ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1046 ไม่ใช่ทุกคนที่จะรอเธออยู่ที่เดิม
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1046 ไม่ใช่ทุกคนที่จะรอเธออยู่ที่เดิม
“ไม่ว่าจะยังไง เธอก็ไม่ควรจะทำร้ายตัวเอง เธอกำลังท้องและยังต้องไปบริจาคเต็มเซลล์อีก ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง?”
ม็อกโกกระวนกระวายอยู่สักพัก แล้วจึงพูดประโยคอย่างสะลึมสะลือและค่อนข้างคลุมเครือ
แสงดาวมองไปที่เขา
มองจนเขาพูดจบ แล้วจึงยิ้มมุมปากเยาะเย้ยขึ้นทีละนิดๆเหมือนกำลังดึงเชือกหุ่นเชิดตุ๊กตา
“ทำไม? คุณจากลูกไม่ได้เลยเหรอ?”
“……ผมไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น”
“แล้วหมายความว่าอะไรล่ะ? ม็อกโก บางทีคุณพูดตรงๆฉันอาจรู้สึกดีกว่านี้ ยิ่งคุณปิดบังและหาขอแก้ตัวให้ตัวเองมากเท่าไหร่ มันยิ่งทำให้คุณดูน่ารังเกียจไม่เหมือนคน คุณรู้ตัวมั้ย?”
“……”
ทันใดนั้นม็อกโกเหมือนถูกน้ำเย็นราดใส่หัว
เธอพูดว่าเขา…ไม่เหมือนคนงั้นเหรอ?
“เช่นคุณพูดตรงๆเรื่องพ่อแม่คุณที่เสียกับผมได้เลย แสงดาวน้องชายเธอเป็นคนฆ่าพ่อแม่ของผม ผมต้องไม่ผัวพันกับเธอ ไม่อย่างนั้นพ่อแม่ของผมจะตายตาไม่หลับ ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณดีและจะไม่กวนใจคุณอีก”
“อีกตัวอย่างหนึ่งเช่น ตอนนี้คุณกำลังรั้งฉัน คุณไม่จำเป็นต้องพูดว่าไม่อยากเห็นฉันบาดเจ็บ เธอสามารถพูดตรงๆกับฉันได้เลยว่าสิ่งที่คุณต้องการคือลูกชาย”
แสงดาวยืนกอดอกพูดอย่างนิ่งๆอยู่ตรงนั้น
ตอนนี้หล่อนไม่มีความรู้สึกใดๆ แม้แต่สีหน้าที่เยาะเย้ยเมื่อครู่ก็ไม่มีแล้ว มีเพียงความเฉยเมยและไม่คุ้นเคย
หล่อนราวกับพูดในเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเองเลยแม้แต่น้อย
สุดท้ายแม้แต่สีหน้าของม็อกโกก็ไม่มี
เขายืนอยู่ตรงทางเดิน สีหน้าของเขาซีดขาวไร้ชีวิตชีวา โทรมจนไม่กล้าที่มอง
สิ่งที่เขาต้องการมีเพียงลูกในท้องของหล่อนจริงเหรอ?
ไม่จริง
เขาต้องการทั้งแม่และลูก
แต่เขาเหมือนทำลายทุกอย่างด้วยน้ำมือของเขาเอง
ตั้งแต่วินาทีที่เธอฉีกหน้าเขาไม่ยอมรับต่อหน้าเธอ และจากที่เธอบอกว่าเขาน่ารังเกียจไม่เหมือนคน ความสัมพันธ์ระหว่างเขาก็พังทลายลงด้วยน้ำมือของเขา
มือที่วางอยู่ข้างลำตัวของเขาเริ่มสั่นโดยไม่รู้ตัว เพราะความเจ็บปวดที่บีบคั้นหัวใจ
“ไม่จริง ผมแค่ไม่อยากให้คุณเป็นอะไรจริงๆ”
“จริงเหรอ? งั้นก็ดีเลย หลังจากเอาลูกออกและพักฟื้นอีกสามสี่วันแล้วค่อยเจาะไขกระดูก วิธีนี้เป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับฉัน
แสงดาวตอบไปด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก
เมื่อพูดจบ ดวงตาของผู้ชายคนนี้ปิดลงช้าๆราวกับไม่อยากให้หล่อนเห็นตาที่แดงของเขา ทิ้งไว้เพียงริมฝีปากที่ซีดเซียวอย่างเยือกเย็น
“ได้……”
เขาตอบไปเพียงสั้นๆ
แสงดาวตกตะลึงเล็กน้อย
“ผมยอมรับการตันสินใจของคุณ แต่คุณต้องสัญญากับผมก่อนว่าหลังจากเอาลูกออกแล้วคุณจะไม่ทำร้ายร่างกายตัวเองอีกและต้องรักตัวเองให้มากๆ ไม่ต้องทำร้ายตัวเองเพียงเพราะเกลียดผม
“เหอะๆ……”
แสงดาวอยากจะหัวเราะมากๆ
ทำร้ายตัวเองเพราะเกลียดคุณงั้นเหรอ?
เขาไม่มียางอายเลยเหรอ? พวกเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว หล่อนยังจะทำร้ายตัวเองเพื่อเขางั้นเหรอ?
สุดท้ายแสงดาวก็กลั้นไว้ไม่อยู่หล่อนตอบไปอย่างเสียอารมณ์：“ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอก ฉันเอาเด็กออกแล้วก็จะแต่งงานกับคนตระกูลโชคสกุลเร็วที่สุด คุณลืมแล้วเหรอว่ายังมีผู้ชายอีกคนที่รอฉันอย่างสุดหัวใจ?”
“……”
เวลาผ่านไปหนึ่งนาทีพอดี
ม็อกโกถึงได้มองหน้าผู้หญิงคนนี้แล้วพูดอย่างแผ่วเบาว่า：“เอาล่ะ ขอให้คุณโชคดี”
แล้วเขาก็เดินจากไป
แสงดาวมองเขาจนเขาเดินหายไปในทางโค้งที่ระเบียงทางเดิน จากนั้นหล่อนถึงหันหลังเดินจากไป และหันไปมองเขาบ้างบางที
ในตอนนั้นเองเส้นหมี่เห็นว่าพวกเขาเข้าไปนานแล้วไม่ออกมาสักทีจึงเข้าไปตามหา
“พี่สาวคะ……”
เธอเห็นหล่อนจึงตะโกนเรียก
แต่ในตอนนั้น เธอเห็นหล่อนคุกเข่าตรงระเบียงทางเดินที่มีคนเดินผ่านไปผ่านมา หล่อนกุมหน้าแล้วร้องไห้เสียงดังเหมือนเด็ก
“……”
อารมณ์นั้นเป็นอารมณ์อย่างไร?
เส้นหมี่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรเลย
แต่เธอรับรู้และเข้าใจดี
เพราะว่าเธอเคยร้องไห้แบบนั้นมาก่อน ช่วงที่เธอกับแสนรักรักกันไม่ได้ก็เป็นเพราะการตายของลูกพี่ลูกน้องแต่งฝันพวกเขาอยู่ที่สนามบินเขาถูกหล่อนไล่ไปเอง
ในตอนนั้นตอนที่เธอคุกเข่าร้องไห้อยู่กับพื้นเหมือนผู้หญิงคนนี้เลย
ความรู้สึกนั้นเจ็บปวดทุกข์ทรมานเป็นอย่างมาก
แต่เธอกลับรู้สึกไร้ความสามารถ
เส้นหมี่ไม่ได้เข้าไปหาหล่อน แต่เดินกลับไปที่ออฟฟิศแพทย์
แสนรัก：“ทำไม? เจอพวกเขาแล้วเหรอ? ”
เส้นหมี่ก้มหัว：“…พี่ชายคะ พวกเราไม่มีวิธีอื่นหาไขกระดูกเลยเหรอคะ? ถ้าหากพี่สาวจะบริจาคจริงๆ งั้นลูกที่อยู่ในท้องก็คงไม่รอด”
หล่อนไม่ได้ตอบคำถามของเขา แต่กลับถามหาอีกคนด้วยน้ำเสียงที่เศร้าทุกข์ระทมใจเป็นอย่างมาก