ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1028 หาคณาธิปเจอแล้ว
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1028 หาคณาธิปเจอแล้ว
แสนรักวางโทรศัพท์ลง ได้แป๊บเดียว เคมีก็ถูกเรียกเข้ามาแล้ว
“คุณติดต่อดลธีหน่อย บอกว่าคุณหนูใหญ่ไปที่ญี่ปุ่นแล้ว ให้เขาไปเอาตัวผู้หญิงคนนั้นกลับมา！”
“ได้ครับ ท่านประธาน！”
เคมีตอบรับทันที
ไม่กี่นาที เมื่อเขาออกไป ผู้จัดการฝ่ายขยายองค์กรของบริษัทก็ขึ้นมาที่ออฟฟิศของเขา
“ท่านประธาน คุณให้ผมไปตรวจสอบเรื่องเหมืองแร่โลหะหายาก ในเมืองAของพวกเรามีคนกลางคนหนึ่ง”
“พวกเราที่นี่?”
“ใช่ครับ อีกทั้งสินค้าที่มีอยู่ในมือไม่น้อยเลย จากที่ผมสืบทราบ อย่างน้อยมีสามถึงสี่เหมือง ท่านประธานต้องการพบเขาหรือเปล่า?”
ผู้จัดการฝ่ายขยายองค์กรคนนี้ยังนึกว่าบริษัทต้องการขยายโครงการใหม่ เขาตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
แต่ความจริงแล้ว วิธีการของแสนรักตอนนี้ คือปล่อยข่าวเหล่านี้ออกไปในนามของบริษัท ดังนั้น คนที่ทำธุรกิจเหล่านี้ ก็จะโผล่ออกมาโดยเร็ว
แสนรักนัดแนะเวลาเจอหน้ากัน
ตอนเที่ยง เส้นหมี่โทรศัพท์มาแล้ว
“พี่ชาย คุณพูดกับรองผู้นำเดชาหน่อย ตอนนี้เขาไม่ยอมให้พวกเราแม่ลูกออกไปข้างนอก พวกเด็กๆอยากจะไปบ้านคุณตาน่ะ”
ในน้ำเสียงพยายามทำเป็นจำใจและเหนื่อยใจอย่างที่สุด
แสนรักหางตาขยับ เหลือบตามอง มองมายังนายทหารคนหนึ่งที่อยู่ในออฟฟิศที่รอรับคำสั่งตลอดเวลาแล้ว
“คุณชาย มีคำสั่งการอะไรหรือครับ?”
รองผู้นำเดชายืนตรง เมื่อเห็นว่าเจ้านายคนนี้มองมาที่เขา เขาตั้งตัวตรงทันที และสอบถามขึ้นมาอย่างเป็นทางการ
แสนรัก：“……”
ดีได้ไม่นาน เขาอดกลั้นเอาไว้แล้วถามขึ้นมา：“พวกคุณจะอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่?”
รองผู้นำเดชาส่ายหน้าทันใด：“อันนี้ไม่แน่ใจ แต่ว่าคุณท่านพูดแล้วว่า ถ้าเรื่องราวทั้งหมดยังจัดการไม่เสร็จเรียบร้อย ต้องการให้ปกป้องคุณชายกับคนในครอบครัวของพวกคุณให้ปลอดภัยดี ไม่ให้เรื่องครั้งที่แล้วเกิดขึ้นอย่างแน่นอน”
ที่เขาพูดถึงแน่นอนว่าคือเรื่องเกาะลัมมา
แสนรักฟังจบแล้ว เส้นเอ็นตรงขมับเต้นตุบๆอีกครั้ง
แต่สุดท้ายแล้ว เขายังไม่พูดอะไร ทว่าออกคำสั่งออกไปหนึ่งประโยค ：“เส้นหมี่กับพวกเด็กๆต้องการจะไปเยี่ยมพ่อของเธอ งั้นคุณให้คนตามไปสักสองสามคนก็แล้วกัน”
“ครับ คุณชาย！”
รองผู้นำเดชาตอบรับอย่างรวดเร็วไร้ข้อข้องใจ
จากนั้นเส้นหมี่ที่ถูกกักบริเวณเอาไว้ที่เรืองรองเกือบจะหนึ่งอาทิตย์แล้ว ในที่สุดก็พาพวกเด็กออกไปแล้ว ไปที่บ้านตระกูลวชิรนันท์
“ลูกรัก งั้นเดี๋ยวอีกสักพักหม่ามี๊ต้องไปพบคนคนนั้น พวกคุณต้องช่วยปกป้องหม่ามี๊นะ”
“เข้าใจแล้ว หม่ามี๊”
หลังจากที่เด็กๆทั้งสามลงจากรถแล้ว ได้ยินหม่ามี๊พูดแบบนี้ จึงตอบตกลงในทันที
เส้นหมี่พาพวกเด็กๆเข้าไปในบ้านตระกูลวชิรนันท์
“คุณตา——”
พึ่งจะเข้ามา เจ้าเด็กน้อยเหล่านี้ก็เหมือนกับนกนางแอ่นบินถลาเข้าไปในห้อง ดิลกเซอร์ไพรส์มากรีบออกมาจากห้องรับแขกแล้ว
“หลานน้อยของตา พวกคุณต่างมากันแล้ว?”
“ใช่แล้ว คุณตา คุณคิดถึงพวกเราหรือเปล่านะ?”
รินจังอ้อนคนเก่งมากที่สุด ถึงแม้ว่าจะเจ็ดขวบแล้ว แต่ความสามารถในการออดอ้อนเอาใจของเธอนั้นไม่เคยเปลี่ยนไปแม้แต่น้อย บอกกับน้ำเสียงของเธอเดิมทีก็เล็กๆน่ารัก
ดิลกอุ้มหลานสาวตัวน้อยขึ้นมาทันที
เส้นหมี่กำลังนำผักที่ถือมาด้วยเอาไปไว้ในห้องครัว ：“คุณพ่อ เช่ล่ะ?”
“เขาไปที่บริษัทแล้ว ได้ยินคุณป้าพูดว่า ช่วงนี้ธุรกิจกำลังไปด้วยดี เขายุ่งอยู่ตลอด”
ดิลกเล่นกับหลานไปด้วย อธิบายไปด้วย
ดวงตาเส้นหมี่เปล่งประกายขึ้นมา
“งั้นคุณป้าอยู่ช่วยงานที่บริษัท คุณลุงอยู่บ้านคนเดียวไม่เหงาแย่? ไม่งั้นไปรับคุณลุงมาทานข้าวด้วยกันไหม?”
“ได้สิ”
ปรากฏว่าดิลกตกลงแล้ว
เส้นหมี่ถึงหยิบกุญแจรถออกมาจากห้องครัวด้วยแล้ว ไม่ได้ตรงไปที่รถ หยิบเพียงกุญแจมาแล้วเดินมาหาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของเดอะวิวซีที่ยืนอยู่ด้านนอก
“กัปตันวิทย์ ไม่งั้น คุณไปรับคุณลุงให้หน่อย? ฉันไปเองละก็ พวกคุณยังต้องไปกับฉันด้วย นี่คงทำให้พวกคุณยุ่งยากเกินไป”
“ได้ครับ คุณผู้หญิงไม่ต้องเกรงใจหรอก พวกเรารับคำสั่งมาจากคุณท่านให้มาปกป้องพวกคุณ สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่พวกเราควรทำ”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนี้รับข้อเสนอของเส้นหมี่อย่างง่ายดาย หลังจากนั้น เขาก็ขับรถออกไปจากบ้านตระกูลวชิรนันท์แล้ว เด็กๆที่อยู่ในสวนก็ออกมาแล้ว มาหยอกเล่นกับเจ้าหน้าที่ที่เหลืออยู่
เส้นหมี่เข้าไปจัดการให้ครัวสักพัก หลังจากออกมา ได้เห็นว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยได้ผ่อนคลายความระมัดระวังลงแล้ว เธอเดินเข้าไปในห้องรับแขกบอกกล่าวกับคุณพ่อสักหน่อย
“คุณพ่อ ไม่มีเกลือแล้ว ฉันไปซื้อที่ร้านค้าด้านข้างนี้สักหน่อยนะ”
“อืม คุณไปเถอะ”
ดิลกไม่รู้เลยว่าพวกเขาเกิดเรื่องอะไรกันขึ้น แน่นอนว่าจึงไม่ได้สงสัยอะไร
จากนั้น ในที่สุดเส้นหมี่ก็ออกมาได้ ออกมาจากบ้านตระกูลวชิรนันท์แล้ว
หลังจากนั้นสิบกว่านาที ในร้านค้าที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านตระกูลวชิรนันท์แห่งหนึ่ง ในที่สุดเส้นหมี่ก็ได้พบคนที่มาหาเธอ
“ผู้บริหารเส้นหมี่——”
หลังจากคนคนนั้นได้เห็นเธอ ยังไม่ทันได้เปิดปาก ขอบตาก็แดงขึ้นมาแล้ว ใบหน้าขาวสะอาด เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความรีบร้อน
ผู้บริหารเส้นหมี่?
ไม่ผิดหรอก คนคนนี้คือคนที่เคยติดตามเธอฐานิษ
และก็คืออากิโกะ นากาจิมะ
เส้นหมี่ได้เห็นสีหน้าของเธอแบบนี้ ภายในใจก็รู้สึกได้ถึงสิ่งที่ไม่ดีบางอย่าง
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? คณาธิปไปไหนแล้ว? ไม่ใช่ว่าคุณตามติดเขาอยู่ตลอดเหรอ? ทำไมคุณถึงได้กลับมาคนเดียวอย่างกะทันหันแล้ว?”