ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1024 ม็อกโกมาแล้ว

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1024 ม็อกโกมาแล้ว?

ผู้ชายจอมเผด็จการกดเธอกลับลงไป

เส้นหมี่：“……”

ไม่มีวิธีใดแล้ว ทำได้เพียงหมอบอยู่บนอกของเขาอย่างว่าง่าย ใบหน้าเล็กแดงก่ำมองไปที่เขา：“งั้น……งั้นคุณจะทำอะไร? ตอนนี้สายมากแล้วนะ”

“คุณพูดมาสิ?”

“ให้ฉันพูดเหรอ?”

ทันใดนั้นเส้นหมี่คิดอะไรบางอย่างออก ทันใด เธอหลบสายตาอันเร่าร้อนของผู้ชายคนนี้ เริ่มพูดเปลี่ยนเรื่องไป

“พวกเราคุยเรื่องของพี่สาวพวกเขาดีกว่า คุณสามี ฉันค้นพบอะไรบางอย่างในตัวคุณ ความจริงแล้วเป็นคนปากแข็งแต่ใจอ่อน ทั้งๆที่อยากจะให้พวกเขาคบหากัน แต่ปากกลับไม่ยอมรับ”

นิ้วมือขาวสะอาดของเธอลูบไล้วนไปวนมาอยู่บนหน้าอกแกร่งของชายหนุ่ม พร้อมทั้งหัวเราะเยาะออกมาอย่างอารมณ์ดี

ดวงตาของชายหนุ่มหรี่ลงมาแล้ว

กล้าหัวเราะเยาะเขาเหรอ?

ไม่โดนตีสามวัน ก็ดื้อขึ้นมาอีกแล้วเหรอ?

เขามองต่ำลงมา มองเห็นนิ้วมือเรียวเล็กที่ขาวราวกับหยกอันนั้นหมุนวนอยู่บนร่างกายของเขา ทันใดนั้น ความชั่วร้ายในแววตาก็เปล่งประกายขึ้นมา

เขาพลิกตัว จัดการกดคนที่น่าโดนตีคนนี้ลงไปแล้ว！

“โอ๊ย——”

“คุณ……คุณจะทำอะไร?”

“……”

ไม่ส่งเสียงใด เหมือนกับเจ้าหมาป่าที่ถูกทำให้โมโหขึ้นมา เขากักตัวเธอเอาไว้ที่ใต้ร่างของเขา จูบลงมาอย่างละเมียดละไม ทำให้เธอหายใจแทบไม่ทันแล้ว……

แต่เวลานี้ มีเสียงตะโกนมาจากด้านล่างขึ้นมาขัดจังหวะอย่างกะทันหัน

“คุณชาย คุณผู้หญิง พวกคุณรีบลงมา มีทหารมาหนึ่งกองทัพ บอกว่ามาจากเมืองหลวงมาปกป้องพวกเรา คุณชาย——”

“！！！！”

ยังไม่ทันได้พักหายใจ เรื่องแบบนี้ท่านประธานหิรัญชาผู้ยิ่งใหญ่ไม่เคยจะยอมอ่อนข้อ “เพี้ยะ”ดังขึ้นมา หมอบลงไปแล้ว……

—–

ย่างกุ้ง

ปรากฏว่าม็อกโกส่งคนกลับมาที่นี่อีก

แต่ว่า ไม่ใช่ตัวเขาเอง ทว่าเป็นลูกน้องที่เป็นรองผู้บัญชาการของเขา ชื่อทัพ

“เธอเป็นพี่สาวของน้องชายของผม มาที่ย่างกุ้งเพื่อจะตามหาคน หลังจากที่คุณหาเธอเจอแล้ว ส่งเธอขึ้นเครื่องไปทันที ถึงเวลานั้นค่อยมารวมตัวกับพวกเรา”

ม็อกโกพร้อมทั้งบอกกล่าว พร้อมทั้งเลือกรูปที่อยู่ในโทรศัพท์ของตัวเองส่งให้รองผู้บัญชาการคนนี้

รองผู้บัญชาการมองเห็นรูปของหญิงสาวที่อยู่ในโทรศัพท์ แสดงออกมาว่า……น่าหลงใหลอย่างมาก

พี่สาวของน้องชาย?

ทั้งที่เป็นพี่สาวของน้องชาย งั้นไม่ได้เป็นพี่น้องกับเขาเหรอ?

ช่างน่าประหลาดใจ ทำไมถึงได้ให้เขาไป? เขาไปเองไม่ดีกว่าเหรอ? ก็แค่ย้ายฐาน ผู้บัญชาการในประเทศของเขาก็อยู่ที่นี่ตั้งมากมาย เขาไม่จำเป็นต้องมาย้ายฐานทัพทหารด้วยตนเองนะ?

รองผู้บัญชาการไม่เข้าใจเล็กน้อย

แต่ว่า หัวหน้าสั่งการมาแล้ว เขาก็ไม่มีวิธีใด สุดท้าย ทำได้เพียงไปที่ย่างกุ้ง

ทว่าย่างกุ้งในตอนนี้ แสงดาวเข้าพักในโรงพยาบาลแล้ว

“คุณแสงดาว งั้นสองวันนี้คุณก็พักอยู่ที่โรงพยาบาล ประธานธิปด้านโน้น ผมไปตามหาเอง ดีไหม?”

วาริชมองเห็นว่าในที่สุดเธอก็ยินยอมที่จะนอนโรงพยาบาล ภายในใจจึงปล่อยวางลงได้ จากนั้นตัดสินใจว่าจะไปตามหาคน ให้เธอพักผ่อนรักษาตัวอยู่ที่นี่

แสงดาวที่นอนอยู่บนเตียงมองมาที่เขาแวบหนึ่ง วินาทีนี้ ตกลงแล้ว

“ระมัดระวังหน่อย”

“ครับ”

วาริชเหมือนได้รับกำลังใจอันยิ่งใหญ่ เดินออกไปอย่างปลื้มปีติแล้ว

แสงดาวลุกขึ้นมานั่งบนเตียงผู้ป่วยอีกครั้ง

ความจริงแล้วเธอเองก็ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ในสมองของเธอตอนนี้สับสนวุ่นวายไปหมด สับสนวุ่นวายจนไม่รู้ว่าต่อไปจะเอายังไงดีแล้ว

เธอจะให้กำเนิดเด็กคนนี้ขึ้นมาจริงๆเหรอ?

งั้นหลังจากนั้นล่ะ?

ผู้ชายคนนั้น ไม่มีทางขอเธอแต่งงาน ดังนั้น เด็กคนนี้เกิดมาละก็ เขาก็จะกลายเป็นเด็กที่ไม่มีพ่อคนหนึ่ง งั้นต่อไปเธอก็จะกลายเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว

งั้นทั้งชีวิตนี้ของเธอ จะอยู่กับเขาไปตลอดเหรอ?

เธอออกแรงจิกไปบนนิ้วมือ วินาทีนี้ เธอที่ไม่เคยเกรงกลัวสิ่งใดมาก่อนเลย ในที่สุดแม้แต่ริมฝีปากยังเม้มจนเป็นเส้นตรง

“สวัสดีครับ ขอถามหน่อย ที่นี่มีคนไข้ที่ชื่อว่าแสงดาวพักอยู่หรือเปล่า?”

ทันใดนั้น ด้านนอกมีคนถามหาเธอ

เธอนิ่งอึ้งไปในทันใด เมื่อได้สติขึ้นมา ภายในใจของเธอเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรง เธอลงมาจากเตียงผู้ป่วย กุมหน้าท้องเอาไว้แล้วเดินมาที่หน้าประตูห้องพักผู้ป่วย

ความจริงแล้วเธอยังหวังจะให้คนคนนั้นมา

ปรากฏว่า เธอมองเห็นคนคนหนึ่งสวมชุดสีเขียวขี้ม้าลายทหาร บนศีรษะยังสวมหมวกทหารเอาไว้

แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เธอผิดหวังมากคือ เขาไม่ใช้ผู้ชายคนนั้น คนนี้ เธอไม่เคยเจอมาก่อน

แสงดาวซีดขาวลงจนไม่มีสีเลือดแม้แต่เล็กน้อย

“แสงดาว? ไม่มีนะ”

พยาบาลเปิดดูประวัติการรักษาของผู้ป่วย ส่ายหน้าไปมา แสดงออกมาว่าไม่มีคนไข้คนนี้

เดิมที ในตอนที่แสงดาวเข้ามาพักอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงความยุ่งยาก จึงให้วาริชใช้ชื่อปลอมลงทะเบียน

ทหารคนนี้ได้ยินอย่างนั้น ก็แสดงความผิดหวังออกมา หลังจากนั้น เขาก็ออกไปโดยเร็ว ไปที่โรงแรมที่แสงดาวกับวาริชเคยพักอยู่ ไปตามหาพวกเขาที่นั่นแล้ว

สิบกว่านาทีเต็ม แสงดาวยืนอยู่ที่หน้าประตู ถึงได้ลากขาทั้งสองข้างที่กำลังชา ค่อยๆเดินกลับไปในห้องแล้ว

เธอมองไม่เข้าใจว่าหมายความว่าอย่างไร?

เธอยืนอยู่ข้างเตียง เหมือนกับหุ่นยนต์ หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา

【เส้นหมี่：พี่สาว ฉันจะบอกข่าวดีกับคุณหนึ่งอย่าง น้องชายของคุณติดต่อม็อกโกให้ไปหาคุณแล้ว เขาก็อยู่ที่นั่นด้วย เดี๋ยวอีกสักพักพวกคุณก็จะได้เจอกันแล้ว】

【เส้นหมี่：พี่สาว เขาถึงหรือยัง? เขาหาคุณเจอหรือยัง?】

【เส้นหมี่：พี่สาว？】

จากครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ ผู้หญิงคนนี้ยังคงส่งข้อความถามเธอเรื่องนี้อย่างต่อเนื่อง