ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1069 ทุกคนต่างมีจุดที่อ่อนไหวที่สุด
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1069 ทุกคนต่างมีจุดที่อ่อนไหวที่สุด
ม็อกโกออกแรงจับข้อมือของเธอเอาไว้
ดวงตาทั้งคู่ของเขาร้าวฉาน เพราะว่าเป็นกังวลว่าเธอจะหายไปจากเขาอีกครั้ง ผู้ชายอายุสามสิบกว่าแล้ว กลับกระวนกระวายจนแม้แต่น้ำเสียงยังสั่น
ลักษณะท่าทางทั้งหมด ยิ่งตึงเครียดจนเกือบจะขาดห้วง มาถึงจุดที่สามารถระเบิดไปทั้งหมดได้
ดีที่ว่า หลังจากที่เขาพูดไปแล้ว หญิงสาวที่ถูกเขากดเอาไว้คนนี้ ในที่สุดก็ค่อยๆหันกลับมามองที่เขาอีกครั้ง
“ความรู้สึก? ความรู้สึกอะไร?
“ผมชอบคุณ ตั้งแต่แรกเริ่มแล้ว！”
ม็อกโกจ้องมองไปที่เธอ วินาทีนี้ ในที่สุดเขาก็ไม่ลังเลอีกต่อไป พูดคำนี้ออกมาอย่างชัดเจนแล้ว
แสงดาวนิ่งไปแล้ว
เหมือนกับว่าเสียงรอบด้านได้หายไปทั้งหมดแล้ว เธอนั่งอยู่ที่นั่นมองมาที่ชายหนุ่มอย่างนิ่งๆ ไม่ขยับอีกแล้ว ในสมอง ว่างเปล่าขาวโพลน
เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน ว่าวันหนึ่ง เขาจะพูดคำเหล่านี้กับเธอ
เขาพูดว่า เขาชอบเธอ
ตั้งแต่แรกเริ่ม！
ในที่สุดดวงใจของแสงดาวที่เหมือนกับมอดดับไป เหมือนกับว่าค่อยกลับมามีชีวิตอีกครั้ง
กว่าเธอจะมีสติสัมปชัญญะกลับมาอีกครั้ง เธอได้ถูกพาตัวเข้ามาในห้องตรวจของสูตินรีแพทย์คนนั้นแล้ว ทว่าครั้งนี้ ม็อกโกก็ยืนอยู่ข้างๆเธอ พูดความจริงกับคุณหมอ
“คุณหมอครับ พวกเราลืมบอกคุณเรื่องหนึ่ง ในตอนที่เธอตั้งท้อง เคยบริจาคไขกระดูกครั้งหนึ่ง”
“คุณพูดอะไรนะ? บริจาคไขกระดูก?”
หลังจากที่หมอได้ฟังสิ่งนี้แล้ว ปรากฏว่าแสดงความตกใจออกมาอย่างมาก
ดวงใจของม็อกโกหนักอึ้ง
แต่ เพียงแค่สามวินาที เขาเปิดปากออกมาอีกครั้ง：“ใช่ ดังนั้นคุณหมอ ความต้องการของผมด้านนี้คือ ถ้าเด็กคนนี้รักษาเอาไว้ไม่ได้จริงๆ งั้นก็รบกวนคุณถือเอาร่างกายภรรยาของผมเป็นหลัก ร่างกายของเธอแข็งแรง ถึงจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด”
“ค่ะ！”
คุณหมอยิ้มออกมาด้วยความชื่นชมอย่างมาก
ทว่าแสงดาวที่นั่งอยู่ที่ด้านข้าง นิ้วมืองอเข้ามาอีกครั้ง แสบจมูกขึ้นมา ขอบตาของเธอร้อนผ่าวขึ้นมาแล้ว
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง เมื่อทั้งสองออกมาจากโรงพยาบาล แสงดาวรู้สึกว่าทั้งร่างสงบขึ้นมามาก
“ได้ยินว่าเส้นหมี่ได้มาแล้ว งั้นคุณจะไปที่เดอะวิวซี? หรือว่ากลับเรด พาวิเลี่ยน?” ขึ้นรถมา หลังจากที่ม็อกโกสตาร์ทรถ ดูโทรศัพท์แป๊บหนึ่ง หันกลับมาถามหนึ่งประโยค
แสงดาวที่พึ่งจะสงบลง ใจเต้นขึ้นมาอีกครั้งแล้ว แววตามองไปยังคนที่กำลังมองมา
“……เรด พาวิเลี่ยน?”
“อืม ถ้าคุณไม่ยินยอม งั้นไปที่เดอะวิวซีก็ได้”
ม็อกโกมองออกแล้วว่าเธอไม่ยินยอม จากนั้นจึงพูดออกไปอีกหนึ่งประโยค แสดงออกมาว่าเขาจะไม่บังคับให้เธอกลับไปที่บ้านของตัวเอง
แต่ความจริงแล้ว ในมุมมองของแสงดาวนั้น ปัญหานี้ ไม่ใช่ว่าเธอยินยอมหรือไม่ยินยอมกลับ?
ทว่าคือเขาอยากจะให้เธอกลับที่อยู่ที่บ้านของเขาหรือเปล่า?
ต้องรู้ด้วยว่า บิดาของเขาตายด้วยน้ำมือของน้องชายเธอ
แสงดาวคิดไปคิดมากว่าสิบวินาที วินาทีนี้ ถึงได้ยินตอบออกมาอย่างขี้ขลาดว่า：“เธอมาแล้ว งั้นก็ไปที่เดอะวิวซีเถอะ”
เธอเลือกที่จะไปที่เดอะวิวซี
แต่ประโยคนี้ เธอไม่ได้พูดอย่างเด็ดขาด ทว่ายกเส้นหมี่มาเป็นข้ออ้าง แสดงออกมาว่าเธออยู่ที่เดอะวิวซี เธอแสงดาวถึงได้ไปที่นั่น
ม็อกโก：“……”
ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร หลังจากนั้นพยักในทันที แล้วก็สตาร์ทรถขับตรงไปที่เดอะวิวซีแล้ว
——
เดอะวิวซี
หลังจากที่เส้นหมี่ได้เห็นพิมเจ้า ได้ฟังเรื่องราวทุกอย่างชัดเจนดีแล้ว
แต่ว่า มีนิดหน่อย เธอฟังแล้วรู้สึกแปลกประหลาด
“คุณพูดว่าตลอดครึ่งปีมานี้ม็อกโกอยู่ข้างนอก?”
“ใช่ค่ะ เป็นเวลานานแล้วที่ฉันไม่เห็นเขาเลย ครั้งนี้เขาพาแสงดาวกลับมาอย่างกะทันหัน ยังตั้งท้องแล้ว พวกเราคนของเดอะวิวซี ทั้งบนทั้งล่างต่างตกใจเป็นอย่างมาก”
พิมเจ้านึกถึงภาพที่ม็อกโกกลับมาในวันนั้น ตอนนี้พูดขึ้นมาแล้วยังรู้สึกว่าน่าขำเล็กน้อย
เส้นหมี่นิ่งไปแล้ว
นี่จะเป็นไปได้อย่างไร?
แสงดาวบอกกับเธอว่า ตลอดครึ่งปีนี้ม็อกโกต่างอยู่ที่เมืองหลวงไม่ใช่เหรอ? เพื่อจะหลบตัว แม้แต่ภารกิจก็ไม่ได้ออกไปปฏิบัติการ เพียงแค่พาทหารฝึกซ้อมเท่านั้น
งั้นทำไมคนที่เดอะวิวซีกว่าครึ่งปีต่างไม่เห็นเขาเลยล่ะ?
เส้นหมี่รู้สึกไม่ค่อยเข้าใจ
แต่ว่า เธอยังไม่ทันได้คิดอะไร เพราะว่าไม่นาน พวกเขาทั้งสองก็กลับมาแล้ว
“พี่สาว คุณกลับมาแล้ว? คุณ……เป็นอย่างไรบ้าง?”
เห็นว่าพวกเขากลับมาแล้ว เส้นหมี่ออกมาต้อนรับเป็นคนแรก
เพียงแต่ว่า เมื่อเธอมองเห็นคนสวมเสื้อเชิ้ตสีดำคนนี้ท้องโตอย่างมาก วินาทีแรก ไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกของตัวเองอย่างไรดี ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี
ผู้หญิงคนนี้ ปกปิดเอาไว้อย่างมิดชิด
“เหนื่อยแล้ว จะขึ้นไปนอน！”
แสงดาวไม่อยากจะเห็นเธอมองมาที่ท้องของเธอแล้วยิ้มออกมาอย่างกระอักกระอ่วน เขินอายจนกลายเป็นโมโหจ้องมองไปที่เธอ เธอจึงเดินเข้าลิฟต์ขึ้นขั้นบนไปแล้ว
เส้นหมี่：“……”
ไม่มีวิธีใด ทำได้เพียงเบนสายตามองไปยังม็อกโกที่อยู่ในห้องรับแขก
“พี่ใหญ่ สถานการณ์ของเธอ……”
“ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ในตอนที่บริจาคไขกระดูก ทำให้ร่างกายของเธอได้รับการเสียหายเป็นอย่างมาก ตอนนี้ค่าชี้วัดต่างๆของเด็กอยู่ในระดับต่ำ หมี่ คุณ……มีวิธีอะไรหรือเปล่า?”
ผู้ชายคนนี้ ในที่สุดก็ยังมีความหวังอยู่บ้าง มองมายังน้องสะใภ้
เส้นหมี่นิ่งไปแล้ว
ยังมีเรื่องแบบนี้ด้วย? งั้นพวกเธอแม่ลูก……?
แวบเดียวสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นครุ่นคิดอย่างหนัก ：“ได้ ฉันขอดูก่อน คุณอย่าพึ่งรีบร้อน ฉันติดต่อกับโชกิ โดโมโตะดูสักหน่อย มีฉันที่เป็นแพทย์แผนจีนและยังมีเขาที่เป็นแพทย์แผนปัจจุบัน เชื่อว่าต้องมีวิธี”