ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1169 อิสริยาภรณ์

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1169 อิสริยาภรณ์

ชายหนุ่มที่อยู่ทางด้านหลังได้ยิน ร่างกายของเขาสั่นเทา มือทั้งสองข้างกระชับกอดแน่นขึ้น

“กลับมาแล้ว ผมกลับมาแล้ว ขอโทษนะครับ…….”

“ไม่เป็นไรค่ะ ม็อกโก ฉันรู้ว่าฉันผิดแล้ว คุณอย่าโกรธนะ ฉันเจอแม่คุณมาแล้ว ฉันจะ…ฉันจะอธิบายกับเธอ ว่านั่นล้วนแต่เป็นความผิดของฉันทั้งนั้น ไม่เกี่ยวกับคุณ ฉันจะให้เธอปกป้องคุณให้ดี…..”

เธอพูดพึมพำ เหมือนกับกำลังสารภาพผิด และเหมือนกับกำลังรับประกันกับเขาอยู่

แม่เขา?

อยู่ดีๆทำไมถึงได้พูดถึงแม่ของเขากัน?

ชายหนุ่มที่กอดเธออยู่ทางด้านหลัง ไม่เข้าใจ แต่เขารับรู้ได้อยู่เล็กน้อย ว่าเธอคงจะได้รับการกระตุ้นเข้า และตรงจุดนี้ก็คงจะหนักกว่าตอนที่อยู่บีเอส

ทำไมเขาถึงต้องส่งเธอกลับมา?

หัวใจของเขาเหมือนกับถูกฉีกแบ่งออกเป็นสองฝั่ง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นอีก แล้วดึงตัวเธอมากอดเอาไว้ เขาอยู่บนเตียงนี้ อยู่ใต้แสงไฟสลัวๆ เขามองเธออยู่นาน หลังจากนั้นก็บรรจงจูบลงเบาๆ

แสงดาว : “……”

ในที่สุดดวงตาใสๆที่ไม่ชัดเจนนั้นก็เบิกกว้างขึ้นมาทันที เธอรวบรวมโฟกัสมองอย่างรวดเร็ว แล้วจ้องมองไปยังใบหน้าของผู้ชายคนนี้

——

เดอะวิวซี

ตอนที่แสนรักรู้เรื่องนี้ เขาไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมา

แต่เขาเอาคนของดราก้อน แชนท์ จัดไปยังเรด พาวิเลี่ยนทั้งหมดก่อนชั่วคราว

รองผู้นำเดชา : “แบบนี้ เขากลับตระกูลจรัลพฤกษ์ไปจะไม่เกิดเรื่องขึ้นใช่ไหมครับ?”

“จะมีเรื่องอะไรล่ะ? นั่นก็แค่ผู้หญิงไม่กี่คนเท่านั้น แต่พอวิบูลย์ตาย เรื่องงานศพก็หนีไม่พ้นอยู่แล้ว ถึงตอนนั้นจะต้องมีคนไม่น้อยที่มาสืบเรื่องของตระกูลจรัลพฤกษ์ คุณจะต้องให้เขาระวังหน่อยนะ”

แสนรักเล่นอิสริยาภรณ์หนึ่งดวงในมือ และพลางเอ่ยพูดขึ้นอย่างไม่สนใจนัก

รองผู้นำเดชามองดูของเล่นนี้ เมื่อเห็นด้านบนอิสริยาภรณ์ สลักหนูตัวเล็กที่สุดในสิบสองนักษัตรเอาไว้ เขาอดที่จะปวดหัวและกังวลไม่ได้

“คนเลวกลุ่มนี้จริงๆเลย ถ้าอย่างนั้นต่อไปคุณวางแผนอะไรเอาไว้? แล้วจะเอาอีกเก้าดวงออกมาได้อย่างไร?”

“ง่ายมาก ภาสดรสามารถนั่งตำแหน่งของวิบูลย์ได้ หลังจากนั้นผมก็ค่อยทำให้สุชาติตาย หลังจากที่รัฐสภาทั้งหมดตกมาอยู่ในมือของเรา ก็ไปโจมตีซ่องโจรของพวกเขา เดี๋ยวก็ออกมากันแล้ว”

เด็กนี่ วิธีที่คิดออกมาดูง่ายและมุทะลุขนาดนี้ ถ้าหากทำให้บุคคลพวกนั้นได้ยินเข้า กลัวเพียงแค่จะกระอักเลือดตายกันเสียก่อน

รองผู้นำเดชาได้ยินแล้วก็เหงื่อออกเต็มไปหมด

แต่เขากลับต้องยอมรับว่านี่ก็คือวิธีที่ที่ได้ผลที่สุด และตรงไปตรงมาที่สุดเช่นกัน

เพียงแต่ไม่มีคนเสียสติขนาดนี้แล้ว

รองผู้นำเดชาเริ่มจัดการโยกย้ายสายลับที่จัดการเรื่องงานศพของตระกูลจรัญพฤกษ์

และทางเรด พาวิเลี่ยน ตอนที่ฟ้าจะใกล้มืดลงนั้น ในที่สุดก็เตรียมตัวจะไปแล้วเช่นกัน เขาเปลี่ยนทุกอย่างในห้องนอนให้เป็นสีสว่างขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นผ้าม่านหรือชุดเครื่องนอน

หลังจากนั้นก็ไปหาเด็กทารกที่กำลังหัดพูดอยู่บนเตียง มาถึงตรงด้านหน้าของผู้หญิงที่เหม่อลอยอยู่ตรงหน้าโต๊ะแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นผมไปแล้วนะครับ”

“……หืม?”

แสงดาวกำลังชงนมให้ลูก จู่ๆได้ยินแล้วเธอก็รู้สึกอึ้งไป และซักพักหนึ่งเธอถึงได้เงยหน้าขึ้นมา

เธอยังไม่เชื่ออยู่เล็กน้อย

เนื่องจากว่าตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นมา ในดวงตาของเธอสะท้อนนั้นยังเป็นใบหน้านี้ที่ไม่เหมือนกัน หนึ่งวันเธอผ่านไปแล้ว คนก็ยังคงไม่รู้สึกรู้สาเช่นเดิม

“อืม…..”

เธอเพียงแค่ “อืม”ตอบรับ แล้วก็ก้มหน้าลงไปอีก

ภาสดรถอนหายใจ

ไม่ได้อธิบายกับเธอต่อ แต่หันหลังไปยังตรงหน้าตู้เซฟตู้หนึ่งที่อยู่ในห้องนอน เขาใส่รหัสผ่านอย่างคุ้นเคย

เปิดออกแล้วเขาก็หยิบของบางอย่างออกมาจากด้านใน

“ให้ครับ!”

เขายื่นมา

อะไร?

แสงดาวก้มลงมอง แต่กลับพบว่าในมือของผู้ชายคนนี้ มีอิสริยาภรณ์หนี่งดวง มันเปล่งแสงเป็นประกาย สีทองละลานตาและไฟสีแดงที่รุ่มร้อน หลังจากที่แสดงออกมาตรงหน้าเธอแล้วก็ทำให้ในหัวใจของเธอนั้นถูกเทหลอมเลือดร้อนๆใหม่อีกครั้ง

“อันนี้ เมื่อก่อนผมเคยให้คุณแล้ว แต่คุณไม่เอา ตอนนี้ผมให้คุณอีกครั้ง ครั้งนี้คุณจะต้องเก็บรักษามันดีๆได้ไหมครับ?”

ภาสดร…..

ไม่ ตอนนี้ควรจะพูดว่าเป็นม็อกโก ม็อกโกที่เกิดขึ้นมาใหม่!

ม็อกโกหยิบอิสริยาภรณ์ของตัวเองมา แล้วเอ่ยถามผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง

แสงดาวกัดริมฝีปาก และในที่สุดขอบตาที่ร้อนผ่าวก็มี่หยดน้ำตาไหลลงมา เธอยื่นมือออกไปรับอิสริยาภรณ์ที่ก่อนหน้านี้เคยถูกตัวเองปฏิเสธไป

แล้วกำเอาไว้ในมือแน่น

“นี่เชื่อแล้วใช่ไหมครับ?”

“…….อืม”หญิงสาวที่ร้องไห้อยู่นั้นพยักหน้าลงอย่างหนักแน่น

ก็ยังคงเป็นเด็กที่ยังไม่โตคนหนึ่ง

สุดท้ายแล้วม็อกโกก็จูบเธออีกครั้ง และเป็นการล่ำลาพวกเธอแม่ลูก จากนั้นก็ออกไปจากที่นี่ แล้วมุ่งตรงไปยังตระกูลจรัลพฤกษ์

แสงดาวอุ้มลูกสาวอยู่ตลอดแล้วมองเงาของเขาจนหายลับไปอยู่ตรงระเบียง

และไม่รู้นานแค่ไหน ถึงตอนที่มองไม่เห็นเงาแล้ว เธอถึงได้กอดลูกตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดเอาไว้ แล้วพูดอยู่ตรงข้างๆหูเธอพร้อมทั้งยิ้มทั้งน้ำตา : “ดูสิ แม่ทำได้ใช่ไหม? ในที่สุดพ่อของหนูก็กลับมาแล้ว…..”

——

ตระกูลจรัลพฤกษ์

การเสียชีวิตอย่างกะทันหันของวิบูลย์ ทำให้ภายในตระกูลนั้นวุ่นวายมากจริงๆ

เนื่องจากว่าตระกูลนี้ วิบูลย์ทำเองที่ไม่ถูกกฎหมายและทำเงินไปไม่น้อย เมื่อเขาตาย คนที่อยากจะมาแบ่งของในตระกูลก็มากแล้ว หนึ่งวันสามารถเห็นได้หลายครั้ง

ส่วนผู้หญิงไม่กี่คนนั้นของตระกูลจรัลพฤกษ์ก็ขัดขวางไม่ได้เลย

และม็อกโกก็ออกมาปรากฏตัวในเวลานี้