ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1364 สูงส่งเกินไป

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1364 สูงส่งเกินไป

หลังจากที่ได้เห็นน้องเขยคนนี้เข้ามาแล้ว ยังไม่รอให้เขาได้เอ่ยปากพูด เธอก็เป็นฝ่ายถามขึ้นมาก่อนแล้ว

เพราะถ้าเหมือนแบบนี้ เธอถามออกมา โดยธรรมชาติแล้วคนอื่นก็จะปฏิเสธได้ยาก

เชียนหยวนล๋ายเย่ มองดูอยู่อย่างโกรธๆ จากด้านหลัง เธอใกล้ถูกพี่สาวคนนี้ทำให้โกรธจนจะบ้าแล้ว พอมาถึงก็เอาแต่ทำเรื่องที่เธอไม่พอใจ แล้วยังถามสามีของเธอ

“ไม่เป็นไร แต่น้องสาวของคุณคงจะไม่ชอบ”

“หา?”

ประโยคนี้ออกมา แม่ลูกทั้งสามคนในรถต่างกันอึ้ง

เชียนหยวน ชิกะ: “ทำไมเธอจะไม่ชอบ? นี่มันรถของคุณไม่ใช่เหรอ?”

คณาธิปพูดอย่างเรียบเฉยว่า: “อืม แต่ที่นั่งเบาะข้างคนขับ ขอแค่เป็นคนที่แต่งงานแล้วก็จะมีไว้สำหรับให้ภรรยานั่ง ดังนั้น คุณคิดอยากจะนั่ง ก็ไม่ควรถามผม แต่ต้องถามน้องสาวคุณ”

ผู้ชายคนนี้กลับไม่มีแม้แต่จะหาข้ออ้างเลยสักนิด

ปล่อยข้อมูลออกมาว่าที่นั่งตำแหน่งนี้เป็นที่เฉพาะของ เชียนหยวนล๋ายเย่โดยตรง

ทั้งใบหน้าของเชียนหยวน ชิกะ ก็แดงก่ำขึ้นมาในทันใด!

เธอจ้องมองที่ผู้ชายคนนี้ สีหน้าเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวขาว นานมากกว่าที่เธอจะหันไปมองข้างหลังแบบแข็งทื่อ: “น้องสาว งั้นเธอตกลงไหม?”

เชียนหยวนล๋ายเย่ มีที่ระบายความโกรธได้สักที

“หา ฉันยังไม่รู้เหมือนกัน ขอบคุณที่รักที่เตือน งั้นพี่สาวพี่รีบออกมา มานั่งข้างหลังกับพวกเรานี่เถอะ ตำแหน่งที่นั่งเฉพาะของภรรยา ฉันไม่สามารถยกให้พี่ได้หรอก”

หญิงสาวฉลาดมาก

รับคำต่อจากคำพูดของสามี ปฏิเสธไปหนึ่งทีก็เหมือนกับตบหน้า เพียะเพียะลงบนหน้าของพี่สาวคนนี้ คนอื่นยังไม่รู้

เชียนหยวน ชิกะ โมโหจนหน้าเขียวปั๊ดแล้ว

ไม่มีทางเลือก สุดท้ายได้เพียงแค่เดินคอตกออกมาจากที่นั่งด้านข้างคนขับแล้วมานั่งที่ด้านหลัง

และผู้ชายตรงหน้าที่เริ่มสตาร์ทรถจนในที่สุด หลังจากที่เห็นหญิงสาวคนนั้นที่กลับมามีความสุขขึ้นมาอีกครั้งและกำลังนั่งกอดแขนของคุณแม่อยู่ พูดไปหัวเราะไปผ่านในกระจกมองหลัง

ริมฝีปากเรียวบางก็เผยให้เห็นว่าจำใจเล็กน้อย

วันนั้น หลังจากที่รับสองคนแม่ลูกนี้มาถึงเมือง A แล้ว ดิลกกับน้าภาและคนที่ดูแลจัดการของตระกูลหิรัญชาก็มาหา

หลังจากที่สองคนนี้แต่งงานกัน พวกเขายังไม่เคยมาทำอะไรสนุกๆที่วิลล่าหลังใหม่แห่งนี้ จึงพากันยุ่งอลหม่าน จนถึงตอนค่ำที่คณาธิปกลับมา เขาเห็นในบ้านของตัวเองเต็มไปด้วยดอกไม้ไฟเรียบร้อยแล้ว

ความรู้สึกแบบนี้คือแปลกมากจริงๆ

ตามหลักแล้ว เขาอยู่คนเดียวมาสามสิบปี เงียบเหงาจนชินแล้ว

แต่ไม่รู้เพราะอะไร?

เวลานี้ เขาเห็นในบ้านของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ในสวนดอกไม้กับในวิลล่า แค่เหลือบมองไปดูก็เต็มไปด้วยผู้คน กลิ่นหอมดอกไม้ กลิ่นเหล้า กลิ่นอาหาร……

เขากลับรู้สึกชอบมันมากขึ้นมา

ถูกต้อง มนุษย์ แท้จริงแล้วต่างก็โหยหาความอบอุ่น

ไม่ว่าตอนที่เขาเคยอยู่ในนรก หรือว่าขังตัวเองไว้ในโลกของตัวเอง แต่ในใจของเขา อันที่จริงคือโหยหาแสงสว่าง โหยหาแสงสว่างที่ให้ความอบอุ่นเพียงน้อยนิดนั้นแก่ตัวเอง

“ที่รัก ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว คุณรีบดูสิ มีคนบ้านเยอะแยะเลย พวกพี่สะใภ้ยังมี คุณอาดิลก ด้วย พวกเขาต่างมาหาคุณแม่กับพี่สาวของฉัน ทำของกินอร่อยๆ เยอะแยะเลย”

เชียนหยวนล๋ายเย่ ตาไว เมื่อเห็นเงาร่างของสามีในวิลล่า ก็รีบวิ่งออกมาจากด้านในทันที

ดีใจมากจนแทบจะเต้นระบำอยู่แล้ว

คณาธิปเห็นท่าทางที่เหมือนเด็กของเธอแบบนี้ ดวงตาก็นุ่มนวลลงตามไปด้วย

“คุณมีความสุขก็ดีแล้ว ใช่แล้ว แม่คุณล่ะ? แม่กำลังทำอะไรอยู่?”

“แม่เหรอ?”

เชียนหยวนล๋ายเย่ ยิ้มอย่างมีลับลมคมใน

“แม่กำลังเรียนรู้การห่อเกี๊ยวยังไงกับพี่สะใภ้ใหญ่ของบ้านหิรัญชา แม่บอกว่ากลับไปจะทำให้คุณพ่อกิน” หญิงสาวเขย่งปลายเท้าขึ้นมาอีกครั้ง

แต่คราวนี้ เธอไม่ได้จะหอม

แต่หลังจากที่โน้มตัวไปใกล้หูของผู้ชายคนนี้ แล้วก็แอบกระซิบประโยคนี้ที่หูของเขาด้วยลมหายใจหอมเหมือนดอกไม้

พูดจบ เธอยิ้มจนดวงตาทรงผลอัลมอนด์สีดำฉ่ำน้ำคู่นั้นโค้งงอดั่งรูปของพระจันทร์เสี้ยวสองดวง

ในทางกลับกัน หลังจากที่ผู้ชายตัวแข็งทื่อไปทั้งตัว รอยแดงปรากฏขึ้นที่หลังหูของเขาแบบไม่มีเหตุผล

ไม่กี่นาทีต่อมา เมื่อคณาธิปถูกสาวน้อยคนนี้ลากเข้ามา ผู้คนที่รออยู่ในตัวบ้านตั้งนานแล้ว แน่นอนว่าก็ไชโยโห่ร้องดังขึ้นอีก และงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ก็ได้เริ่มเปิดฉากขึ้นอย่างครื้นเครง

เพียงแต่ในภาพการสังสรรค์กันอย่างสนุกสนานนี้กลับไม่มีคนสังเกตเห็นว่า มีคนคนหนึ่งกำลังจ้องมองด้วยความอาฆาตแค้นอยู่ตลอดเวลา

นั่นก็คือ เชียนหยวน ชิกะ

ในเวลานี้เธอกำลังยืนดูอยู่ที่ชั้นสอง

เป้าหมายที่เธอมา อันที่จริงแล้วเหตุผลส่วนใหญ่ยังคงเป็นการมาหาความสมดุลทางใจนิดหน่อย

เพราะว่า เธอไม่เชื่อว่าน้องสาวของเธอคนนี้จะได้สามีที่ดีอย่างนั้นจริงๆ เขาเป็นแค่ลูกนอกสมรสคนหนึ่ง จะมีเงินมีอำนาจมากมายขนาดนั้นจริงได้อย่างไรกัน?

ดังนั้น เธอต้องมาพิสูจน์ด้วยตัวเองสักหน่อย

ผลคือหลังจากที่ได้ดูบ้านหลังนี้แล้ว เธอยิ่งดูยิ่งอิจฉาริษยา และก็ยิ่งดูยิ่งอยากที่จะได้มันมาเป็นของตัวเอง

บ้านหลังนี้ไม่มีตรงไหนที่ไม่มีราคา แม้แต่บนพื้นที่เหยียบอยู่ใต้เท้าของเธอตอนนี้ เมื่อสักครู่เธอค้นหาในโทรศัพท์แล้ว นั่นคือปูด้วยพรมที่ขนส่งทางอากาศมาจากต่างประเทศ

ประเมินค่าคงจะมีราคาหลายแสนต่อตารางเมตร

การใช้จ่ายเงินของแสงดาว คือไม่ธรรมดาแน่นอน

จากนั้นก็คือของประดับของตกแต่งทุกชนิด แม้แต่เมื่อสักครู่ที่เธอไปที่ห้องของสาวน้อยคนนั้น เธอก็ค้นพบว่า ผลิตภัณฑ์บำรุงผิวที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งขวดใดขวดหนึ่งก็มีราคาประมาณหนึ่งล้านแล้ว

ความหรูหราแบบนี้ ถึงแม้ว่าตระกูลคิววานของพวกเธอเป็นตระกูลสูงศักดิ์

แต่เหมือนเงินทองสิ่งของแบบนี้ กลับไม่ได้ร่ำรวยอย่างที่คิด

เธออยู่ในห้องนี้เป็นเวลานานมาก นานมาก