ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1103 แสงดาวหายไป
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1103 แสงดาวหายไป
แสนรักเดินเข้ามา อุ้มเด็กบนเตียงขึ้นมา：“อือ ทำไมเด็กคนนี้ถึงอยู่ที่นี่กับคุณ？แม่เธอล่ะ？”
ท่าที่เขาอุ้มเด็ก ก็ค่อนข้างคุ้นเคย
น่าจะ เป็นเพราะว่าชินจังก็ถูกเขาเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กจนโต
เส้นหมี่ยืนขึ้นมา เพราะว่านอนนานไป จึงเมื่อยแขนเล็กน้อย เธอต้องนั่งบนขอบเตียงและยืดกล้ามเนื้อและกระดูก
“แม่เธอให้กลูโคสอยู่ชั้นล่าง ไม่กินไม่ดื่มอะไรเลย พอตื่นมา ก็เหมือนเนื้อหนังที่ไร้วิญญาณ จะดูลูกได้อย่างไรล่ะ？”
“……”
ชายหนุ่มไม่พูดอะไร
แค่มองเด็กที่อยู่ในมือ ระหว่างคิ้วที่เดิมทีสีหน้าก็ไม่ได้ดูสบายอยู่แล้ว ก็ยิ่งขมวดแน่นกว่าเดิมอีก ความกระสับกระส่ายบนตัวของเขาก็ยิ่งชัดขึ้น
แต่สุดท้าย เขาก็ไม่ได้ระบายออกมา หลังจากเห็นเด็กหลับแล้ว เขาก็อุ้มเธอ แล้ววางเธอกลับไปที่เตียงใหม่อีกครั้ง
เส้นหมี่：“ใช่สิ พี่ วันนี้ฉันได้บัตรใบหนึ่งมาด้วย”
แสนรัก：“บัตรอะไร？”
เส้นหมี่ก็หยิบบัตรทองที่คุณนายสูงส่งที่ชื่อภาไลให้นั้นออกมา
ถึงแม้เธอจะไม่ใช่คนที่นี่ แต่บัตรใบนี้ ก็ทำให้เธอรู้สึกถึงความไม่ปกติเล็กน้อย มันดูหรูหราเกินไป และก็สวยเกินไปด้วย แค่บัตรธรรมดาๆ ใบหนึ่ง กลับทำด้วยทองคำ
“นี่ใครให้คุณมา？”
อย่างที่คิดไว้ หลังจากผู้ชายคนนี้ได้บัตรนี้มาแล้ว ก็ปรากฏความสงสัย
เส้นหมี่รีบเล่าฉากที่วันนี้พวกคุณนายสูงส่งเหล่านั้นมา
“เธอบอกว่าชื่อจิตรา แต่ว่าฉันเห็นชุดเครื่องประดับหยกที่เธอสวม มีมูลค่าเป็นหลายสิบล้าน”
“จิตรา？”แสนรักเหลือบมองบัตรพวกนี้อีกครั้ง
“ชื่อจิตรา ในไวท์ พาเลซมีเยอะมาก แต่หอวิไลลักษณ์ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาๆ นะ”
“งั้นเหรอ？”
ความง่วงของเส้นหมี่หายไปในทันที
เธอเดินเข้ามา ยืนอยู่ข้างผู้ชายคนนี้ ดวงตาแอปริคอตสวยงามคู่นั้นจ้องบัตรทองในมือของเขา
แสนรักพยักหน้า：“หอวิไลลักษณ์คือสถานที่ที่ผู้หญิงชนชั้นสูงในเมืองหลวงชอบไปรวมตัวกันมากที่สุด พิมเจ้าบอกแล้วไม่ใช่เหรอ？ภรรยาคนเดิมของไวท์รอนก็ออกมาจากที่นั่น”
ทันใดนั้นเขาก็พูดถึงพิมเจ้า
และก็พูดถึงภรรยาคนก่อนของไวท์รอน
เส้นหมี่ก็เข้าใจแล้ว หลังจากคาดไม่ถึง เธอก็ผ่อนคลายไปทั้งตัว
“งั้นถ้าเป็นแบบนี้ พวกเราก็เริ่มเข้าทางได้แล้วไม่ใช่เหรอ？ต่อไป ฉันก็ถือบัตรใบนี้ได้ แล้วเข้าไปในสถานที่ข้างในของผู้หญิงพวกนี้ได้ ตามเบาะแสนี้ไป ก็ไม่ต้องกลัวแล้วว่าจะหาสัตว์เดรัจฉานพวกนั้นไม่เจอ？”
ทันใดนั้นเธอก็เหมือนได้รับพลังใหม่อีกครั้ง กระปรี้กระเปร่าขึ้นมา และตื่นเต้นอย่างมาก
แสนรักก้มหน้าลงมองผู้หญิงคนนี้
ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่าตรงหัวใจนี้ เหมือนถูกอะไรแทงเข้า ความรู้สึกผิดและความเจ็บปวดอันละเอียดแบบนั้น เขาอ้าแขนสองข้างออกแล้วกอดเธอไว้แน่นๆ โดยไม่พูดอะไร
ตั้งนานแล้ว ที่จริงที่เขารู้สึกผิดมากที่สุด ก็คือยัยโง่นี่
คืนนั้น สองสามีภรรยาพาเด็กคนนี้ไปนอนด้วย
ที่จริงเส้นหมี่อยากจะกลับเดอะวิวซี หลังจากตื่นมาในเช้าวันถัดมา ไปหาพิมเจ้าที่ยังถูกขังอยู่ที่นั่น สอบปากคำเธอ เกี่ยวกับเรื่องของหอวิไลลักษณ์
แต่ตอนเช้า พอเธอตื่นมา ชั้นล่างก็มีเสียงร้องอุทานของน้าแจ๋ว
“กรี๊ด！คุณผู้หญิง แย่แล้ว คุณนายน้อยหายไปแล้ว！เธอหายไปแล้วค่ะ！！”
เสียงตะโกนแหลมๆ นั้นดูตื่นตระหนก ดังไปทั่วคฤหาสน์
เส้นหมี่รีบวิ่งออกจากห้องนอนทันที โดยไม่สนว่าไม่ได้คุมเสื้อคลุม เธอวิ่งลงบันไดมาจากชั้นบนดัง“ตุบตุบตุบ”
อย่างที่คิดไว้เลย พอเธอลงมาแล้ว มาถึงในห้องที่เมื่อคืนผู้หญิงคนนั้นพักอยู่ เธอก็ทันทีว่าเตียงว่างเปล่า ด้านข้างมีเข็มที่ถูกดึงออกมาด้วย！
“ยัยบ้านี่！”
เส้นหมี่ร้อนใจมาก
เธอออกมาจากห้องทันที แล้วก็พาคนใช้ในเรด พาวิเลี่ยนค้นหาทั่วทั้งสวนดอกไม้ด้วยสภาพผมที่ยุ่งเหยิงอีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม ที่ทำให้เธอตื่นตระหนกก็คือ ในคฤหาสน์นี้ เธอค้นหาจนทั่วทั้งด้านในด้านนอกแล้ว ก็ยังไม่เจอร่างของผู้หญิงคนนั้นแม้แต่น้อย
“คุณผู้หญิง ทำอย่างไรดีคะ？”
“โทรศัพท์ไป โทรหาคุณชายเล็กทันที ให้เขารีบกลับมาหาเธอ！”
เส้นหมี่ก็เริ่มกระวนกระวาย จึงให้คนโทรหาแสนรักที่เดอะวิวซีแต่เช้า ด้วยความร้อนใจ
หมดหนทาง ตอนนี้สถานการณ์ของแสงดาว แย่มากจริงๆ เพิ่งจะคลอดลูกมาได้หนึ่งสัปดาห์ เมื่อวานก็ไม่ได้กินอะไรเลย ใครจะไปรู้ว่าเธอจะเป็นอะไรที่ข้างนอกหรือเปล่า？
และก็ เธอก็ยังไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาทั่วไป เธอเป็นผู้หญิงที่เตะต่อยเป็นด้วย
ใครจะไปรู้ว่าเธอจะเสียการควบคุมหรือไม่？หรือไปก่อความวุ่นวายหรือเปล่า？
เส้นหมี่ร้อนใจจนจะพ่นฟองในปากออกมา
ดีที่ แสนรักที่อยู่ในเดอะวิวซีได้รับสายแล้วรู้เรื่องนี้แล้ว ก็พาคนออกไปหาทันที
แต่ว่า พวกเขาสองสามีภรรยาต่างคิดไม่ถึงว่า แม้แสนรักจะออกมาตามหาเอง ก็ยังหาผู้หญิงคนนี้ไม่พบ เพราะว่าแสงดาวในตอนนี้ ได้นำขบวนรถหัวกระสุนที่ออกจากจังหวัดไปแล้ว แสงดาวได้นั่งรถไฟความเร็วสูงที่ขับไปมณฑลYแล้ว
“แม่ ดูสิ คุณน้าคนนั้นสวมชุดนอนด้วย”
ตอนที่เธอนั่งที่นั่งนี้ เด็กตัวน้อยที่เพิ่งจะอายุสี่ห้าขวบที่อยู่ตรงข้าม ก็เข้ามาในอ้อมแขนของแม่แล้วมองเธอพร้อมกับพูดเสียงเบา
ไม่ใช่แค่ชุดนอน
เธอยังสวมรองเท้าแตะขนสัตว์ ผมก็ไม่ได้หวี สภาพยุ่งเหยิงนั้น เหมือนคนที่เพิ่งตื่นมาจากเตียง
แต่ว่า เธอดูเหมือนจะไม่ได้ยิน เอาแต่มองไปนอกรถอย่างเหม่อลอย