ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1444 สวยใส เธอมาช่วยฉันหน่อยได้ไหม

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1444 สวยใส เธอมาช่วยฉันหน่อยได้ไหม?

เส้นหมี่ : “………………….”

“ใส่ใบจิงจูฉ่ายกับวิสทีเรียไปด้วย คุณแช่ไปสักพัก เดี๋ยวผมจัดการเด็กๆให้เรียบร้อย จะได้ให้ธวัชพาพวกเขาไปก่อน” ชายคนนี้ทำเสร็จแล้ว ทั้งยังเปิดฮีทเตอร์ในห้องอาบน้ำแล้ว เตรียมจะเดินออกไปให้คนพาเด็กทั้งสามไปหาคณาธิปเพื่อจะได้ไม่ไปสาย เส้นหมี่คราวนี้ตื่นเต็มตาแล้ว เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะออกไป เธอที่อยู่ด้านหลังก็รู้สึกนึกสนุก จึงอดไม่ได้ที่จะเรียกเขา “ที่รัก คุณรู้ไหมว่าเมื่อคืนคุณเมาเหล้านะ?” “………………..” ชายหนุ่มที่กำลังเดินออกจากห้องอาบน้ำ หลังที่ตรงและสง่าก็แข็งขึ้นมาทันที เมื่อเส้นหมี่เห็น ก็ยิ่งยิ้มอย่างร้ายกาจ : “ที่รัก คุณเตรียมตัวดีๆนะ อีกประเดี๋ยวเมื่อเราไปที่ไหล่เขา พวกเขาต้องมีเรื่องเยอะแยะมาคุยกับคุณแน่ๆ” เธอเริ่มเรียกเขาว่าที่รักแล้ว ฟังแล้วจักจี้จริงๆ และในความเป็นจริง ชายผู้นี้ก็จะทำเช่นนี้จริงๆ เขาเดินกลับมาอีก กลับไปยืนที่หน้าอ่างอาบน้ำของเธอ “ผมไม่ไปก็ได้” “หือ?” เส้นหมี่แปลกใจ เธอเงยหน้าขึ้นมา มองผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าที่กำลังก้มมองลงมาที่เธออย่างงงงวย “ทำไมล่ะคะ? เราตกลงกันแล้วว่าจะไปทานข้าวเช้ากันที่นั่นนี่คะ” “กินข้าวเช้า ไหนเลยจะอร่อยเท่ากินภรรยาตัวเอง? พวกเขาไม่ใช่จะถามเรื่องนี้เหรอ? ผมบอกพวกเขาก็ได้ ว่ายังทานภรรยาไม่พอ ต้องรอผมชิมจนออกรสชาติก่อน ค่อยไปบอกพวกเขา” หลังจากนั้น ชายเผด็จการผู้นี้ ก็โน้มตัวลงพร้อมกับเชยคางของเส้นหมี่ขึ้นมาแล้วจูบอย่างดุดัน “โอ้ว…..” จะตายอยู่แล้ว! ตาบ้านี่! เส้นหมี่เกือบจะหมดลมหายใจ ยังดีที่ท้ายสุดแล้วเขาก็ปล่อยเธอในช่วงที่เธอใกล้จะไถลลงไปในน้ำ “ยังจะเอาอีกไหม?” “ไม่ ไม่เอาแล้ว…..” ในใจของเส้นหมี่ยังมีความกลัวและตกใจอยู่ นี่ยังไม่ชัดเจนอีกหรือ? เมื่อคืนก็ถูกเขาทรมานมาทั้งคืนแล้ว ไม่สิ เมื่อวานบ่ายก็ทรมานแล้ว รอจนตกดึก ไอ้ขี้เมานี่ก็เหมือนคนบ้า เรียกเมียไม่หยุด ต้องการไม่หยุด…… ว่ากันตามจริงแล้ว เช้านี้ที่โครงกระดูกของเธอยังเชื่อมอยู่ด้วยกันได้ นับว่าไม่เลวแล้ว ในที่สุดแสนรักก็ยอมออกไปแต่โดยดี

สี่สิบกว่านาทีต่อมา เมื่อเส้นหมี่แช่น้ำเสร็จแล้ว ก็เปลี่ยนเป็นชุดใหม่ที่เตรียมไว้ในห้องอาบน้ำก่อนแล้ว เมื่อเธอเดินออกมา ก็พบว่า ในเรือนเดิมแห่งนี้เหลือแต่พวกเขาสามีภรรยาเท่านั้น “เสร็จแล้วหรือ?” บนผมสั้นอันดำขลับของชายหนุ่มมีหิมะอยู่เล็กน้อย เขาเดินจากด้านนอกเข้ามา เมื่อเห็นเธอออกมาแล้วจึงถามด้วยความเอาใจใส่ เส้นหมี่พยักหน้า “เสร็จแล้วค่ะ พวกเขาไปกันแล้วหรือคะ?” “อือ ผมให้พี่ภาไปช่วยแล้ว เด็กสาวนั่นทำคนเดียวไม่น่าจะเสร็จ ตอนนี้ไปกันเถอะ ใกล้ได้เวลาแล้ว” แสนรักจูงมือเล็กๆที่เผยออกสู่อากาศที่หนาวเหน็บอย่างสบายใจ เมื่อถึงประตูใหญ่ ซึ่งก็เป็นทางเดินที่ใช้เวลาไม่กี่นาที แต่ตลอดทางมานี้ มือของเส้นหมี่ก็ถูกห่อหุ้มด้วยฝ่ามือใหญ่ที่อบอุ่นของเขาจนกระทั่งทั้งสองขึ้นรถไป ใจของเส้นหมี่อบอุ่นยิ่งนัก

เมื่อออกเดินทาง เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เตรียมจะดูว่าในกลุ่มมีข่าวคราวอะไรบ้าง อย่างไรเสีย ยังมีตระกูลเทวเทพและตระกูลวชิรนันท์ ตระกูลวชิรนันท์กลับไปที่บ้านเดิมแล้ว พ่อของเธอดิลกพาปอร์เช่ไป แต่เมื่อเปิดดูก็ไม่พบข่าวคราวใดๆในกลุ่ม แต่กลับพบข้อความของพิมแสงผู้ซึ่งไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว ที่จู่ๆก็ส่งวีแชทมา

[พิมแสง : สวยใส วันนี้กลางวันเธอจะมาที่ตระกูลโรแกนไหมจ๊ะ?]

[เส้นหมี่ : หือ?]

เธอจ้องที่วีแชทนี้ รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก แสนรักที่ขับรถอยู่ข้างๆ เมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ของเธอ จึงถามขึ้น : “มีอะไรหรือ?” เส้นหมี่เอียงหัว “พิมแสงค่ะ เธอก็ไปที่ตระกูลโรแกนแล้วหรือคะ?” “…………….” ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย แต่เช้านี้ หลังจากเส้นหมี่ไปถึงไหล่เขาแล้ว ในขณะที่กำลังทานอาหารญึ่ปุ่นที่เชียนหยวนล๋ายเย่ตระเตรียมอย่างพิถีพิถันแล้ว เธอก็ได้รับข้อความจากพิมแสงอีกหลายข้อความ และในที่สุดจึงโทรเข้ามาหาธอ

“สวยใส ทำไมเธอไม่ตอบข้อความฉันละ? ฉันกำลังรออยู่เลย” “ฉัน….ฉันอยู่ที่บ้านพี่ธิปน่ะ เช้านี้พวกเขามาทานข้าวกัน คนเยอะแยะเลยไม่มีเวลาดูโทรศัพท์เลยจ๊ะ” เส้นหมี่รีบอธิบาย เธอก็ยุ่งอยู่จริงๆนั่นแหละ หลังจากมาถึงไหล่เขาแล้ว แม้สามีภรรยาคู่นั้นจะเตรียมเรียบร้อยแล้ว แต่เพราะคนเยอะเกินไป และที่สาวน้อยทำก็เป็นอาหารญึ่ปุ่น ดังนั้นพวกสะใภ้ของตระกูลหิรัญชาแม้จะอยากช่วยแต่ก็ช่วยไม่ได้ ท้ายที่สุดทำได้เพียงเมื่อเธอมาแล้ว ก็มาช่วยดูแลแขก เมื่อพิมแสงได้ฟังแล้ว จึงรู้สึกดีขึ้น

“ได้จ๊ะ งั้นเธอมาตอนนี้ได้ไหมจ๊ะ? ฉันได้ยินมาร์ตินบอกว่า กลางวันนี้จะเชิญพวกเธอมาทานข้าวนะจ๊ะ นี่ฉันกำลังยุ่งอยู่คนเดียว คนอื่นก็ไม่มาช่วย หญิงตั้งครรภ์อย่างฉัน ฉัน…..” พูดไปพูดมา เสียงที่ผ่านมาทางโทรศัพท์ของหญิงสาวคนนี้ก็เป็นเสียงร้องไห้เสียแล้ว เส้นหมี่เหมือนโดนสายฟ้าฟาด เธออยู่ที่ตระกูลโรแกน ทั้งยังท้องอีกด้วย?!! เธอไม่สามารถสงบสติอารมณ์กับเรื่องนี้ได้อีกต่อไปแล้ว หลังจากวางโทรศัพท์ เธอจึงรีบไปหาชายหนุ่มที่กำลังก่อตุ๊กตาหิมะให้ลูกสาว “พี่คะ เกิดเรื่องแล้ว เมื่อครู่พิมแสงโทรศัพท์มา บอกว่าเธออยู่ที่ตระกูลโรแกน และท้องอยู่จริงๆ แถมกำลังทำอาหารให้พวกเราด้วย!!” เนื่องจากเรื่องนี้น่าตื่นตระหนกเกินไปแล้ว เมื่อมาถึงก็รีบเล่าให้ชายหนุ่มผู้นี้ฟังอย่างระรัวรวดเดียวจบเหมือนปืนกลอย่างนั้น