ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1144 หลบหนี
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1144 หลบหนี
วิบูลย์ ยืนอยู่ด้านข้างตลอด
สายตานั้นดูเหมือนว่าหากเขาละสายตาไปเพียงเล็กน้อย เขาก็จะพลาดช่วงเวลาที่ทำการทดสอบผิวหนังนี้เหมือนกับตอนที่เขาออกไปรับสายโทรศัพท์เมื่อสักครู่
แต่ในความเป็นจริง หากไม่สามารถให้ยาเพนิซิลลินได้จริงๆ โดยพื้นฐานแล้วการทดสอบผิวหนังก็สามารถตรวจสอบได้
ทันใดนั้นในห้องพักผู้ป่วยก็เงียบมากแม้แต่เสียงเข็มหล่นลงพื้นก็ยังได้ยิน
“เสร็จแล้ว นี่จะต้องรอยี่สิบนาทีถึงจะรู้ผล คุณภาสดร หากคุณมีอาการอะไร สามารถเรียกผมได้ทันที”
ตอนที่คุณหมอลุกขึ้นมา ใช้สำลีก้านกดปิดปากแผลที่เข็มแทงลงไป แล้วส่งสัญญาณให้ ภาสดร กดด้วยตัวเอง
จากนั้น เขาก็เตือนมาอีกหนึ่งประโยค
ภาสดร ถือสำลีก้านนั้นไว้ สายตาค่อยๆ เหลือบมองไปที่ชายคนนี้
แต่คุณหมอไม่ได้สนใจเขา กำชับด้วยประโยคนี้เสร็จแล้ว เขาก็ออกไปจากห้องพักผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว ดังนั้น ในห้องพักผู้ป่วยก็คงเหลือเพียงแค่ ภาสดร วิบูลย์ และลูกน้องในบ้านของพวกเขาคนนั้น
“แกร๊ก–”
ภาสดร กัดแอปเปิลหนึ่งคำ และเล่นเกมของตัวเองต่อไปราวกับข้างๆ ไม่มีใครอยู่
วิบูลย์：“……”
คนของตระกูลจรัลพฤกษ์คนนั้น: “……..”
ยี่สิบนาที สำหรับคนทั่วไปแล้ว ก็คือเวลาเพียงแค่ครู่หนึ่ง แต่ในคืนวันนี้ สองคนที่อยู่ในห้องพักผู้ป่วยนี้กลับร้อนใจราวกับมดที่อยู่ในรังอันร้อนระอุ
โดยเฉพาะ วิบูลย์ เขาแทบรอไม่ไหวที่จะไปดูตำแหน่งนั้นที่ภาสดร ทำการทดสอบผิวหนังในทุกๆ นาที
และในความเป็นจริง เขาก็ทำแบบนี้แล้ว
ยังไม่ทันถึงห้านาที เขาก็รุดไปยังหน้าเตียงผู้ป่วยของ ภาสดร จากนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบสำลีก้านนั้นที่เขากดปิดปากแผลเอาไว้ออก
“แกจะถือมันกดเอาไว้ทำไม?”
“ไม่ได้ยินเหรอ? หมอบอกว่าต้องกดไว้”
ภาสดร ที่ไร้สีหน้าอารมณ์ใดๆ สายตาที่มองเขาช่างเหมือนกับมองดูคนปัญญาอ่อน
วิบูลย์ โกรธจนหนวดกระตุกไปมา
แต่นี่คงจะไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เขาโกรธที่สุด สิ่งที่ทำให้ในใจเขาเกิดความรู้สึกที่หลากหลายที่สุดก็คือ เมื่อเขาโยนสำลีก้านนั้นทิ้งแล้ว เห็นว่าตำแหน่งที่ทำการทดสอบผิวหนังตรงนั้น คือไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เลย
ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เลย?
เป็นไปได้อย่างไร?
ในดวงตาของเขากลับเผยให้เห็นความผิดหวังเล็กน้อย
หางตาของ ภาสดร ก็เห็นแล้ว ทันใดนั้น เขาก็ไม่กินแอปเปิลต่อแล้ว และลุกนั่งลงบนเตียงผู้ป่วยพร้อมกับหัวเราะเยาะเย้ย : “ทำไม? การทดสอบผิวหนังของผมไม่มีปัญหา พ่อไม่ดีใจ?”
วิบูลย์：“……”
“หรือจะพูดว่า เมื่อสักครู่ที่พยายาลคนนั้นถือยาเพนิซิลลินเข้ามาฉีดให้ผมโดยตรง ก็เป็นความคิดของพ่อ? พ่อคิดจะทำอะไร? สร้างปัญหาให้กับพ่อ แล้วคิดจะฆ่าผมงั้นเหรอ?”
เขาเอ่ยถึงเรื่องฆ่าเขาอีกครั้ง!
อีกทั้งคราวนี้ หลังจากที่คำพูดนี้จบลง แววตาของเขาก็เปลี่ยนไปเลย เปลี่ยนไปจนน่ากลัวมาก หลังจากที่ปรากฏความเกลียดชังมหาศาลดั่งเช่นลมพายุฝนที่พัดกระหน่ำขึ้นข้างใน ก็เขวี้ยงแอปเปิลนั้นที่เขาถืออยู่ในมือมาทางชายชราคนนี้อย่างแรง
“มาสิ งั้นพ่อก็ฆ่าตอนนี้เลยสิ!”
“！！！！”
ในที่สุด วิบูลย์ ก็ทำอะไรไม่ถูกแล้ว
หลังจากที่เขารีบหลบแอปเปิลลูกนั้น ใบหน้าเดี๋ยวแดงเดี๋ยวขาวสลับกันก็รีบรุดเข้ามาหา และอธิบายว่า : “เปล่า ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น? แกเป็นลูกชายฉัน ฉันจะทำใจฆ่าลูกได้ยังไงกัน?”
“เหลวไหล!” ภาสดร ที่กำลังโกรธจัดก็ตวาดเสียงดังอีกครั้ง
“หากพ่อทำใจฆ่าฉันไม่ลง? งั้นสิ่งเหล่านี้คืออะไร? พ่อเห็นว่าผมโง่เหรอ? หา?”
ท่ามกลางเสียงคำรามที่แหบแห้งนั้น ผู้ชายซึ่งขาดการควบคุมตัวเองคนนี้ หลังจากที่เอื้อมมือไปคว่ำตู้ข้างหัวเตียงล้มลงกับพื้นจนเกิดเสียงดังแล้ว เขาก็กระโดดลงมาจากบนเตียงผู้ป่วย
“คุณชาย คุณชายคุณใจเย็นๆ ก่อนครับ คุณท่านเขาไม่ได้หมายความว่าแบบนี้จริงๆ คุณชาย—-“
เพิ่งจะตะโกนห้ามได้เพียงหนึ่งประโยค
คุณชายของพวกเขาคนนี้ก็ถีบประตูออกไปแล้ว รอจนพวกเขาไล่ตามออกไปด้วยความตื่นตระหนก ชายคนนั้นก็หายไปแล้ว
พระเจ้า ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้?
ลูกน้องของตระกูลจรัลพฤกษ์คนนี้หลังจากที่เห็นฉากนี้แล้ว ก็ไม่ต้องพูดถึงว่ากังวลใจมากแค่ไหน
และ วิบูลย์ ที่ตามมาข้างหลัง หลังจากที่เห็นว่าครู่หนึ่งคนได้หายไปแล้ว เขาก็โกรธจนต้องกระทืบเท้าอยู่ด้านหลัง
“ไอ้ลูกเวรนี่ คอยดูถ้ามันกลับมาฉันจะถลกหนังมันออกมา!!”
“……”
ถลกหนัง?
คอยดูเถอะ ไม่รู้ว่าใครจะถลกหนังใครกันแน่
ดลธีและพวกที่รออยู่ข้างนอกตลอด เมื่อเห็นร่างนั้นที่เดินโซเซลงมาจากชั้นบนของแผนกผู้ป่วยใน ทันใดนั้น เขาก็พุ่งออกมาไปจากมุมมืดอย่างคล่องแคล่วว่องไวราวกับเสือชีต้า
“ม็อก…. ภาสดร!”
เขาเปลี่ยนชื่อเรียกกะทันหัน และตะโกนเรียก
แต่ที่ทำให้เขาต้องหนักใจก็คือ ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะไม่ได้ยินเสียงที่เขาเรียก เขาอุดปากอุดจมูกของตัวเองเอาไว้ ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เขาก็เดินโซซัดโซเซอย่างนี้หายไปต่อหน้าต่อตาของเขา
“พี่ธี ทำไมไม่ตามล่ะ?”
ลูกน้องของดราก้อน แชนท์ที่ตามาข้างหลัง หลังจากที่เห็นเขายืนอยู่ตรงนั้น ก็รีบถามขึ้นมา
แต่ดลธีกลับไม่ได้เคลื่อนไหวอีก
เขาค่อยๆ ชำเลืองมองดูยังกล้องวงจรปิดที่อยู่เหนือศีรษะ สีหน้าท่าทางทั้งหมดคือราวกับถูกปกคลุมไปด้วยชั้นน้ำแข็ง เย็นยะเยือกจนน่าหวาดกลัว
ใช่สิ ในช่วงเวลาคับขันแบบนี้ พวกเขาจะให้เกิดความผิดพลาดอะไรขึ้นอีกไม่ได้แล้ว
ภาสดร ออกมาจากในโรงพยาบาลแล้ว
ในสายตาอันพร่ามัว เขาอาศัยความทรงจำอันยอดเยี่ยมของเขา เดินคลำมาทีละก้าวจนถึงประตูหลังของโรงพยาบาลแห่งนี้ จากนั้นเตรียมจะก้าวออกไปจากที่นั่น แล้วกลับไปยังโรงแรมที่เขาอยู่
เขาจำเป็นต้องกลับไป ไม่อย่างนั้น เขามีชีวิตรอดอยู่อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมง
“วู้ว—-“
ทันใดนั้น มีเสียงลมดังลอยมาและพัดผ่านใบหน้าของเขาไป
เขาถึงกับอึ้ง วินาทีถัดมา ขาที่เพิ่งจะก้าวออกไป ก็ดึงกลับมาทันที และหายใจหอบพิงอยู่กับราวกั้นของประตูหลังนี้