ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 202 ทุกคนชอบแต่ผู้หญิงที่เชื่อฟัง

ดูชินจังแม้ว่าร่างกายและบุคลิกของเขาจะไม่ดีเท่าคิวคิวก็ตาม
แต่ห้าปีในการฝึกฝนอย่างตั้งใจ ในหลาย ๆ ด้านจะเห็นได้ว่าเขาแข็งแกร่งกว่าน้องชายของเขามาก
เส้นหมี่เหลือบมองลูกชายคนโตที่กำลังเล่นไวโอลินอยู่ริมทะเลสาบราวกับเป็นสุภาพบุรุษตั้งแต่อายุยังน้อย และในที่สุดก็เก็บสายตาจากลูกชายคนเล็กอย่างเหลือทน
จากนั้นเธอก็ถือจานเปล่าวิ่งไปหาลูกสาวที่กำลังหัดอบ
ลูกสาวดีที่สุด จะเรียนอะไรเธอเป็นคนตัดสินให้
หลังจากที่เส้นหมี่คิดได้ เธอก็ค่อยๆชินกับชีวิตแบบนี้ ดูแลลูกๆที่บ้านทุกวันและคอยดูแลอาหารการกิน
และแสนรักไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทัศนคติที่เขามีต่อเธอนั้นดีกว่าเมื่อก่อนมาก แม้ว่าเขาจะเยาะเย้ยเธอเป็นครั้งคราว แต่เธออยู่ในที่ของเขาและเขาก็ไม่เคยจับผิดเธออีกเลย
นี่เกิดอะไรขึ้น? เขาเปลี่ยนเพศไปแล้วเหรอ?
เขาจะหย่ากับเธอไม่ใช่เหรอ?
เส้นหมี่งุนงง แต่เขาไม่พูดถึง และเธอก็ไม่พูด เธอกลัวว่าเมื่อพูดออกไปแล้ว เธอจะทำลายความสงบสุขนี้ จะทำให้เธอไม่สามารถอยู่ร่วมกับลูกๆ ได้อย่างมีความสุขเหมือนตอนนี้
จวบจนวันนี้ คุณท่านกมลภพก็มาถึง
“หลานรัก มาให้ปู่ดูหน่อย พวกเด็กน้อยพวกนี้ รู้แต่อยู่ที่นี่ ไม่ไปเที่ยวหาปู่บ้างเลย”
เมื่อคุณท่านกมลภพเข้ามา เขาเห็นเด็กสองสามคนกำลังเล่นอย่างมีความสุขอยู่ในสวน และเขาก็อดไม่ได้ที่จะบ่นอีก
เส้นหมี่เห็นแล้วรีบนำน้ำชามา: “ขอโทษค่ะพ่อ พวกเขาไร้เดียงสาเกินไป สนใจแต่เรื่องการเล่น และหนูจะพาพวกเขาไปเยี่ยมพ่อเบ่อยๆ”
“มีแต่เธอที่เข้าใจความรู้สึกของพ่อ”
เมื่อคุณท่านกมลภพได้ยินเช่นนี้ก็อารมณ์ดีขึ้น เขาจิบชาที่เธอริน นั่งอยู่ในสวน อาบแดด ขณะดื่มช้าๆ
เส้นหมี่เคยดูแลเขามาก่อน และเมื่อเห็นเขาดื่มชา เธอก็นำถั่วไพน์นัทหนึ่งจานมาปอกเปลือกและวางในจานเหมือนปกติ
“อ้อ ได้ยินมาว่าเธออาศัยอยู่ที่นี่มาระยะหนึ่งแล้ว เธอชินอยู่ไม่”
“ก็ดีนะ หนูแค่ดูแลลูกๆ ทุกวัน และไม่ต้องทำอะไรเลย ใช้ชีวิตได้ค่อนข้างดี”
เส้นหมี่ตอบอย่างไม่เป็นทางการ
นี่เป็นความรู้สึกล่าสุดของเธอจริงๆ เธอคิดว่า หลังจากอยู่ที่นี่แล้ว พวกลูกๆจะไม่ถูกกับเธอ จะทำให้ทุกอย่างวุ่นวาย แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ เธอใช้ชีวิตอย่างสงบสุขมาก
เมื่อคุณท่านกมลภพได้ยินเช่นนี้ เขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกจริงๆ
“ก็ดี ที่จริงลูกๆ มักจะแยกจากแม่ไม่ได้ เธอดูพวกเขาก็รู้แล้ว เมื่อพ่อแม่อยู่ใกล้ ๆ ก็มีรอยยิ้มบนใบหน้าเล็กๆ ของพวกเขาทุกวัน หมี่ เธอเคยคิดบ้างไหม หรือไม่หย่าเลย อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปเลย”
ทันใดนั้น คุณท่านกมลภพมองดูลูกๆ ที่กำลังเล่นอยู่ในสวนอย่างมีความสุข และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
มือของ เส้นหมี่แข็งตัวขณะที่เธอรินชาให้เขา
“ไม่มีการหย่าร้าง? ไม่ ไม่ พ่อเข้าใจหนูผิดแล้ว หนู… หนูไม่ได้หมายความอย่างนั้น หนูอยู่ที่นี่เพราะ…เพราะเขาบอกว่าให้หนูซ่อนตัวจากพี่สาวในช่วงนี้ดีกว่า เขาบอกว่า เขาบอกว่าพี่สาวอาจจะยังโกรธอยู่…”
เส้นหมี่ไม่รู้เป็นอะไรไป? ทันใดนั้นเธอก็รีบอธิบายราวกับว่ากลัวคุณท่านกมลภพจะเข้าใจผิด
แต่คุณท่านกมลภพก็ตกตะลึง
“หลบพี่สาวของเธอ?หล่อนไม่อยู่ที่นี่แล้ว ฉันส่งหล่อนออกไปแล้ว ฉันบอกเธอแล้วว่าภายในห้าปี ฉันจะไม่ปล่อยให้หล่อนกลับมา”
“อะไรนะ?”
เส้นหมี่ตกตะลึงอีกครั้ง
แสงดาวไม่อยู่ที่นี่แล้วเหรอ? เธอไม่รู้นี่ ไม่มีใครบอกเธอเลย
เธอยิ่งอายมากขึ้นไปอีก กลัวว่าคุณท่านกมลภพจะเข้าใจผิดว่าเธออยากจะอยู่ที่นี่ “ฉัน… หนูไม่รู้จริงๆ ถ้าเป็นเช่นนั้น พรุ่งนี้หนูจะย้ายกลับ”
“ทำไมถึงย้ายกลับ? ตอนนี้ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ หมี่พ่อพูดจริงๆนะ หากเธอไม่ต้องการหย่า พ่อจะไปบอก รักทันที ให้เขายกเลิกการแต่งงานกับ แป้งร่ำนั้น … ”
“ไม่ หนูต้องการหย่า! หนูจะหย่ากับเขาอย่างแน่นอน!!”
ก่อนที่คุณท่านกมลภพจะพูดจบ จู่ๆ เส้นหมี่เหมือนจะถูกอะไรบางอย่างกัด กระโดดขึ้นทันทีและสัญญากับเขาอย่างตื่นเต้นว่าเธอจะหย่า!
คุณท่านกมลภพก็ตกตะลึง
เด็กคนนี้เป็นอะไรไป? เขาแค่อยากให้เธอเป็นลูกสะใภ้ต่อไป แล้วทำไมเธอถึงตื่นเต้นนักล่ะ?
ในที่สุดคุณท่านกมลภพก็ไม่พูดอะไร และนั่งพักอยู่ครู่หนึ่ง เพราะพ่อบ้านสมมาตรเข้ามาบอกให้เขากลับไปกินยา เขาจึงยืนขึ้นและจากไป
“ถ้าเธอจะหย่ากับเขา ก็ต้องตามใจเธอเท่านั้น อย่างไรก็ตาม อย่าเห็นพ่อเป็นบุคคลภายนอก อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดของป้าเธอแล้ว อย่าลืมมานะ”
เมื่อคุณท่านกมลภพจากไปเขาก็ทิ้งประโยคนั้นไว้
ป้า แน่นอนว่ากำลังพูดถึงป้าตระกูลหิรัญชา
เส้นหมี่อยู่ในความสับสนอลหม่าน เมื่อได้ยินเช่นนี้ ก็พยักหน้าไปก่อน จากนั้นคุณท่านกมลภพก็จากไป
และทันทีที่เขาจากไป เส้นหมี่ไม่รู้ว่าพ่อบ้าน สมมาตรที่ตามหลังพูดว่า “คุณท่านเสร็จเรียบร้อยแล้วเหรอครับ?”
“อืม”
เพียงไม่กี่นาที คุณท่านกมลภพยังคงเป็นคุณท่านกมลภพคนเดิม แต่ทั้งท่าทางและน้ำเสียงของเขาเย็นชากว่าในตึกวังฬาหนึ่ง
สมมาตรถอนหายใจด้วยความโล่งอก