ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1027 ม็อกโก คุณอย่าเสียใจทีหลังแล้วกัน！
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1027 ม็อกโก คุณอย่าเสียใจทีหลังแล้วกัน！
เขาตำหนิรองผู้บัญชาการคนนี้อย่างไม่ไว้หน้าอีกครั้ง
นี่เป็นสิ่งที่ทำให้เขาคนนี้ดูสูงค่าแล้ว！
ถึงแม้ว่าในเรื่องความรักของตัวเองจะดูไม่เข้าท่า แต่ว่าเขาเป็นคนที่มีทัศนคติเที่ยงตรงจริงๆ ไม่ว่าจะขาวหรือดำ ภายในใจเหมือนกับกระจกเงาที่สะท้อนออกมายังไงอย่างงั้น
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการปฏิบัติงานในอาชีพนี้แล้ว
รองผู้บัญชาการถูกด่าจนในที่สุดไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาแล้ว
แสงดาวก็มองอยู่อย่างนิ่งอึ้ง
“คุณหมอ คุณช่วยผมติดต่อโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุดที่สามารถทำการผ่าตัดได้ให้หน่อย แล้วค่อยรายงานการกับผม”
“ได้ครับ คุณผู้ชาย”
คุณหมอได้รับคำสั่ง จึงเข็นขวัญเมืองที่พึ่งจะทำการผ่าตัดเสร็จออกไปแล้ว
แสงดาวยืนอยู่ที่นั่น ตอนนี้พึ่งจะมองเห็นสายตาทั้งสองของชายหนุ่มมองมาที่เธอจริงๆแล้ว
“คุณมากับผม！”
“……”
นี่เป็นน้ำเสียงของการออกคำสั่งชัดๆ
อีกทั้งสีหน้าของเขาก็ดูไม่ดีเอาเสียเลย หลังจากที่เขาด่ารองผู้บัญชาการคนนี้แล้ว ท่าทางที่มีต่อแสงดาวก็ไม่ได้ดีขึ้นมาเลย
แสงดาว：“……”
เม้มริมฝีปาก สุดท้าย เธอก็ยังเดินตามเขาไปแล้ว
หลังจากนั้นไม่กี่นาที ถูกกักตัวเอาไว้ในห้องพักผู้ป่วย แสงดาวที่ยืนอยู่ด้านใน มองไปที่ชายหนุ่มเหมือนกับเป็นการสอบสวนการกระทำความผิด มองมาที่ตัวเธอด้วยความอึมครึม
หลังจากที่ซีจาร์ นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เจอหน้ากันจริงๆ
แน่นอน เมื่อวานก็ได้เจอกันแล้ว
แต่ว่าเจอหน้ากันแบบนั้น ไม่เจอยังจะดีเสียกว่า
แสงดาวรออยู่อย่างไม่มีภาวะอารมณ์อะไรใดๆแสดงออกมา
“คุณป่วยเป็นอะไรกันแน่?”
“……”
แสงดาวนิ่งไป
น่าจะ คิดไม่ถึงว่า คนคนนี้เปิดปากออกมาจะถามถึงสิ่งนี้เลย
เขากำลังเป็นห่วงเธอหรือเปล่า?
ทันใดนั้น ภายในใจของเธอ แนวการป้องกันที่แข็งแกร่งที่สร้างขึ้นมาเพียงในเวลาสั้นๆ ยังมีเรื่องเมื่อวานที่เกิดขึ้นยิ่งยากที่จะผ่านไปได้ อ่อนยวบลงบ้างแล้ว
“ไม่ได้ป่วย”
เธอตอบตามความจริง
เธอไม่ได้ป่วยจริงๆ เธอเพียงแค่……ตั้งครรภ์ลูกของพวกเขาทั้งสองแล้ว
แต่ว่า ผู้ชายคนนี้ได้ยินว่าเธอไม่ได้ป่วย ใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่ปกคลุมไปด้วยความอึมครึม สีหน้ายิ่งดูไม่ดีกว่าตอนที่พึ่งจะเข้ามาเสียอีก
“ถ้าไม่ป่วย งั้นคุณยังอยู่ที่โรงพยาบาลทำไมอีก? คุณไม่รู้หรือว่าสถานที่แบบนี้อันตรายขนาดไหน?”
“……”
แสงดาวหยุดนิ่งไป ผ่านไปสักพัก ถึงได้ยินตัวเองตอบกลับไป：“ฉันอยู่ที่นี่ต่อแน่นอนว่ามีธุระ”
“มีธุระอะไร? คุณแค่ตามหาคณาธิปใช่ไหม? น้องชายคุณบอกแล้ว เขาไม่ได้อยู่ที่นี่！”
ม็อกโกตอกกลับไปอย่างอารมณ์ไม่ดีหนึ่งประโยค
ความจริงแล้วเขาเป็นคนที่ใจเย็นมาก ไม่เหมือนกับแสนรัก ที่ชอบโมโห แต่ตอนนี้ เขาไม่รู้ว่าเป็นอะไร มองเห็นผู้หญิงคนนี้ก็อยากจะโมโหขึ้นมา
โดยเฉพาะในเวลาที่มองเห็นเธออยู่ด้วยกันกับไอ้คนไร้ประโยชน์คนนั้น
แสงดาวประหลาดใจอีกครั้ง
“พวกเขาหาเขาเจอแล้วเหรอ? งั้นเขาอยู่ที่ไหน?”
“ผมจะรู้ได้อย่างไร? ผมรู้เพียงว่าเรื่องต่อไปที่ผมต้องทำคือนำตัวคุณส่งกลับไป วันนี้ต้องกลับไปซะ！”
“……”
หลายวินาที แสงดาวยืนอยู่ที่นั่นมองดูผู้ชายคนนี้ที่บนใบหน้าเต็มไปด้วยความเดือดดาลและไม่พอใจ พูดอะไรไม่ออกอีกสักคำ
เหลือเพียงความอบอุ่นที่มีอยู่ภายในใจในเมื่อสักครู่ เหมือนกับถูกลมพัดกระจายไปแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่ มีเพียงความเหน็บหนาวเยือกเย็น
ที่แท้ ที่เขามาที่นี่ ทั้งหมดทั้งมวลก็เพราะว่าน้องชายของเธอฝากฝังมา
งั้นเมื่อสักครู่ที่ด่ารองผู้บัญชาการคนนั้น ปกป้องเธอ เป็นเพราะว่าเห็นแก่หน้าของน้องชายของเธอใช่หรือไม่?
เพราะว่า เธออยู่ต่อหน้าของเขา ไม่เคยเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก่อน จากก้นบึ้งหัวใจของเขานั้นรังเกียจเธอ คิดว่าเธอเป็นคุณหนูใหญ่ที่ไร้เหตุไร้ผล เขาจะช่วยเธอพูดออกมาแบบนั้นทำไมล่ะ?
สีหน้าของแสงดาวค่อยๆเย็นชาลงทีละน้อย
“ฉันทำไมต้องไปกับคุณ? ฉันไม่มีมือไม่มีเท้าหรือยังไง? ฉันอยากจะไปที่ไหน มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“คุณ——”
ม็อกโกโมโหจนหลุดปากออกมาว่า “แสงดาว คุณคิดว่าผมอยากจะยุ่งกับคุณหรือยังไง? ถ้าไม่ใช่เพราะว่าน้องชายคุณโทรมาหาผม แม้แต่มองดูผมยังขี้เกียจจะมอง คุณคิดว่าผมว่างมากเหรอ?”
“……”
ในสมอง “วิ้ง” ไปแล้ว แสงดาวยืนอยู่ที่นั่น รู้สึกเพียงว่าโมโหจนสะท้านฟ้าพุ่งออกมาจากในอก เธอโมโหจนทั้งร่างต่างสั่นเทาแล้ว！
“ม็อกโก คุณจะเสียใจทีหลังแน่นอน ฉันรับรองกับคุณเลย！！”
หลังจากนั้นเธอก็หันหลังกลับเดินออกไปแล้ว！
เหลือเพียงผู้ชายคนนี้ที่ยังยืนอยู่ในห้องพักผู้ป่วย มองไปยังแผ่นหลังของเธอ เป็นเวลานาน กำมือแน่นจนมีเสียงดังกรอบแกรบดังออกมา เท้าของเขาแตะเข้ากับเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้างจนพังลงแล้ว
เขาจะเสียใจทีหลัง?
สิ่งที่เขาเสียใจที่สุด ก็คือ ไม่ควรเหลือที่ว่างไว้สําหรับเธอตั้งแต่แรก！！-
แสงดาวออกจากโรงพยาบาลไปโดยเร็ว
วาริชอยู่เป็นเพื่อนเธอ
หลังจากที่ม็อกโกออกมา พอดีทางโรงพยาบาลหาโรงพยาบาลที่สามารถส่งตัวได้แล้ว เรียกเฮลิคอปเตอร์มาหนึ่งลำ เขาส่งและปกป้องขวัญเมืองที่ขาขาดไปที่ประเทศไทยด้วยตัวเอง
【แสนรัก：หาคนเจอหรือยัง？】
【ม็อกโก：หาเจอแล้ว】
【แสนรัก：？】
【ม็อกโก：ไปแล้ว ไม่อยากให้ผมยุ่ง ด้านข้างของเธอมีคนอื่นอยู่ด้วย】
【แสนรัก：……】
ผู้ชายที่นั่งอยู่บนออฟฟิศชั้นบนสุดของตึกหิรัญชากรุ๊ป อยากจะด่าออกมาสักประโยค：“สมองของคุณไปไหนแล้ว?”
แต่สุดท้าย เขาก็อดทนเอาไว้
【แสนรัก：งั้นตอนนี้เธอไปที่ไหนแล้ว？】
【ม็อกโก：ญี่ปุ่น】
【……】
แสนรักถึงกับพูดอะไรไม่ออก
แต่อย่างน้อย ข้อความวีแชทอันนี้ก็ไม่ได้ทำให้เขาโมโหอย่างกับอันเมื่อสักครู่ขนาดนั้น เพราะว่าอย่างน้อย ไอ้คนโง่เง่าคนนี้ยังรู้ว่าเธอไปที่ไหน ก็พูดได้ว่า ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้สนใจ แต่ก็ยังคงจับตาดูผู้หญิงคนนี้อย่างใกล้ชิด