ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 141 เธอยังมีชีวิตอยู่ ทำไมถึงไม่บอกฉัน

ในตอนนี้เส้นหมี่ได้มาถึงที่สถานพักฟื้นแล้ว
พยาบาลคนนี้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเคยมาที่นี่อยู่บ่อยครั้งหรือยังไง? ดูเหมือนเธอจะคุ้นเคยกับสถานที่นี้มาก ทันทีที่มาถึง เธอก็พาหญิงสาวลงจากรถ สถานพักฟื้นที่มีอาณาบริเวณกว้างขวางอย่างนี้ เธอก็มุ่งตรงไปยังอาคารที่อยู่ชั้นในสุด
“หัวหน้า เราไปที่อาคารนี้กันก่อน”
“ทำไม ? แถวนี้ไม่ต้องดูเหรอ ？”
เส้นหมี่มองดูอาคารที่อยู่ตรงหน้าอย่างสงสัย ไม่ค่อยเข้าใจ ว่าทำไมต้องดูอาคารที่อยู่ด้านในสุดก่อน?
สีหน้าของพยาบาลเปลี่ยนไปเล็กน้อย รีบอธิบายว่า“คือแบบนี้ หัวหน้า อาคารที่อยู่ด้านในสุด เป็นของผู้ป่วยหนัก ดังนั้นพวกเราก็จึงต้องรักษาพวกเขาก่อน”
“ก็ได้”
ในเมื่อพูดมาซะขนาดนี้แล้ว เส้นหมี่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรได้อีก จึงตามเธอไปยังตึกนั้น
สิ่งที่เห็น หลังจากที่มาถึง เป็นจริงดังว่า ตึกนี้แตกต่างจากตึกอื่นๆที่อยู่ด้านนอก
สะอาดเรียบร้อย สิ่งอำนวยความสะดวกดูหรูหรากว่ามาก นอกจากนี้ เธอยังได้มองสำรวจดูเจ้าหน้าที่ที่คอยดูแลผู้ป่วยในนี้เป็นพิเศษด้วย
ดูไปแล้ว ที่นี่แตกต่างอย่างมาก
เส้นหมี่เริ่มตรวจจากห้องผู้ป่วยแรกก่อน
“พยาบาลสา คุณกำลังทำอะไร？”
“ห๊า？เปล่า……ไม่ได้ทำอะไร ฉันแค่ดูคนไข้ห้องอื่นๆ”
พยาบาลที่คอยชะเง้อมองด้านนอก เมื่อได้ยินเส้นหมี่เรียก ก็รีบเดินเข้าไปอย่างลุกลน
เส้นหมี่เหลือบมองเธอไปแวบหนึ่ง และไม่ได้พูดอะไร
จากนั้นทั้งสองคนก็จึงลงมือทำงานกัน
วุ่นอยู่เกือบชั่วโมงได้ ในที่สุด คนไข้ตึกนี้ก็กำลังจะตรวจเสร็จเรียบร้อย เมื่อเส้นหมี่เห็น ก็จึงเริ่มจัดเก็บประวัติคนไข้ และเตรียมตัวไปที่ตึกอื่น
และในตอนนี้เอง ไม่รู้ว่าพยาบาลคนนี้เป็นอะไรไป เธอราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
หมดอาลัยตายอยาก ราวกับถูกแช่แข็งไว้ในน้ำแข็ง ทั้งคู่ออกมากันแล้ว แต่เธอก็ยังคงหันมองไปยังอาคารที่อยู่ข้างหลังนั้น
นี่เธอเป็นอะไรไป ?
ในที่สุดเส้นหมี่ก็อดไม่ได้หันมองไปยังเธอ“พยาบาลสา คุณเป็นอะไรไป？”
“ห๊า？”
ได้ยินดังนั้น นางพยาบาลก็จึงได้สติ รีบส่ายหัว“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร แค่เหนื่อยนิดหน่อย”
ที่แท้ก็เหนื่อย ?
เส้นหมี่หยิบของในมือเธอมา“ถ้าเหนื่อย ก็ไปพักผ่อนก่อนแล้วกัน เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง ”
“ค่ะ หัวหน้า รบกวนแล้วนะคะ ”
จากนั้นพยาบาลก็จากไป
พอพยาบาลไปแล้ว งานที่เหลือ ก็มาสุมกองกันอยู่ที่เส้นหมี่ เธอถือสมุดบันทึกประวัติคนไข้ และเครื่องมือตรวจร่างกายที่นำมาด้วย วุ่นอยู่เกือบชั่วโมง ก็ถึงได้ตรวจทั้งสองอาคารจนแล้วเสร็จ
“คุณหมอสวยใส ลำบากแล้ว ฉันจะไปชงชามาให้นะ ”
หลังจากตรวจเสร็จ เจ้าหน้าที่ในสถานพักฟื้นก็มา เห็นเธอทำงานหนักขนาดนี้ ก็เลยจะชงชาให้เธอ
แต่เส้นหมี่มองดูนาฬิกาบนข้อมือ เห็นว่าเลยเวลามากแล้ว ก็จึงปฏิเสธ
“ไม่ต้องค่ะ ยังต้องเดินทางกลับอีก ขอบคุณค่ะ ”
“ก็ได้ค่ะ งั้นคุณหมอสวยใสเดินทางปลอดภัยนะคะ”
เจ้าหน้าที่มองตามหลังจนเธอออกจากสถานพักฟื้นไป
ช่วงบ่ายในฤดูหนาว ทุกหนทุกแห่งก็เต็มไปด้วยความมืดครึ้ม ไม่รู้ว่าเพราะหิมะจะตกหรือเปล่า ? หลังจากที่เส้นหมี่ออกมา ก็รู้สึกหนาวเย็นไปถึงกระดูก ทำเธอสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง
“เฮ้ย？รถล่ะ？”
เธอมองไปยังพื้นที่ที่ว่างเปล่าตรงหน้าประตู
ในขณะนั้นเอง รถตู้สีขาวคันหนึ่งก็ขับเข้ามา เมื่อมาถึงที่หน้าประตูของสถานพักฟื้น เสียงจอดรถ“เอี๊ยด”ก็ดังขึ้น
เส้นหมี่“……”
ยังไม่ทันได้มองให้ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น ประตูรถที่จู่ๆก็เปิดออก กับภาพของเส้นหมี่ที่ยืนอยู่หน้าประตูพอดี
เวลา หยุดนิ่งไปแล้วจริงๆ
ในจังหวะนี้เอง ไม่ว่าจะเป็นเส้นหมี่ หรือชายชรา พวกเขาก็ราวกับถูกฟ้าผ่ายังไงอย่างนั้น ตกตะลึงจ้องมองหน้ากันจนตาค้าง ลืมสิ้นกับทุกอย่างที่กำลังทำอยู่
เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?
อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้?
หัวสมองของเส้นหมี่ก็พลันราวกับระเบิดออก ทุกอย่างตีกันยุ่งเหยิงไปหมดในทันที นอกจากความตื่นตระหนก ก็ไม่มีอะไรอื่นอีก
คุณท่านกมลภพก็เช่นกัน
แต่ว่า เขาไม่ได้ตื่นตระหนก แต่เขากลับตกใจมากกว่า ไม่อยากจะเชื่อสายตา
เขาจ้องมองเธอเขม็ง ดวงตาที่ขุ่นมัวคู่นั้น ก็แทบจะหลุดออกจากเบ้า เขาไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น แต่ว่า ก็ควบคุมไม่ได้ มือที่ค้ำไม้เท้าอยู่ ก็เริ่มสั่นไหวขึ้นมา
“หมี่？”
“……”
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ที่ตอบกลับมา มีเพียงหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าประตู ดวงตามีความตื่นตระหนกมากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุด เธอก็เริ่มคิดที่จะหนีไปจากตรงนี้
เมื่อคุณท่านเห็น ก็ควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไป ในสภาพที่เดินด้วยไม่ค้ำ ก็โซซัดโซเซไล่ตามไป
“คุณท่าน ระวัง……”
“รีบตามไป นั่นลูกสะใภ้ของฉัน พวกเราเห็นกันไหม ? นั่นลูกของฉัน รีบไปพาเธอกลับมา”
ชายชราตะโกนบอกอย่างตื่นเต้น แม้จะห่างกันไกล ก็ยังได้ยินเสียงละล่ำละลักของเขา
เส้นหมี่ได้ยินมันจากประตู ทันใดนั้น เธอก็ไม่อยากจะซ่อนอีกต่อไป
ใช่ นี่เธอจะหลบซ่อนทำไม ?
ยังไงเธอก็ต้องเจอเขา พูดอธิบายกับเขา ตั้งแต่ที่เขารู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ เธอก็หลบซ่อนตัวมานานพอแล้ว เขาก็ให้เวลาเธอมามากพอแล้ว
แล้วเธอจะหลบซ่อนไปอีกนานแค่ไหน?
ในที่สุดเส้นหมี่ก็หยุดลง จากนั้นก็หันหลังกลับ มองไปยังชายชราที่ไล่ตามหลังเธอมาอย่างทุลักทุเลโดยไม่สนใจอะไร