ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1013 ค้นหาไปทั่ว
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1013 ค้นหาไปทั่ว
เส้นหมี่และแสนรักกลับบ้าน
คืนนั้น เพราะว่าคณาธิปลาออกกะทันหัน หิรัญชากรุ๊ปตกอยู่ในความวุ่นวาย แสนรักต้องรีบไปที่บริษัท เรียกผู้ถือหุ้นเก่าและผู้บริหารระดับสูงทั้งหมด ประชุมด่วน
ส่วนคณาธิป เขาสั่งให้คนไปค้นหาทันที
“ถึงต้องค้นหาให้ทั่วเมืองA ก็ต้องหาเขาให้เจอ！”
หลังประชุมเสร็จ ใบหน้าอันเฉียบคมของเขา เผยให้เห็นถึงความรุนแรงที่พลุ่งพล่านในห้องประชุม ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างสั่นอย่างรุนแรงเมื่อได้เห็น
ใช่แล้ว นี่คือรสชาติอันคุ้นเคยของหิรัญชากรุ๊ป
ประธานหิรัญชากรุ๊ปควรจะเป็นแบบนี้ หาความแน่นอนอะไรไม่ได้ อารมณ์ไม่มั่นคง แค่มีเขาอยู่ คนทั้งบริษัทก็ตัวสั่น ไม่มีใครกล้าก่อความวุ่นวาย
แต่ที่จริงแล้ว บรรยากาศแบบนี้ ทำให้พวกเขายิ่งสบายใจ
เพราะมีแค่เขา ถึงจะนำพาพวกเขาไปสู่ศตวรรษใหม่ได้
เหล่าผู้บริหารระดับสูงของบริษัทไปทำตามที่เขาสั่งทันที
ผู้ถือหุ่นรายเก่าไม่กี่คนอยู่ต่อ นำโดยสมเดช เริ่มประจบประแจงขึ้นมา
“ประธานแสนรัก คุณกลับมาเสียที วันไหนพวกเราไปกินข้าวกันไหม？”
“ใช่ ประธานแสนรัก พวกเราไม่เจอกันปีหนึ่งแล้ว ทุกคนมีหลายเรื่องอยากคุยกับคุณนะ พวกเราไปสาลินทิพย์ไหม？ร้านนั้น คุณท่านของพวกคุณชอบไปมากที่สุด”
“ใช่ๆๆ สาลินทิพย์！！”
ผู้ถือหุ้นเก่าพวกนี้ ตื่นเต้นมากในขณะที่พูด และตั้งใจจะจองโต๊ะในห้องส่วนตัวที่ดีที่สุดของสาลินทิพย์ทันที
แสนรักมองพวกเขาอย่างเย็นชา
“นี่คือท่าทีที่พวกคุณปฏิบัติต่อเขา？”
“อ๋า？”
“ผมบอกพวกคุณให้นะ ถ้าหาเขาไม่เจอ ผมจะจัดการตาแก่แบบพวกคุณเป็นอย่างแรก！”
เขาตบเอกสารลงบนโต๊ะอย่างแรงดัง“เพลียะ”แล้วเตะเก้าอี้แล้วออกไป
บรรดาผู้ถือหุ้นมองหน้ากัน！
ไม่สิ พวกเขาแค่อยากเชิญเขาไปกินข้าว ทำไมไปทำให้เขาไม่พอใจได้ล่ะ？
แล้วก็ คณาธิปนั่นไปแล้ว เกี่ยวอะไรกับพวกเขา？ทำไมจู่ๆ กลายเป็นว่าจะจัดการเขาล่ะ？
ตาแก่เหล่านั้นรู้สึกน้อยใจ……
——
เรืองรอง
วันนี้หลังจากเส้นหมี่ถูกพากลับมาจากท่าเรือ ก็ไม่ได้ออกไปไหนเลย
เธอถูกกักบริเวณ
เรื่องที่ท่าเรือ ถึงแม้จะไม่มีอันตรายใดๆ แต่ทำให้แสนรักยังมีความกลัวอยู่มาก เพื่อไม่ให้เธอเป็นอะไรไปอีก เขาจึงให้คนเฝ้าเธอที่บ้าน
อย่างน้อยที่สุด ภายในสามวัน เธออย่าได้คิดจะออกไปไหนเลย
“ธี คุณชายยังไม่กลับมาเหรอ？”
ชั้นล่าง หน้าประตูคฤหาสน์ที่เริ่มมืดลง พี่ภาคนใช้กำลังจับตัวดลธีที่ในที่สุดก็ปรากฏตัวเพื่อถาม
ดลธีดูรีบร้อนเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นไปมองชั้นบน
หลังจากแน่ใจว่าเส้นหมี่ไม่เห็นพวกเขาแล้ว เขาก็เช็ดเหงื่อที่หน้าผาก：“ยัง วันนี้ที่บริษัทวุ่นวายมากครับ ประธานกำลังควบคุมสถานการณ์อยู่”
“แบบนี้ คงไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”
“ไม่หรอก มีประธานอยู่ คุณจะเป็นห่วงอะไรล่ะ？”
ดลธีรีบปลอบพี่คนใช้คนนี้
พี่ภาจึงโล่งอก
ให้เขาเข้ามา เธอก็รินน้ำให้เขา แล้วถามต่อว่า：“แล้วทำไมคุณนายถึงโดนคุณชายกักขังได้？ไม่ให้เธอไปไหนเลย เพราะว่าคุณนายเป็นห่วงคุณชายธิป พวกเขาสองคนจึงทะเลาะกันเหรอ？”
พี่ภาดันไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับพวกเส้นหมี่ตอนเย็น
เห็นเส้นหมี่ถูกขังอยู่แต่ในบ้าน เธอก็เป็นห่วงมาก
“ไม่ใช่ครับ ประธานแค่ไม่อยากให้คุณนายเป็นห่วงเรื่องนี้ ด้านนอกวุ่นวายมาก เธออยู่บ้านจะปลอดภัยมากกว่า”
ดลธีอธิบายสั้นๆ
ตอนที่พูดคำว่า“วุ่นวาย”สายตาของเขาก็เหลือบมองไปที่มือของตัวเอง
มือนั้น ถ้ามองดีๆ ล่ะก็ ที่จริงจะพบรอยเลือดที่ยังไม่ได้ทำความสะอาดในเล็บ และมีกลิ่นคาวเลือดจางๆ ด้วย
คนที่แตะต้องนายหญิงของพวกเขา ไม่เคยมีจุดจบที่ดี
ในที่สุดพี่ภาก็โล่งใจ
ส่วนด้านบน เส้นหมี่ที่นั่งในสวนลอยฟ้าบนชั้นสองเป็นเพื่อนลูกสาวที่วาดรูปอยู่ หลังจากได้ยินบทสนทนาด้านล่าง ก็โล่งอกด้วย
แสนรักยังให้คนไปหาคณาธิป？
ดีจริงๆ！
เธอยังคิดว่า จู่ๆ คณาธิปก็โยนความยุ่งเหยิงอันใหญ่โตนี้ให้เขา จากนิสัยของชายคนนี้แล้ว จะต้องโกรธ และเตะเขาออกไปทันทีแน่
แต่ตอนนี้ดูแล้ว เขาไม่ใช่แบบนั้น
ทันใดนั้นเส้นหมี่ก็นึกถึงเรื่องตระกูลเทวเทพที่คนๆ นี้กำลังสืบ ทันใดนั้น เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมา
【เส้นหมี่：เค นี่คุณนายเองนะ สถานการณ์ของพวกคุณเป็นไงบ้าง？】
【เคมี：อ๋า？คุณนายเหรอครับ พวกเราตอนนี้โอเคมากครับ ประธานกลับมาแล้ว ทุกคนต่างสบายใจ ลูกค้าที่เป็นพันธมิตรนั้น ก็ไม่โทรมาอีกแล้วครับ】
เคมีตอบเธอในวีแชท ห่างกันทางหน้าจอก็ยังรู้สึกถึงความสุขของเขาได้
เส้นหมี่โล่งอก
จากนั้น เธอก็ถามอีกว่า：【เส้นหมี่：งั้นทางคณาธิปมีข่าวอะไรไหม？ฉันได้ยินว่าประธานของพวกคุณส่งคนไปหาแล้ว หาเจอยัง？】
【เคมี：ยังครับ เฮ้อ ประธานคณาธิปก็เหมือนหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย คนของพวกเราแทบจะพลิกหาทั้งเมืองA แล้ว ก็ยังหาเขาไม่เจอ】