ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1143 แค่สะกิดก็ระเบิด
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1443 แค่สะกิดก็ระเบิด
ตอนที่แสงดาวเตรียมตัวจะขึ้นเครื่องบิน พบว่าดลธีที่พาเธอกลับไปนั้นเริ่มผิดปกติ
อย่างแรกคือเขารีบรับสายโทรศัพท์สายหนึ่ง จากนั้นก็ออกไปจากในห้องรอขึ้นเครื่องบิน ก็ไม่รู้ว่ากำลังยุ่งอะไรอยู่ จนกระทั่งไม่เห็นเขากลับเข้ามา และเมื่อแสงดาวจะออกไปตามเขา
ก็พบว่า เขากำลังก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์อยู่อย่างบ้าคลั่ง
เขากำลังทำอะไรอยู่?
แสงดาวมองอย่างเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง
จากนั้นก็กลับเข้าไป
รอจนผ่านไปอีกไม่กี่นาที ชายคนนี้กลับเข้ามา เธอคิดว่าเขาจะพาเธอขึ้นบนเครื่องบินโดยตรง
กลับไม่คาดคิด จู่ ๆ เขาพูดว่า : “คุณหนูใหญ่ ผมมีเรื่องด่วนกะทันหันที่ต้องรีบกลับไปจัดการสักหน่อย คุณทางนี้ผมได้จัดอีกคนหนึ่งพาคุณกลับไปแล้ว โอเคไหม?”
แสงดาว : “……..”
นี่คือผู้นำดราก้อน แชนท์ของตระกูลหิรัญชาพวกเขา อันที่จริงหลายปีมานี้ ไม่ว่าเขาจะทำงานเพื่อใครก็ตามของตระกูลหิรัญชา เธอก็ไม่เคยไปถาม และก็ไม่ไปรบกวนด้วย
ฉะนั้น ตอนนี้เขาบอกว่าต้องไป เธอเองก็ไม่คัดค้าน
เพียงแต่ หลังจากที่เขาไปแล้ว ตอนที่เธอก็นั่งอยู่ในห้องรอขึ้นเครื่องบินอย่างเงียบๆ เพื่ออีกคนหนึ่งมาคุ้มกันเธอ จู่ ๆ ในสมองก็แว็บขึ้นมา
เมื่อสักครู่เขาบอกว่า ต้องกลับไปจัดการ?
กลับไปไหน?
บีเอสเหรอ? งั้น…..หรือว่าเรื่องของม็อกโกมีความคืบหน้าแล้ว?
จู่ ๆ หัวใจของเธอเต้นแรงมาก ทันใดนั้น เธอก็ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้
บีเอส-
ดลธีกลับไปสถานที่แห่งนี้จริงๆ
ตอนอยู่ที่สนามบินเขาได้ข้อความที่จากที่แห่งนี้ส่งไป บอกว่าเกิดเรื่องแล้ว จากนั้นก็รีบกลับมาอย่างร้อนรนใจ
ถึงกับใช้เฮลิคอปเตอร์เลยทีเดียว!
แต่เมื่อเขามาถึงที่นี่ สถานการณ์ยังคงไม่สู้ดีนัก
“พี่ธี ในที่สุดพี่ก็มา เมื่อไม่มานี้พวกเราได้ล่อวิบูลย์ ออกไปเรียบร้อยแล้ว จัดคนของพวกเราเข้าไปในโรงพยาบาล แต่ตอนนี้สถานการณ์ข้างในไม่ค่อยดีนัก”
เพิ่งจะลงจากเครื่องบิน
คนที่เขาอยู่ทางนี้ หลังจากที่เห็นว่าในที่สุดเขาก็มาถึง ก็รีบออกมาจากมุมมืดทันที และเล่าสถานการณ์ของที่นี่ให้เขาฟัง
ดลธีได้ฟังแล้ว ทันใดนั้นก็โกรธ : “เพราะอะไรกันแน่ตาแก่นั่นถึงเริ่มสงสัย? เพียงเพราะเพนิซิลลินนี่เหรอ?”
“ผมเดาว่าเป็นไปได้!”
คนของดราก้อน แชนท์ตอบต่อหน้าเขา
“เนื่องจากยาปฏิชีวนะเพนิซิลลินได้ผลดีมาก อีกทั้ง ที่นี่ก็ไม่ใช่ประเทศที่พัฒนา เพนิซิลลินราคาถูก เหมาะสำหรับตลาดของพวกเขาพอดี ภาสดร นั่นมาอยู่ที่นี่ กลับไม่ได้ใช้ยาตัวนี้ ตาแก่นั่นก็ต้องสงสัยอย่างแน่นอน”
“จำเป็นต้องใช้เพนิซิลลินไหม? มีบางคนไม่ต้องใช้!”
“แต่ที่สำคัญคือ ลูกชายของตาแก่คนนี้ เมื่อก่อนใช้แล้วไม่เป็นอะไร”
ลูกน้องของดราก้อน แชนท์ที่ตามข้างหลัง ก็พูดพร้อมกับถอนหายใจ
“CAO！”
“แม่ง!”
ดลธีโพล่งคำหยาบออกมา
“ดังนั้น เขาฉีดยาเพนิซิลลินแล้วจริงๆ?”
คนของดราก้อน แชนท์: “เปล่าครับ ในช่วงเวลาสำคัญภาสดร ปฏิเสธรีบยาเพนิซิลลินนี้โดยอ้างเหตุผลว่าไม่ได้รับการทดสอบทางผิวหนัง แต่พอเป็นแบบนี้ วิบูลย์ ก็ยิ่งสงสัยมากขึ้น
“……”
ดลธีคิดอยากจะทักทายของบรรพบุรุษเขาอีกครั้ง
มันก็เป็นแบบนี้จริงๆ เดิมที วิบูลย์ ก็เริ่มสงสัยในตัวของลูกชายคนนี้ บวกกับเรื่องยาเพนิซิลลินวันนี้ หากเขาไม่ทำให้ความจริงปรากฏ เขาก็ไม่มีทางวางมือได้หรอก
ฉะนั้น ในคืนวันนี้ ถ้าหาก ภาสดร ยังคงปฏิเสธฉีดสิ่งนี้
ถ้าอย่างนั้น เหตุการณ์ก็จะมีแต่แย่ลง!
ดลธีเดินหน้าเขียวปั๊ดเข้าไป
กลับคาดคิดไม่ถึงว่า คนที่พวกเขาเพิ่งเอ่ยถึงเมื่อสักครู่ พอเข้าไปถึงชั้นบนของแผนกผู้ป่วยใน ก็เห็นวิบูลย์ เดินเข้าไปในห้องทำงานคุณหมอ
ดลธี: “…….”
คนของดราก้อน แชนท์: “…….”
ตาแก่นี่สามารถฆ่าให้ตายเลยได้ไหม?
——
ในเวลานี้ ภาสดร อยู่ในห้องพักผู้ป่วย ก็ไม่ได้ปล่อยให้ยาเพนิซิลลินขวดนั้นฉีดเข้าไปในร่างกายของตัวเองจริงๆ
แต่ว่า วิบูลย์ ก็ไม่คิดจะปล่อยเขาไปจริงๆ
“นายดูคุณชายไว้ดีๆ ฉันไปหาคุณหมอหน่อย จะให้เขามาทดสอบผิวหนังให้เขา รีบๆ หายจะได้รีบกลับไป”
หลังจากที่เขาหาเหตุผลที่ฟังดูดีน่าเชื่อถืออยู่ในห้องพักผู้ป่วยได้แล้ว เขาก็ออกไปหาคุณหมอ
คนของตระกูลจรัลพฤกษ์ที่อยู่เห็นแล้วก็คอยอยู่เป็นเพื่อนของคุณชายคนนี้อยู่ในห้องพักผู้ป่วย
“คุณชาย คุณอยากกินแอปเปิลไหม? ผมเพิ่งซื้อมาครับ”
หลังจากที่ วิบูลย์ ออกไปแล้ว บรรยากาศในห้องพักผู้ป่วยนี้อึดอัดจริงๆ ชายคนนี้พยายามหาอะไรพูด และหยิบแอปเปิลสีแดงลูกใหญ่ลูกหนึ่งออกมาจากในถุงพลาสติกที่ถือมาด้วย
ภาสดร ถือโทรศัพท์อยู่
เดิมทีคือไม่อยากกิน แต่หลังจากที่เขาเหลือบมองดู จู่ ๆ ก็ตกลงแล้ว
“ช่วยฉันล้างหน่อย”
“ครับ คุณชาย”
ลูกน้องคนนี้ได้ยินก็รู้สึกดีใจมากขึ้นทันที ถือแอปเปิลลูกนั้นเข้าไปในห้องน้ำ
รอจนเขาออกมาอีกครั้ง เขาเห็นว่าคุณชายของเขายังคงนั่งเล่นเกมอยู่บนเตียงผู้ป่วย อีกทั้งฟังน้ำเสียงและความสนใจแล้วดูเหมือนว่าเล่นอย่างสนุกสนานมากยิ่งขึ้น
วิบูลย์ พาคุณหมอเข้ามาในอีกสิบกว่านาทีต่อมา
“คุณภาสดร ได้ยินว่าคุณต้องการทดสอบผิวหนังสำหรับยาเพนิซิลลินเหรอครับ?”
“？”
ภาสดร ที่กำลังเล่นเกมอยู่เงยหน้าขึ้นมองไปที่หมอคนนี้
มีกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อแบบเฉพาะของคุณหมอ อีกทั้งนิ้วมือของเขาก็ดูสะอาดหมดจดมาก แม้แต่เล็บมือก็เหมือนกับว่าเป็นคนย้ำคิดย้ำทำ ทุกนิ้วเล็บยาวเพียงแค่สองถึงสามมิลลิเมตร
ภาสดร ละสายตากลับมา
จากนั้น ตอนที่หมอคนนี้เดินเข้ามา ก็ยื่นมือของตัวเองออกไป
คุณหมอเห็นแล้ว ก็เลยหยิบสำลีแอลกอฮอล์และยังมีเข็มทดสอบผิวหนังสำหรับยาเพนิซิลลินฉีดให้เขาอย่างชำนาญ