ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1043 พวกเราขาดกัน！

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1043 พวกเราขาดกัน！

แต่เขา ถึงแม้ว่าได้รับแล้วก็ไม่ได้ตอบกลับเธอ

เขายื่นมือกดแป้นพิมพ์ ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร นิ้วมือสั่นอยู่นานมาก จึงได้กดตัวอักษรสองตัวออกไป

【ม็อกโก：ดาว……】！

ข้อความเพิ่งจะส่งออกไป ทันใดนั้น ในกล่องข้อความสนทนานี้ มีเครื่องหมายอัศเจรีย์สีแดงขนาดใหญ่ปรากฎออกมา

เขาอึ้งไป

หลายวินาทีถึงจะได้สติกลับมา ในวินาทีนั้น หลังจากที่เขาแค่รู้สึกว่าโดนน้ำเย็นหนึ่งกะละมังเทรดลงมาจากบนศีรษะ เขาจ้องมองดูเครื่องหมายนี้ด้วยใบหน้าขาวซีดราวกับกระดาษ รู้สึกเย็นชาไปทั่วทั้งตัว

เธอกล้าบล็อกเขาจริงๆ！

ช่วงเวลาไม่นานนักก็เข้าสู่เวลากลางคืน โรงพยาบาลเงียบสงบไปทั่วบริเวณ แสงไฟในสวนดอกไม้นี้ก็เหมือนว่าจะกลายเป็นสีดำด้วย หรือแม้แต่ความชื้นในอากาศเองก็ค่อยๆ หนักขึ้นมา

ม็อกโกลูบใบหน้าอันหนาวเย็น ในที่สุด เขาก็ลุกขึ้นมาจากบนม้านั่งตัวนี้ ลากตัวเองเข้าไปในห้องโถงผู้ป่วยนอกแบบเย็นชา

“พลตรี คุณไปไหนมาครับ?”

แปลกใจเล็กน้อย เมื่อเขาเพิ่งเข้ามา ก็เห็นว่ามีสมาชิกทีมย่อยคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาหาอย่างลนลาน

ม็อกโกกระตุกมุมปากเล็กน้อย

แต่ในท้ายที่สุด เขายังคอแหบแห้งจนพูดอะไรไม่ออก

สมาชิกทีมย่อย ：”คุณหนูดาวคนนั้นมาครับ พลตรี เมื่อสักครู่คุณอยู่ข้างนอกเห็นแล้วหรือยัง? เธอไปคณาธิปที่ห้องไอซียูทางนั้นแล้วครับ”

“คุณว่าอะไรนะ?”

ในที่สุดคอที่แหบแห้งอยู่นานมาก ก็ย้อนถามประโยคนี้ออกมา

สายตาที่เหม่อลอยมานาน ก็มีร่องรอยแสงสว่างวาบขึ้นมา

สมาชิกทีมย่อยจึงลากเขาเข้ามาถึงในห้องโถงใหญ่ ：”คุณดูสิ ทางนั้นไม่ใช่เหรอ? เธอยืนอยู่ตรงนั้นสักพักใหญ่แล้ว คุณไม่รู้เหรอ?”

เขาชี้ให้ดูไปทางห้องไอซียูชั้นสามของโรงพยาบาลแห่งนี้

ม็อกโก ：”……….”

คนทั้งคนราวกับว่าฟื้นคืนชีวิตกลับมาภายในหนึ่งวินาที หลังจากที่เลือดทั้งหมดของเขาพุ่งสูบฉีดขึ้นมาแล้ว ก้าวเท้าแล้ววิ่งไปยังชั้นบนนี้

นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาวิ่งเข้าไปหาผู้หญิงคนนี้ด้วยความรวดเร็วและกระตือรือร้นแบบนี้

คนคนนั้นเป็นแสงดาวจริงๆ

เธอเพิ่งมาถึงที่นี่ได้ไม่นาน ก็คือนั่งเฮลิคอปเตอร์ที่เช่ามาจากเมืองเคลียร์

หลังจากที่เธอมาถึงแล้ว เดินผ่านสวนดอกไม้ของโรงพยาบาล เธอมองเห็นผู้ชายคนนั้นที่นั่งอยู่บนม้านั่งแล้ว แต่เธอกลับไม่มีสีหน้าอารมณ์ใดๆ แต่กลับเดินตรงเข้าไปอย่างไม่เหลียวมอง

จากนั้นเธอก็เข้ามาถึงหน้าห้องไอซียู

ในกลางดึกของประเทศ T อากาศหนาวเย็นมาก ซึ่งน้อยมากที่จะเห็นเธอสวมเสื้อกันลมลำลองสีดำตัวหนึ่ง บนศีรษะยังมีหมวกเบเรต์

เมื่อมาแล้ว เธอก็ยืนอยู่ตรงหน้าหน้าต่างกระจก มองดูผู้ชายที่นอนใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่ในห้องนั้น

นี่มันเป็นความรู้สึกแบบไหนกัน?

อันที่จริง เธอเองก็บอกไม่ถูก

เธอจำได้เพียงว่า ในความทรงจำของเธอ โกรธแค้นผู้หญิงคนนั้นที่ทำลายครอบครัวของพวกเธอมาก เกลียดหล่อนมาตั้งแต่เธอเด็กๆ ทุกครั้งที่หล่อนมาที่บ้านทำท่าโอ้อวดโอหัง เธอก็จะด่าเธอแรงๆ ทุกครั้ง

ดังนั้น เมื่อโตขึ้น ได้รู้ว่าหล่อนมีลูกชายคนหนึ่ง เธอก็เกลียดด้วยเหมือนกัน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่พวกเขาสองแม่ลูกได้มาทำร้ายจนพ่อของเธอต้องตาย ทำร้ายจนตัวเธอเองก็เกือบตาย เธอก็ยิ่งเกลียดแค้นมากยิ่งขึ้น

แต่ก็ดูเหมือนว่าเรื่องราวต่างๆ ได้นิ่งสงบลงแล้ว

ผู้หญิงชั่วร้ายคนนั้นตายไปแล้ว ตายเพราะฝีมือลูกขายแท้ๆ ของหล่อนเอง

และตอนนี้ ลูกชายของหล่อนก็นอนอยู่ตรงหน้าของเธอ เพียงแค่อีกไม่กี่วัน เธอก็จะได้เห็นว่าเขาจะหายสาบสูญไปจากโลกนี้ตลอดกาลแล้ว

แต่เธอ…….ทำไมไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิดล่ะ?

เธอค่อยๆ ยื่นมือออกมาวางลงบนบานกระจกนี้

นิ้วเรียวยาวสีขาวก็คือใบหน้าของเขาที่คุ้นเคย หลังจากที่ถอดแว่นนั้นออกแล้ว สัดส่วนนใบหน้าของเขาก็ดูชัดเจนมากยิ่งขึ้น เธอชะเง้อมองดู ก็เกิดภาพลวงตาราวกับว่าเธอเห็นพ่อของเธอ

ใช่สิ อันที่จริงไม่เคยมีใครค้นพบว่า ชายคนนี้หน้าตาเหมือนธนากร

เพียงแค่เขาสวมแว่นมาโดยตลอด

บางทีเป็นเพราะเขาไม่อยากให้คนอื่นดูออก

หรือบางทีเป็นเพราะตัวเขาเองก็ไม่ยอมรับลักษณะเฉพาะเหล่านี้

แสงดาวมองดูผู้ชายคนนี้ สายตาขยับไปดูผ้าก๊อซที่พันไว้รอบคอของเขา ในที่สุด เมื่อใบหน้าที่ดูแก่โรยรานั้นรวมเข้ากับใบหน้าอ่อนวัยนี้แล้ว

น้ำตาที่เธอกลั้นไว้เป็นเวลานานในดวงตาก็ร่วงไหลออกมากทีละหยดๆ

“ดาว?”

ทันใดนั้น ทางด้านขวามือของเธอก็มีคนเรียกชื่อของเธอ

เธอได้ยินแล้ว น้ำตาที่กำลังไหลอยู่ก็หยุดไหลลง แล้วตั้งใจเหลือบมองดูผู้ชายที่อยู่ในห้องไอซียู เธอค่อยๆ ดึงมือกลับมา

ม็อกโกเห็นแล้วก็อดกลั้นความตื่นเต้นในใจเอาไว้ เดินเข้ามาอย่างช้าๆ

“คุณ……มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่? เดิมทีผมคิดอยากจะติดต่อคุณ แต่……..”

“เปรี๊ยะ—-“

ใครก็ไม่คาดคิดว่า ตอนที่ม็อกโกเดินเข้ามาคิดอยากจะอธิบายกับเธอสักหน่อย

จู่ ๆ ผู้หญิงคนนี้ที่หันหลังกลับมา ง้างฝ่ามือขึ้นแล้วตบหน้าเขาอย่างจังโดยไม่พูดอะไรสักคำ！

อากาศดูจับตัวแข็งไปเลย

เสียงก็เหมือนกับว่าหยุดนิ่งไว้ในวินาทีนี้แล้ว

นอกจากใบหน้าที่เกิดความรู้สึกร้อนวาบออกมา สะท้อนอยู่ระหว่างพวกเขาสองคน

ม็อกโกตกใจมาก！

เป็นเวลานานมาก เขาถูกตบจนหน้าเอียงไปอีกฝั่ง สมองโล่งเปล่าไปเลย

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาโดนคนตบหน้า……..

“ตบนี้ฉันตบแทนน้องชายของฉัน เขาตาบอดไปถึงได้ไว้ใจคนอย่างคุณขนาดนี้！”

แสงดาวพูดคำหยุดคำ ดวงตาก็แดงก่ำ

พูดจบแล้ว ม็อกโกก็ยังไม่ได้สติกลับมา เธอกลับง้างมือตบตัวเองด้วยหนึ่งที

“เปรี๊ยะ—-!“

ทั้งเสียงดังฟังชัดด้วยเช่นกัน ที่เธอตบตัวเองฉาดนั้นก็เกิดรอยนิ้วมือทั้งห้าบวมขึ้นมาทันที

ม็อกตกตะลึงค้างไปเลย ：”คุณทำอะไร? คุณบ้าไปแล้วเหรอ?”

แต่ทันใดนั้น ผู้หญิงคนนี้กลับเผยให้เห็นรอยยิ้มเยาะเย้ยที่ทำให้เขารู้สึกชาวูบไปทั้งตัว

“ตบนี้ฉันตบแทนตัวฉันเอง ฉันมีตาหามีแววไม่ ใจฉันมันไม่รักดี ถึงได้ชอบผู้ชายอย่างคุณ ม็อกโก นับจากวันนี้เป็นต้นไป พวกเราจะไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันอีก ฉันแสงดาว หากยังมองคุณอีกสักพริบตาเดียว ฉันก็จะควักลูกตาคู่นี้ออกมาก！”