ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1045 แสงดาว พวกเราคุยกันสักหน่อย
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1045 แสงดาว พวกเราคุยกันสักหน่อย
เส้นหมี่ถามอย่างตื่นเต้น
แต่คุณหมอคนนี้กลับส่ายหน้า : “ไม่ใช่ครับ พิษนี้ของเขาไม่สามารถถอนได้ มันหลายปีเกินไปแล้ว ตามรายงานฉบับนี้ที่ส่งมาจากในประเทศของพวกคุณ ข้างในเขียนว่าไขกระดูกไม่ได้ตายไปเสียทั้งหมด”
“ดังนั้นความหมายของคุณคือ?”
“ลองดูว่ามีวิธีที่จะทำให้มันฟื้นกลับมามีชีวิตได้หรือไม่”
คุณหมอคนนี้พูดแบบกระชับได้ใจความ พูดเพียงไม่กี่คำก็สามารถพูดแนวทางที่ต้องแก้ไขสุดท้ายในรายงานฉบับที่ส่งมานี้ออกมา
แต่ว่าคิดอยากจะทำให้ไขกระดูกกลับมามีชีวิตอีกครั้ง มันจะง่ายขนาดนั้นได้อย่างไร?
เป็นไปได้ไหมว่า…….ใช้ไขกระดูกอื่นมาปลูกฝัง?
เส้นหมี่เองก็เป็นหมอ หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เข้าใจความหมายของคุณหมอแล้ว
“งั้น….ก็ต้องหาไขกระดูกที่ตรงกันใช่ไหม?”
“ใช่ความหมายนี้ แต่อัตราความสำเร็จของมันไม่เหมือนกับมะเร็งเม็ดเลือดขาวทั่วไป มันจะต่ำกว่า ดังนั้น ไขกระดูกนี้ทางที่ดีที่สุดคือญาติพี่น้องสายเลือดโดยตรงของเขา หากต้องหาจากคลังไขกระดูก เป็นไปได้มากว่าไร้ประโยชน์ และยิ่งเป็นการเร่งการตายของเขา”
คุณหมอคนนี้ค่อนข้างชำนาญการ หลังจากที่ดูรายงานฉบับนี้จบแล้ว ก็พูดประเด็นสำคัญที่สุดข้างในออกมา
คนในห้องทำงานได้ฟังแล้วต่างพากันเงียบ
ญาติพี่น้องสายเลือดโดยตรง คนคนนี้คือไม่มีเลย
เนติแม่ของเขาตายไปแล้ว
ธนากรพ่อของเขาก็ตายไปแล้ว งั้นตอนนี้ญาติพี่น้องสายเลือดโดยตรงที่ยังอยู่บนโลกนี้ ยังจะมีใคร?
เส้นหมี่แทบไม่กล้าไปคิดถึงปัญหานี้เลยแม้แต่น้อย สายตาก็ยิ่งไม่ยินยอมหันไปเหลือบมองทางด้านข้าง กลัวว่าถ้าเธอมองไปแล้วจะทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอเกิดการเข้าใจผิด
ใช่สิ เธอมีสิทธิ์อะไรขอให้เธอช่วยชีวิตคณาธิปล่ะ?
พวกเขาสองคนแม่ลูกทำร้ายเธออย่างหนักหนาสาหัสมากพอแล้ว อีกทั้ง เธอยังตั้งครรภ์อยู่
“คุณหมอ ไม่อย่างนั้น………”
“ฉันเป็นพี่สาวของเขา คุณต้องการดูดไปเมื่อไหร่?”
ใครก็ไม่คาดคิดว่า ในตอนที่เส้นหมี่ยังคงคิดจะให้คุณหมอคนนี้ลองไปหาไขกระดูกมาดูก่อน
จู่ ๆ แสงดาวที่ยืนอยู่ข้างเธอก็เอ่ยปากพูดตัดบทเธอ โยนประโยคนี้ออกมาต่อหน้าทุกคนอย่างเย็นชา
เส้นหมี่หันหน้าไปมองเธอในทันใด
แสนรักที่นั่งด้านหน้าก็เลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วเหลือบสายตามามอง
แต่ปฏิกิริยาของทั้งสองคนยังไม่เร็วเท่าอีกคนหนึ่ง เมื่อน้ำเสียงแสงดาวพูดจบลง ชายคนนี้ก็เดินมาตรงหน้าเธออย่างกะทันหัน
“ทำแบบนั้นได้ยังไง? ตอนนี้คุณกำลังตั้งครรภ์อยู่ จะไปดูดไขกระดูกได้อย่างไรล่ะ?”
คือม็อกโก หลังจากที่เขาได้ฟังคำพูดนี้ก็อดกลั้นความร้อนใจไว้ไม่ไหวอีกแล้ว
แต่สิ่งที่ตอบแทนเขากลับเป็นรอยยิ้มเย้ยหยันของผู้หญิงคนนี้
“ทำไมฉันจะทำไม่ได้? ฉันเคยบอกเหรอว่าฉันต้องการเขา?”
“คุณ—-“
“คุณหมอ คุณบอกมาจะดูดได้เมื่อไหร่? ถ้าดูดวันนี้เลย ไม่เป็นไหร ตอนนี้ฉันไปทานยาสักสองเม็ด ตอนบ่ายคุณมาดูดได้เลย”
“……”
ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วใช่ไหม?
เมื่อคำพูดนี้ออกมา ไม่เพียงแต่ม็อกโกที่ไม่มีแม้แต่สีเลือดบนใบหน้าไปในทันที แม้แต่เส้นหมี่เองก็ทนฟังไม่ไหวแล้ว
“พี่สาว พี่พูดเหลวไหลอะไรอยู่? พี่ยังต้องการร่างกายของตัวเองอยู่หรือเปล่า? พี่คิดว่าดูดไขกระดูกกับ…..ทำแท้งลูก ก็แค่เหมือนที่พี่สะดุดล้มเป็นประจำข้างนอก ตัดคว้านเป็นช่องช่องหนึ่งมันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? นั่นคือทำให้พี่ถึงตายได้!”
เธอเตือนเธออย่างโกรธๆ
แสงดาวได้ฟังแล้ว ถึงจะเหลือบมองเธอแบบไม่พอใจ แล้วไม่พูดอะไรต่อ
แต่อารมณ์ความรู้สึกของเธอยังคงไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ ท่าทางเฉยเมยและดื้อรั้นนั้นสามารถดูออกได้เลยว่า ที่เธอพูดนี้ไม่ใช่แค่พูดเล่นๆ
ดวงตาของม็อกโกมืดดำลงไปอย่างสิ้นเชิง
หลายนาทีต่อมา เมื่อทุกคนออกมาจากห้องทำงาน ในที่สุดเขาก็ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เขาคว้าแขนของผู้หญิงคนนี้แล้วเดินไปอีกฝั่งหนึ่ง
แสงดาว : “คุณทำอะไร? คุณปล่อยฉัน ปล่อย!”
ม็อกโก : “พวกเราต้องคุยกันหน่อยแล้ว”
แสงดาว : “มีอะไรต้องคุยอีกเหรอ? ฉันบอกคุณแล้วไง พวกเราจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีกแล้ว คุณไม่มีหูเหรอ? คุณปล่อยฉัน ปล่อย!”
ยืนห่างกันไกลมากก็ยังได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนนี้
เส้นหมี่เห็นมาจากในทางเดิน อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง : “พี่ชายคะ พวกเขาไม่เป็นไรใช่ไหม? พวกเราไปดูหน่อยดีไหม?”
“ดูอะไร? เรื่องของพวกเขาให้พวกเขาจัดการกันเอง ตอนนี้สิ่งที่พวกเราต้องจัดการก็คือปัญหาจับคู่ไขกระดูก”
แสนรักจับผู้หญิงคนนี้อุ้มกลับมาแบบดื้อๆ ลากเธอให้เดินไปกับตัวเอง
ก็จริงนั่นแหละ เรื่องแบบนี้ใครก็ไม่สามารถไปร่วมได้
ในท้ายที่สุดม็อกโกก็ลากผู้หญิงคนนี้ไปยังสถานที่คนน้อยๆ จากนั้น เขาก็ปล่อยเธอออก
“ตึง–“
ทันทีที่ปล่อยออก ผู้หญิงที่กำลังโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยงคนนี้ก็เตะเขาอย่างแรงหนึ่งที!
“ฉันว่าคุณเลวมากจริงๆ ม็อกโก เมื่อก่อนที่ฉันคอยตามตอแย คุณก็ทำตัวสูงส่งสนใจบ้างไม่สนใจบ้าง ตอนนี้ฉันรู้ตัวเองแล้ว ออกห่างให้ไกลๆ จากคุณแล้ว คุณกลับอยากเข้ามาอยู่ใกล้ ทำไม? พวกผู้ชายก็เลวเหมือนกันหมดแบบนี้ใช่ไหม?”
“……”
เสียงบีบกระดูกนิ้วมือดังแกร๊บๆ มาเป็นระยะๆ
ม็อกโกใช้เวลาอยู่หลายวินาทีถึงจะระงับต่อความโกรธในทรวงอกนั้นลงไปได้
“คุณจะยอมให้อภัยผมได้อย่างไรกันแน่?? เรื่องที่ผ่านมา เป็นความผิดของผม ผมในฐานะลูกผู้ชาย ในช่วงเวลาที่สำคัญกลับไม่สามารถแบกรับความรับผิดชอบเอาไว้ได้ แต่เลือกที่จะหลีกหนี นี่ล้วนแต่เป็นความผิดผม!”