ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 115 แย่แล้ว ทำลายเรื่องราวดีๆของแด๊ดดี้กับหม่ามี๊

ในที่สุดเวลาก็เหมือนหยุดนิ่ง
เวลานี้ ทั้งสองต่างไม่ขยับอีก หลังจากมึนงงกันสักพัก ชายหนุ่มก็จ้องผู้หญิงคนนี้อย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น
ส่วนหญิงสาวล่ะ？กลับเงยหน้าขึ้นทันที ใบหน้าเล็กๆที่ขาวสวยนั้น ก็เหมือนกวางตัวน้อยที่ตกใจอย่างมาก ทั้งแดงและแผ่วร้อน ไม่ต้องพูดว่าตื่นตกใจแค่ไหน
เมื่อกี๊พวกเขาทำอะไรไป？
ทำไม……แป๊บเดียวก็กลายเป็นแบบนี้เลยล่ะ？
สมองเส้นหมี่เหมือนเครื่องแฮงค์ เธอตกไปที่ตัวของชายหนุ่ม ฝ่ามือใหญ่กว้างของเขา ยังอยู่ที่ช่วงเอวของเธอ
ร้อนมาก น่าจะเพราะเธอสวมบางเกินไป จนรู้สึกถึงอุณหภูมิที่มาจากเขาจริงๆ อุณหภูมินั้น ทำให้เธอกลัวด้วยความหวาดระแวง！
เธอไม่เคยใกล้ชิดเขาใกล้ขนาดนี้ ยามที่เธอมีสติ
ถึงแม้เธอจะมีลูกให้เขาแล้วถึงสามคนก็ตาม
แสนรักก็หายใจหนักขึ้น เขาก้มหน้าลงมองเธอ ในดวงตาที่ดำหม่นนั้น ค่อยๆไล้ไปที่ใบหน้าเล็กๆแสนละเอียดอ่อนของเธอ
ที่จริงเธอหน้าตาไม่ได้แย่เลยจริงๆ ใบหน้าที่สวยงามกระจุ๋มกระจิ๋ม ดวงตาแอพริคอตคู่นั้นที่เปล่งประกาย ราวกับอัญมณีอันบริสุทธิ์ ริมฝีปากที่แวววาวราวกับน้ำผึ้ง ยิ่งเหมือนกับลูกพีชสุก ที่ส่งกลิ่นหอมน่าหลงใหล
แสนรักควบคุมตัวเองไม่อยู่ สายตาก็หม่นลงไปอีก……
เส้นหมี่：“……”
มองชายหนุ่มที่อยู่ใกล้ตัวเองมากขึ้น หัวใจเธอแทบจะเต้นออกมาจากอก
“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้เรียบร้อยหรือยัง？”
ตอนนี้เอง จู่ๆชั้นล่างก็มีเสียงเด็กใสๆเข้ามา และมาพร้อมกับเสียงเคลื่อนไหวของขาเล็กๆที่วิ่งขึ้นมา
ลูกชาย？！！
เส้นหมี่ได้สติคืนมาทันที ดิ้นรนผลักชายหนุ่มตรงหน้า เธอออกมาจากตัวชายหนุ่ม ไม่สนว่าตัวเองจะยืนมั่นคงหรือไม่ เธอเหมือนกับเป็นโจรไปแล้ว ออกไปจากประตูนี้ด้วยความตื่นตกใจทันที
แสนรัก：“……”
คุณชายคิวที่เพิ่งวิ่งขึ้นมา：“……”
แย่แล้ว เหมือนว่าจะรบกวนเรื่องราวดีๆของแด๊ดดี้หม่ามี๊ ทำไงดี？
เด็กชายที่สายตาดี พอเห็นสภาพหม่ามี๊กับแด๊ดดี้ ก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทันใดนั้น เขาก็ทุบไปที่อก ไม่ควรขึ้นมาทำลายเรื่องราวดีๆของแด๊ดดี้หม่ามี๊
“แด๊ดดี้ เอ่อ……ที่จริงผมไม่มีอะไรหรอก แด๊ดดี้หม่ามี๊ทำต่อเลย ทำต่อกันเลยนะ ……”
เด็กตัวแสบตัดสินใจทำเป็นไม่เห็น ส่ายมือเล็กๆ หันกลับลงไปทันที
เส้นหมี่เห็นตรงชั้นบน ทันใดนั้นก็ทั้งอายและโมโห ใบหน้าเล็กๆที่แดงอยู่แล้วนั้น ก็แทบจะมีเลือดไหลออกมาได้
“คิวคิว ลูกพูดอะไรเหลวไหลน่ะ？พวกเรา……พวกเราไม่ได้มีอะไรกันสักหน่อย ลูกรอหม่ามี๊ก่อน อย่าไป”
เธอลงไปทันที ตามเด็กหนุ่มไป
ส่วนชายหนุ่มข้างบนนั้น แน่นอนว่าไม่กล้ามองอีก
ไม่ง่ายเลยที่จะวิ่งลงมา ลูกชายเข้าไปในห้องของชินจังแล้ว ที่แท้ เด็กสองคนนี้ตื่นตั้งแต่เช้าแล้ว ที่ขึ้นไปเมื่อกี๊ ก็จะถามแด๊ดดี้ว่าวันนี้ใครไปส่งพวกเขาที่โรงเรียนอนุบาล
อ่า โรงเรียนอนุบาล！
เส้นหมี่เห็นเด็กทั้งสองแบกกระเป๋าเรียนใบเล็ก จึงนึกถึงลูกสาวได้ ดังนั้นจึงวิ่งไปที่ห้องตัวเองทันที
“รินจัง รินจัง——”
“หม่ามี๊ รินจังอยู่นี่ค่ะ หม่ามี๊ หม่ามี๊พูดกล่อมแด๊ดดี้ได้แล้วใช่ไหม？แด๊ดดี้ให้หนูไปเรียนโรงเรียนอนุบาลไหม？”
รินจังลูกรักที่รออยู่ในห้องนานแล้ว ในที่สุดก็ได้ยินเสียงของหม่ามี๊ ก็ไม่เล่นตุ๊กตาผ้าอีกต่อไปทันที กระโดดลงจากเตียงแล้วเปิดประตูให้หม่ามี๊
เส้นหมี่：“……”
มองใบหน้าเล็กๆที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความหวังและปรารถนาตรงหน้าตัวเอง เส้นหมี่ก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรเลย
ความตื่นตระหนกของเธอเมื่อกี๊ ไม่กล้าไปยืนยันกับชายหนุ่มแล้วว่าจะให้เธอไปโรงเรียนอนุบาลหรือไม่？งั้นตอนนี้จะทำอย่างไร？ไป หรือว่าไม่ไป？
“หม่ามี๊？”
“ใช่！แด๊ดดี้ตกลงแล้ว ไป ตอนนี้หม่ามี๊จะพาหนูไปเปลี่ยนชุด！”
เส้นหมี่ตัดสินใจไม่สนอะไรอีก อุ้มลูกสาวมาที่ห้องนอนของเธอ จากนั้นเปลี่ยนชุดหวีผมให้เธออย่างรวดเร็ว แล้วพาเธอออกมา
“คิวคิว ชินชิน วันนี้พวกลูกสองคนพาน้องไปเรียนด้วย โอเคไหม？”
“ครับๆ ในที่สุดก็ได้เรียนกับน้องสาวด้วย”
เด็กชายทั้งสองที่รออยู่ชั้นล่าง ได้ยินหม่ามี๊พูดแบบนี้ ทันใดนั้นก็กระโดดขึ้นมาอย่างดีใจ
แน่นอนว่าพวกเขาสองคนอยากให้น้องสาวไปด้วยกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณชายคิว สองคนพี่น้องเรียนด้วยกันตั้งแต่เด็ก จู่ๆก็ไม่ให้น้องสาวไป ในสองวันนี้ถึงหม่ามี๊ไม่พูด เขาก็จะพูด
ดังนั้นสุดท้ายแล้วพี่ชายทั้งสองคนก็จูงมือเล็กๆของน้องสาวคนละข้าง ทั้งสามคนไปโรงเรียนอนุบาลอย่างมีความสุข
เส้นหมี่ยืนตรงหน้าประตูมองดูลูกๆออกไป เตรียมจะเข้าไปในบ้าน ตอนนี้เอง ในห้องโถงกลับมีร่างสูงใหญ่ลงมาจากชั้นบน
ทันใดนั้น เธอเดินเซ ชนไปที่ขอบประตูดัง “กึก”！
“คุณ……คุณลงมาแล้วเหรอ……”
“……”
แสนรักไม่มองเธอเลย ชายหนุ่มที่เปลี่ยนชุดทำเหมือนจำไม่ได้ พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่ดูแพงและเยือกเย็น เดินไปโดยไม่เหลียวมอง ราวกับจำไม่ได้ว่าไม่นานนี้เกิดอะไรขึ้น
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ดี ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอเส้นหมี่ก็จะไม่อึดอัดขนาดนั้น
เส้นหมี่แนบไปที่ขอบประตูสนิท กำลังคิดว่าทำเป็นไม่มีอะไร หดหัวเหมือนนกกระจอกเทศ จากนั้นแอบย่องเข้าไป