ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 222 เขาบอก เขาไม่ไป

แสนรักอารมณ์สับสนเล็กน้อยของ ตอนแรกอยากจะถามหาความผิด แต่หลังจากเห็นสิ่งเหล่านี้แล้ว ก็ไม่มีอารมณ์ที่จะพูด
สุดท้าย เขาก็กดเข้าไปที่WeChat
“พิมแสงหาเธอทำไม? เธอมาแล้วเหรอ?”
“ฮะ?”
แสนรักเงยหน้าขึ้นทันทีแล้วเล็งไปที่โทรศัพท์ของเธอตัวเอง เห็นเขากำลังเปิดแชทสนทนาใน WeChat ของพิมแสง ก็เลยพยักหน้า “ใช่แล้ว เธอมาแล้ว”
“หาเธอทำไม?”
“ไม่ได้ทำอะไร ก็แค่คุยกันเฉยๆ”
“คุยกันเฉยๆยังให้เธอเลือกชุดออกงาน? พวกเธอจะไปทำอะไร? มีเรื่องอะไรปิดบังฉันอยู่กันแน่?”
ผู้ชายคนนี้ กลับเปิดแชทประวัติสนทนาของเส้นหมี่กับพิมแสงออกมาหมด จากนั้นก็เห็นรูปภาพชุดออกงานสวยหรูข้างบนที่พิมแสงส่งมา
ทันใดนั้น ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็ดำเหมือนก้นหม้อ!
ผู้หญิงกับผู้หญิงอยู่ด้วยกันไม่มีเรื่องดีจริงๆ ถ้ารู้แต่แรกก็น่าจะโยนผู้หญิงคนนี้ที่ชื่อพิมแสงให้เป็นอาหารฉลามในวันนั้นให้จบๆไป
เส้นหมี่ก็ตกใจกับสิ่งที่ฟังอยู่อย่างมาก
“พิมแสง” นี่ ไม่ใช่พิมแสงตัวจริง เขาคือมาร์ติน หลังจากที่ไอ้นี่กลับไป ก็ไม่รู้ว่าเขาไปรู้ WeChat ของเธอมาจากไหน ก็เพิ่มอยู่ตลอดเลย
ไม่มีทางอื่น สุดท้ายเส้นหมี่ก็ต้องยอมรับ
แต่ว่า ยังดีที่เธอฉลาด แค่คิดว่าอาศัยอยู่ใต้หลังคาเดียวกัน ไม่ยากที่ผู้ชายคนนี้จะจับได้ ก็เลยเปลี่ยนนามบัตรของเขาเป็นของพิมแสงเลย
“ไม่…… ไม่มีเรื่องอะไรหรอก กว่าเธอจะกลับมาได้ไม่ง่ายเลย อยากให้ฉันพาเธอไปงานเต้นรำอะไรพวกนี้”
เส้นหมี่พูดอธิบายตะกุกตะกัก
แน่นอนว่าแสนรักฟังแล้วยิ่งไม่พอใจ “ร่วมงานเต้นรำอะไร? ตอนนี้เธอเป็นแม่คนแล้ว ไปไหนมาไหนกับคนเหลวไหลแบบนี้น้อยๆหน่อย”
เส้นหมี่ “…….”
พิมแสงเหลวไหลตรงไหน? ผู้หญิงดีๆแบบเขา และยังเป็นนักเรียนดีเด่นด้วย
เส้นหมี่อดไม่ได้ที่จะตอบกลับ
แต่ก็ยังดีที่หลังจากไอ้นี่พูดแบบนี้ ก็ไม่พูดอะไรอีกเลย นิ้วที่กระดุกข้อชัดเจนกดอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ของเส้นหมี่สอง
สามครั้ง ไม่รู้ว่าทำอะไร จากนั้นเขาก็คืนโทรศัพท์ให้เธอ
เส้นหมี่รับโทรศัพท์มาดู แต่ที่น่าแปลกคือ ไม่พบอะไรเลย
“เสร็จแล้ว ดึกมากแล้ว คุณนอนเถอะ”
แสนรักกำลังจะจากไป
เส้นหมี่ถึงจะวางโทรศัพท์ลง “อืม” ตอบไปหนึ่งคำ “รู้แล้ว คุณลงมาทำไม? หิวเหรอ? พี่ภาไม่ได้ทำมื้อดึกให้คุณกินเหรอ?”
เธอคิดถึงเรื่องนี้กะทันหัน เมื่อเธอล้มตัวลงนอน ก็ถามไปคำหนึ่ง
แต่ผู้ชายคนนี้สีหน้าแข็งทื่อขึ้นมา “เปล่า ฉันมาดูลูกๆ”
“ลูก?”
เส้นหมี่ที่นอนอยู่ตกตะลึงใต้ผ้าห่ม “คืนนี้พวกเขาไม่ได้อยู่ที่ฉันนี่ นอนหลับอยู่ในห้องของตัวเอง”
แน่นอนว่าไม่ได้อยู่ที่เธอ
ถ้าอยู่ หน้าประตูก็ต้องมีรองเท้าเด็กอยู่ ในห้องนอนปูพรมเต็มห้อง ปกติจะถอดรองเท้าไว้ข้างข้างนอกตอนเข้ามา
แต่ว่าผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะมองข้ามเรื่องนี้ไปเลย
เขาหันตัวกลับอย่างไม่มีความอดทน เดินไปที่ประตูด้วยก้าวขายาวเข้าไป
เส้นหมี่ “……”
ในวินาทีนี้ มีบางอย่างเด้งออกมาจากหัวใจของเธอ เธอก็พูดออกมาโดยไม่ได้คิดเลยสักนิด “แสนรัก คุณจะไปงานเลี้ยงวันเกิดของคุณป้าคุณไหม”
“คุณพูดอะไรนะ?” แสนรักที่กำลังจะเดินไปถึงประตูก็หยุดลงอีกครั้ง
“งานเลี้ยงวันเกิด? ก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันไม่ไป?”
“ไม่ไป?”
เส้นหมี่มึนไปสักครู่ ก็ไม่รู้ว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อดี
แสนรักที่หันกลับมามองเห็นท่าทางเศร้าสลดของเธอในดวงตา ใบหน้าที่คมชัดขมวดคิ้ว เขาอดกลั้นอารมณ์และถามว่า “ทำไม คุณอยากไปเหรอ?”
เส้นหมี่ส่ายหัวทันที “ไม่ ฉันไม่อยาก!”
สีหน้าของแสนรักถึงดีขึ้นเล็กน้อย “อืม สถานที่แบบนี้ คุณไม่ต้องไปร่วมด้วยจะดีกว่า ไม่ใช่คนดีอะไรกัน ไม่จำเป็นต้องหาปัญหาใส่ตัว คุณอยู่ดูแลลูกที่บ้านดีๆก็พอแล้ว”
คำพูดของแสนรักนั้น ออกมาจากใจจริงแน่นอน
เขาไม่คิดว่าการที่เส้นหมี่ไปงานเลี้ยงวันเกิดตระกูลโรแกนจะเป็นเรื่องดี ไม่นานมานี้ลูกทั้งสองตระกูลพึ่งจะทะเลาะกัน เขารู้จักคุณป้าของเขาดี ทั้งใจแคบและดื้อรั้น ถ้าผู้หญิงคนนี้ไป จะไม่มีทางได้ดีแน่นอน
แต่ว่า เขาไม่รู้ หลังจากที่คำพูดของเขาหลุดไปในหูของผู้หญิงคนนี้ มันก็กลายเป็นความหมายอีกแบบหนึ่ง
แน่วแน่ขัดขวางไม่ให้เธอไปขนาดนี้ เพื่อไม่ให้ขวางเขาและผู้หญิงที่เขารักในงานเลี้ยงเหรอ?
หึหึ……
เส้นหมี่เก็บสายตากลับมา แล้วไม่ได้พูดอะไรอีก
คืนนั้น แทบจะไม่ได้นอน
ไม่กี่วันต่อมา งานเลี้ยงวันเกิดของตระกูลโรแกนก็มาถึงสักที
เส้นหมี่อยู่ในตึกวังฬาหนึ่ง หลังจากเห็นWeChat ที่มาร์ตินส่งมา เธอเอากระเป๋าใบหนึ่งเดินไปหาพี่ภาที่ห้องครัว “พี่ภา วันนี้ฉันจะออกไปข้างนอก มีของปีใหม่บางส่วนที่จะต้องซื้อ”
พี่ภาจะไปสงสัยอะไรที่ไหนล่ะ?
พยักหน้า เธอตอบตกลงทันที “ไปเถอะ ไปเถอะ พี่มาดูแลเด็กๆที่บ้านเอง ลำบากคุณหน่อยนะ”
“ไม่เป็นไร”
เส้นหมี่กระตุกมุมปาก จากนั้น เธอก็ถือกระเป๋าออกจากบ้านไป
แน่นอนหลังจากที่ออกไปเรืองรอง เธอก็เห็นรถแลมโบกินี่สีน้ำเงินที่ดูสง่างามมากคันหนึ่ง เวลานี้ คนข้างในกำลังมองออกมานอกรถไม่หยุด
“ยัยซื่อบื้อ! เธอมาสักทีนะ รีบมา รีบมา เป็นห่วงแทบแย่”
คือ มาร์ตินนั่นเอง
หลังจากที่เขาเห็นเส้นหมี่ ก็โบกมือให้เธอทันที