ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 198 เธอช่างไม่เอาไหนเสียจริง

“ฉันไม่เคยคิดจะทำอะไรกับเธอ ? เธอเป็นพี่สาวคุณ ฉันจะทำอะไรเธอได้ ? หรือจะให้ส่งเธอเข้าคุกงั้นเหรอ ? หากเป็นแบบนี้ ฉันจะอธิบายกับพ่อคุณยังไง ? แล้วต่อไป จะมองหน้าพ่อคุณยังไง？”
เธอก้มหน้าลง อดทนกับความเจ็บปวดที่มีในแววตา
อันที่จริงตอนนี้สภาพจิตใจเธอก็ดีขึ้นมากแล้ว
เธอไม่อยากจะยอมรับ แต่ในตอนนี้ เห็นตอนท้ายของเรื่องนี้ เขากลับเลือกที่จะยืนอยู่ข้างเธอ ความดีใจที่มี มันมากกว่าที่คุณท่านปกป้องเธอซะอีก
เธอช่างทำตัวได้น่าผิดหวังเสียจริง
ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นเขาคอยแต่จะทำร้ายเธออยู่ตลอด ผลักเธอลงหุบเหว แต่ว่า ขอแค่เขาทำดีกับเธอเพียงเล็กน้อย กำแพงแข็งแกร่งที่กางกั้นเขาเหล่านั้น
ก็จะค่อยๆสั่นคลอนไปทีละเล็กละน้อย
โชคดี ที่หลังจากเธอพูดออกไปแบบนี้แล้ว ชายหนุ่มก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ จ้องมองเธอที่ไม่เอาไหน แต่แล้วก็พูดเพียง“ไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่โง่เท่าคุณมาก่อน！”
เขาก้าวเท้าเดินจากไป
เส้นหมี่ใบ้กินไปชั่วขณะ จากนั้น ก็เดินตามออกไป
ก็แค่โง่เองไม่ใช่เหรอ?
คนอย่างแสงดาว เธอมั่นใจได้ว่า เมื่อเธอไม่ถือสาหาความแล้ว ต่อไปเขาก็จะมาหาเรื่องเธออีก คนแบบเขา แข็งแกร่งจนบิดเบี้ยว ใจแคบจนทนไม่ได้กับใครก็ตามที่เขาควบคุมไม่ได้ แล้วเขาจะปล่อยเธอไว้เหรอ ？
เกรงว่า เขาจะกลับมาอีกครั้งในเร็วๆนี้
เส้นหมี่เดินตามหลังออกมา
เดิมทีจะขอติดรถของเคมีกลับไปด้วย แต่ไม่รู้เมื่อไร ที่คนคนนี้กลับหายตัวไป พอเธอออกมา ก็เห็นเพียงรถเบนท์ลีย์เท่านั้น
ในตอนนี้ ไฟท้ายของรถก็กำลังสว่างอยู่……
เธอต้องเดินเข้าไปหา? หรือไม่ไปดี ?
เส้นหมี่ลังเลเล็กน้อย เธอไม่แน่ใจว่ารถคันนี้กำลังรอเธออยู่หรือเปล่า ? อีกทั้ง จากประสบการณ์ที่ผ่านมา เขาไม่มีทางรอเธออย่างเด็ดขาด เขากับเธอเป็นอะไรกัน
เส้นหมี่ตัดสินใจจะเดินทางกลับด้วยตัวเอง
ทว่า เธอที่กำลังจะก้าวเท้าเดิน รถคันนั้นก็กดแตรเสียงดัง เธอหันมองไป ก็เห็นกระจกรถทางฝั่งคนขับถูกเลื่อนลงมา “คุณทำอะไร？”
เส้นหมี่“……”
หลังจากที่ตัวแข็งทื่อ สักพัก ก็ก้มหน้าลงแล้วรีบเดินไปหา
ไม่กี่นาทีต่อมา เส้นหมี่ก็ออกเดินทางไปพร้อมกับรถคันนี้ ชายหนุ่มตรงหน้าที่เหมือนใบหน้าจะดูไม่สบอารมณ์มากขึ้น ก็พูดด้วยความโกรธที่มีเล็กน้อย“เส้นหมี่ เมื่อกี้คุณทำอะไร？”
“ห๊า？”
เส้นหมี่ในตอนนี้กำลังนั่งอยู่ที่เบาะหลังด้วยความรู้สึกอึดอัด ทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ สมองของเธอก็รีบประมวลผลทันที“ เมื่อกี้ฉัน……เมื่อกี้ไม่ได้จะทำอะไร ก็แค่…… อยากจะเรียกรถกลับแค่นั้น ”
“คุณตาบอดหรือไง？”
“ห๊า？”
เส้นหมี่ในตอนนี้งงหนักมากขึ้นไปอีก
เธอมึนงงอย่างมาก ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้อารมณ์ร้ายแบบนี้ นี่เธอไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจเข้าอีกงั้นเหรอ？
เส้นหมี่ไม่รู้ ว่าทัศนคติของแสนรักที่มีต่อเธอในตอนนี้นั้น ได้เปลี่ยนมันไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร เขาจะรู้สึกไม่พอใจทุกครั้ง ที่เห็นเธอคอยเอาแต่รักษาระยะกับเขา
นี่เขาบ้าไปแล้วหรือเปล่า?
และแล้วแสนรักก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมืดมนสตาร์ทรถแล้วขับออกไป
เส้นหมี่เห็นเขาเงียบไป เธอเองก็ยิ่งไม่กล้าจะพูดอะไร ในตอนนี้ เธอนั่งอยู่ด้านหลัง หลังจากที่มองไปยังด้านหน้าอย่างระแวดระวัง เห็นว่าไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
จากนั้น เธอก็หันหน้ามองออกไปยังนอกหน้าต่าง
ท้องฟ้าที่มืดสนิท ค่ำคืนในฤดูหนาว แทบมองไม่เห็นดวงจันทร์ที่สว่างไสวและดวงดาวเลย เมื่อมองออกไป ก็เห็นเพียงไฟส่องสว่างริมทาง แสงไฟสลัวจากหลอดไฟเลื่อนผ่านหน้าไปเป็นทอดๆ ให้ความรู้สึกอ้างว้างและเงียบเหงาอย่างอธิบายไม่ถูก
ดูเหมือนว่า ปีใหม่ใกล้จะมาถึงแล้ว
ในหัวของเส้นหมี่ จู่ๆก็มีบางอย่างแวบขึ้นมา……
“วิ้ง……วิ้ง……”
มองไปข้างนอกและกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของเส้นหมี่ก็ดังขึ้นมา เมื่อเธอได้ยิน ก็หยิบมันออกมาทันที
“ฮัลโหล？”
“หม่ามี๊ หนูรินจังลูกรักเองนะ หม่ามี๊อยู่ไหน ? กุ้งมังกรของเราทำเสร็จแล้ว หม่ามี๊จะมากินเมื่อไร ？”
เสียงใสๆของเด็กน้อยดังลอดมาทางโทรศัพท์ อารมณ์ที่มีทั้งหมดของเส้นหมี่ก็ละลายหายไปทันที
“หนูรินจังเองเหรอ หม่ามี๊กำลังกลับแล้ว ตอนนี้เดินทางอยู่ พวกเรากินกันก่อนเลย ”
“ไม่ เราจะรอหม่ามี๊ แล้วแด๊ดดี้จะกลับมาด้วยไหม？”
จู่ๆเด็กน้อยก็ถามหาแด๊ดดี้อย่างคาดหวังผ่านทางโทรศัพท์
เส้นหมี่มองไปตรงหน้าทันที ภายในรถที่มีแสงไฟสลัว ร่างที่กำยำของชายหนุ่มหันหลังมาทางเธอ แม้จะมองไม่เห็นสีหน้าของเขา
แต่ว่า เขาก็กำลังเดินทางกลับไปพร้อมกับเธอจริงๆ
แค่นี้ เธอก็พอใจมากแล้ว
“จ้า กลับไป กลับไปพร้อมหม่ามี๊เลย”
“ว้าว เยี่ยมไปเลย หนูจะไปบอกพี่ๆก่อน ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวเราเจอกันนะหม่ามี๊”จากนั้นเด็กน้อยก็วางสายไปอย่างมีความสุข
เส้นหมี่ก็วางสายด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
แสนรักที่นั่งด้านหน้าก็ฟังอยู่ตลอด เมื่อเห็นเธอวางสายแล้ว เขาก็มองไปที่กระจกมองหลัง และถามว่า“แม่สาวน้อยโทรมาเหรอ ？”
เส้นหมี่พยักหน้า“อืม”
หยุดลงชั่วครู่ นึกไปถึงความสัมพันธ์ของคนเป็นพ่อและลูกสาวในตอนนี้ เธออยากให้มันกระชับมากขึ้นไปอีก ก็พูดเสริมไปอีกว่า“เธอถามหาคุณด้วย ถามว่าคุณจะกลับไปกินข้าวพร้อมกันไหม ？”
แสนรัก“……”
เขาฉลาดขนาดนี้ ได้ยินแค่บทสนทนาง่ายๆผ่านจากโทรศัพท์มือถือที่ใกล้จะพังของเธอ จะเดาไม่ออกได้ยังไง?