ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1369 เธอมักจะถูกลืมเสมอ

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1369 เธอมักจะถูกลืมเสมอ

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ทั้งกองทัพและแม้กระทั่งทั้งประเทศ เพียงแค่เอ่ยถึงพวกเขาสองสามีภรรยา ต่างก็เต็มไปด้วยความเคารพยำเกรงและนับถือศรัทธา

นายทหารเดินตามอย่างไม่ห่าง

โชคดีก็คือ หลังจากที่พวกเขาหาเดินหาอีกครั้งก็พบครามเถาชนิดนี้จริงๆ

เส้นหมี่ดีใจมาก เด็ดยาสมุนไพรนั้นมาแล้วนำเข็มเงินของตัวเองออกมา

นายทหารก็ยืนดูอยู่ข้างๆ ด้วยความสงสัย

กลับพบว่า หลังจากที่นำเข็มเงินออกมาแล้ว คุณนายคนนี้ก็นำหญ้าครามเถานี้เช็ดลงบนด้านบน สิ่งแปลกประหลาดก็เกิดขึ้นคือ บนเข็มเงินกลับปรากฏเป็นสีเขียว

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”

เส้นหมี่ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

นายทหาร: “คุณนาย มีปัญหาอะไรไหมครับ?”

เส้นหมี่: “เข็มอันนี้ฉันดึงมาจากวิศวกรตน์ ด้านบนนี้ยังมีเลือดของเขาอยู่ ก็คือนำมาทดลองกับยา แต่ทำไมพอใช้ครามเถานี้แล้วจึงได้เปลี่ยนเป็นสีทองเหลืองล่ะ?

นายทหาร: “หา?”

คำพูดนี้ เขาไปต่อไม่ถูกเลยจริงๆ

เพราะว่าเขาไม่ได้รู้เรื่องนี้เลย

แต่ในเวลานี้ เพราะได้เข้ามาถึงเขตใจกลางเรียบร้อยแล้ว โทรศัพท์มือถือจึงไม่มีสัญญาณ ซึ่งเหมือนตัดขาดการติดต่อกับโลกภายนอกไปเลย

เส้นหมี่ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เลือกที่จะถอนยาสมุนไพรนี้ออกมาก่อน

หลังจากเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง กลุ่มวีแชทของบ้านตระกูลหิรัญชาก็มีคนส่งข้อความเข้ามา

【เส้นหมี่: ใครอยู่ที่เรืองรองบ้าง?】

【เชียนหยวนล๋ายเย่: ฉันค่ะ พี่สาว ฉันอยู่ค่ะ!】

หญิงสาวคนนี้แทบจะปรากฏตัวในทันที

เส้นหมี่ที่เพิ่งลงมาจากบนภูเขาดวงตาลุกเป็นประกายขึ้นมาทันที หยิบโทรศัพท์แล้วพิมพ์ข้อความยาวๆ ส่งออกไป

【เส้นหมี่: หนูเย่ เธอไปที่ห้องนอนฉันแล้วหาหนังสือ “ยาสมุนไพรจีน” เล่มนั้นให้หน่อยได้ไหม? 】

【เชียนหยวนล๋ายเย่: ได้ค่ะ】

จากนั้นสาวน้อยก็วางงานในมือที่ทำอยู่ลงแล้ววิ่งขึ้นไป

ในเวลานี้คนอื่นในกลุ่มก็เห็นข้อความแล้ว และค่อยๆ โผล่ออกมาทีละคน

【แสงดาว: เส้นหมี่ เธอทำอะไรน่ะ? เธอเริ่มวิจัยยาสมุนไพรบ้าบอนั่นของเธออีกแล้ว เพราะอยู่บนเกาะกลางทะเลนั่นว่างจนเบื่อเหรอ?】

【ม็อกโก: หมี่ อย่าโกรธไปเลย เขาก็ปากแบบนี้แหละ】

【แสงดาว: ………】

【แสนรัก: ผมกำลังเดินทางกลับ มีเรื่องอะไรรอผมกลับไปค่อยคุย】

【ม็อกโก: ………】

【แสงดาว: ………】

【อาจารย์ดิลก: ……】

【ท่านไช: ……】

ที่แม้แต่ในเวลานี้กำลังอยู่ที่ห้องทำงานชั้นสูงสุดของตึกหิรัญชากรุ๊ปอย่างคณาธิป หลังจากที่เห็นประโยคนี้แล้ว นิ้วมือที่กำลังเคาะแป้นพิมพ์อยู่ก็หยุดชะงักลง จากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

【คณาธิป: เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ? 】

ทันทีที่ประโยคนี้ส่งมา ทุกคนในกลุ่มต่างพากันตื่นตระหนก

เส้นหมี่ที่อยู่ทางนี้เห็นเข้าก็ไม่คิดว่ามันน่าตกตะลึงเลยสักนิด

ชายคนนี้ทำไมต้องทำเรื่องให้มันดูเว่อร์ด้วย ดูสิคนเหล่านี้ต่างพากันตกใจหมดแล้ว

【เส้นหมี่: เปล่า ทุกคนอย่าตกใจเพราะเขาเลย คือที่สถาบันวิจัยทางนี้จู่ ๆ มีวิศวกรคนหนึ่งโดนวางยาพิษ ฉันไปขุดหายาสมุนไพรมานิดหน่อย เดิมทีตามการวินิจฉัยของฉัน กินยาสมุนไพรเหล่านี้ลงไป เขาก็จะมีอาการคงที่ได้อย่างแน่นอน แต่เมื่อสักครู่ฉันได้ลองทดสอบใช้ยานั้นดู พบว่ามันผิดปกติ】

【……】

ทุกคนในกลุ่มประหลาดใจกันอีกครั้ง

เพราะว่าทำไปทำมาอยู่ตั้งนาน ที่แท้หญิงสาวคนนี้ไปเป็นหมออยู่ที่เกาะกลางทะเลนั่น!!

แต่เมื่อเธอพูดแบบนี้ออกมา ความตื่นตระหนกในใจของทุกคนก็หายไปในทันที ที่เหลือก็คือพูดคุยถึงเรื่องนี้กันเท่านั้น

【คณาณิป: ทำไมผิดปกติ? 】

【ดิลก: ใช่ ว่ามาสิ ถ้าลูกไปไม่รู้ พ่อสามารถช่วยลูกไปถามลุงและป้าของลูก】

【แสงดาว: ใช่ใช่ เธอรีบบอกมาเร็ว ว่าเรื่องอะไร】

ทุกคนก็พากันเร่งเร้าขึ้นมา

เส้นหมี่เห็นเช่นนั้นก็เลยนำรูปถ่ายของเข็มเงินอันนั้นกับยาสมุนไพรชนิดนั้นส่งมาให้ดู

ผลลัพธ์คือ……

【คณาธิป: นี่มันทองเหลืองไม่ใช่เหรอ? ยาพิษชนิดสารเคมี?】

【เส้นหมี่: หา?】

【ม็อกโก: ดูเหมือนมากจริงๆ ยาพิษทั่วไปไม่สามารถจะเปลี่ยนเป็นสีแบบนี้ได้ ถ้าไม่ใช่สารเคมีนั่นก็คือโลหะ 】

【คณาธิป: คุณรอสักครู่ ผมลองติดต่อโดโมโตะดู】

จากนั้นชายคนนี้ก็รีบโทรศัพท์หาโชกิ โดโมโตะที่เจแปนทันที

เมื่อ เชียนหยวนล๋ายเย่ หาหนังสือแพทย์เล่มนั้นเจอในที่สุดพร้อมส่งรูปภาพมาให้ดู เธอเห็นว่าในกลุ่มไม่มีใครสนใจเธออยู่หลายนาที

เธอช่วยอะไรไม่ได้เลยใช่ไหม?

หญิงสาวที่หาหนังสือจนเหงื่อแตกแล้วรีบลงมาด้วยความดีใจ หลังจากที่เห็นฉากแบบนี้แล้ว เธอก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

หลังจากที่เงียบไปประมาณสิบกว่านาที ในที่สุดก็มีคนพูดขึ้นมาแล้ว

【คณาธิป: ถามมาแล้ว คือโดนยาพิษชนิดโลหะ หมี่ คุณไปที่สถาบันวิจัยทางนั้นแล้วให้พวกเราตรวจสอบอย่างละเอียดอีกที วิศวกรคนนี้สัมผัสกับสิ่งของอะไร เขาแนะนำให้คุณค้นหาเกี่ยวกับสังกะสี】

【เส้นหมี่: สังกะสี?】

นกลุ่มเธอส่งประโยคหนึ่งมาแล้ว จากนั้นก็ไม่ออกมาพูดเป็นเวลานานมาก

เชียนหยวนล๋ายเย่ ก็ถือหนังสือทางการแพทย์เล่มนั้นที่พี่สาวต้องการในตอนแรกเอาไว้ และมองดูโทรศัพท์นี้อยู่ตลอด

เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดแทรกขึ้นไปดีไหม? เพื่อเตือนพี่สาวสักหน่อยว่าเธอยังต้องการหนังสือนี้อยู่หรือไม่? แต่ในกลุ่มกลับเหมือนว่าทุกคนต่างพากันลืมเธอไปแล้ว

หลังจากที่คณาธิปพูดประโยคนั้นออกมาแล้ว ทุกคนต่างพากันพูดคุยถึงหัวข้อนี้

ยาพิษสังกะสี อันที่จริงมันคือพิษแบบออกฤทธิ์ช้าชนิดหนึ่ง เนื่องจากมันไม่เหมือนกับโลหะชนิดอื่นที่จะถึงอันตรายชีวิตภายในทันที อีกทั้งในชีวิตประจำวันของมนุษย์เรา สิ่งของที่มีส่วนผสมของสังกะสีก็จะไม่มีปริมาณในระดับที่เป็นพิษ

ฉะนั้น ทั้งกลุ่มจึงพากันพูดคุยวนเวียนถึงหัวข้อกันอย่างดุเดือด

ภายในเวลาเพียงไม่กี่นาที ข้อความนั้นที่ เชียนหยวนล๋ายเย่ ส่งไปก็ถูกปัดเลื่อนหายไปจนไม่รู้เลยว่าหายไปอยู่ประเทศไหนแล้ว