ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1034 เขาบอกว่า เสียแรงเปล่า

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1034 เขาบอกว่า : เสียแรงเปล่า!

“พลตรีครับ คุณหมอก็บอกแล้วว่าการผ่าตัดของคุณขวัญสำเร็จดีมาก ทำไมเธอยังไม่ฟื้นอีก?”

ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่ (บางกอกTH) รอง ผ.บ.คนนั้นที่มาด้วยกันกับม็อกโก หลังจากที่เห็นขวัญเมืองออกมาจากห้องผ่าตัดเป็นเวลานานมากแล้วยังไม่ฟื้นอีกอยู่ในห้องผู้ป่วย

เขาก็อดเป็นห่วงขึ้นมาไม่ได้

ม็อกโกขมวดคิ้ว

“คุณไปถามหมอดูสิ”

เขาเองก็ร้อนใจเล็กน้อย แต่ไม่ใช่เพราะเขาเป็นห่วง แต่เป็นเพราะเขาอยากจะไปจากที่นี่ทันที กลับไปที่ฐานลับเพื่อทำภารกิจของตัวเองต่อ

เขาออกมาก็ไม่ใช่เพื่อเรื่องวุ่นวายเหล่านี้

รอง ผ.บ. จึงออกไปอย่างไม่รีรอ

ม็อกโกจึงหยิบโทรศัพท์ออกมา เตรียมที่จะดูว่าที่ฐานลับทางนั้นมีธุระอะไรด่วนหาตัวเองหรือไม่

กลับไม่คาดคิดว่า เขาเพิ่งจะหยิบออกมา กดเปิดหน้าจอ ก็เห็นข้อความหนึ่งส่งเข้ามา

【สมาชิก A : พลตรี เมื่อคืนติดตามคุณแสงดาวจนถึงเมืองเคลียร์ แต่เกิดอุบัติเหตุตอนที่ไปในตัวเมือง 】

อุบัติเหตุ?

เขามองเห็นสองคำนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนทันที แม้แต่บุหรี่มวนนั้นที่คีบอยู่ระหว่างนิ้วมืออีกมือหนึ่ง ก็หยุดลงทันที

เกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น?

เขาแทบทนไม่ไหวจึงรีบกดเปิดดูวิดีโอที่ข้อความนี้ส่งมา

“ปัง–”

จริงๆ ด้วย เมื่อเปิดออกดู ในวิดีโอเขาก็เห็นรถแท็กซี่ท้องถิ่นคันนั้นถูกรถยนต์สองคันที่ตามหลังอยู่ประกบแล้วชนเข้าอย่างรุนแรงไปทางเกาะกลางถนน ทันใดนั้น ทั้งหน้ารถก็มองไม่เห็นอะไรในทันที

ผู้หญิงบ้านี่！

บอกให้เธออย่าเที่ยวไปไหนมาไหน ให้เธอรีบกลับบ้าน!!

เขาได้เห็นฉากนี้แล้ว หลังจากที่สมองโล่งเปล่าไปชั่วขณะหนึ่ง ซึ่งแม้แต่หัวใจก็เหมือนจะหยุดเต้นไปหนึ่งวินาทีด้วย

แต่ไม่นานนัก จากวิดีโอในระยะใกล้มากขึ้นจากที่สมาชิกที่เขาส่งไปคนนี้ส่งมาให้ เขาเห็นด้านในรถคันนั้น ในช่วงเวลาที่สำคัญผู้ชายที่ใส่แว่นคนหนึ่งก็กอดผู้หญิงที่ปลิวลอยมาจากที่นั่งด้านหลังเอาไว้แน่น

สุดท้ายยังรองไว้ใต้ตัวของเธอ

【สมาชิก A : พลตรี คุณแสงดาวไม่เป็นอะไร วาริชคนนี้ดูแล้วมีประสบการณ์มาก ในสถานการณ์แบบนี้ยังรู้ว่าจะช่วยคนได้อย่างไร】

【……】

เพียงชั่วครู่หนึ่ง หัวใจก็หล่นลงไป！

และสิ่งที่มาแทนที่ ก็กลับกลายเป็นใบหน้าใบหนึ่งที่แสนมืดมนครึ้มฟ้าครึ้มฝน

แน่นอนว่าไอ้สวะนั่นมีประสบการณ์ เพราะไม่อย่างนั้น เขาจะพาเธอไปถึง ย่างกุ้ง อย่างราบรื่นได้อย่างไร?

ย่างกุ้ง เป็นคนมีประวัติอาชญากรรมอย่างเขานี้ คิดจะมาก็มาได้จริงๆ เหรอ?

【ม็อกโก : ไม่ต้องไปสนใจเธออีก เสียเวลาเปล่า!】

น้ำเสียงประโยคสุดท้ายนี้ของเขา แลดูเลวร้ายมาก

สมาชิกที่อยู่เมืองเคลียร์ทางนั้นอึ้งแล้วอึ้งอีก

พลตรีพูดแบบนี้หมายความว่าอะไร? หรือว่ากำลังสงสัยวาริชคนนี้งั้นเหรอ? แต่เมื่อคืนที่เกิดเรื่องนั้นขึ้น ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่เห็นว่าคนคนนี้มีท่าทางอะไรนะ?

ในททางกลับกันตอนที่เขาทนไม่ไหวจะออกไปช่วย ก็เห็นว่ามีคนที่ชื่อธิปนั่นเข้ามาแล้ว

สมาชิกไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก

แต่ในท้ายที่สุด ทหารก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งของทหารเป็นดั่งคำสั่งสวรรค์ ดังนั้นสุดท้ายเขาก็ถอยกลับมาจากเมืองเคลียร์แห่งนี้

และบางกอกทางนี้ หลังจากที่ม็อกโกจัดการเรื่องนี้เสร็จแล้ว รอง ผ.บ. นั่นก็เดินมาแล้ว

“พลตรีครับ หมอบอกว่าไม่เป็นอะไร บอกว่าสัญญาณชีพจรของคุณขวัญคงที่ ไม่มีปัญหา ที่ยังไม่ฟื้นอาจจะเป็นเพราะเรื่องของยาสลบครับ”

“อืม งั้นคุณเฝ้าอยู่ที่นี่เถอะ ผมกลับไปก่อน”

ม็อกโกไม่พูดซ้ำสองและเตรียมตัวจะไป

รอง ผ.บ. ตกใจมาก ： “ผม…ผมเฝ้าอยู่ที่นี่? พลตรี ผม……..”

เดิมทีเขาคิดอยากพูด เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่ง อยู่ดูแลหญิงสาวคนหนึ่ง มันไม่ค่อยดีมั้ง?

แต่ม็อกโกขมวดคิ้วแล้วมองดูเขาแบบไม่สบอารมณ์นัก แล้วพูดมาทันทีหนึ่งประโยคว่า : “ก็ไม่ได้ว่าจะนายอยู่คุณอยู่นานมากสักหน่อย ผมได้แจ้งพ่อแม่ของเธอแล้ว วันนี้ตอนบ่ายก็มาถึง คุณรีบร้อนอะไร?”

รอง ผ.บ.：”……….”

สักพัก จึงพยักหน้าตกลงอย่างเขินๆ : “ได้ครับ งั้นผมรอจนพ่อแม่เธอมาแล้วค่อยกลับไป”

ม็อกโกก็ก้าวเท้าเดินไปทางประตูของห้องผู้ป่วย

“หา–”

ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวออกไปจากประตูห้องผู้ป่วยนี้ จู่ ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังมาจากข้างหลัง ผู้หญิงคนนั้นที่พวกเขากำลังพูดถึงว่าหลังการผ่าตัดยังนอนสลบอยู่เป็นนานสองนาน ดวงตาทั้งคู่ก็เบิกกว้างขึ้นมาอย่างไว

“คุณขวัญ? ในที่สุดคุณก็ตื่นแล้ว?”

รอง ผ.บ. เห็นแล้ว ก็รีบวิ่งมาด้วยความตื่นเต้นและดีใจทันที

“หา！！！” ก็เป็นเสียงกรีดร้องโอดโอยดังขึ้นอีกครั้ง ผู้หญิงคนนี้ก็เริ่มจับและกระตุกขาของตัวเองอย่างรุนแรงอยู่บนเตียง

“……”

ม็อกโกก็จำใจต้องหยุดเดินลง

มองดูรอง ผ.บ. ที่กำลังวุ่นวายอยู่ในห้องผู้ป่วย หลังจากที่เขาได้เพียงแค่ขมวดคิ้ว ก็เดินออกไปหาคุณหมอ

สิบกว่านาทีต่อมา

“คุณม็อกโก น้องสาวของคุณคนนี้ที่ได้เกิดอาการแบบนี้ ก็คงเป็นเพราะยาสลบเลยเพิ่งฟื้น ความเจ็บปวดแสนทรมานจากขาที่ขาด เธอไม่สามารถรับไหว จึงได้เกิดอาการแบบนี้ให้เห็น”

เมื่อคุณหมอตรวจอาการเสร็จแล้ว ก็อธิบายรายละเอียดของอาการให้กับม็อกโกฟัง

ม็อกโก : “……….”

รอง ผ.บ. ที่ยังไม่เอ่ยปากพูดอะไร ยังคงยืนเฝ้าดูผู้หญิงบนเตียงอย่างเป็นห่วงอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยมาตลอด ก็เลยแย่งถามขึ้นมาก่อน

“คุณหมอครับ แล้วต้องให้ยากับเธอหน่อยไหมครับ? ความเจ็บปวดจากขาที่ขาด พวกเราเองก็รู้ดีว่าคนปกติไม่สามารถรับได้ ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังเป็นแค่หญิงสาวคนหนึ่ง”

เขามีความยากที่จะทำใจและความเป็นห่วงเป็นใยต่อผู้หญิงคนนี้อย่างเหลือล้น

สีหน้าของม็อกโกก็ดูแย่เล็กน้อย

“กองทัพ คุณพูดไร้สาระอะไรของคุณ? ใครขาขาดแล้วไม่เจ็บ? ผู้หญิงแล้วไง? ในทีมของเรายังขาดผู้หญิง?” ในที่สุดเขาก็เริ่มด่าขึ้นมา