ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 158 ถูกพากลับคฤหาสน์หลังเก่าแล้ว

“พ่อ พ่อใจเย็นฟังผมพูดก่อน จู่ๆพ่อก็มาเอาเด็กสองคนนี้ไป แบบนี้ถ้าเธอรู้ เธอก็จะโกรธได้ ก่อนพ่อพาไป บอกพวกเราก่อนไม่ได้หรือไงล่ะ？”
“หมี่เธอบอกไว้นานแล้วจะมาลูกมาเจอฉัน ฉันรออยู่สองวัน สองวันนี้ไม่เจอใครเลย นี่ไม่ใช่ที่แกคอยปิดไว้หรือว่ายังมีเหตุผลอื่นอีก？”
จากนั้นคุณท่านนี้ก็ตบดัง“แปะ”แล้ววางสาย
แสนรักโกรธแทบตาย
ถูกต้อง ในสายตาชายชรา เขากับยัยนั่น เขาเป็นคนเลวเสมอ ส่วนเส้นหมี่ ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ก็ไม่ผิด
แสนรักอดกลั้นความโกรธไว้ สุดท้ายได้แต่เร่งความเร็วไปที่คฤหาสน์หลังเก่า
เขาต่อต้านเรื่องนี้อย่างรุนแรงขนาดนี้ ที่จริงแล้วที่มีเหตุผล แน่นอนว่าเพราะเส้นหมี่เพิ่งทำเรื่องราวให้ใหญ่โต กว่าเขาจะให้เธอพาลูกกลับมาดีๆนั้นไม่ง่ายเลย
ถ้าตอนนี้ มีอะไรไปกระตุ้นเธออีก เขากลัวจริงๆว่าเธอจะทำแบบนี้อีก
และตอนนี้เอง ยัยผู้หญิงบ้านี่ ใครจะไปรู้ว่าเธอจะทำอะไรอีก？
และก็ ยังมีคิวคิว
คิวคิวเขาไม่เคยเห็นปู่ และไม่เคยกลับไปที่คฤหาสน์หลังเก่า จู่ๆมารับเขาไป เขากลัวว่าเขาจะไม่ชิน แล้วทำเขาตกใจกลัวได้
ยังไง เขาก็เป็นแค่เด็กอายุห้าขวบ
แสนรักเหยียบคันเร่งต่อไปอีกสองสามนาที
และตอนนี้ ก็อยู่หน้าประตูคฤหาสน์หิรัญชา
อุตสาหกรรมของตระกูลหิรัญชา ที่จริงแล้วก็เหมือนวันนั้นตอนที่อยู่วิลล่าคริส รินจังบอกว่าวิลล่าใหญ่มาก จากนั้นชินจังก็พูดว่าตระกูลหิรัญชาใหญ่กว่า วิลล่าคริสเป็นสิบที่ก็เทียบไม่ได้
คิดว่า ที่เขาพูดไม่ใช่เรืองรอง แต่เป็นคฤหาสน์หิรัญชา
คฤหาสน์หลังเก่าของตระกูลหิรัญชานี้ มีมาตั้งแต่สมัยราชวงศ์ชิง ถือเป็นบ้านโบราณที่แท้จริง มูลค่าทางการตลาดสูงถึงหลายพันล้าน ในเมืองA เรียกได้ว่าอสังหาริมทรัพย์ที่ไหนๆ ก็ไม่มีค่าเท่ามัน
จู่ๆคิวคิวกับชินจังสองคนนี้ถูกพามาที่นี่ พอเห็นบ้านหลังโตแบบคนรวยที่มีสถาปัตยกรรมแบบแกะสลักลวดลาย ชินจังกลับไม่เป็นไร เพราะโตมาจากบ้านนี้
แต่พอคิวคิวเห็นบ้านโบราณที่ไม่เคยเห็นมาก่อนนี้ จู่ๆก็ไม่อยากเข้าไป
เขารู้สึกว่าน่ากลัวเล็กน้อย
“ทำไมเหรอ？หลานคนดีของปู่ ทำไมไม่เข้าไปล่ะ？นี่บ้านหลานไง พวกเรารีบเข้าไปดีกว่า ดีไหม？”
คุณท่านเห็นหลานชายคนเล็กไม่ขยับ ก็รีบเข้ามาเอาใจด้วยตัวเอง
แต่คิวคิวก็ยังไม่ขยับ
ชินจังเห็น ใจก็เต้น เข้ามาจูงมือเล็กๆของน้องชายไว้：“ไม่ต้องกลัว”
จากนั้นเขาก็จูงเขาเข้าไปข้างใน คิวคิวจึงตามเขาเข้าไป
“มาแล้วๆ หลานชายคนเล็กของพวกเราอีกคน ในที่สุดก็มาแล้ว！！”
“จริงเหรอ？ฉันดูสิๆ”
“ฉันด้วย——”
เหมือนฝูงผึ้งบินออกมาทันที คิวคิวเพิ่งจะเหยียบเข้ามาที่ประตูคฤหาสน์หลังเก่านี้ ก็มีกลุ่มคนวิ่งออกมาจากด้านในทันที เหมือนมองของมีค่าอะไรสักอย่าง แต่ละคนต่างจ้องไปที่เขา
ทำอะไรไม่ได้ เรื่องนี้ น่าตกใจจริงๆ！
ไม่มีใครคิดว่า ตอนนั้นที่บอกว่าแฝดสามจะรอดแค่คนเดียว แต่ห้าปีต่อมา ยังรอดอีกคน และยังโตมาขนาดนี้แล้วด้วย
ทุกคนต่างจ้องเด็กชายที่เข้ามา ดวงตานั้น เหมือนกับไฟสปอตไลต์จริงๆ จนไม่อาจละออกได้ในทันที
คิวคิว：“……”
เขาเป็นลิงเหรอ？ถึงได้จ้องเขาแบบนี้？
คุณท่านหัวเราะอย่างร่าเริงด้านข้าง：“เด็กดี ดูสิ พวกเขาล้วนแต่เป็นลุงป้าน้าอาของหลานทั้งนั้น และยังมีพวกลูกพี่ลูกน้องของปู่อีก พวกเขาได้ยินว่าหลานกลับมา ก็มาดูหลานทั้งนั้น”
เขากลัวทำหลานชายคนนี้ตกใจ จึงรีบแนะนำคนพวกนี้ให้คิวคิว
ดังนั้นคิวคิวมองไป ก็เห็นดวงตาที่คนเหล่านี้จ้องเขา ก็ยิ่งตื่นเต้น คนบางคน พอเห็นเขากับชินจังที่อยู่ด้านข้างหน้าตาเหมือนกัน
ก็เข้ามาบีบหน้าเล็กๆแสนหล่อของเขาอย่างควบคุมไม่อยู่：“ตัวจริง！เด็กคนนี้เป็นของจริง！！”
คิวคิว：“……”
พอจับใบหน้าเล็กๆที่ถูกบีบจนเจ็บ ทันใดนั้นดวงตาที่เหมือนจิ้งจอกน้อยคู่นั้นของเขา ก็ยิ้มเป็นสระอิ
“ผมเป็นของจริงอยู่แล้ว อาสะใภ้ อาบีบหน้าหลานชายที่แสนน่ารักขนาดนี้ จะให้ซองแดงผมเหรอ？คิวคิวไม่ว่าอะไรหรอกนะครับ”
“อ๋า？”
อาหญิงที่บีบหน้าเขาอยู่ จู่ๆได้ยินคำพูดที่ดูขี้เล่นและไร้เดียงสาแบบนี้ ก็ตอบสนองไม่ทันเล็กน้อย：“แน่……แน่อยู่แล้ว อาสะใภ้ต้องให้ซองแดงหลานอยู่แล้ว”
เธอช็อกไปหมด เพราะว่าชินจังไม่เคยพูดแบบนี้
แม้กระทั่งว่า เขาก็ไม่พูด
คิวคิวได้ยินว่ามีซองแดงให้จริงๆ ใบหน้าเล็กๆก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ：“ดีจังเลยแบบนี้ อาสะใภ้สวยมากครับ”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า……”
คำนี้พูดออกมา ในลานบ้านก็ดูมีความสุขขึ้นมา เพราะทุกคนต่างไม่คิดว่า เด็กชายที่เพิ่งปรากฏตัวนี้ จะนิสัยต่างกับพี่ชายฝาแฝดเขาโดยสิ้นเชิง
“เด็กคนนี้ ปากหวานมาก ไอ้หยา ลุงใหญ่ เด็กคนนี้เลี้ยงมาอย่างไรเนี่ย？ทำไมไม่เหมือนกับชินเลย？”
“ใช่ๆ ฉันรักจะตายอยู่แล้ว พระเจ้า ถ้าไม่ใช่ว่าหน้าสองคนนี้เหมือนกันมาก ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อว่า พวกเขาจะเป็นพี่น้องฝาแฝด”
“ใช่！น่ารักเกินไปแล้ว！”
ทุกคนต่างเซอร์ไพรส์คิวคิว ล้อมรอบเข้ามา อยากกอดเขา
ตอนนี้คิวคิวไม่กลัวอีกต่อไป พวกเขามาแล้ว เขาก็ปล่อยให้พวกเขากอดทีละคน แล้วเรียกพวกเขาเสียงหวาน ทำให้พวกเขารู้สึกเบิกบานใจ
ไม่นานนัก ซองแดงในมือก็กอดไว้ไม่อยู่