ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1445 ในที่สุดเธอก็ได้ครอบครองเขา

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1445 ในที่สุดเธอก็ได้ครอบครองเขา

เมื่อฟังจบ ตาของแสนรักก็หม่นลง “เธอไม่มีสมองหรือไง?” ประโยคเดียวก็สามารถสรุปได้ว่าเขาคิดเห็นอย่างไรกับเรื่องนี้ เส้นหมี่ถอนหายใจ “ไม่มีปัญญาจะไปสืบอีกแล้ว ตอนนี้ฉันต้องรีบไปตระกูลโรแกนสักครั้งแล้ว จะไปดูว่าเรื่องมันเป็นยังไงมายังไง? เธอบอกว่า เตรียมอาหารสำหรับคนเยอะแยะขนาดนั้น ตระกูลโรแกนไม่มีใครช่วยเธอสักคน” “…………..” ผ่านไปห้าวินาทีเต็ม ชายผู้นี้จึงฝืนใจยอมตกลง หลังจากนั้น สองสามีภรรยาก็ออกเดินทางไปยังตระกูลโรแกนก่อน

ตระกูลโรแกนในเวลานี้ พิมแสงที่กำลังท้องเจ็ดเดือนกว่ากำลังยุ่งอยู่คนเดียวในห้องครัว ส่วนในห้องรับแขก ก็มีครอบครัวพี่ชายและพี่สาวของมาร์ตินสองครอบครัว กำลังมีความสุขอย่างสบายอกสบายใจกับบรรยากาศอันอบอุ่น ทั้งพูดคุยกันพลางแทะเมล็ดแตงโมอีกด้วย

มาร์ตินมีพี่ชายหนึ่งคนและยังมีพี่สาวอีกหนึ่งคน พี่สาวแต่งไปตระกูลไวท์มีลูกชายหนึ่งคน ก่อนหน้านี้เพราะเรื่องคอนเสิร์ตจึงมีความขัดแย้งกับชินจังและคิวคิวในเวลานั้น ส่วนพี่ชายของเขาก็แต่งงานมีลูกชายแล้ว แต่ในเวลานี้ สองครอบครัวนี้ต่างก็นั่งอยู่ข้างในอย่างไม่อนาทรร้อนใจ ในห้องครัวกลับให้คนท้องเจ็ดเดือนกว่ายุ่งอยู่คนเดียว “อะไรกันเนี่ย ทำไมช้าอย่างนี้นะ? นี่ก็นานขนาดนี้แล้ว ข้าวเช้ายังไม่ได้กินเลย” หลังจากพี่สาวของมาร์ตินพาสามีและลูกมาตั้งแต่เช้าตรู่ แทะเมล็ดแตงโมอยู่นานก็ยังไม่ได้ข้าวเช้า จึงอดทนไม่ไหวขึ้นมา สามีของเธอไม่เอ่ยอะไร มีเพียงพี่สะใภ้คนโตของมาร์ติน ที่เมื่อเห็นในห้องครัวแล้ว ก็คิดจะเข้าไปช่วย แต่ในเวลานั้น พี่สาวของมาร์ตินก็เรียกเธอเอาไว้ “ซ้อใหญ่ จะเข้าไปทำไม? คงไม่คิดจะไปช่วยเธอหรอกนะ?” “แต่ว่า…..” “แต่ว่าอะไรเล่า? พยายามตื๊อจะเข้าบ้านตระกูลโรแกน ยังไม่ทันจดทะเบียนสมรส ก็ท้องโตขนาดนั้นละ นี่เพราะปีนเตียงของน้องชายฉันมาชัดๆ พี่ยังคิดจะไปช่วยเธออีกเหรอ? ฉันบอกเลยนะ ผู้หญิงแบบนี้ วันนี้หากพี่ไปช่วยเธอ วันหน้าที่ยืนของพี่ในตระกูลโรแกนก็จะรักษาไว้ไม่ได้แล้ว” มารีเหน็บแนมอย่างร้ายกาจ เมื่อพูดจบ พิมแสงก็ยกบะหมี่อายุยืนที่ทำเสร็จแล้วออกมาพอดี เมื่อเธอได้ยินประโยคเหล่านั้น ก็รู้สึกเหมือนมีคนมาตบที่หน้าของเธออย่างแรง จนหน้าและแม้แต่นิ้วก็ซีดขาวไร้สีเลือด นี่เป็นผลลัพธ์ที่เธอเรียกร้อง ในที่สุดหลังจากพิมแสงยกบะหมี่มาแล้ว ก็ไม่ได้เรียกคนอื่น แต่กลับขึ้นไปข้างบน เพื่อไปหามาร์ติน

“มาร์ตินคะ คุณตื่นหรือยังคะ? ทานข้าวเช้าได้แล้วค่ะ” เธอผลักประตูห้องนอนเข้าไป ตะโกนเรียกคนที่กำลังนอนอย่างอิ่มเอมอยู่บนเตียง ใช่แล้ว วันปีใหม่ ตระกูลโรแกนก็เป็นแบบนี้ ตระกูลนี้แม้ว่าจะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา พี่ชายอยู่ พี่สะใภ้ก็อยู่ เช้าตรู่ตอนนี้ พี่สาวและพี่เขยก็มาแล้วและพาลูกของพวกเขามาด้วย แต่พวกเขากลับ นอกจากแม่สามีที่ไม่สบายจริงๆต้องนอนอยู่บนเตียงขยับไปไหนไม่ได้แล้ว ที่นอนก็นอนไป ที่แทะเมล็ดแตงโมก็แทะไป วันปีใหม่ดีๆแบบนี้ พวกเขาใช้มันได้สุขสบายถึงขนาดที่แม้เธอเคยใช้สมัยอยู่คนเดียวยังสู้ไม่ได้เลย พิมแสงนั่งลงที่ขอบเตียง เธอก้มหน้าลงมองและเรียกอยู่สองครั้ง ผู้ชายคนนี้ก็ยังคงไม่มีการขยับเขยื้อนใดๆทั้งสิ้น เขาช่างน่ามองนัก ใบหน้าที่หล่อเหลา โครงหน้าที่ประณีต คนที่โลดแล่นอยู่ในวงการบันเทิงมาหลายปี ทั้งยังได้รับการยกย่องว่าเป็นชายหนุ่มที่หล่อที่สุดในวงการ ดัชนีความหล่อนี้ไม่มีผิดแน่นอน แต่ว่าเขาทำไมเวลานี้แล้ว ยังนอนไม่ขยับเลยละเนี่ย? เหมือนกับคนในครอบครัวของเขาที่อยู่ชั้นล่างอย่างนั้น “มาร์ตินคะ?” พิมแสงยื่นมือไปเขย่าอีกครั้ง “อะไร?” ในที่สุด หลังจากเขย่าครั้งนี้แล้ว คนที่อยู่ในห้องนอนนี้ ก็ขมวดคิ้วและขานรับอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อพิมแสงเห็นดังนั้นก็ดีใจ “คุณรีบลุกเร็วค่ะ ลงไปทานข้าวเช้าได้แล้วค่ะ สวยใสกับสามีของเธอกำลังจะถึงแล้วนะคะ หากคุณยังนอนต่อ อีกเดี๋ยวพวกเขามาแล้วทำยังไงละคะ?” “…………………..” แสนรักเหรอ? ในที่สุดมาร์ตินก็ลืมตา มองไปทางผู้หญิงคนนี้ และสายตานี้ที่เมื่อเขามองเห็นท้องโตๆภายใต้ชุดหลวมๆ ดวงตาเจ้าชู้คู่งามของเขาก็บังเกิดความรังเกียจอย่างปิดไว้ไม่อยู่ “โอเคๆ ผมรู้แล้ว คุณออกไปเถอะ”

พิมแสง : “………………” ผ่านไปเนิ่นนาน เธอจึงลุกขึ้นยืนและเดินออกไป เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้แล้ว เธอตอนนี้นับว่ามาไกลมากแล้ว เพราะเธอไม่เพียงตั้งท้องลูกของเขาอยู่ เขายังพาเธอกลับมายังตระกูลโรแกนอีกด้วย ถึงแม้ไม่ได้จดทะเบียนสมรส กับคนภายนอก เขาก็ไม่อนุญาตให้เธอเอ่ยถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอ แต่เธอรู้สึกว่า เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้แล้วนับว่าสำเร็จไปมากแล้ว แต่เช้าวันนี้ หลังจากที่เธอก้าวออกจากประตูห้องนี้แล้ว ก็คลึงไปที่เอวที่ปวด ลมที่หนาวเหน็บเข้ากระดูกจู่ๆก็พัดเข้ามา เธอยืนอยู่ตรงนั้น ไม่อยากขยับ เหมือนกับหัวใจที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและซาบซึ้ง เพียงชั่วครู่ก็เหมือนถูกทำให้เย็นแข็งอยู่ตรงนั้น จู่ๆเธอก็ไม่อยากขยับแม้แต่น้อย

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง เมื่อเส้นหมี่และแสนรักมาถึงตระกูลโรแกนแล้ว พิมแสงกำลังอยู่ในห้องครัวแบกท้องโตยกบะหมี่ที่เย็นชืดแล้วขึ้นมากิน “พิมแสง เธอ…..” เส้นหมี่ที่ไม่เคยเห็นเธอแบบนี้มาก่อน เมื่อเห็นแล้ว ชั่วขณะหนึ่งใจของเธอก็เจ็บปวดเป็นอย่างมาก นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่? อยู่ดีๆเธอทำไมต้องทรมานตัวเองจนเป็นแบบนี้ด้วย?