ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1044 ความหวัง

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1044 ความหวัง

ม็อกโกไม่ขยับเลยอยู่เป็นเวลานานมาก

เขาเหมือนกับโง่ไปแล้ว มองดูเบื้องหลังที่เธอเดินจากไปอย่างมึนงง นานมากที่เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่ขยับแม้แต่ก้าวเดียว ราวกับว่าเหลือไว้เพียงเปลือกนอกที่ข้างในว่างเปล่า

เขาไม่เคยเห็นเธอใช้คำพูดรุนแรงแบบนี้กับตัวเองเลย

เขายิ่งไม่เคยเห็น สีหน้าท่าทางที่เธอจ้องมองตัวเองจะแสดงออกให้เห็นว่าเจ็บปวดและรู้สึกผิดมากขนาดนั้น

ดังนั้น ในท้ายที่สุดเขาก็ทำเธอหลุดมือไปแล้วใช่หรือไม่?

ทั้งตัวของม็อกโกดูราวกับว่าว่างเปล่าไปแล้ว……..

——

วันต่อมา

ในโรงแรม ตอนที่เส้นหมี่กับแสนรักทั้งสองคนตื่นขึ้นมา พวกเขาถึงได้รู้ข่าวว่าแสงดาวก็มาที่นี่ด้วย

“เธอบ้าไปแล้วเหรอ? ไหนบอกว่าเธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ ห้ามลุกลงจากเตียง? ทำไมยังมาถึงที่นี่ได้?”

เส้นหมี่ได้ยินเรื่องนี้ วินาทีแรกก็รีบวิ่งออกไป รีบไปที่โรงพยาบาลเพื่อเจอผู้หญิงคนนั้น

สีหน้าแสนรักเองก็ดูแย่เล็กน้อย

แต่ในตอนที่ผู้หญิงคนนี้รีบร้อนวิ่งออกไปโดยที่ไม่ได้สวมเสื้อคลุมด้วยซ้ำ เขาจึงยื่นมือดึงตัวเธอกลับเข้ามา

“คุณรีบอะไร ในเมื่อเธอมาแล้ว งั้นคุณก็ไม่สามารถไปส่งเธอกลับไปได้ ใส่เสื้อผ้าให้ดีก่อน แล้วลงไปทานอาหารเช้า จากนั้นค่อยออกไป”

“แต่…………”

เส้นหมี่กระทืบเท้าด้วยความร้อนใจ เพราะถูกการจัดการแบบใจเย็นของเขา

แต่สุดท้ายผลคือก็ยังคงถูกผู้ชายคนนี้จับห่อตัวด้วยเสื้อโค้ตตัวใหญ่ จากนั้นมือใหญ่ข้างหนึ่งที่เหมือนกับอุ้มลูกสาวหนูรินจัง อุ้มเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมกอดแล้ว

ทั้งสองคนก็ลงไปทายอาหารเช้าที่ห้องอาหารชั้นล่าง

ในเมื่อแสงดาวก็มาแล้ว

อันที่จริงเรื่องนี้ก็ไม่เห็นต้องรีบร้อนอะไรแล้ว

ไม่แน่ว่า ตัวผู้หญิงคนนี้เองก็กำลังนั่งทานอาหารเช้าอยู่ในห้องอาหารหรูราคาแพงนั้นแล้วก็ได้

ทางที่ดีที่สุดของเส้นหมี่คือเชื่อฟังผู้ชายคนนี้กินอาหารให้อิ่มท้อง จากนั้น ทั้งสองคนก็ไปที่โรงพยาบาล

“ใช่แล้ว เธอมาแล้ว ไม่รู้ว่าม็อกโกทางนั้นเจอเธอแล้วหรือยัง? พวกเขาจะเป็นยังไงกันบ้าง?”

ตอนที่เดินทางไป เส้นหมี่อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความเป็นห่วง

แสนรักที่กำลังก้มหน้าดูอีเมลในโทรศัพท์ อ่านดูว่าเมืองหลวงทางนั้นมีส่งข่าวอะไรมาบ้างไหม ได้ยินประโยคนี้แล้ว เขายิ้มเยาะเย้ยหมุมปากโดยที่ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา

“จะเป็นไงได้ล่ะ? คุณยังหวังให้พวกเขาคืนดีกันเหรอ?”

“……”

สำลัก

ถึงแม้ว่าจุดนี้เธอเองก็คิดไว้แล้ว

แต่เมื่อเธอได้ยินเองกับหู ในใจยังคงมีความเสียใจอยู่เป็นระยะ

สิบกว่านาทีต่อมา ในที่สุด คู่สามีภรรยาก็มาถึงชั้นสามของโรงพยาบาลแล้ว

จริงๆ ด้วย หลังจากที่พวกเขามาถึงแล้ว แว๊บแรกที่เห็นคือหญิงสาวที่ใส่เสื้อแจ็กเกตสีดำกางเกงยีน ผูกผมหางม้าสูงกำลังคุยอยู่กับคุณหมอใส่เสื้อกาวน์สีขาวอยู่ที่ด้านนอกของห้องไอซียู

และด้านหลังของเธอ ก็เป็นร่างผู้ชายสูงใหญ่ที่พวกเขานั้นคุ้นเคย

เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้เธอในระยะสิบก้าว สีหน้าท่าทางก็ดูหม่นหมองและระมัดระวัง

นี่มันคือเหตุการณ์พลิกผันสำหรับเธอสินะ

เส้นหมี่ปล่อยมือที่จับอยู่กับผู้ชายของเธอทันที แล้ววิ่งมาหา

“พี่สาว พี่มาได้ยังไง? ร่างกายพี่ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“จะเป็นอะไรได้ล่ะ?”

แสงดาวสะบัดมือทั้งคู่ของผู้หญิงคนนี้ที่วิ่งมาจับไว้ ใบหน้าที่แต่งหน้ามาสวยงาม ดูท่าไม่พอใจมาก

เส้นหมี่ ：”……..”

ไม่สิ พี่สาว พี่กำลังตั้งครรภ์อยู่?

อีกทั้งเป็นแบบที่ต้องนอนติดเตียง ไม่เป็นอะไรแน่นะ?

สายตาเธอสาดมองไปที่ท้องของเธอ จึงพบว่าเธอสวมกางเกงยีนและรองเท้ากีฬาส้นเรียบอยู่ สีหน้าท่าทางของเธอก็ยิ่งดูกังวลมากยิ่งขึ้นแล้ว

“พี่สาว……….”

“พอแล้ว หมอคนนี้บอกว่าเมื่อวานพวกเธอดูดไขกระดูกของเขาส่งไปในประเทศแล้ว? งั้นตอนนี้ได้ผลมาหรือยัง? เป็นยังไงบ้าง?”

แสงดาวตัดบทเธอแบบหมดความอดทน จากนั้นก็ถามเรื่องของคณาธิปมาตรงๆ

เส้นหมี่กัดริมฝีปากมองดูเธอ สุดท้ายก็หันหน้ากลับไปมองยังผู้ชายที่กำลังเดินเข้ามาด้านหลัง

“พี่ชาย ด็อกเตอร์ไพบูลย์ทางนั้นได้ผลแล้วหรือยัง?”

“ได้”

แสนรักนิ่งสงบมาก

หลังจากที่เขาให้คำตอบยืนยันที่ดูกระชับแล้ว เดินเข้ามาสายตาเรียบเฉยก็ตกอยู่บนตัวของคุณหมอคนนั้น โดยที่ไม่เหลียวมองพี่สาวคนนี้เลย

“หมอ ไปคุยที่ห้องทำงานของคุณหน่อยได้ไหม?”

“ได้ครับ คุณแสนรัก”

คุณหมอคนนี้พยักหน้าตอบรับอย่างกระตือรือร้นทันที จากนั้นก็เชิญไปยังห้องทำงานของเขาด้วยกัน

เส้นหมี่กับคนอื่นเห็นแล้วก็รีบตามไปด้วย

แน่นอนว่ายังมีม็อกโกด้วย

นี่คือช่วงเวลาที่ทำให้คนตื่นเต้นมาก ไม่ว่าจะเป็นเส้นหมี่ที่เป็นห่วงเป็นใยคณาธิปมาตั้งแต่แรกเริ่ม ยังตามมาด้วยแสงดาวกับแสนรัก หรือแม้กระทั่งม็อกโก

พวกเขาต่างรอฟังคำตอบนี้อยู่

โดยเฉพาะม็อกโก

ในขณะนี้ ในใจของเขาเหมือนถูกเชือกเส้นหนึ่งมัดไว้อย่างเหนียวแน่น เขาเดินตามมาข้างหลัง มองดูคุณหมอคนนี้ แม้แต่เสียงหายใจก็ไม่กล้าหายใจแรงๆ

ชีวิตของคณาธิป ตอนนี้เท่ากับชีวิตของเขา!

กลับเห็นว่าหลังจากที่ทุกคนเข้ามาด้วยกันหมดแล้ว แสนรักนั่งลงแล้วหยิบโทรศัพท์ของตัวเองยื่นให้คุณหมอคนนี้

คุณหมอเห็นแล้วก็หยิบมาดูอย่างละเอียด

“ผลลัพธ์นี้……ดูแล้วยังพอมีหวังอยู่บ้าง” หลังจากที่เขาดูอยู่สักพัก ในที่สุดก็พูดประโยคนี้ต่อหน้าทุกคน

ทันใดนั้น ทุกคนก็หายใจด้วยความโล่งอก

“จริงเหรอคะ? คุณหมอ แล้วมันหมายความว่ายังไงคะ? คือยาสามารถถอนพิษนี้ได้เหรอคะ?”