ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1094 พี่เชื่อฉัน เขาไม่เป็นอะไร

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1094 พี่เชื่อฉัน เขาไม่เป็นอะไร

นั่นเป็นไปไม่ได้！

ผู้ชายคนนั้นเก่งกาจขนาดนั้น เขาเป็นถึงผู้บัญชาการสูงสุดของหน่วยรบพิเศษที่มีประสบการณ์มามากมาย จะตกหลุมพรางของคนอื่นได้อย่างไรกัน?

แสงดาวกอดท้องของตัวเองไว้แน่น ในสมองเกิดความกลัวถึงขีดสุด และก็ทิ้งไว้เพียงหนึ่งประโยคว่า : “ไสหัวไป! เธอไสหัวออกไปซะ! ไสหัวไป!!”

เธอยังคงตะเบ็งเสียงบอกให้เธอไสหัวออกไป

ขวัญเมืองยิ้มเยาะเย้ย กำลังเตรียมที่จะด่าต่อ ในเวลานี้ ประตูห้องพักผู้ป่วยด้านหลังที่ปิดอยู่จู่ ๆ กลับถูกคนเตะเปิดออก

“ปัง–“

หลังจากสิ้นเสียงดังเสียงหนึ่ง

เงาดำร่างหนึ่งก็เตะมาจากข้างหลัง ทันใดนั้น ผู้หญิงคนนี้ไม่มีแม้แต่ท่าทีขัดขืนใดๆ ก็ถูกเตะลอยออกไปราวกับเป็นกระสอบทราย

จากนั้น “ตุ๊บ” หล่นลงบนพื้นอย่างแรง

เป็นคณาธิป ที่ในที่สุดเขาก็มาทันเวลา

“คุณผู้ชาย……..”

หลังจากเห็นผู้หญิงคนนี้ถูกเตะออกไปลงกองกับพื้นจนแน่นิ่งไปแล้ว บอดี้การ์ดที่เข้าลงมือก่อนก็ยืนมองเขาอยู่ในห้องพักผู้ป่วย

คณาธิปแลดูอึมครึมเป็นอย่างมาก

โดยเฉพาะตอนที่เขาเห็นผู้หญิงคนนั้นที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย ที่ในเวลานี้นอนลงไปพร้อมกับกอดท้องของตัวเองไว้ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“ไปเรียกหมอมา”

“ครับ คุณผู้ชาย”

“แล้วก็นำหล่อนไปจัดการซะ! อย่าให้ฉันได้เห็นหน้าหล่อนอีกตลอดไป!”

ผู้ชายคนนี้นั่งอยู่บนรถเข็น คำพูดสุดท้ายไม่กี่คำนั้นมีความอาฆาตอย่างหนักแน่น ทำให้ทั้งห้องพักผู้ป่วยได้กลิ่นเลือดสาดคละคลุ้งเต็มไปทั่วทั้งห้อง

ขวัญเมืองที่นอนขดตัวอยู่บนพื้นเงยหน้าขึ้นมาทันที : “ไม่ อย่านะ แกมีสิทธิ์อะไรมาจัดการฉัน? ฉันเป็นน้องสาวลูกพี่ลูกน้องของเขา เขายังไม่ฆ่าฉันเลย แกมีสิทธิ์อะไรมาฆ่าฉัน?”

“ก็สิทธิ์ในตอนนั้นที่ประเทศ T เธอสมควรตายด้วยน้ำมือของฉัน!”

คณาธิปจ้องมองดูผู้หญิงที่ถูกลากเข้ามา

เวลาแค่เพียงพริบตาเดียว นิ้วมือของเขายื่นออกไป จากนั้น เมื่อเธอถูกลากเข้ามาข้างตัวเขา ก็บีบคอของเธอเอาไว้แน่น

ขวัญเมือง: “…….”

“แกร๊ก–”

ไม่มีแม้แต่การตอบสนองใดๆ เสียงกระดูกเสียงดังฟังชัด ศีรษะของผู้หญิงคนนี้ก็อ่อนพับลงไปกลางมือขาวสะอาดนิ้วเรียวยาวนี้ของเขา

การฆ่าคน หากพูดตรงๆ ในมือของเขาอาบเลือดสดมามากกว่านี้

และผู้หญิงคนนี้ก็สมควรตายเสียตั้งนานแล้ว ความเมตตากรุณาของคนตระกูลเทวเทพที่มาต่อเธอ นั่นคือความผิดพลาดอันใหญ่หลวง!

คณาธิปปล่อยมือลง แล้วก็ได้หยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดมาเช็ดมือของตัวเอง ก่อนที่บอดี้การ์ดจะนำศพออกไป

ไม่กี่นาทีต่อมา ในที่สุดคุณหมอก็มาถึง แล้วเข็นแสงดาวที่ตอนนี้เจ็บปวดจนสติพร่ามัวเล็กน้อยออกไป

“รอเดี๋ยว”

ในตอนที่เธอถูกเข็นออกไป คณาธิปที่ตามมาข้างหลังด้วย จู่ ๆ ผู้หญิงคนนี้ที่นอนอยู่บนเตียงก็ลืมตาทั้งคู่ขึ้น มือข้างหนึ่งที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อก็ใช้แรงคว้าเขาไว้แน่น

“นาย…..นายบอกฉัน เรื่องนี้ นาย….นายเองก็รู้มานานแล้วใช่ไหม?”

“เปล่า”

คณาธิปตอบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

เขาเหลือบมองดูแขนของตัวเองที่ถูกคว้าเอาไว้ พูดอย่างเรียบเฉยว่า ： “หล่อนเป็นยังไง? พี่ยังไม่รู้อีกเหรอ? เป้าหมายของหล่อนก็คืออย่าให้พี่กับม็อกโกได้อยู่อย่างมีความสุข ตอนนี้พี่เป็นแบบนี้ ก็คือสิ่งที่หล่อนต้องการจะเห็น”

“……เหรอ?”

ผู้หญิงที่กำลังต่อสู้อยู่กับความสิ้นหวังและความเจ็บปวด

ได้ยินประโยคนี้ ในที่สุด เธอเหมือนกับว่าคว้าท่อนไม้ท่อนหนึ่งได้แล้วในขณะที่ลอยคออยู่ในทะเลที่แสนเย็นยะเยือก

คณาธิปพยักหน้า ： “อืม พี่วางใจ เขายังอยู่ดี วันนี้ตอนเที่ยงเขาไม่ใช่ตอบข้อความกลับหาพี่หรอกเหรอ? ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ ทำไมเขายังคุยกับพี่อยู่ล่ะ?”

แสงดาว : “……..”

ในที่สุด หลังจากที่มีความหวังอันน้อยนิดมาแล้ว ความหวาดหวั่นและความกลัวทั้งหมดที่มีของเธอก็ได้หายสาบสูญไปในวินาทีนี้

ใช่ เมื่อสักครู่ยังติดต่อกับเธออยู่เลย จะเกิดเรื่องขึ้นได้อย่างไรกันล่ะ?

เธอเชื่อเขาแล้ว หลังจากที่ปล่อยมือออกแล้ว ก็ถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินไปอย่างเชื่อฟัง

คณาธิปมองดูเธอถูกเข็นเข้าไป จนกระทั่งไม่เห็นเงาของเธอแล้ว จึงได้หยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา แล้วส่งข้อความหนึ่งออกไป

【คณาธิป: ตระกูลเทวเทพทางนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ม็อกโกอยู่ที่ไหน?】

【ผู้ช่วย: ไม่ทราบ ปิดกั้นแน่นหนามาก สืบหาไม่ได้เลยสักนิด แต่ว่าเมื่อวานแสนรักได้ออกไปจากเมือง A แล้ว】

【คณาธิป: …….】

เขาจ้องมองโทรศัพท์มือถือนี้ ในที่สุดสีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

แสนรักก็ออกไปจากเมือง A แล้ว?

ทำไมจู่ ๆ เขาจึงได้ออกไปจากเมือง A? เขาไปไหน?

ไม่กี่วินาทีสั้นๆ ในที่สุดเขาก็สงบนิ่งไม่ไหวแล้ว จากนั้น ก็โทรศัพท์ติดต่อไปหาคนคนนี้โดยตรง

“เขาไปที่ไหน?”

“ไปที่ เวทซ์นอร์ธ นั่งเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวไป แต่โดยพื้นฐานแล้วมีการปิดบังเส้นทาง พวกเราตรวจสอบไม่เจอ อีกทั้ง คุณเส้นหมี่เองก็ไม่รู้เรื่องนี้เลยสักนิดครับ”

ผู้ช่วยคนนี้บอกรายละเอียดเหตุการณ์ของเมือง A ทางนั้นผ่านทางสายโทรศัพท์

แม้แต่สวยใสก็ไม่รู้เรื่องนี้?!!

ในที่สุดผู้ชายคนนี้ก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงความผิดปกติมากขึ้น

โชคดีที่ห้องฉุกเฉินทางนั้น อาจจะเป็นเพราะคำพูดไม่กี่ประโยคนั้นที่พูดแทนเขา ในท้ายที่สุดแสงดาวก็ปลอดภัยแล้วจากการช่วยเหลือของโชกิ โดโมโตะ

“อากิยามะ คุณอย่าให้เธอได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจแบบนี้อีกนะ เดิมทีครรภ์นี้ของเธอก็ค่อนข้างพิเศษอยู่แล้ว หากเป็นแบบนี้อีก ก็จะทำให้คลอดก่อนกำหนดได้ง่าย”

หลังจากออกมาจากในห้องฉุกเฉินแล้ว โชกิ โดโมโตะที่เหนื่อยล้าไปทั้งตัว ก็รีบบ่นพึมพำทันที

คณาธิปขมวดคิ้ว

มันใช่เรื่องของเขาไหม?

แต่สุดท้าย เขาก็ไม่พูดอะไร แล้วกลับไปด้วยใบหน้านิ่งขรึม

ไม่นาน ชายชุดดำคนนั้นที่คอยเฝ้าแสงดาวอยู่ที่โรงพยาบาลมาโดยตลอดก็เดินทางไปยังประเทศ Z