ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1145 คุณผู้หญิง คุณกลับมาแล้ว
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1145 คุณผู้หญิง คุณกลับมาแล้ว?
อันที่จริงนั่นคือรถคันหนึ่งที่ขับความเร็วอย่างน้อย 100 ไมล์
น่าเสียดายที่ตอนนี้เขาไม่ได้ยิน
สิ่งเดียวที่ทำให้เขาหลีกพ้นจากอันตรายนี้ ก็คือสัมผัสที่ยังคงมีอยู่ของเขา แต่ถ้าหากไม่กลับไปที่โรงแรมให้ทันเวลา เกรงว่าสิ่งเหล่านี้ก็จะสูญหายไปด้วย
“ภาสดร？”
ทันใดนั้น ก็มีรถอีกคันหนึ่งจอดลงที่ตรงประตูหลังของโรงพยาบาลแห่งนี้
อีกทั้งคราวนี้ หลังจากที่คนที่นี่เห็นเขาแล้ว ยังเรียกเขามาหนึ่งประโยคด้วยความประหลาดใจ
ภาสดร ไม่ได้ยิน
แต่เขารู้สึกได้ว่า เมื่อชายคนนี้ลงมาจากรถแล้วก็เดินเข้ามาหาเขา
ดังนั้น ในระยะที่เธออยู่ห่างจากเขาประมาณห้าเมตร จู่ ๆ หลังจากที่เขากระโดดขึ้นมาจากข้างในนี้ กระโดดด้วยท่ากวาดขาที่คล่องแคล่วและทะมัดทะแมง
แล้วทิ้งลงอยู่บนพื้น
“อ๊าก——”
เสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนหนึ่ง
ผู้หญิงที่ถูกท่านี้ของเขาฟาดจนล้มลง กุมท้ายทอยที่ถูกเหวี่ยงล้มลงจนแทบจะแตกออกของตัวเองไว้ ถึงกับมีความคิดที่จะฆ่าเขา
“นายเป็นบ้าเหรอ? แม้แต่ฉันก็ดูไม่ออกแล้วงั้นเหรอ? เชื่อไหมว่าฉันจะฆ่านายทิ้งซะ?!!” หญิงสาวคนนี้ด่าแช่งฉาดใหญ่！
“……”
กลิ่นหอมนี้ ค่อนข้างคุ้นเคยเลยใช่ไหม?
ไม่สิ ข้างเท้าของเขาคืออะไร?
ในที่สุดเขาก็สัมผัสได้แล้ว ก้มตัวลงลูบคลำข้างๆ เท้าของตัวเอง สุดท้ายก็เก็บกระดาษแผ่นเล็กแผ่นน้อยที่มีมากมายหลายกลิ่นที่ปลิวว่อนขึ้นมากำหนึ่ง
เอิ่ม……
นี่คือเงินใช่ไหม?
เขาสมองโล่งเปล่าไปครู่หนึ่ง
และก็ในเวลานี้เอง ในที่สุดหญิงสาวที่ถูกเขาเตะจนล้มลงก็ลุกขึ้นมา เห็นว่าเขาเตะต่อยตัวเองแล้ว ยังมีหน้าจะเก็บเงินของตัวเอง และยังถือมันด้วยสีหน้าเหมือนคนโง่เง่า
ทันใดนั้น เธอก็พุ่งกระโจนเข้าไปเตะเขาอย่างแรง!
“ตึง——”
รองเท้าส้นสูงเตะลงบนขา มันเจ็บมากเลยทีเดียว
ในที่สุด ภาสดร ก็ส่งเสียงอู้อี้ออกมาทีหนึ่งที ครู่หนึ่ง เมื่อผู้หญิงคนนี้กำลังจะเตะตัวเองเป็นครั้งที่สอง เขาก็ใช้แขนยาวๆ ของเขาช้อนอุ้มตัวแม่เสือน้อยที่แยกเขี้ยวยิงฟันคนนี้เข้ามาไว้ในอ้อมกอดโดยตรง
“คุณผู้หญิง ผมมองไม่เห็นแล้ว”
“หา?”
หลังจากที่ถูกกอดไว้อย่างกะทันหัน แสงดาวที่กำลังจะชกหน้าเจ้าคนสารเลวนี้หนักๆ สักหนึ่งหมัด ได้ยินคำพูดนี้ ก็อึ้งไปเลย
มองไม่เห็นแล้ว?
หมายความว่าอะไร?
“อืม มองไม่เห็นแล้ว ถูกพ่อผมตี ผมก็ไม่ได้ยินแล้วด้วย เขาบอกว่าผมสร้างเรื่องวุ่นวายให้เขา จะฆ่าผมทิ้ง ใส่ยาพิษให้ผม”
ทั้งศีรษะของเขาก็ห้อยตกลงมา แล้วซบอยู่บนไหล่อันเรียวบางของเธอ
โดยจากภาพรวมดูเหมือนสุนัขพันธุ์โกลเด้นที่ตัวใหญ่มหึมา ถูกรังแกมาจากข้างนอก จากนั้นกลับมาฟ้องและอ้อนเจ้าของไม่ปาน คนหนึ่งที่รูปร่างสูงใหญ่ก็แขวนห้อยอยู่บนตัวของเธอ
ก็ไม่สนด้วยว่าเธอจะแบกไหวหรือเปล่า
แสงดาวต้องใช้พลังเยอะมากจริงๆ ด้วย
แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้ผลักเขาออก แต่หลังจากที่เอื้อมมือไปประคองร่างกายของเขาที่กำลังจะล้มลงไป เธอก็โกรธจนขมวดคิ้ว
“พ่อของนายเป็นสัตว์เดรัจฉานหรือไง? ถึงได้ทำกับนายแบบนี้?!”
“คุณผู้หญิง คุณพาผมกลับบ้านหน่อยได้ไหม?”
ชายหนุ่มไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูด หลังจากซบอยู่ตรงซอกคอของเธอ จมูกที่ยังไม่สูญเสียการรับรู้กลิ่น ก็ได้กลิ่นหอมๆ ของเส้นผม ยังมีกลิ่นอายที่แสนคุ้นเคยนั้นบนตัวของเธอ
อดไม่ได้ เขาจึงเอ่ยปากขอร้องขึ้นมา
แสงดาว: “…….”
เดิมทีที่โกรธจนคิดจะเข้าไปในโรงพยาบาลแห่งนี้ทันทีเพื่อไปฆ่าไอ้เดรัจฉานนามสกุลจรัลพฤกษ์ นั้นให้ตาย
แต่เมื่อเธอได้ยินคำตอบคนละเรื่องจากชายคนนี้ตรงข้างหูเธอ ยังมีน้ำหนักที่ทับอยู่บนตัวเธอที่หนักขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุด เธอก็กัดฟันเอาไว้
เธอหันหลังแล้วสุนัขตัวยักษ์นี้ที่เกาะอยู่ลากเขากลับไป
หลังจากผ่านไปเกือบยี่สิบนาที ในที่สุดเมื่อทั้งสองคนมาถึงที่โรงแรมที่พวกเขาพักอยู่ ภาสดร ก็ไม่มีสติแล้ว
“ภาสดร? ภาสดร? นายฟื้นสิ?”
แสงดาวที่เห็นเขาเป็นแบบนี้ หลังจากที่ประคองเขาเข้าลิฟต์ ก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย
เธอจะพาเขาไปส่งที่โรงพยาบาลดีไหม?
โรงพยาบาลนั้นพ่อของเขาอยู่ งั้นก็หาโรงพยาบาลอีกแห่งสิ
แสงดาวมีความคิดแบบนี้
แต่กลับดูเหมือนว่าในตอนที่เธอเข้าลิฟต์และลังเลใจอยู่นั้น ชายคนนี้ที่สติยังพอเหลืออยู่เพียงน้อยนิดก็รู้สึกได้ถึงเจตนาของเธอ
ดังนั้นเมื่อเข้าไปแล้ว เขาใช้แรงเฮือกสุดท้ายที่มีอยู่ล้มทับลงบนไหล่อันเรียวบางของเธอแล้วพูดว่า : “คุณผู้หญิง อย่า….พาผมไปโรงพยาบาล พอถึงในห้องของพวกเรา คุณ…..คุณหายาขวดสีฟ้าขวดนั้นบนตู้ข้างหัวเตียงผม เอาให้…..ผม…….”
“ตึง——”
สองคำนั้นโดนเขากลืนกินไป
ในท้ายที่สุดเขายังคงไม่สามารถพูดออกมา จากนั้น คนทั้งคนก็ลื่นไถลลงไปจากบนตัวของหญิงสาวคนนี้
แสงดาวเห็นแล้วก็ตกใจจนหน้าขาวซีดทันที :“ภาสดร！ภาสดร！！”
เธอไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ตั้งแต่รู้จักกันมา ชายคนนี้จะมีปรากฏตามติดเป็นเงาตามตัวอยู่ต่อหน้าของเธอมาโดยตลอด
เขาห้ามเธอไปหาสามีของเธอที่ประเทศ Z แล้วยังใช้แผนการสารพัดเพื่อขังเธอไว้อยู่ในบ้าน แล้วยังพูดให้ดูดีว่าเป็นเจตนาของแสนรักน้องชายของเธอ ในช่วงนั้น เธอเกลียดเขามากจริงๆ
หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะมีสภาพเหมือนในตอนนี้ ถูกเธอซ้อมจนตายและนอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้า
แต่ในตอนนี้ เมื่อเขาล้มลงตรงหน้าของเธอจริงๆ เธอมองดูใบหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยเลือด ยังมีอุณหภูมิของร่างกายที่เย็นจัดจนน่าตกใจ
ทันใดนั้น เธอรู้สึกว่าเธอไม่ดีใจเลย
เธอยังเสียใจมากด้วย เหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างมาอุดตรงหัวใจของเธอ
สุดท้ายแสงดาวก็ได้ใช้แรงทั้งหมดเท่าที่มีและลากผู้ชายคนนี้เข้าไปถึงในห้องพักโรงแรมของพวกเขา