ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 103 ในที่สุดเขาก็เห็นเด็กคนที่ถูกลักพาตัวไปแล้ว

ชินจังหนีไป มือก็ยังคงจูงน้องสาวเอาไว้ แล้วไม่ได้สนใจแด๊ดดี้อีก สองพี่น้องวิ่งไปทางด้านหน้า โดยไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนเช่นกัน แต่พวกเขาคิดเพียงแต่ว่าอยากจะไปหาหม่ามี๊ และพี่น้องฝาแฝดของเขา
และแสนรักถึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับ จากนั้นก็ก้าวยาวๆไปเอาเด็กทั้งสองคนกลับมา
“พวกเราจะวิ่งอะไรกัน?”
“แด๊ดดี้ปล่อยพวกเรานะ แด๊ดดี้ไม่ช่วยหม่ามี๊ ผมจะไปช่วยเอง!”
ชินจังแสดงอาการที่ดูโมโหมากออกมา ดวงตาทั้งสองข้างที่เต็มไปด้วยน้ำตานั้นจ้องมองแด๊ดดี้นิ่ง ปากเล็กๆก็ยังคงตะโกนคำว่าหม่ามี๊ออกมาอย่างชัดเจนอีกครั้งหนึ่ง
ตะโกนออกมาแล้ว ถึงได้รับรู้ว่าไม่เหมาะสม จึงปิดปากเล็กๆลงทันที
แต่ ที่ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจมากก็คือ ครั้งนี้แด๊ดดี้ที่นิสัยไม่ดีมาโดยตลอด เขาเรียกคำว่าหม่ามี๊ต่อหน้าถึงสองครั้ง แต่กลับไม่อารมณ์เสียออกมา
เขามองพิจารณาชินจังจากบนลงล่าง จากนั้นก็เอาตัวชินจังและน้องสาวโยนเข้าไปในรถ
เขาทิ้งประโยคนี้ไว้ แล้วตัวเองก็ขึ้นรถไปด้วยเช่นกัน สตาร์ทรถแล้วขับออกไปทันที
หลังจากนั้นไม่กี่นาที มายบัคสีดำที่ขับออกมาจากเขตเมืองเก่า ก็ได้รับสายจากเค : “ประธานครับ เจอสถานที่แล้วครับ อยู่บนเรือร้างลำหนึ่งที่ท่าเรือ ทางนี้ได้ส่งเฮลิคอปเตอร์และมือปืนซุ่มยิงที่มีสมรรถนะไปแล้วครับ”
“รู้แล้วล่ะ”
หลังจากที่แสนรักได้ยินแล้ว ก็วางสายไป
อาการที่แสดงออกของเขาในเวลานี้ ความจริงแล้วมองไม่ออกถึงความขึ้นๆลงๆนี้ เป็นท่าทางที่ดูนิ่งมาก ท่าทางยังคงยืดตรง ใบหน้าที่หล่อเหลา ยังคงสงบนิ่งใจเย็นเหมือนที่ผ่านมา ดูแล้วไม่เหมือนกับจะรีบไปที่สถานที่ถูกลักพาตัว แต่กลับเหมือนจะไปที่บริษัทเสียมากกว่า
แต่เพียงแค่โจรลักพาตัวคนหนึ่งแค่นี้ ไม่เพียงแต่ใช้เฮลิคอปเตอร์เพียงเท่านั้น ยังมีมือปืนซุ่มยิงที่มีสมรรถนะอีก ก็รู้แล้วว่านี่เป็นเรื่องที่น่าตกใจมากแค่ไหน
หลังจากนั้นสิบห้านาทีโจรลักพาตัวก็ได้รับสายจากแสนรัก และเวลานี้ เขารอจนกระวนกระวายใจไปแล้ว เหมือนกับสุนัขที่ถูกขังเอาไว้ในกรงเลยอย่างไรอย่างนั้น
เมื่อเห็นสายโทรเข้ามา เขาก็รีบหยิบขึ้นมารับสายด้วยความดีใจอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง : “ฮัลโหล?”
“เด็กล่ะ?”
หลังจากที่รับสายแล้ว เสียงของแสนรักที่อยู่ในสายนั้นราบเรียบมาก เอ่ยออกมาแบบนี้อย่างตรงไปตรงมา
โจรลักพาตัวนั้นรู้สึกอึ้งไป : “คุณรู้ได้ยังไงว่าเด็กยังไม่ตาย?”
แสนรักหัวเราะเยาะ : “จุดประสงค์ของแกคือได้เงิน แกฆ่าเขา แล้วจะเอาอะไรมาเป็นแต้มต่อล่ะ? แล้วอีกอย่าง แกกล้าฆ่าไหม? เป็นลูกของฉันแสนรักจริงๆ แกฆ่าเขาแกคิดว่าแกจะยังสามารถใช้ชีวิตได้อยู่อีกไหม?”
โจรลักพาตัว : “………”
ใบหน้าทั้งแดงและซีดสลับกันขึ้นมาทันที พูดไม่ออกอีกเลยแม้แต่คำเดียว
นี่ก็คือความแตกต่างของสติปัญญา!
ในที่สุดโจรลักพาตัวก็ทำได้เพียงยอมรับออกมาด้วยความอาย : “ใช่ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้คุณเตรียมเงินพันล้านเอาไว้แล้วใช่ไหม?”
“เรียบร้อยแล้ว แต่แกต้องให้ฉันเห็นคนก่อน!” แสนรักเอ่ยขึ้นมาอย่างเย็นชาในสาย
จำนวนเงินในการแลกเปลี่ยนพันล้าน ไม่ใช่จำนวนน้อยๆเลย เขาไม่แน่ใจว่าตัวคนจะยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า? อยู่กับเขายังปลอดภัยอยู่หรือเปล่า? แล้วเขาจะเอาเงินให้ได้อย่างไร?
โจรลักพาตัวก็คิดถึงตรงจุดนี้ด้วยเช่นกัน หลังจากที่ดิ้นอยู่พักหนึ่งนั้น ในที่สุดก็กดเปิดเป็นวีดิโอคอลขึ้น แล้วหันกล้องไปทางคนที่อยู่ในกำมือของเขา
ทันใดนั้นเองแสนรักก็ได้เห็นอย่างชัดเจนแล้วกับคดีลักพาตัวที่ดึงเขามาเกี่ยวข้องด้วย!
นั่นเป็นเด็กคนหนึ่งจริงๆ
เพียงแต่ในเวลานั้น คนที่ปรากฏอยู่ในเลนส์กล้อง กลับไม่ได้มีเพียงแค่เขาคนเดียวแล้ว ข้างๆเขามีผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดเพิ่มเข้ามาด้วย และตอนนี้กำลังกอดเด็กคนนั้นเอาไว้
“แกจะทำอะไร? แกอย่ามาแตะต้องลูกของฉันนะ!”
หลังจากที่เห็นว่าโจรลักพาตัวคนนั้นจะมาถ่ายวิดีโอลูกแล้ว ผู้หญิงคนนี้ก็ปิดหน้าของเด็กที่อยู่ในอ้อมกอดของตัวเองเอาไว้ทันที แล้วกอดเขาเอาไว้แน่น
นั่นคือเส้นหมี่
ดวงตาของแสนรักหรี่ลงแทบจะในทันที แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้สึกตัวเลยว่าความเยือกเย็นหนาวเข้ากระดูกส่งออกมาจากดวงตาคู่นั้นของเขา
“พวกแกสองแม่ลูกไม่อยากตายอยู่ที่นี่ ก็ไสหัวออกไปซะ!”
โจรลักพาตัวยอมให้เส้นหมี่ปกป้องลูกเสียที่ไหนกัน หลังจากที่เห็นว่าเธอกอดลูกเอาไว้ไม่ยอมปล่อยแล้ว เขาก็ยกเท้าขึ้นมาถีบเธอออกไปอย่างไม่ลังเล
“หม่ามี๊–”
ทันใดนั้นเองคิวคิวที่ถูกปล่อยออกมานั้นก็ร้องไห้ขึ้นมาเสียงดัง เขามองดูหม่ามี๊ที่ถูกถีบไปที่พื้น และเลือดสีแดงเข้มก็ไหลออกมาจากไหล่ของเธอ เต็มพื้นไปหมด
แม้แต่เสียงดังของนิ้วมือแสนรักนั้นก็ส่งเสียงดังขึ้นมาอย่างน่ากลัว!
“หม่ามี๊ หม่ามี๊–”
“แกมานี่ ถ้าไม่อยากจะให้แม่แกตาย ก็ว่าง่ายๆหน่อย”
โจรลักพาตัวคนนี้ลากตัวคิวคิวมา เด็กเพียงห้าขวบ ไม่คิดว่าสัตว์ร้ายตัวนี้จะทำเหมือนกับเหยี่ยวที่จับลูกไก่อยู่อย่างไรอย่างนั้น ไม่ต้องลงแรงเลยแม้แต่นิดเดียวก็หิ้วตัวเขาขึ้นมาแล้ว
“ปล่อยเขา! แกปล่อยเขานะ!!!”
เส้นหมี่ที่อยู่ที่พื้นนั้นเห็นเข้า ก็ตะโกนร้องออกมาอย่างสุดกำลังในทันที ปีนป่ายขึ้นมา ทั่วทั้งร่างกายนั้นเต็มไปด้วยเลือด ต้องการจะให้สัตว์ร้ายตัวนี้ปล่อยลูกของเธอ แต่เขาจะรับปากเธอได้อย่างไรกัน?
ไม่นาน โจรลักพาตัวก็พาเด็กมาอยู่ตรงหน้าเลนส์กล้องแล้ว
และทันใดนั้นเอง แสนรักที่จ้องมองหน้าจออย่างด้วยความอาฆาตนี้ ก็เบิกดวงตาขึ้นมาในทันที!
เหมือนกับว่ามีอะไรหนักๆมาเคาะอยู่ในหัวของเขา เขาจ้องมองใบหน้าเล็กๆตรงหน้าเลนส์กล้องนั้น แล้วก็ปรากฏเป็นภาพขาวดำไปชั่วขณะหนึ่ง
นี่คือใคร?
ชินจังใช่ไหม?
ไม่ เป็นไปไม่ได้ ชินจังอยู่ข้างๆเขาตรงนี้ ถ้าอย่างนั้นเด็กคนนี้คือใครกันแน่ ทำไมถึงได้หน้าเหมือนชินจังขนาดนี้?
ดวงตาของเขานั้นหดลง จ้องมองใบหน้าเล็กๆนั้นอย่างไม่ละสายตาไปไหน และเวลานี้เองในดวงตาที่มืดมนนั้น มีอะไรบางอย่างกำลังหมุนวนอย่างลึกซึ้ง