ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1326 แกยังต้องการดวงตาของเมียแกอยู่ไหม

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1326 แกยังต้องการดวงตาของเมียแกอยู่ไหม?

ม็อกโกเข้ามา รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นบริเวณชุมชนนี้ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็มาถึงที่พักส่วนบุคคลโดยการนำทางของคนที่มาที่นี่ด้วยกัน

“ติ้งต่อง–”

“อากิยามะ คุณม็อกโกมาหาคุณ”

ตอนที่กดกริ่ง คนที่มาด้วยกันอาจกลัวว่าคณาธิปจะไม่ยอมเปิดประตู

ดังนั้นเขาจึงจงใจพูดชื่อม็อกโกที่ประตู

เป็นไปตามคาด หลังจากเอ่ยนามสกุลนี้ไป แม้ว่าจะใช้เวลาสักครู่ในคอนโด แต่สุดท้ายเข้ามาเปิดประตูให้

“ธิป สวัสดีตอนเย็น”

ม็อกโกเห็นเขาก็เอ่ยทักทายก่อน

จะพูดยังไงดี?

โดยรวมของคนคนนี้ก็ยังโอเคอยู่

แต่ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเขาอาจจัดแจงตัวเองก่อนเปิดประตู

ม็อกโกมองไปยังแขนเสื้อตรงจุดที่เปียกโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

“สวัสดีตอนเย็น มาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร? หนูดาราไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” คณาธิปหลบสายตาของม็อกโก หันหลังกลับเดินเข้าไปข้างใน เขาหยิบแก้วไปเทน้ำใส่

ม็อกโกเดินเข้ามา

“อืม ไม่เป็นอะไรมาก น่าจะเป็นเพราะป้อนยาที่มีส่วนผสมของยานอนหลับเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีผลอะไร ปริมาณน้อยมาก”

ตอนที่ม็อกโกอธิบาย เขาพยายามที่จะปลอบบุคคลนี้อย่างเต็มที่

สำหรับเรื่องนี้ จริงๆแล้วเขาไม่ค่อยแน่ใจนัก

เพราะถ้าหากเป็นเหมือนอย่างที่บอกไปเมื่อครู่ว่าหญิงวัยกลางคนต้องการจะลักพาตัวเด็กไปขาย หากไม่ให้เธอส่งเสียงร้องก็ควรจะให้ในปริมาณที่มากถึงจะถูก

แต่ตอนที่เขามาถึงเรืองรองในตอนเย็น แสงดาวที่รับลูกสาวกลับไปแล้ว กลับบอกกับเขาว่าตอนที่เธอพบลูก ลูกเอาแต่ร้องไห้ พอตื่นมาก็ยังคงร้องไห้อยู่

ตรงจุดนี้ค่อนข้างแปลก

ยังมีจุดที่น่าสงสัยอีก ถ้าเป็นการลักพาตัวเด็กเพื่อไปขายจริงๆ ตั้งแต่เกิดเรื่องจนเจอตัวเด็กใช้เวลาไปกว่า 6 ชั่วโมงกว่า ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงไม่รีบพาเด็กไปล่ะ?

ยังคงรออยู่ที่บ้านตัวเองรอคนมาจับ

แต่ม็อกโกก็ไม่ได้ถามอะไรอีก

เพราะเขาเห็นว่าหลังจากที่เขาพูดจบ ชายที่สงบอยู่เมื่อครู่ตรงหน้า หลังจากเขาเห็นว่ารูม่านตาของเขาหดลงอย่างรวดเร็ว ก็มีท่าทางที่น่ากลัวมากปรากฏขึ้น

แถมยังแฝงด้วยความเกลียดชังอย่างรุนแรง

“ธิป?”

“…”

หลังจากนั้นก็หลบด้วยความตื่นตระหนกอีกครั้ง

“อืม กินอะไรรึยัง? สั่งอะไรกินหน่อยไหม?

“ไม่ล่ะ ฉันกินแล้ว ฉันมาที่นี่เพื่อจะขอบคุณ วันนี้หนูดาราโชคดีที่มีน้าแบบนายถึงทำให้เธอกลับบ้านอย่างปลอดภัย”

ม็อกโกแสร้งทำเป็นไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

เขาหยิบน้ำแก้วนั้น หลังจากเดินเข้าไปนั่งลงบนโซฟาก็อธิบายเหตุผลที่มาของตน

เขาไม่ใช่หมอ แต่จากประสบการณ์การสู้รบมาหลายปีก็ทำให้เขาสามารถพัฒนาประสาทสัมผัสด้านทักษะการสังเกตที่ว่องไว และมีความสามารถในการคาดการณ์

ดังนั้นสีหน้าเมื่อกี้ของคนคนนี้จะต้องมีบางอย่างผิดปกติแน่นอน

แต่ปัญหาคืออะไรนั้น?

ม็อกโกตัดสินใจที่กลับไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน

“ไม่เป็นไร นั่นมันเป็นสิ่งที่ฉันควรทำ นายควรไปปลอบแสงดาว วันนี้เธอเจอเรื่องที่น่าตกใจมาไม่น้อยเลย”

คณาธิปก็กลับมาเป็นอย่างปกติแล้ว เริ่มคุยกันเรียบๆ

ม็อกโกพยักหน้า “ฉันรู้ ดังนั้นฉันจึงวางแผนที่จะพาสองแม่ลูกกลับเมืองหลวงก่อน อันที่จริงเรื่องนี้ยังเต็มไปด้วยจุดที่น่าสงสัย ฉันก็ไม่กลัวที่จะสารภาพกับนายว่าสิ่งที่ฉันสงสัยในตอนนี้ก็ไม่ใช่เรื่องอื่น ก็คือกังวลเกี่ยวกับไอ้ทศราชนั่นว่าจะคิดชั่ว”

“ทศราช?”

คณาธิปเงียบไปชั่วขณะ

เดาว่าเขาคงไม่ได้คิดไปไกลขนาดนั้นชั่วขณะ

ม็อกโกพยักหน้า “ใช่ นายอาจไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ไม่นานภาสดรเกือบตายด้วยน้ำมือของคนๆนั้นที่ญี่ปุ่น ส่วนดาวก็ประสบอุบัติเหตุในตอนนั้นด้วย”

“…”

คณาธิปไม่พูดอะไรอยู่หลายวินาที

เขาไม่ได้คิดถึงปัญหานี้จริงๆ พอนึกถึงผู้หญิงที่เขาทุบตีจนตายอย่างเสียการควบคุมด้วยตัวเอง ก็อดที่จะรู้สึกขุ่นเคืองไม่ได้

ทั้งสองพูดคุยกันสักพัก ม็อกโกก็ขอตัวกลับ ตอนที่ออกไป เขาบอกคณาธิปว่าพรุ่งนี้เขาน่าจะพาแสงดาวและพวกชินจังทั้งสามคนกลับเมืองหลวง

“พวกเขาก็จะไปเหรอ?”

คณาธิปอึ้งไป

ม็อกโกตอบ “อืม” อีกครั้ง “ใช่ ตอนนี้พ่อแม่ของพวกเขาอยู่ที่ญี่ปุ่น ถ้าฉันพาดาวสองแม่ลูกไป งั้นพวกเขาทั้งสามคนก็จะไม่มีอยู่ที่เรืองรองดูแล นายก็คงดูแลเด็กตลอดเวลาไม่ได้”

สุดท้ายเขามองไปที่ชายคนนั้นแล้วยิ้ม

คณาธิปรู้สึกทำตัวไม่ถูกชั่วขณะ

ไม่นานม็อกโกก็จากไป แสงดาวรออยู่ที่เรืองรอง เมื่อเห็นเขากลับมาก็รีบถามว่ามีอะไรผิดปกติ แต่ม็อกโกไม่ตอบ เขากดโทรหาไพบูลย์ที่ไกลถึงเมืองหลวง

สุดท้ายหลังจากที่ไพบูลย์ได้ฟังเรื่อง จึงบอกเขาว่าเกิดจากปัญหาทางจิตใจ ศัลยแพทย์อย่างเขาไม่สามารถรักษาให้ได้

จิตวิทยา?

ก็คือเส้นหมี่ไม่ใช่เหรอ?

ม็อกโกคิดได้เช่นนั้นก็ส่งข้อความให้เส้นหมี่

สิ่งที่คิดไม่ถึงคือทางฝั่งญี่ปุ่น เส้นหมี่ไม่เห็นข้อความ โทรศัพท์ของเธออยู่ที่แสนรัก

[ม็อกโก : สถานการณ์ก็เป็นแบบนี้แหละ เธอคิดว่าปัญหาคืออะไร?]

[เส้นหมี่ : …]

หลังจากนั้นไม่นาน ชายคนนี้ถึงจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ยาวด้านนอกห้องพักผู้ป่วยที่ปิดไว้ จากนั้นก็ไปที่ห้องทดลองของแพทย์ เอาโทรศัพท์โยนให้โชกิ โดโมโตะที่กำลังทำการทดลองกับศพทารกในครรภ์

โชกิ โดโมโตะ “…”

เขาที่ยังคงถือแหนบอยู่ จำต้องก้มหน้าไปชั่วขณะ