ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1216 ผู้ชายคนนี้ก็มีประโยชน์บ้าง
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1216 ผู้ชายคนนี้ก็มีประโยชน์บ้าง
วันนี้เส้นหมี่ก็รอภาสดรบนเขาทั้งวัน
เธอไม่รู้ว่าด้านล่างเขาเกิดอะไรขึ้น แต่ตั้งแต่ได้ยินพระผู้เฒ่าพูดว่า คนๆ นี้ลงไปเพราะถูกถามเรื่องของค่ายทหาร เธอก็เป็นห่วงขึ้นมา
ไม่ใช่เพียงเพราะความปลอดภัยของคนๆ นี้
และเธอก็ยิ่งเป็นห่วงคนนั้นที่อยู่ในโรงพยาบาลจิตเวช
โชคดีก็คือ ตอนที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน บนถนนที่ทอดลงมาจากภูเขา ในที่สุดก็มีรถขับกลับมา
“ม็อกโก——”
พอเธอเห็นแล้ว ก็มีชีวิตชีวาขึ้นมา และทันใดนั้น ก็ยืนขึ้นมาจากหน้าเขาแล้วเข้ามาต้อนรับ
ภาสดรจอดรถแล้วลงมา พอเห็นเป็นเธอ ก็ตกใจ：“ทำไมคุณมาอยู่นี่？คุณรอผมอยู่เหรอ？”
เส้นหมี่：“อือ เป็นไงบ้าง？พวกเขาทำให้คุณลำบากใจหรือเปล่า？แล้วก็ คุณลงไปแล้วเห็นน้องชายคุณบ้างไหม？เขาอยู่ในโรงพยาบาลเป็นไงบ้าง？”
เธอเหมือนกับปืนกล ที่ได้ตัวเขามาแล้ว ก็ถามคำถามต่างๆ ออกมาอย่างทนไม่ไหว
ภาสดรลงมาจากในรถ
ตอนที่เขากลับมา ที่จริงม็อกโกก็เตือนเขาแล้ว เขาบอกว่า ผู้หญิงสองคนนั้นของเขา อาจจะคิดได้ไม่เร็ว แต่เส้นหมี่ เขาจะต้องระวังไว้
เพราะว่า ผู้หญิงคนนี้ฉลาดมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่แสนรักไม่ได้อยู่ข้างๆ
ภาสดรเม้มริมฝีปาก：“คุณไม่ต้องรีบร้อน ผมไม่เป็นอะไร แล้วก็ ทางด้านรักผมก็ไปเจอมาแล้ว”
“จริงเหรอ？”
ได้ยินคำนี้ เส้นหมี่ที่ทุกข์ทรมานมาทั้งวัน ในที่สุดก็หลั่งน้ำตาออกมาด้วยความตื่นเต้น
“แล้ว……เขาเป็นไงบ้าง？เขาสบายดีไหม？”
“ดีมาก มีไพบูลย์ดูแลอยู่ที่นั่น คุณไม่ต้องเป็นห่วง”
ในหัวของภาสดรมีภาพของผู้ชายที่ผอมซูบขึ้นมา และรอยเข็มบนข้อมือเขาที่มีอยู่ทั่ว แต่ก็ยังพูดโกหกออกไป
เส้นหมี่จึงสบายใจ
ใช่ ยังมีไพบูลย์อยู่ที่นั่น เธอไม่ควรจะกังวลขนาดนั้น
เส้นหมี่เชื่อผู้ชายคนนี้
“แล้ว คุณไปเจอเขามา เขาพูดถึงแผนครั้งต่อไปกับคุณไหม？เขามีแผนอะไรหรือเปล่า？”
“แผน？”
ภาสดรประหม่าขึ้นมาอีกครั้งทันที
ผู้หญิงคนนี้ รับมือยากกว่าผู้หญิงสะเพร่าคนนั้นจริงๆ เพียงแป๊บเดียว ก็ถามแบบนี้ขึ้นมา
ภาสดรก็คิดได้ทันที：“มี แต่ว่า นั่นมันเรื่องระหว่างผู้ชายอย่างเรา เขาไม่อยากให้คุณตกอยู่ในอันตราย งานที่เขามอบหมายให้คุณ คือให้คุณติดต่อกับตระกูลคริสให้ได้โดยเร็วที่สุด ไม่อย่างนั้น ทางด้านคุณปู่ก็จะไม่ทันแล้ว”
“เหรอ？งั้นฉันจะไปเดี๋ยวนี้！”
เส้นหมี่ไม่สงสัยเลยสักนิด พอได้ยินว่านี่เป็นงานที่มอบหมายให้เธอ เธอรู้สึกราวกับว่าเธอมีค่าในทันที และก็เต็มไปด้วยพลัง
นี่เป็นหน้าที่ที่สามีมอบให้เธอเอง เธอต้องทำให้ดี
เธอก็เป็นคนของตระกูลเทวเทพ ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ เธอควรทำอะไรบ้างถึงจะถูก
เธอหันกลับและเข้าไป
ภาสดรตามอยู่ด้านหลัง ในที่สุดก็โล่งอก
“งั้นที่เมื่อวานคุณติดต่อพวกเขา พวกเขาได้ตอบไหม？”
“ตอบ แต่เครื่องมือสื่อสารของคุณเล็กไป ฉันพูดคุยรายละเอียดกับเขาไม่ได้เลย ถ้ามีคอมพิวเตอร์ก็คงดี”
เส้นหมี่เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับตอบไปด้วย
คอมพิวเตอร์？
นี่มันวัดเก่าๆ จะมีของแบบนี้ได้ไง？
คุณชายภาสดรดูสงสัย
แต่ที่ทำให้แปลกใจก็คือ ตอนที่พวกเขาสองคนเข้าไปในวัด หลังจากเจอพระผู้เฒ่าแล้ว เขาดันพูดว่ามี อยู่ในห้องการเงิน
“พวกคุณอย่าคิดว่าวัดจะล้าหลังขนาดนั้น ของบางอย่างของพวกเราก็ก้าวหน้าไปตามเวลา แต่ว่า ตอนนี้พวกเราไม่มีเน็ต คอมนี้ ก็เลยทำหน้าที่คิดบัญชี”
พระผู้เฒ่าอธิบายด้วยความเสียดาย
เส้นหมี่：“……”
ภาสดร：“……”
ใช่สิ พวกเขาลืมไปหมดแล้วว่า ตอนนี้พวกเขาใช้โทรศัพท์มือถือไม่ได้ แล้ววัดนี้จะมีอินเทอร์เน็ตได้อย่างไร？
งั้นก็ถูกปิดกั้นทั้งหมดสิ！
เส้นหมี่ก็หดหู่ขึ้นมาอีกครั้ง
แต่ตอนนี้เอง ภาสดรที่ยืนอยู่ด้านข้าง จู่ๆ กลับมองดูนาฬิกาของตัวเองอีกครั้ง สักพัก เขาก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถอดนาฬิกาออกมา จากนั้นหยิบของสีเหลืองเล็กๆ ออกมา
“นี่อะไร？”
“มองไม่ออกเหรอ？ทองไง”
ภาสดรเบิกตาโตมองเธอ
เส้นหมี่：“……”
ดังนั้น เขาเอาทองมาทำไม？นาฬิกาดีๆ แบบนี้ เอาหน้าปัดทองแบบนี้มา ไม่ฟุ่มเฟือยหน่อยเหรอ？
เส้นหมี่ขมวดคิ้วมองเขา
กลับพบว่า หลังจากผู้ชายคนนี้เอาทองออกมาแล้ว จากนั้น เขาก็ไปหยิบหม้อผัดข้าวในครัวของวัดมาอีก แล้วหลังจากเขาถือหม้อนี้ไปเคาะด้านนอกจนส่งเสียงออกมา ไม่นานนัก ก็เห็นเขาทำหม้อเสาอากาศออกมา
ทองคำชิ้นนั้น ก็อยู่ตรงกลางก้นหม้อ！
“คุณรอก่อนนะ ผมจะวางเครื่องมือสื่อสารของผมอันนี้ไว้ด้านบน เดี๋ยวผมไปหาที่ จะต้องมีสัญญาณแน่”
ภาสดรพูดจบแล้ว ก็หยิบหม้อและออกไป
เส้นหมี่และแสงดาวสองคนนี้ก็รออยู่หน้าคอม
จริงด้วย หลังจากรอประมาณครึ่งชั่วโมง ตอนที่เส้นหมี่คลิกไปที่แถบเครื่องมือด้านล่างขวาของคอมพิวเตอร์อย่างทนไม่ไหวแล้ว เธอก็ต้องประหลาดใจที่เห็นสัญญาณการเชื่อมต่อไร้สายที่ไม่รู้จักปรากฏขึ้น
“มีแล้วๆ พี่ พี่รีบไปบอกเขา มีแล้ว”
“โอเค”
แสงดาวก็มีความสุขเป็นอย่างมาก ทันใดนั้น เธอก็อุ้มลูกออกไป
ดังนั้น ตอนเย็นวันนี้ สุดท้ายพวกเขาก็ใช้วิธีดั้งเดิมดังแบบนี้ เพื่อติดต่อกับโลกภายนอกด้วยความยากลำบากในที่สุด