ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1185 เธอร้องไห้แล้ว……
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1185 เธอร้องไห้แล้ว……
“แค่ก แค่ก แค่ก……”
ในตอนที่แสงดาวตื่นขึ้นมา รู้สึกเพียงว่าบริเวณหน้าอกทั้งอันเจ็บปวดอย่างรุนแรง หลังจากนั้นอดที่จะไอขึ้นมาไม่ได้
แต่ว่า เมื่อไอ ยิ่งเจ็บแล้ว！
“คุณตื่นแล้ว? รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง? ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
น้ำเสียงอบอุ่นของผู้ชายดังขึ้นที่ข้างหูของเธอ เห็นเธอไอไม่หยุด เขารีบก้มลงไปพยุงเธอขึ้นมาอย่างเบามือ แนบเอาไว้กับร่างกายตัวเอง
แสงดาวถึงได้รู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้ว หลังจากนั้น ลืมตาทั้งสองข้างขึ้นมา
“ม็อกโก?”
“อืม”
ม็อกโกพยักหน้าอย่างอ่อนโยน
โดยนิสัยของเขามักจะอ่อนโยนเสมอ เวลานี้ มองเห็นเธอบาดเจ็บขนาดนี้ ภายใต้ความปวดใจ น้ำเสียงยิ่งอ่อนโยนมากกว่าเดิมแล้ว
แสงดาวได้ยินแล้ว พึ่งจะตื่นมายังตกใจไม่หาย ในวินาทีนี้ในที่สุดก็พูดออกมาแล้ว
“พวกเราไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ที่นี่คือที่ไหน?”
“ไม่เป็นไร พวกเราอยู่ที่โรงพยาบาล น้องชายของคุณมาแล้ว”
น้องชายของเธอ
ในสมองของเธอนึกถึงคนคนนั้นที่อยู่ที่เดอะวิวซี ทันใดนั้น เธอที่อยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มคนนี้ก็หดตัวลงแล้ว
เหตุการณ์การระเบิดของตระกูลโชคสกุล ความจริงแล้วถ้าเธอไม่ต้องการหยิบรีโมทอันนั้นละก็ เป็นไปได้ว่า จะไม่เกิดขึ้น เพราะว่าในตอนก่อนที่วาริชจะตายนั้นได้พูดเอาไว้แล้วว่า ในโรงรถเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด เธออยู่ที่นั่นไม่มีทางเป็นอะไร
แต่สุดท้าย กลับเกิดการระเบิดขึ้นแล้ว
สิ่งเดียวที่สามารถอธิบายได้ ในตอนที่เธอจะไปหยิบรีโมทนั้นได้ไปแตะโดนสายเชื่อมต่อเซนเซอร์ของระเบิดนิวเคลียร์ที่ฝังอยู่ใต้พื้นดิน
เจ้าคนนั้นคงจะด่าเธอยับ กว่าจะวางแผนการมาได้ขนาดนี้ สุดท้ายถูกเธอทำลายลงทั้งหมดแล้ว
แสงดาวหวาดหวั่นเล็กหน่อย
แต่ว่า เธอคาดไม่ถึงว่า ได้ไม่นานคนที่นำผลตรวจของเธอเข้ามาจากด้านนอก กลับไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดเอาไว้ ทว่าคือชายหนุ่มคนหนึ่งที่สวมแว่นกรอบสีทอง
“คุณ——”
“ผลตรวจต่างออกมาหรือยัง?”
สำหรับการมาของคนคนนี้ม็อกโกไม่ได้แปลกใจอะไร หลังจากเห็นเขาเข้ามา ก็มองไปที่เอกสารเหล่านั้นที่อยู่ในมือของเขาแล้วถามออกมาหนึ่งประโยค
คณาธิปพยักหน้าเบาๆ
“อืม ไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ว่าตอนนี้ดีที่สุดคือพวกคุณอยู่ที่นี่อย่าได้ออกไปไหน การระเบิดครั้งใหญ่ครั้งนี้ทำให้เกิดความโกลาหลกันทั้งเมือง ตอนนี้รัฐบาลกำลังสร้างความเชื่อมั่นให้กับประชาชน ที่นี่อยู่ไม่ไกลจากเมืองA ใบหน้าของเธออันนี้มีคนรู้จัก”
สายตาของเขามองมาบนใบหน้าของแสงดาวอย่างไม่เกรงใจ
ทันใดแสงดาวรู้สึกโมโหจนเลือดสูบฉีดขึ้นมาแล้ว！
ไอ้คนชั่วคนนี้ กลับยังกล้าใช้สายตาแบบนี้มองมาที่เธอ? เขาไม่โดนตีสามวัน ก็กำแหงขึ้นมาอีกแล้วเหรอ?
เธอโมโหอย่างมาก
นี่เป็นจิตใจที่แปลกประหลาดมาก สองคนนี้ ต่างเป็นน้องชายของเธอ แต่ท่าทางที่เธอมีต่อทั้งสองนั้นต่างกันมาก จะว่าไปถ้าเธออยู่ต่อหน้าแสนรักนั้นเหมือนกับหนูที่เห็นแมว
แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนคนนี้ กลับชอบเชือดเฉือนเขา！
นานาเหตุผล ที่เห็นเขาแล้วขัดหูขัดตา
น่าจะ เป็นเพราะว่าอยากได้ศักดิ์ศรีความเป็นพี่สาวกลับคืนมา！
“ได้ งั้นเธออยู่ที่นี่ไปก่อน ผมยังมีเรื่องที่ต้องไปจัดการสักหน่อย”ม็อกโกยืนขึ้นมาแล้ว เตรียมการว่าจะออกไปสักหน่อย
แสงดาวมองไปที่แผ่นหลังของเขานิ่งไปสักพัก กว่าจะรู้ตัว เธอมองเห็นผู้ชายคนนี้กำลังจะเดินออกไปแล้ว ทันใดจึงถามประโยคนี้ออกมา：“คุณจะไปไหน? จะไปช่วยพ่อแม่บุญธรรมของเขาเหรอ?”
เธอใช้คำว่า “เขา”มาแทนที่
อีกทั้ง ในน้ำเสียงยังเต็มไปด้วยความร้อนรนและความกังวล
ม็อกโกหยุดลงแล้ว วินาทีนี้ เขาถึงได้หันกลับมามองไปที่เธอ：“ไม่ใช่ พ่อแม่บุญธรรมของเขา……เสียไปแล้ว ในตอนที่เกิดการระเบิดขึ้น ตอนนี้ผมต้องไปจัดการเรื่องหลังการตายให้พวกเขา”
“……”
แสงดาวเงียบลงแล้ว
เธอมองเขาอย่างนิ่งๆ คิดอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ว่า ในลำคอเหมือนถูกกรอกด้วยทองแดงยังไงอย่างนั้น ไม่ว่าเธอจะพยายามอย่างไร ก็พูดอะไรไม่ออกสักคำ
พวกเขาก็ตายแล้ว
คนคนนั้นที่เป็นคนเป็นๆถูกระเบิดไปต่อหน้าต่อตาของเธอ หลังจากนั้น สองคนนั้นที่เลี้ยงเขามาอย่างยากลำบาก ก็เสียไปแล้ว
ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้?
ดังนั้นสุดท้ายแล้ว เขาฝ่าฟันมาตั้งนาน เขาอยู่ในมือของคนคนนั้นช่วยเหลือพวกเขาตั้งมากมาย แม้แต่คนคนเดียวกลับปกป้องเอาไว้ไม่ได้
ตระกูลประจักรสิน ยังมีพ่อแม่บุญธรรม รวมทั้งตัวเขาเอง！
คนคนเดียวที่ได้ปกป้องเอาไว้อย่างดี ก็คือแสงดาว！
แสงดาวค่อยๆก้มหน้าลงแล้ว เธอกำผ้าห่มที่คลุมอยู่บนร่างกายเอาไว้แน่น เข่าทั้งสองข้างค่อยๆงอขึ้นมา จนถึงระดับหนึ่งพอประมาณแล้วเอาศีรษะซุกเข้าไปในช่องว่าง แล้วหลังจากนั้น ผู้ชายสองคนที่อยู่ในห้องพักผู้ป่วยนี้ ถึงได้เห็นเธอเอาหน้าซุกเข้าไป เสียงร้องไห้ที่กลั้นเอาไว้ในที่สุดก็ระเบิดออกมาแล้ว
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอร้องไห้ให้กับผู้ชายคนนี้
เธอไม่เคยรักเขา แต่ว่าวินาทีนี้ คนคนนี้ วิธีแบบนี้ถือว่าเป็นวิธีที่น่าเศร้า ในก้นบึ้งหัวใจของเธอมีความหนักอึ้งอย่างสาหัส
ทั้งชีวิตนี้เธอไม่มีทางลืมได้แล้ว
ในตอนที่ม็อกโกเดินออกมาจากโรงพยาบาล คณาธิปก็เดินตามหลังมาด้วย
“คุณอย่าได้โทษเธอ วาริชคนนี้ ถึงแม้ว่าจะทำเรื่องไม่ดีมากมาย แต่ส่ิงที่เขามีต่อเธอ ไม่มีอะไรปลอม”
“ผมเข้าใจ”
ม็อกโกเผยรอยยิ้มออกมา แสดงออกมาว่าตัวเองไม่ได้คิดเล็กคิดน้อย
คณาธิปได้เห็นแล้ว ถึงได้วางใจลงได้
“งั้นตอนนี้คุณจะไปที่สถานีตำรวจหรือเปล่า? ศพของพ่อกับแม่ของวาริช อยู่ในมือของพวกเขา สถานะของคุณตอนนี้สะดวกหรือเปล่า? ถ้าไม่ได้ละก็ ผมไปจัดการก็ได้”
“……”
ปัญหานี้ ม็อกโกนิ่งไปสักพัก