ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1112 คนที่วันๆ ไม่ทำอะไร
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1112 คนที่วันๆ ไม่ทำอะไร
สุดท้ายแสงดาวก็ถูกพากลับมาอีกครั้ง
ภาสดรเดินลงมาจากชั้นบน ถามพ่อบ้านตรงหน้าว่า：“ให้คุณดูเธอดีๆ ไม่ใช่เหรอ？ทำไมถึงให้เธอออกมาอีกล่ะ？และยังรออยู่ด้านนอกตั้งนานแล้วด้วย！”
พ่อบ้านตัวสั่นทันที
น้ำเสียงนี้ ทำไมเมื่อก่อนไม่เคยคมกริบขนาดนี้
พ่อบ้านเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก：“ไม่ใช่ คุณชาย คุณนายน้อยคนนี้ฝีมือใช้ได้เลย พวกเราห้ามไม่อยู่เลยครับ ผมบอกคุณชายแล้วไม่ใช่เหรอ？เธอยังถีบคุณหนูผู้ดีทั้งสองของตระกูลหิรัญราชกับตระกูลณราการจนต้องแบกกลับไป”
ภาสดร：“……”
หางตากระตุก
สุดท้าย เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
แต่ว่า แสงดาวที่ถูกพากลับไป หลังจากเธอหลับตื่นหนึ่งแล้วตื่นมาอีก ก็เห็นว่ามีชายหนุ่มชุดดำสวมแว่นสองคนเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูห้องนอน
“พวกเขาทำอะไรน่ะ？”
“คุณนายน้อย นี่น้องชายคุณโทรศัพท์มาให้คุณชายพวกเราจัดการครับ เขาบอกว่า ถ้าสองสามวันนี้คุณอยู่ที่นี่อย่างเชื่อฟัง เขาจะมาจากเมืองหลวงแล้วพาคุณกลับไปเอง”
พ่อบ้านยืนอยู่หน้าประตู ตอบอย่างไม่เย่อหยิ่งและไม่ต่ำต้อย
น้องชาย？
แสนรักเหรอ？！
หญิงสาวที่เพิ่งตื่นมาได้ยินแบบนี้ ก็โมโหทันที
แต่ว่า สำหรับคนๆ นี้ เธอจนปัญญาเลย เพราะว่า คนๆ นี้ คือมือปราบของเธอ เธอไม่เกรงกลัวสิ่งใดๆ มีเพียงน้องชายคนนี้เท่านั้น ที่เธอไม่มีกำลังตอบโต้ใดๆ
ดังนั้นสุดท้ายแล้ว แสงดาวได้แต่ถูกกักขังอยู่ในห้องนอนไปแต่โดยดี
ภาสดรยังคงดูแลกาสิโนและไนท์คลับของเขาอย่างเป็นระเบียบแบบแผน จนกระทั่งวันนี้ คุณหนูตระกูลหิรัญราชที่ว่ากันว่าถูกถีบจนไม่สามารถมีลูกได้อีก และตระกูลณราการคนนั้น ก็มาหาถึงที่
“คุณชายภาสดร คุณทำเกินไปหรือเปล่า？คุณเล่นสนุกกับความรู้สึกของลูกผู้หญิง และยังทำร้ายเธอแบบนี้อีก？คิดว่าที่นี่ไม่มีกฎหมายเหรอ？”
หลังจากสองคนนี้เจอภาสดร ในไนท์คลับของเขาก็วุ่นวายขึ้นมา
ภาสดรกำลังนั่งอยู่บนโซฟา โดยคาบบุหรี่ไว้ในปาก ขายาวไขว้กันบนโต๊ะน้ำชาข้างหน้า ด้านข้าง เป็นผู้ชายไม่กี่คนที่ดูจริงจังพอๆ กับเขา
“ประธานอุดม คุณพูดแบบนี้ไม่ค่อยถูกเท่าไหร่นะครับ？เล่นสนุกคืออะไร？ลูกสาวคุณตามผมมาเอง เป็นเรื่องความสมัครใจของทั้งสองฝ่าย จะเรียกว่าเล่นสนุกได้ไง？”
“คุณ——”
เถ้าแก่อุดมคนนั้น โดนคุณชายผู้ดีที่เป็นที่รู้จักในพื้นที่นี้ทำให้โกรธจัด
ส่วนไอ้แซ่ณราการก็อยู่ข้างๆ พอเห็นฉากนี้ เขาก็เสริมเข้ามา
“แต่ถึงเป็นแบบนั้น ทำไมคุณให้คนตีพวกเธอจนเป็นแบบนั้นได้ล่ะ？คุณหรือไหมว่าลูกสาวของอุดมมีลูกไม่ได้แล้ว ลูกสาวของผมก็เจ็บหนักด้วย！”
“ภาสดร คุณอย่าคิดว่าพ่อคุณมีอำนาจที่เมืองหลวง แล้วพวกเราจะไม่กล้าทำอะไร บนโลกนี้ยังมีกฎหมายอยู่”
คนที่ไอ้แซ่ณราการคนนี้ สุดท้ายก็พูดถึงวิบูลย์ตระกูลจรัลพฤกษ์แห่งเมืองหลวง
สีหน้าของภาสดรเยือกเย็นลงมา
ราวกับว่าในพริบตาเดียว อุณหภูมิทั้งหมดของเขาก็ถูกแช่แข็งไว้ เขาดับบุหรี่ในมือและวางลงในที่เขี่ยบุหรี่ จ้องมองไปที่สองคนนี้ สายตาน่ากลัวเป็นอย่างมาก！
“กฎหมาย？คุณคิดว่าไง？จับผมเข้าคุกเหรอ？งั้นจะให้ผมปล่อยวิดีโอที่ลูกสาวทั้งสองคนของพวกคุณอ่อยผมอย่างไรดีไหม？ผมยินดีนะ”
“เพล้ง——”
เหล้าขวดหนึ่งทุบไปที่โต๊ะน้ำชานี้แรงๆ
ผู้ชายคนนี้ หลังจากที่ลุกขึ้นมาจากโซฟา ท่าทางที่น่ากลัวจนทำให้คนขนหัวลุกนั้น ทำให้ทุกคนในที่นี้กลัวจนสั่นสะท้านจริงๆ
ใช่แล้ว นี่ก็คือคุณชายตระกูลจรัลพฤกษ์แห่งมณฑลY！
ถึงแม้ว่า เขาจะเป็นแค่ลูกนอกสมรส และในที่นี้ เขาก็ไม่มีตำแหน่งงานเป็นหลักเป็นแหล่งด้วย
แต่ว่า วิบูลย์ตระกูลจรัลพฤกษ์ที่อยู่เบื้องหลังเขา เขากลายเป็นปีศาจของที่นี่จริงๆ เขาสามารถรังแกใครก็ได้ตามต้องการ และก็สามารถทำสิ่งชั่วร้ายได้ทุกอย่าง รวมทั้งเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิงตามต้องการ
แต่ที่นี่ไม่มีใครกล้าทำอะไรเขา
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ยังเป็นผู้หญิงสองคนนั้นที่มาหาเขาถึงที่ด้วย
ตระกูลหิรัญราชและตระกูลณราการสองคนนี้ สะอึกกับคำนี้จนสีหน้าเหยเกทันที
“ภาสดร คุณทำแบบนี้ ไม่กลัวกรรมตามสนองเหรอ？ฉันบอกคุณให้นะ ช่วงนี้พ่อของคุณมีความสำคัญมากๆ คุณไม่กลัวว่าจะส่งผลกระทบต่อเขาเหรอ？”
“เหอะๆ……”
เผชิญหน้ากับคำนี้ ชายหนุ่มที่เพิ่งทุบขวดไวน์นำเข้าราคาหลายแสน ก็กางแขนออก แล้วนั่งลงบนโซฟาด้วยรอยยิ้มน่ากลัว
“พวกคุณสองคนมานี่！”
“ค่ะ คุณชายภาสดร”
แค่เรียกไป
ทันใดนั้น ก็มีผู้หญิงท่าทางอ้อนแอ้นสองคนเข้ามา แป๊บหนึ่งก็พุ่งไปอยู่ที่ด้านข้างของเขา
“ส่งผล？ที่นี่มีใครไม่รู้บ้างว่าผมภาสดรเป็นคนมีคุณธรรม ถ้าจะต้องส่งผลต่อพ่อผม คงมีไปนานแล้ว ？”
“คุณ——！”
สุดท้ายสองคนนี้ก็โกรธแทบตาย
แต่ในความเป็นจริง เขายังคงไม่มีขื่อมีแปที่นี่ ไม่ว่าเขาจะสร้างปัญหาใหญ่แค่ไหน ก็ไม่มีปัญหาใดๆ ที่เมืองหลวง
สุดท้ายสองคนนี้ได้แต่ออกไปอย่างเศร้าหมอง
พวกผู้ชายด้านข้างเห็นคนที่มาหาเรื่องไปแล้ว ก็เข้ามาหา จากนั้นภาสดรจึงผลักผู้หญิงในอ้อมแขนออกไป
“คุณชายภาสดร ทำไมต้องผลักฉันล่ะ”
“ใช่ คุณชายภาสดร……”
เสียงเจื้อยแจ้วนั้น แทบจะทำให้คนขนลุก
ภาสดรมีใบหน้านิ่งเฉย：“พวกคุณเนี่ยนะ？ไปไกลๆ เลย！”
“……”
จู่ๆ ก็เปลี่ยนไปจนไร้ความปรานีจริงๆ