ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1187 เป็นถึงผู้ชายคนหนึ่งยังต้องปลอบใจ！！

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1187 เป็นถึงผู้ชายคนหนึ่งยังต้องปลอบใจ！！

แสนรัก：“มีดผ่าตัดเป็นมีดที่มาความบางอย่างมาก แค่บาดลงไป โดยพื้นฐานแล้วจะเหลือเพียงรอยขวางของบาดแผลเพียงเล็กน้อยเท่านั้น อีกทั้งเพราะว่าเป็นมีดผ่าตัด รอยปากแผลจะไม่เหมือนกันกับโดนมีดธรรมดากรีด คุณดูบริเวณท้ายสุดเห็นได้ชัดเจนว่าถูกกรีดออกไป งั้นก็แสดงว่ามีดอันนี้เป็นมีดหัวมน ก็คือในการทำการผ่าตัดแพทย์จะนำมาใช้ในการตัดผิวหนังและเนื้อเยื่อของกล้ามเนื้อ！”

“……”

อย่างน้อยมีสี่ห้าวินาที ม็อกโกที่ยืนอยู่ด้านข้างของศพ เขาได้เบิกตากว้างถึงกับพูดไม่ออกแล้ว

เขาเป็นถึงผู้บัญชาการระดับสูงของหน่วยรบพิเศษ ความรู้ที่มีก็ไม่น้อย แต่ตอนนี้ เขาได้ฟังสิ่งเหล่านี้แล้ว ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงความพ่ายแพ้ขึ้นมาในทันที

ต่างใช้นามสกุลเทวเทพ ในตอนที่เป็นตัวอ่อน ในระหว่างการเจริญเติบโตมีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า?

ทำไมถึงได้มีความแตกต่างกันขนาดนี้?

“คนล่ะ?”

“ยังอยู่ ถ้าตามความหมายของคุณ คนที่มาช่วยพวกเขา คือคนที่มีมีดผ่าตัด? งั้นคนที่มีมีดผ่าตัดก็คือ……พิมเจ้างั้นเหรอ?”

ม็อกโกมีสติกลับมาแล้ว ตอนนี้ ตามข้อมูลที่คนคนนี้พูดขึ้นมา เขาก็นึกถึงคนคนหนึ่ง

ปรากฏว่า ชื่อชื่อนี้พูดออกมา อีกฝ่ายไม่ได้ปฏิเสธว่าไม่เห็นด้วย

เขากลับไม่ปฏิเสธ?

ม็อกโกยิ่งสงสัยหนักกว่าเดิม โดยเฉพาะเมื่อเขานึกขึ้นมาได้อีกปัญหาหนึ่ง

“ใช่แล้ว แสนรัก ผมอยากจะถามคุณ คุณรู้ได้อย่างไรว่าลูกชายนอกสมรสของประพิศอาศัยอยู่ที่สมรมณ์วัลย์? ผมจำได้ว่าตอนนั้น คุณพึ่งจะฟื้นคืนมาได้ไม่นาน งั้นตรวจสอบเจอได้อย่างไร?”

“……”

หนึ่งวินาที บรรยากาศในสายโทรศัพท์นี้ก็เยือกเย็นลงแล้ว

เหมือนกับว่า ได้ไปสะกิดโดนบาดแผลของคนคนนี้ยังไงอย่างงั้น ผู้ชายคนนี้ที่ที่ผ่านมาไม่ค่อยจะมีอะไรผิดพลาด เมื่อได้ยินม็อกโกพูดถึงเรื่องนี้เรื่องที่เขาคาดการณ์ผิดไปอีกครั้ง ในสายโทรศัพท์ที่ห่างไกลออกไป ยังรู้สึกได้ในความไม่พอใจของเขา

“ตอนนี้ไม่ใช่ว่าผิดแล้วเหรอ?”

“ใช่ แต่นั่นเป็นเพราะว่าพวกคนเหล่านี้โหดเหี้ยมชั่วร้ายเกินไป เมื่อสามสิบปีก่อนก็ได้เปลี่ยนตัวคนไปแล้ว แม้แต่ประพิศเองยังไม่รู้เรื่องเลย ใครจะไปนึกถึงสิ่งเหล่านี้?”

ม็อกโกตั้งใจเน้นประโยคสุดท้าย

จุดประสงค์ แน่นอนก็เพื่อปลอบใจผู้ชายคนนี้

ไม่มีวิธีอื่น ตั้งแต่เขาอายุสิบปีกว่าที่รู้จักกันก็เป็นแบบนี้แล้ว ตอนนี้ยังจะทำอะไรได้ ทำให้เขาโมโหแล้ว แน่นอนว่าก็ต้องไว้หน้าเขาด้วย จัดการสถานการณ์ตามอารมณ์ของเขา

ทว่าความจริงแล้ว ก็ไม่ควรที่จะโทษเขาจริงๆ เพราะว่าเรื่องราวเหล่านี้ต่างเป็นเรื่องเมื่อสามสิบปีก่อน ตัวเขาเองก็พึ่งจะสามสิบกว่าเอง เขาจะไปรู้เรื่องที่นานมาแล้วได้อย่างไร?

อีกทั้งแม้แต่ประพิศที่อยู่ในเหตุการณ์ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเขา

“นั่นเป็นเพราะว่าประพิศเขาโง่ ลูกชายของตัวเองถูกเปลี่ยนตัวแล้วยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย ตอนนั้นเขาได้เปลี่ยนตัวลูกชายคนเล็กของประพันธ์ไป คิดหรือว่าคนอื่นจะเปลี่ยนตัวบ้างไม่ได้งั้นเหรอ?”

คนคนนี้ ปรากฏว่าความโมโหไม่ได้มีมากแล้ว เขาด่าประพิศไปด้วย พูดถึงเรื่องนี้ไปด้วย

ม็อกโกตะลึงงันอย่างมาก！

ที่แท้ในปีนั้นประพิศใช้วิธีการเปลี่ยนตัว นำลูกชายของตัวเองเปลี่ยนมาไว้ในตระกูลเทวเทพ?

แล้วลูกชายคนเล็กของประพันธ์ล่ะ?

“น่าจะฆ่าให้ตายนะ คุณคิดว่าเขายังจะเก็บเอาไว้เหรอ?”แสนรักแฝงไปด้วยความเย็นชา พูดออกอย่างน่าเวทนา

ม็อกโกเงียบไปแล้ว

คนแบบนี้ สามารถทำอะไรแบบนี้ได้ ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้

เพียงแค่เป็นมาแบบนี้ ประพันธ์จึงดูสงสารแล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าเลี้ยงลูกคนอื่น ลูกชายแท้ๆของตัวเองกลับถูกฆ่าตายไปแล้ว

ในวินาทีแรกม็อกโกไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกของตัวเองอย่างไรดี เพราะว่า นั่นเป็นคนของตระกูลเทวเทพ

“งั้นคุณรู้ความลับอันนี้ เพราะว่าตรวจสอบอะไรเจอแล้วเหรอ? เมื่อสักครู่คุณพูดกับผมว่าคนที่ช่วยชีวิตพ่อแม่บุญธรรมของวาริชคือพิมเจ้า เหมือนกับว่าไม่แปลกใจสักนิด คุณรู้อะไรแล้วหรือเปล่า? วาริชเป็นลูกชายแท้ๆของประพิศ หรือว่าเธอ……？”

“เธอไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับประพิศ แต่เป็นครีพัตราพี่สาวของเธอ”

แสนรักได้พูดตัดบทเขาในสายโทรศัพท์

แต่ว่า ก็เพียงพูดชื่อชื่อหนึ่งออกมาเท่านั้น

ม็อกโกนิ่งอยู่กับที่แล้ว

ครีพัตรา？

เขาไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน แต่ว่า เขาฟังดูแล้วคนคนนี้แทบไม่อยากจะพูดอะไรต่ออีก ยังมี ในเมืองหลวงอันใหญ่หลวง ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีความสัมพันธ์สนิทชิดเชื้อกับคนที่มีอำนาจสูงสุดในตอนนั้น กลับไม่เคยมีใครได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย

คาดว่า ผู้หญิงคนนั้นต้องเกิดอะไรขึ้นอย่างแน่นอน

ม็อกโกออกมาจากสถานีตำรวจ กลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง

“เป็นอย่างไรบ้าง?เผาเรียบร้อยหรือยัง? สุสานฉันเลือกเอาไว้แล้ว สามารถส่งไปได้เลย”

ผลักประตูเข้ามา ผู้หญิงที่รออยู่ด้านในมองเห็นเขากลับมาแล้ว ทันใดก็ถามขึ้นมาอย่างรีบร้อน

ม็อกโกหยุดนิ่งไป

สายตาอันนี้ ยังมี ท่าทางของเธอในตอนนี้ ความจริงแล้วไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ต่างเสแสร้งขึ้นมา

ผู้ชายคนนั้นถึงแม้ว่าตอนที่มีชีวิตอยู่จะไม่ได้รับความชื่นชอบจากเธอแม้แต่น้อย แต่ว่า เขาเสียไปแล้ว เธอกลับถือว่าเขาเป็นคนในครอบครัวไปแล้ว แม้แต่เรื่องสุสาน เธอยังรีบร้อนจัดการขนาดนี้

“ยังเลย ทางการตำรวจยังต้องการดำเนินการเรื่องเอกสาร”

สุดท้ายม็อกโกบอกกับเธอเพียงหนึ่งประโยคอย่างจริงครึ่งไม่จริงครึ่ง

แสงดาวได้ฟังแล้ว ผิดหวังนิดหน่อย

แต่ว่า เธอก็ไม่ได้พูดอะไรอื่นอีก นั่งอยู่บนเตียงคนไข้มองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือใจลอยออกไปแล้ว

ม็อกโก：“……”

ไม่ได้เจตนาที่จะมองไปที่ช่องสนทนาบนหน้าจอ ยังมีในช่องสนทนาที่ค่อนข้างสลัวแต่มองแวบเดียวก็มองออกแล้วว่านั่นเป็นภาพของเกาะแห่งหนึ่ง เขามองไปที่นาฬิกาข้อมือแวบหนึ่ง