ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1023 คณาธิปน่าจะเกิดเรื่องแล้ว
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1023 คณาธิปน่าจะเกิดเรื่องแล้ว
หา?
คำพูดนี้พูดออกมา ไม่เพียงม็อกโกที่อยู่ในสายโทรศัพท์ที่เกิดความประหลาดใจ
แม้แต่เส้นหมี่ที่นอนอยู่บนร่างกายของเขา ก็อึ้งไปแล้ว
คณาธิปไม่ได้อยู่ที่ย่างกุ้ง?
เขารู้ได้อย่างไร? หรือว่าเมื่อคืนเขาให้คนไปค้นหาแล้ว มีข่าวคราวของคนคนนั้นแล้ว?
ภายในใจของเส้นหมี่ยิ่งตื่นเต้นกว่าเดิมแล้ว
ม็อกโก：“อยู่ที่ไหน?”
แสนรัก：“เรื่องนี้คุณอย่ายุ่งเลย คุณเอาตัวผู้หญิงคนนั้นกลับมาก่อน อย่าให้เธอเกิดเรื่องขึ้นที่นั่น”
หลังจากนั้น เขาก็วางสายลงแล้ว
เส้นหมี่มองอยู่ตลอด รอจนกว่าเขาจะวางโทรศัพท์ลง เธออดใจไม่ไหวแล้ว
“พี่ชาย คุณตามหาเขาเจอแล้วเหรอ? เขาอยู่ที่ไหนเหรอ?”
“หึ——”
มองเห็นเธอดูเป็นห่วงเป็นใยแบบนี้ ผู้ชายคนนี้ก็ยิ้มออกมาอย่างเย็นชา จับแขนทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ อยากจะยกตัวเธอลงไป
เส้นหมี่：“……”
เกินไปจริงๆเลย！
เมื่อก่อนทำไมไม่รู้เลย ว่าไอ้คนนี้ขี้หึงขนาดนี้?
เส้นหมี่ทำได้เพียงออกแรงที่มือและเท้าเกาะเขาเอาไว้：“คุณทำไมถึงได้โกรธอีกแล้ว? พี่ชาย ทำไมฉันถึงไม่รู้มาก่อนเลยว่า คุณขี้น้อยใจขนาดนี้?”
“คุณพูดอะไรนะ?”
แววตาของชายหนุ่ม แวบเดียวเต็มไปด้วยความอันตราย
เส้นหมี่หดตัวลง ไม่กล้าพูดอะไรแล้ว
แต่ว่า มือทั้งสองนั้นยังคงไม่ปล่อย เหมือนกับปลาหมึกยังไงอย่างงั้น
“ปล่อยมือ！”
“ไม่”
“อยากจะโดนอีกใช่ไหม?”
“……”
อดทนเอาไว้ ในที่สุด เส้นหมี่ก็เงยหน้าขึ้นมาจากหน้าอกของเขาแล้ว
“ถ้าคุณไม่โกรธฉันแล้วก็จะปล่อย พี่ชาย ฉันถามเรื่องหนึ่ง ไม่ได้มีความหมายอื่นใดเลย ก็คือ……ก็คือฉันรู้สึกได้ว่าเขาเกิดเรื่องขึ้นแล้ว ปีนั้น ฉันตกเหวจนบาดเจ็บหนัก โชคดีที่มีเขาฉันถึงได้มีชีวิตรอดกลับมา งั้นตอนนี้เขาเกิดเรื่อง พวกเราก็น่าจะเป็นห่วงเขาไม่ถูกเหรอ?”
เส้นหมี่มองไปที่เขาอย่างน่าสงสาร สุดท้ายจึงนำเอาสิ่งที่ตัวเองรู้พูดออกมาแล้ว
เธอได้รับข่าวสารบางอย่างจริงๆ
เคมีพูดว่า หลังจากที่คณาธิปหายตัวไป แม้แต่ฐานิษเลขานุการของเขาก็ไม่เห็นแล้ว
ฐานิษคนนี้ เธอรู้ดี เธอเป็นหญิงสาวชาวญี่ปุ่น เป็นน้องสาวของนากาจิมะ ครั้งหนึ่งเคยซุ่มซ่อนอยู่ภายใต้ชื่อนี้มาอยู่เคียงข้างเธอเส้นหมี่
งั้นเมื่อคณาธิปหายไป ตัวเธอก็ไม่เห็นแล้ว?
หลังจากที่เส้นหมี่ได้รู้สถานการณ์อันนี้ ไม่ได้ให้คนสืบเรื่องคณาธิปอีก ทว่าให้เริ่มสืบเรื่องฐานิษคนนี้
ผลปรากฏว่า เธอตรวจสอบพบพฤติกรรมที่ผิดปกติบางอย่างของหญิงสาวชาวญี่ปุ่นคนนี้จริงๆ
“ในตอนก่อนที่พวกเราจะกลับมา ฐานิษได้เปิดห้องเอาไว้ที่โรงแรมซีจี หลังจากนั้น ฉันให้คนไปตรวจสอบดูกล้องวงจรปิด พบว่า ในตอนที่เธอกำลังเช็คอินอยู่นั้น ภายในโรงแรมมีคนญี่ปุ่นคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมา”
“ใคร?”
“โชกิ โดโมโตะ！”
เส้นหมี่พูดชื่อของชาวญี่ปุ่นคนนี้ออกมาอย่างแน่ใจ
แสนรักนิ่งอึ้งไปทันที
โชกิ โดโมโตะ?
ตอนนั้นตอนที่อยู่ที่ญี่ปุ่น หมอที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้?
ดังนั้น คนญี่ปุ่นคนนี้มาที่เมืองA อีกทั้งพักอยู่ที่ห้องที่ฐานิษเช็คอินเอาไว้ นี่หมายความว่าอย่างไร?
ในที่สุดชายหนุ่มคนนี้ก็ขมวดคิ้วเป็นปม มือที่กุมมือเธอเอาไว้ปล่อยลง เขาเหมือนกับเมื่อสักครู่ มือใหญ่ที่แสนอบอุ่น ลูบไปบนศีรษะที่มีผมนุ่มดกของเธอเบาๆ
“ผมสืบหาไม่เจอว่าเขาอยู่ที่ไหน แต่ผมรู้ว่าเขาจะทำแบบนี้ ก่อนหน้านี้คือวางแผนเอาไว้อย่างดีแล้ว”
“หืม?”
ทันใดนั้นเส้นหมี่รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่ไม่ดีกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว
“ว่า…….ว่ายังไงนะ?”
“ภายในบริษัทมีคณะผู้บริหารหลายคน เป็นคนที่เขาอบรมหล่อเลี้ยงขึ้นมาเองในปีนี้ หลังจากที่ผมไปที่บริษัท พบว่าธุรกิจและยังมีโครงการที่อยู่ในมือของพวกเขา ต่อให้คณาธิปไม่อยู่แล้ว ก็ไม่ส่งผลก่อให้เกิดความวุ่นวาย”
“……”
“ยังมี เอกสารต่างๆที่อยู่ในคอมพิวเตอร์ของเขาก็จัดการเอาไว้อย่างเป็นระบบระเบียบ การส่งมอบและฐานข้อมูลทั้งหมด แม้แต่ตอนที่ผมส่งต่อให้เขา ยังไม่ชัดเจนขนาดนี้”
พูดไปสีหน้าของผู้ชายคนนี้ก็อึมครึมลง
โดยเฉพาะพูดถึงตอนที่ตัวเองเป็นไปได้ว่าถูกคนคนนี้รวมเอาไปไว้ในแผนการนั้น เส้นเอ็นตรงขมับของเขาเต้นขึ้นมาสองทีอย่างกะทันหัน
ปีกกล้าขาแข็งจริงๆ！
ยังกล้าสร้างแผนการมาถึงเขา
เส้นหมี่ไม่พูดอะไรออกมาสักคำแล้ว หลังจากที่เธอได้ฟังแล้ว รู้สึกเพียงว่าดวงใจดวงนี้ยิ่งร่วงลึกลงไปในเหน็บหนาว
ดังนั้น ไอ้คนชั่วคนนี้ต้องการทำอะไรกันแน่?
“พี่ชาย งั้น……ตอนนี้พวกเราไปสืบเรื่องโชกิ โดโมโตะคนนั้น ต้องสืบหาเขาเจออย่างแน่นอน”
แสนรักไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับเธอแล้ว
เขาพยักหน้า จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งแล้ว
หลังจากนั้นไม่กี่นาที คนของดราก้อน แชนท์ก็ออกปฏิบัติการแล้ว เริ่มไปที่ญี่ปุ่นสืบเรื่องของโชกิ โดโมโตะคนนี้ ยังมีหญิงสาวคนนั้นที่ชื่อว่าฐานิษ
เส้นหมี่ได้เห็นแล้ว ถึงวางใจลงได้
“โอเค งั้นพี่ชาย พวกเราลุกขึ้นกันเถอะ วันนี้มีคุณครูมาสอนหนังสือพวกเด็กๆจริงๆ”
เส้นหมี่เห็นว่าเรื่องราวทุกอย่างได้จัดการเรียบร้อยแล้ว คว่ำอยู่จนเมื่อยแล้ว จากนั้นเตรียมตัวลุกขึ้น
แต่ใครจะไปรู้ เธอพึ่งจะขยับ ก็ถูกกดกลับลงมาอย่างรุนแรงแล้ว
“ทำไม?ใช้เสร็จแล้วก็จะสลัดทิ้ง?”
“หืม”ทันใดนั้นเส้นหมี่เหงื่อซึมออกมาทั้งร่างทันที！
“เปล่าสักหน่อย ฉันกำลังจะ…….ลงไปเรียกพวกเด็กๆต่างหากล่ะ?”
“จำเป็นไหม? คนรับใช้ที่อยู่ในบ้านไม่ใช่ว่าต้องทำงานเหรอ? นอนลงไปดีๆ ให้สามีของคุณทำงาน สีหน้าท่าทางเป็นแบบนี้เหรอ? ใครสอนคุณ?”