ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1395 จะแตะต้องลูกของเขาแสนรักงั้นเหรอ
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1395 จะแตะต้องลูกของเขาแสนรักงั้นเหรอ?
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ในที่สุดแสนรักก็เริ่มต้นออกเดินทางไปยังเกาะกลางทะเลอีกครั้ง
เส้นหมี่ไม่สามารถไปด้วยได้ ดังนั้นกระเป๋าใบเล็กใบใหญ่แทบจะยัดใส่จนเต็มในกระเป๋าเดินทางของเขาอยู่แล้ว สุดท้ายยังทำคุกกี้ถั่วเขียวเต็มกล่องหนึ่งไปให้อีกด้วย
“พี่ชาย อันนี้พี่ต้องถือดีๆ เลยนะ อย่าให้แตก ชินชินชอบกินคุกกี้ถั่วเขียวที่ฉันทำที่สุด ถ้าหากเขาไม่อยากอาหาร ของสิ่งนี้สามารถปรับรสชาติให้กับเขาได้”
“รู้แล้ว”
แสนรักรับมันมาถือไว้แล้วจงใจนำมันวางไว้ในกระเป๋าเอกสารทำงานของตัวเอง
อันที่จริงหนูรินจังกับคิวคิวก็อยากไปเยี่ยมพี่ชายด้วยเหมือนกัน แต่เพราะพวกเขากำลังเรียนหนังสือกันอยู่ ไม่สามารถลาหยุดได้ สุดท้ายได้เพียงแค่ตั้งหน้าตั้งตารอที่จะไปหาพี่ชายอีกครั้งในช่วงปิดเทอมฤดูหนาว
แสนรักก็ออกเดินทางไปจากเมือง A
ในตอนที่ไปถึงเกาะกลางทะเล ท้องฟ้าก็ค่ำมืดแล้ว เขาเห็นเช่นนั้น หลังจากที่เหลือบมองดูนาฬิกาบนข้อมือ เดินขึ้นจากในเรือแล้วเดินตรงดิ่งมายังบ้านพักทางนี้
“ท่านประธาน ท่านมาแล้วเหรอครับ?”
ดลธีที่ได้รับข่าวคราวมาก่อนแล้วก็กำลังรออยู่ด้านนอกบ้านพัก เมื่อเห็นว่าเขามาถึงในที่สุด ก็รีบก้าวยาวๆ ไปช่วยเขาลากกระเป๋าสัมภาระ
แสนรักถามมาหนึ่งประโยคแบบสบายๆ: “ลูกล่ะ?”
ดลธี: “เมื่อครู่พี่ภาพาเขาไปกินข้าวที่บ้านหัวหน้ามัตถ์ ครับ ช่วงนี้เขาไม่ค่อยชอบกินข้าวมากนัก มีแค่ตอนที่ไปบ้านของพวกเขาถึงจะกินบ้างนิดหน่อยครับ”
เขาอธิบายให้ฟัง
ก็คือยังไม่กินข้าว?
คิ้วอันหล่อเหลาของแสนรักก็ขมวดพันกันแน่น
ไม่ได้เข้าไปในบ้านพัก แต่หลังจากที่นำกระเป๋าเอกสารทำงานในมือยัดเข้าในมือของลูกน้องคนนี้แล้ว เขาก็หันหลังเดินไปยังสถาบันวิจัยทางนั้นแทน
ในตึกครอบครัวบุคลากร
พี่ภาในเวลานี้กำลังพาชินจังมากินข้าวที่นี่จริงๆ ด้วย
“คุณนายราตรี ขอโทษด้วยนะคะ ที่คุณชายพวกเรามักจะรบกวนพวกคุณบ่อยๆ”
“พูดอะไรกัน? เด็กเขาชอบกินอาหารที่ฉันทำ นั่นคือความโชคดีของฉัน ฉันจะบอกเธอให้นะน้องภา ต่อไปถ้าไม่ติดธุระอะไรก็ให้เขามาที่นี่บ่อยๆ ได้ไหม?”
ราตรี ตำหนิเธอไปหนึ่งที บอกเธอว่าคำพูดแบบนี้ต่อไปอย่าพูดออกมาอีก
พี่ภาเห็นเช่นนั้นก็ได้เพียงแค่ยิ้มแบบรู้สึกผิด
กลับมาบนโต๊ะอาหาร เป็นไปตามคาดหลังจากที่ได้เห็นไข่ม้วนห่อกุ้งจานนั้นแล้ว ชินจังที่ไม่กินข้าวที่บ้านมาหลายมื้อแล้ว ก็เริ่มขยับตะเกียบขึ้นมา
“กินช้าๆ ใครไม่แย่งคุณหรอก”
พี่ภาเห็นแล้วรู้สึกปลาบปลื้มใจมาก
กำลังกินอยู่แสนรักก็มาถึง เขาเคาะประตู ราตรี ได้ยินจึงรีบวิ่งออกมาจากในห้องครัว
“…….รัก? ทำไมเธอมาแบบกะทันหันจัง?”
เธอตื่นตกใจมาก หลังจากที่จู่ ๆ ได้เห็นชายหนุ่มคนนี้ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าประตูในตอนนี้ แม้แต่คำพูดก็พูดแบบติดๆ ขัดๆ
ก็ใช่ มาโดยไม่บอกอะไรสักคำ มันทำให้คนตื่นตกใจมากจริงๆ
สายตาของแสนรักมองผ่านตัวเธอและมองไปยังลูกชายที่อยู่ในห้อง
“อืม ชินจังอยู่ข้างไหนไหม?”
“อยู่ เขา……กำลังกินข้าวอยู่” ราตรี รีบอธิบายอีกครั้ง
แสนรักพยักหน้า แล้วเตรียมก้าวเท้ายาวๆ เข้าไปข้างใน
แต่ทว่า–
เขามองดูผู้หญิงวัยกลางคนคนนี้ที่ยังยืนขวางประตูอยู่ ตรงระหว่างคิ้วที่มีรอยเปื้อนจากการเดินทาง ในที่สุดก็เผยให้เห็นถึงความไม่พอใจเล็กน้อย
ราตรี: “……”
เหมือนกับว่าได้สติกลับมาในที่สุด หลังจากที่บนใบหน้าเธอเผยให้เห็นถึงความเคอะเขินเล็กน้อย ก็รีบหลบไปอีกข้างหนึ่งอย่างรวดเร็ว
“เลอะเลือนจริงๆ เห็นเธอมาก็มัวแต่ดีใจ รีบเข้ามา ฉันจะโทรศัพท์หาคุณอามัตถ์ของเธอตอนนี้เลย ให้เขารีบกลับมาดื่มเป็นเพื่อนเธอสักสองแก้ว”
จากนั้นเธอก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ในห้องรับแขก
และในเวลานี้ ชินจังที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ในห้องอาหาร ก็เกือบจะกินไข่ม้วนห่อกุ้งในจานนั้นหมดแล้ว
“คุณชายมาถึงแล้วเหรอคะ”
พี่ภากลับไม่ได้ประหลาดใจอะไรมาก เพราะว่าเธอก็เหมือนกับดลธีที่รู้แล้วว่าเจ้านายผู้ชายคนนี้จะเดินทางมา
แสนรักพยักหน้า แล้วมองดูยังลูกชายที่กำลังก้มหน้าก้มตากินข้าวอยู่ตรงหน้าโต๊ะอาหาร
“ชินจัง?”
เขาเรียกหนึ่งครั้ง
ไม่มีใครตอบ เจ้าหนุ่มน้อยคนนี้ราวกับว่ามองไม่เห็นว่าเขามาเลยสักนิด ยังคงนั่งกินข้าวอยู่ตรงนั้น
สีหน้าของแสนรักไม่ค่อยดีนัก เขาเดินมานั่งลงด้านข้างของลูกชาย และเรียกเขาอีกครั้ง: “ชินจัง ลูกทำอะไรอยู่?”
“……”
“………แด๊ดดี้?”
ในที่สุด คราวนี้ก็มีการตอบสนองแล้ว
หลังจากที่เห็นเพียงแค่เขาหันมามองเห็นแด๊ดดี้ ดวงตาเล็กๆ คู่นั้นที่มองดูเหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์ของเรื่องใดเรื่องหนึ่ง ในที่สุดก็เหมือนถูกดึงกลับมา จากนั้นก็ค่อยๆ แดงขึ้นทีละนิดๆ
“แด๊ดดี้–”
เขาโยนตะเกียบทิ้งแล้วกระโจนเข้าในอ้อมกอดของแด๊ดดี้
แสนรักรีบคว้าเขากอดไว้แน่นทันที
“พอแล้ว ไม่ร้องนะ แด๊ดดี้กลับมาแล้ว แด๊ดดี้อยู่ที่นี่” เขากอดร่างกายน้อยๆ ของเขาไว้แน่น แล้วพูดปลอบใจอย่างอ่อนโยนที่ข้างหูของเขา
พี่ภาที่นั่งอยู่ด้านข้างได้เห็นก็อดไม่ได้ที่จะแปลกประหลาดใจ
“คุณชาย ในช่วงนี้คุณชายเล็กเขาไม่มีอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เลยนะคะ ที่แท้ก็ยังร้องไห้ขี้มูกโป่งเป็นด้วย ฉันยังก็คิดว่าเขาโตเป็นผู้ใหญ่ตัวน้อยแล้วเสียอีก”
แสนรัก: “……..”
เขาแหงนหน้าเหลือบมองคนใช้คนนี้ แต่ไม่พูดอะไร
แต่มือใหญ่ที่ใจดีคู่นั้นกลับกอดลูกชายที่อยู่ในอ้อมกอดไว้แน่นยิ่งขึ้น
สุดท้าย เด็กคนนี้ถูกแสนรักเป็นคนพากลับไปเอง ถมัตถ์ ก็รีบกลับมา ได้ยินว่าพวกเขาจะกลับแล้ว สองสามีภรรยาจึงลงมาส่งที่ชั้นล่าง
“รัก เธอไม่ต้องเป็นห่วง เด็กคนนี้เขาใจจดใจจ่อมากเกินไปจริงๆ เธอดูสิเขากินข้าวที่บ้านพวกฉันเก่งมากเลยทีเดียว”
“อืม”
แสนรักตอบรับเบาด้วยเสียง “อืม”
จากนั้นก็พาลูกกลับไป
พอมาถึงในบ้านพักที่พวกเขาเคยอาศัยอยู่ ในที่สุดชินจังที่ได้เจอกับแด๊ดดี้ก็ได้ผล็อยหลับไปในอ้อมกอดของแด๊ดดี้เรียบร้อยแล้ว แสนรักก็อุ้มเขาเอาไว้ แล้วหยิบสิ่งของอย่างหนึ่งออกมาจากในกระเป๋าเสื้อสูท
“เอาอันนี้มอบให้โทอิส ให้เขาไปทดสอบดูหน่อย”
“หา?”
ดลธีที่ได้รับสิ่งของนี้ก็รีบเงยหน้ามองดู BOSS ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ทันที
และพี่ภาที่กลับมาพร้อมกัน หลังจากที่ได้ดูชัดเจนแล้วว่าเป็นอะไร สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไปทันที