ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 172 ลงมือได้ดี

เขาไม่กลัว!
ที่ตระกูลหิรัญชา ถ้าจะพูดว่ามีคนนึงที่สามารถทำได้ตามอำเภอใจโดยไม่ต้องเกรงใจใคร หลังจากนั้นยังไม่ต้องรับผิดชอบใดๆอีก คนๆนั้นก็คือชินจังอย่างแน่นอน
แล้วนับประสาอะไรกับคุณป้ากัน?
เขาโมโหจริงๆ ก็สามารถแตกคอกันกับคุณท่านได้แล้ว!
แสงดาวคาดคิดเสียที่ไหนกันว่าหลานชายนี่จู่ๆจะลงมือกับตัวเองอย่างรุนแรงขนาดนี้ และทันใดนั้นเองเธอไม่ได้สังเกตเห็น ที่เขี่ยบุหรี่อันนั้นก็ขว้างมาโดนร่างของเขาเสียงดังตุบ
“ชินจัง! ทำอะไรน่ะ? แม้แต่ป้าก็กล้าลงมือด้วยอย่างนั้นเหรอ?!!”
“ออกไปนะ!!”
ชินจังที่โมโหส่งเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง เขาดึงตัวน้องชายมา ร่างเล็กๆปกป้องเขาที่อยู่ทางด้านหลังของตัวเองอย่างแข็งแรง และสองมือเล็กๆของเขาก็ยังจับของสิ่งหนึ่งเอาไว้อยู่อีกด้วย
บอร์ดี้การ์ดเห็นแล้ว ถึงกับเหงื่อหยด
“คุณหนูครับ พวกเราออกไปกันก่อนดีกว่านะครับ คุณชายน้อยขว้างชามนี้ลงมา นี่ต้องการเอาชีวิตของคุณจริงๆนะครับ”หลังจากที่ฉุดยื้อกันอยู่นั้นถึงได้พาผู้หญิงบ้าคนนี้ลากออกไป
ถูกต้องแล้ว ครั้งนี้ที่ในมือของชินจังถืออยู่นั้นก็คือชามใบหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะนั่นเอง
เขาไม่ใช่คนที่จะพูดอะไรมากมาย ทำให้เขาโมโหขึ้นมา พ่อคุณทูนหัวคนนี้ก็สามารถทำอะไรออกมาได้จริงๆ ชามนี้ไม่แน่ว่าเขาจะขว้างที่หน้าของแสงดาวเลยก็ได้
สุดท้ายแล้วแสงดาวก็ทำได้เพียงแค่ถูกลากออกมาทั้งที่พูดไปด่าไปแบบนั้น
หลังจากที่ผู้หญิงบ้าออกไปแล้ว ภายในห้องวีไอพีก็เงียบสงบลง ชินจังรีบหันกลับมามองน้องชายตัวเองทันที
“นายไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“ไม่เป็นไร!”
คิวคิวดีขึ้นมาตั้งนานแล้ว
เดิมทีเขากลัวมาก เพราะว่าเขาไม่เคยเจอผู้หญิงที่น่ากลัวแบบนี้มาก่อน
แต่หลังจากที่พี่ชายเข้ามาแล้ว และจากที่เขี่ยบุหรี่ที่ขว้างมาจากมือเขา เขาก็ดีใจขึ้นมาทันที เขาจะกลัวอะไร นี่ไม่ใช่ว่ามีพี่ชายอยู่เหรอ? ตีผู้หญิงบ้าคนนี้ไม่ตายหรอก!
คิวคิวมองพี่ชายด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเลื่อมใสศรัทธา : “ชินจัง นายเก่งมากเลย อยู่ที่บ้านนายก็ตีกับผู้หญิงคนนี้บ่อยใช่ไหม?”
ใบหน้าเล็กๆของชินจังนั้นบึ้งตึงและเย็นชา : “เธอไม่กล้าหาเรื่องเราหรอก!”
เจ๋ง!
สุดท้ายแล้วคิวคิวก็ไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้ เนื่องจากว่าเขารู้ ว่าเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับพี่ชายและแด๊ดดี้ มีเพียงแค่คุณป้าที่เป็นบ้าคนหนึ่งเท่านั้น
เด็กทั้งสองคนจึงจูงมือกันเดินลงไป
และพอดีกับที่แสนรักมาถึงในเวลานี้ด้วย
“แสนรัก ในที่สุดแกก็มาแล้ว? แกรู้รึเปล่าว่าเมื่อกี้ลูกชายแกเกือบจะตีฉันตายแล้วนะ?”
แสงดาวที่รอน้องชายอยู่ในห้องโถงของโรงแรมมาตลอด เมื่อเห็นว่าเขามาแล้ว จึงรีบโชว์แขนที่ช้ำขึ้นมาในทันที และเข้าไปฟ้องเขาด้วยความโมโห
แสนรักกวาดตามองไปอย่างนิ่งๆ
จริงๆแล้วความสัมพันธ์ของแสนรักกับพี่สาวคนนี้นั้นนับไม่ว่าเป็นอย่างไรนัก เป็นคนที่มีอำนาจด้วยกันทั้งคู่ มีผลงานที่ภาคภูมิใจในขอบเขตของตัวเอง พี่น้องแบบนี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งต่อกันอย่างแน่นอน
อีกทั้ง ตรงกลางระหว่างพวกเขาทั้งสองคนยังมีหนามแหลมคมอยู่อีกด้วย
นั่นก็คือตอนเด็กๆ เป็นเพราะอาการป่วยครั้งนั้นของแสนรัก ทำให้แสงดาวคิดว่าน้องชายคนนี้ได้รับความเสียหายทั้งทางร่างกายและจิตใจ ในหลายปีนั้นเธอติดตามคุณท่านคอยควบคุมดูแลหิรัญชากรุ๊ป ไม่ยอมปล่อยมือมาโดยตลอด
เธอคิดว่าแสนรักไม่มีสิทธินี้แล้ว
“ทำไมเขาถึงลงมือตีพี่?”
เป็นอย่างที่คิดไว้ เห็นรอยช้ำนี้แล้ว น้ำเสียงของแสนรักนั้นเย็นชาเป็นอย่างมาก
แสงดาวได้ยินแล้วก็ยิ่งโมโหขึ้นมาทันที : “นี่คือท่าทางของแกอย่างนั้นเหรอ? ไม่ว่าจะเรื่องอะไร? หลานชายลงมือกับป้านั่นเป็นสิ่งที่ควรทำอย่างนั้นเหรอ? หลายปีมานี้แกอบรมสั่งสอนลูกชายแกแบบนี้อย่างนั้นใช่ไหม?”
สิ้นเสียงแล้ว ดวงตาของชายหนุ่มที่เพิ่งจะเข้ามานั้นหรี่ลงทันที
นี่เป็นสัญญาณที่อันตรายมาก
บอร์ดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆเห็นแล้วจึงรีบไกล่เกลี่ยขึ้น : “ท่านประธานครับ คือ….แบบนี้ครับ หลังจากที่คุณหนูให้คนพาคุณชายทั้งสองคนมาแล้ว เป็นเพราะครั้งแรกที่ได้เห็นคุณชายเล็กคิวคิว ดังนั้นก็เลยเอ่ยถามเขามากหน่อย แล้วคุณชายเล็กชินจังก็โมโห”
“ถามอะไร?”
“ก็คือถามว่า…..คุณชายเล็กคิวคิวใช้ชีวิตอย่างไรในช่วงหลายปีนั้น หลังจากนั้น……”
“โกหก! ป้ารังแกน้อง!”
และตอนที่บอร์ดี้การ์ดกำลังอ้ำๆอึ้งๆจะช่วยปิดบังแทนแสงดาวอยู่นั้น จู่ๆเสียงเด็กที่ไร้เดียงสาก็ดังขึ้นมาด้วยความโมโหจากทางลิฟต์นั่น เขาก็เหมือนกับดาบเล่มคม ที่ตัดคำพูดของบุคคลนี้ไปอย่างไร้ความปราณี
บอร์ดี้การ์ดไม่กล้าส่งเสียงออกมาแล้ว ยืนตัวสั่นอยู่ตรงนั้น ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาเลยเสียด้วยซ้ำ
เป็นชินจังและคิวคิวที่มาถึงแล้ว
แสนรักมองไปด้วยแววตานิ่งๆ พบว่าเด็กน้อยทั้งสองคนเดินออกมาจากด้านในลิฟต์ ลูกชายคนโตที่มีนิสัยขี้อายอย่างเห็นได้ชัด ครั้งนี้จูงมือน้องชายเอาไว้ทางด้านหลัง
ส่วนใบหน้าเล็กๆของเขา ยิ่งเต็มไปด้วยความเยือกเย็นและเมฆดำที่เข้ามาปกคลุม
เจ้าตัวน้อยนี่รู้จักที่จะปกป้องน้องชายตัวเองแล้ว
ริมฝีปากบางของเขายกขึ้นมาเป็นมุมโค้งเล็กน้อย……
“แด๊ดดี้ ป้าโกหก!”
ชินจังพาน้องชายมา กลัวว่าแด๊ดดี้จะฟังคำพูดของบอร์ดี้การ์ดคนนั้นและคุณป้า ใบหน้าเล็กๆที่ซีดเผือดของเขา เงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดเสริมขึ้นด้วยความโมโหที่ยังไม่หายไปตรงหน้าของแด๊ดดี้
แสนรักพยักหน้า ไม่ได้สงสัยในคำพูดของลูกชายเลยแม้แต่นิดเดียว : “แด๊ดดี้รู้แล้วล่ะ น้องบาดเจ็บตรงไหนไหม?”
คิวคิวออกมาจากทางด้านหลังของพี่ชายทันที : “เปล่าครับ แด๊ดดี้ คิวคิวไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ คุณป้า……”
ดวงตาที่ใสสะอาดและบริสุทธิ์ของเขา ยังคงมองแสงดาวที่อยู่ทางด้านหลังอย่างเป็นกังวล
แสนรักเห็นแล้ว ก็ประชดประชันขึ้นมาทันที : “แสงดาว เห็นแล้วหรือยัง? นี่ก็คือการสั่งสอนของลูกผม ในฐานะที่เป็นป้า เห็นชัดเจนแล้วใช่ไหม?”
“แก–”
แสงดาวที่แข็งแกร่งมาตั้งแต่กำเนิด ใบหน้านั้นหมองคล้ำขึ้นมาในทันที!
เหมือนกับถูกตบหน้าแรงๆไปหนึ่งทีเลยอย่างไรอย่างนั้น!