชคดีมากที่ได้กลับมาตามหาพ่อแม่แท้ๆ ของตัวเอง! แล้วยังได้มาเจอคุณ พี่อาเจ๋อ ฉันดีใจมากจริงๆ!” เธอพูดไปเรื่อยๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนรู้สึกรำคาญ

เซิ่งชิงอี้ที่อยู่อีกด้านพูดขึ้นมาว่า “อี่เจ๋อ นี่ซ่งซ่งไง…เธอเป็นลูกสาวคนเล็กของตระกูลซ่งที่ห่างหายจากกันมานานหลายปีและยังเป็นเพื่อนบ้านของแกตอนอยู่ที่เมืองลั่วรื่อ”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเหมือนดอกเบญจมาศ

ก่อนหน้านี้เขาไม่เห็นด้วยที่เซิ่งอี่เจ๋อไปคบเด็กผู้หญิงคนนั้น เพราะเขามักจะรู้สึกว่าเธอเป็นพวกสวยแต่โง่ ทำอะไรก็ไม่เป็น

แต่ในทางกลับกันตระกูลซ่งเป็นถึงตระกูลที่มีชื่อเสียงในแวดวงธุรกิจ ตอนนี้คนที่เซิ่งอี่เจ๋อตามหาได้เปลี่ยนจากซินเดอเรลล่าสามัญชนกลายมาเป็นลูกคุณหนูตระกูลเศรษฐี เขาดีใจมากจนแทบทนไม่ไหว!

ถ้าหากทั้งสองยังคงมีความรู้สึกต่อกันอยู่ ดังนั้นการแต่งงานเชื่อมความสัมพันธ์ก็เป็นทางเลือกที่สมบูรณ์แบบ!

“พี่อาเจ๋อ คุณเคยบอกว่าจะแต่งงานกับฉัน ตอนนี้ยังเป็นแบบนั้นอยู่ไหม?” ซ่งชิงเฉินถามพร้อมกับเอียงศีรษะอย่างขี้เล่น เธอถามทีเล่นทีจริง

แวบแรกที่เธอพบเซิ่งอี่เจ๋อ เธอก็รู้สึกรับรู้ถึงหัวใจที่เต้นโครมคราม

โชคดีแค่ไหนที่ชีวิตนี้ได้พบกับเด็กหนุ่มที่โดดเด่นและทรงเสน่ห์

เธอแค่อยากมีเขาโดยสมบูรณ์!

“ซ่งซ่ง หนูอยากแต่ง อี่เจ๋อของพวกเราก็ต้องแต่งให้แน่นอน!” เซิ่งชิงอี้ยิ้มตาเป็นประกายโดยไม่สนใจความจริงที่ว่าลูกชายของเขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว เขาพูดทึกทักเองว่า “พวกเธอสองคนบ่มเพาะความรู้สึกกันไปก่อน ถ้ายังไม่อยากเเต่งงานเร็วก็หมั้นกันไปก่อนก็ได้”

ตอนที่ 341 เขาพบการปรากฏตัวของเธอแล้ว (8)

ซ่งชิงเฉินหัวเราะ “พี่อาเจ๋อ งั้นฉันจะรอนะคะ”

เซิ่งอี่เจ๋อไม่ได้พูดล้อเล่นไปกับเธอ แต่พูดอย่างจริงจังว่า “ซ่งซ่ง ฉันมีแฟนแล้ว”

ซ่งชิงเฉินยิ้มฝืน

“ตอนนั้นฉันต้องขอโทษเธอด้วยจริงๆ ซ่งซ่ง ฉันจะพยายามชดเชยให้เธอไม่ให้ขาดตกบกพร่อง เพราะฉะนั้นวันหลังอย่าได้เอาเรื่องการหมั้นหมายมาพูดล้อเล่นอีก” เซิ่งอี่เจ๋อเหมือนจะพูดกับซ่งชิงชิง แต่ความจริงแล้วเขาพูดกับเซิ่งชิงอี้ต่างหาก

เซิ่งชิงอี้ทำหน้าบึ้งตึง เขาคิดไม่ออกว่าอันซย่าซย่าคนนั้นมีอะไรดี?

ไม่ว่าจะเป็นในแง่ภูมิหลังครอบครัว การพูดการจา หรือรูปลักษณ์ภายนอก เธอดีกว่าซ่งชิงเฉินตรงไหน?

ยิ่งไปกว่านั้น ซ่งชิงเฉินยังเป็นคนรักวัยเด็กของเขา ทั้งยังเป็นคนช่วยชีวิตเขาไว้และที่แน่ๆ ในอดีตพวกเขาทั้งสองคนก็เคยมีความรู้สึกที่ดีต่อกัน

เขาหรี่ตาลงในขณะที่คิดแผนเอาไว้แล้วในใจ

–

เดิมทีเซิ่งอี่เจ๋อคิดจะกลับบ้านในตอนกลางคืน แต่ซ่งชิงเฉินกลับรั้งตัวเขาไว้ เธอพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องราวที่ผ่านมามากมาย

เขาฟังเธอเป็นมารยาท พอเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาบนผนัง คิ้วก็ยิ่งขมวดแน่น

ซ่งชิงเฉินเองก็เป็นคนชอบสังเกต เธอรู้ดีว่าเขากำลังพะวงอยู่ในใจ

คิดดูแล้วก็น่าจะเป็นแฟนของเขาคนนั้นสินะ

เธอยิ้มอย่างเย็นชาจากก้นบึ้งของหัวใจ แต่ภายนอกกลับแสร้งทำเป็นบอบบาง เมื่อเซิ่งอี่เจ๋อกำลังจะลุกขึ้นเพื่อเอ่ยคำลา เธอก็หน้าซีดล้มตกมาจากโซฟา ลงมาที่พื้น

“ซ่งซ่ง?” เซิ่งอี่เจ๋อรีบมาพยุงเธอไว้

เซิ่งชิงเฉินกุมหน้าผากและพูดด้วยน้ำเสียงโรยริน “พี่อาเจ๋อ ฉันเวียนหัวนิดหน่อยน่ะค่ะ…”

เซิ่งอี่เจ๋อนิ่งไปสักพักก็พลันนึกถึงข้อมูลที่แสดงออกมาให้เห็นว่าสาเหตุที่เธอเป็นโรคเรื้อรังและสุขภาพไม่แข็งแรงมาโดยตลอดนั้นมาจากเหตุการณ์ที่เธอช่วยเขาในตอนนั้น

เมื่อคิดได้ดังนั้นก็เกิดความรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ ในใจ เขาจึงอุ้มซ่งชิงเฉินขึ้นมาและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ฉันจะโทรศัพท์เรียกหมอมาดูอาการเสียหน่อย”

รอจนกระทั่งหมอมาตรวจเช็คอาการก็เป็นเวลาเช้ามืดแล้ว

“ซ่งซ่ง เธอพักอยู่ที่นี่สักคืน แล้วพรุ่งนี้ฉันจะให้คนขับรถไปส่งเธอ” เซิ่งอี่เจ๋อพูดกำชับเรียบๆ แต่กลับถูกซ่งชิงเฉินดึงปกเสื้อรั้งไว้

“พี่อาเจ๋อ…” อาจเนื่องมาจากอาการป่วย น้ำตาเธอจึงไหลลงมาอาบแก้ม “ความจริง…หลายปีมานี้ ฉันมีชีวิตที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่”

บรรยากาศภายในห้องตกอยู่ท่ามกลางความเงียบงันไม่มีที่สิ้นสุด มีเพียงซ่งชิงเฉินที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น

เธอพูดว่า “ฉันคิดถึงพี่มาก…คิดถึงพี่มากจริงๆ นะคะ…แต่ว่าตอนนั้นฉันยังเด็กเกินไป ฉันเขียนจดหมายไปยังที่อยู่เดิม แต่กลับไม่ได้รับจดหมายตอบกลับ ฉันรอให้พี่มาหาฉันโดยตลอด ฉันรอมานานมากเหลือเกิน นานมากจริงๆ …”

ในคืนที่เงียบงันมีเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นเบาๆ

“ขอโทษ” เขาพูดอะไรไม่ออกนอกจากคำว่าขอโทษ

“แหะแหะ แต่ไม่เป็นไรค่ะพี่อาเจ๋อ ท้ายที่สุดแล้วตอนนี้เราก็ได้กลับมาพบกันใหม่ไม่ใช่หรือคะ?” ซ่งชิงเฉินหัวเราะทั้งน้ำตา ดวงตาโค้งงอเป็นรูปจันทร์เสี้ยวอย่างสวยงาม “พี่อาเจ๋อ ฉันไม่มีความปรารถนาอื่นใด ขอแค่พี่เป็นเหมือนตอนที่ยังเด็ก พี่เล่าเรื่องสนุกๆ ให้ฉันฟังได้ไหม…”

คำพูดของเธอดึงความทรงจำในอดีตของเซิ่งอี่เจ๋อ เขาเหม่อลอยไปชั่วขณะ จากนั้นก็ถามเบาๆ “เธออยากฟังอะไรล่ะ?”

“อะไรก็ได้ค่ะ แค่พี่อาเจ๋อเป็นคนเล่าก็ดีแล้ว!” ซ่งชิงเฉินเป็นเหมือนเด็กน้อยบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่นัยน์ตาลึกๆ กลับยากที่จะคาดเดา

เมื่อเซิ่งอี่เจ๋อเล่าเรื่องให้เธอฟังเสร็จก็เป็นเวลาตีสามแล้ว

เขารีบบึ่งรถกลับบ้าน โดยที่อันซย่าซย่าหลับอยู่บนเตียง

ไม่รู้ว่าทำไมพอเห็นอันซย่าซย่าในเวลานี้ เขาถึงมีความรู้สึกเหมือนถูกเติมเต็ม

ในขณะพลิกตัวขึ้นเตียงก็เหยียดแขนยาวออกไปโอบกอดอันซย่าซย่า แต่กลับรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นที่อยู่บนหมอน

เธอ…ร้องไห้ใช่ไหม?