ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 229 ถึงตายก็จะเก็บความลับของเขาไว้2

ที่ไม่รู้กันคือ ภาพของเธอในเวลานี้ ในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรม กำลังอยู่บนหน้าจอ LED ขนาดใหญ่ และจู่ๆจอมอนิเตอร์ที่เสียงเบามาก จู่ๆก็ดังขึ้นมามากเลยทีเดียวในห้องจัดเลี้ยง
“คุณช่วยเขาได้จริงๆเหรอ?”
“แน่นอน แค่รุ่นพี่บอกว่าเขาเป็นใครและบอกอาการของเขา รุ่นพี่ก็รู้ โรคจิตเภทที่เกิดจากการกลายพันธุ์ของยีนเป็นโจทย์ที่แก้ไขยากที่สุดในโลกในตอนนี้ ผมก็กำลังทำงานวิจัยนี้อยู่ด้วย”
บนหน้าจอ ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงทางริมทะเลสาบในสวนหลังบ้าน ใช้ถ้อยคำที่ชัดเจนมากพูดออกมา
เมื่อเสียงจบลง คุณท่านกมลภพที่นั่งอยู่ตำแหน่งหลักสีหน้าก็ไปในทันที แก้วในมือก็ตกลงไปบนโต๊ะเสียงดัง “โป๊ะ”
“คุณลุงภพเป็นอะไรหรือเปล่า?”
แป้งร่ำเห็นแล้ว ก็อุทานทันที จะมาดูว่าเขาเป็นยังไงบ้างทันที
แต่ว่าคุณท่านผลักเธอออกไปตรงๆ เขายืนขึ้นมาทันที และคำรามที่หน้าจอ “ใครเป็นคนทำ? รีบปิดมันทิ้ง! ปิดมัน!”
เขาโกรธมากจนกระทั่งเส้นเลือดที่คอก็ผุดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
ในห้องจัดเลี้ยงยุ่งไปหมด พวกเขามองไปที่คุณท่านผู้โกรธเกรี้ยวนี้ด้วยท่าทางมึนงง สับสนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่!
รวมถึงจารุณีด้วย!
เวลานี้เอง แสนรักก็มาถึงแล้ว หลังจากที่เขาลงจากรถ ก็รีบเข้าไปเลย ก็เห็นฉากวุ่นวายในห้องจัดเลี้ยงพอดี
และยังมีจอแสดงผลที่ยังคงเล่นอยู่
“อาการของเขา……อาการของเขาน่ากลัวมาก กำเริบขึ้นมา จะกลายเป็นคนรุนแรง อยากจะทำลายทุกอย่าง และเขาจะสร้างบุคลิกภาพให้ตัวเอง ซึ่งหายากมาก เขาจะอยู่ในบุคลิกภาพนั้น ทำทุกอย่างที่เขาอยากทำ อย่างเช่น……”
บนหน้าจอ ในที่สุดเส้นหมี่ก็เริ่มพูดขึ้นมาช้าๆ ในที่สุดเธอก็ยอมเชื่อคนคนนี้ พูดความลับที่ซ่อนอยู่ในใจเธอมานานกว่าสิบปีค่อยๆพูดออกมา
ทันใดนั้น ห้องจัดงานเลี้ยงก็เงียบลงหมด!
เหมือนกับว่าโดนกดปุ่มหยุดชั่วคราว อากาศก็เงียบสนิทได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มที่ตกลงบนพื้น
สีเลือดบนใบหน้าของแสนรักหายไปหมดในทันที เขาลืมตาโต คาดไม่ถึง ในขณะที่เห็นภาพนี้ ข้างในความจำมีแสงเย็นและเลือดแดงผ่าน
สีหน้าของเขาน่ากลัวมาก!
เส้น หมี่ ! !
“เปล่า ไม่ใช่ ฉันจำได้แล้ว ฉันไม่เคย……ฉันไม่เคยบอกเรื่องนี้กับหมอนุชนาถ คุณ……คุณเป็นใครกันแน่?”
ทันใดนั้น ผู้หญิงที่อยู่บนหน้าจอที่กำลังจะเล่าทุกอย่างให้ผู้ชายคนนี้ฟัง เธอหยุดลงมา เธอแสดงสีหน้าลำบากใจ ก็เหมือนกับคนที่จู่ๆตกใจตื่นขึ้นมา
เธอปฏิเสธที่จะพูดต่อไป และเธอก็เริ่มสงสัยว่าเขาเป็นใครกันแน่?
ผู้ชายตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง คงจะแปลกใจเล็กน้อยที่จู่ๆเธอมีสติ ดังนั้นเขาจึงเข้าไปใกล้เธออีกก้าวหนึ่งก่อนที่เธอจะรู้สึกตัวขึ้นมา
และดวงตาของเขากลับจับจ้องเธอแน่นยิ่งขึ้น!
“รุ่นพี่ลืมเรื่องไปมากไปหรือเปล่า? อย่างที่รุ่นพี่เคยพูด รุ่นพี่เคยถามเรื่องนี้กับหมอนุชนาถในตอนนั้น ไม่ใช่เหรอ?”
“ฉัน……ฉัน……”
เส้นหมี่เริ่มถอยห่างออกไปติดๆ ในเวลาเดียวกัน เธอก็รู้สึกได้ถึงพลังควบคุมที่น่ากลัว ควบคุมเธออยู่ และให้เธอบอกความลับเหล่านั้นในใจออกมา
สะกดจิต!
คนคนนี้กำลังสะกดจิตเธอ! !
และเส้นหมี่ที่เป็นหมอด้วยกันก็เข้าใจสักที ในทันที เธอยังคงมีสติอยู่สักนิดก็เกิดความน่ากลัวอันยิ่งใหญ่ที่เกิดขึ้นในใจ
“คุณ……คุณอย่าเข้ามา คุณเป็นใครกันแน่?”
“อย่าดื้อ ที่เราต้องคุยไม่ใช่เรื่องนี้ มา บอกผม คนคนนั้นเป็นใครกันแน่?”
คือใคร?
คือใคร? คือใคร?
เส้นหมี่มองดูดวงตาคู่นี้ ดิ้นรนอย่างหนัก เธออยากจะหลุดพ้นจากเขา แต่ว่า เสียงที่ดังกลับพุ่งเข้ามาในใจเหมือนกับปีศาจ ให้เธอพูดชื่อนั้นออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ไม่ เธอจะไม่พูดมัน!
ต่อให้เธอต้องตาย เธอก็จะไม่พูด!
เส้นหมี่กัดปลายลิ้นของเธออย่างแรง ทันใดนั้น หลังจากความเจ็บปวดอย่างรุนแรงเข้ามา สติของเธอก็กลับมาเล็กน้อย “คุณออกไป! ออกไป! !”
เธอผลักเขาออกไปแรงๆ ด้วยความเจ็บปวดนั้น เธอจึงเซไปเซมากะจะหนีจากที่นี่ไป
แต่หลังจากคนคนนี้เห็นเธอกลับสามารถต่อต้านได้อีก มุมปากก็ยิ้มเย็นชา วินาทีต่อมา เขาก็วิ่งตามเธอโดยตรง คว้าแขนเธอแล้วลากเธอกลับไปอีก
สบตาเขาอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ รูม่านตานั้น แทบจะติดอยู่ใต้เปลือกตาของเธอแล้ว
“เก่งนะ เส้นหมี่ คนเป็นหมอก็แบบนี้เนอะ แต่ว่า เธอไม่สามารถต่อต้านกับฉันได้หรอก เส้นหมี่ ฉันบอกแล้ว ฉันเรียนวิชาเอกจิตวิทยา การสะกดจิตของฉันยังไม่มีใครสามารถหนีพ้นจนถึงตอนนี้”
“……”
หลังจากฟ้าหมุนแผ่นดินไหว ปากของเส้นหมี่ที่ยังเต็มไปด้วยความหวานคาว แน่นอนว่าจิตใจของเขาเริ่มสับสนอีกครั้ง
ที่แท้นี่คือแผนการที่ซ่อนอยู่ในวันนี้เหรอ?
ที่แท้มีคนอยากให้เธอตายโดยไม่มีที่ฝังศพในวันนี้ใช่ไหม?
เส้นหมี่ดึงเครื่องประดับผมบนหัวของเธอด้วยความสั่นความอุตสาหะอย่างยิ่ง “ใช่……เหรอ? งั้นก็ดี งั้นก็รอดู วันนี้……สรุปว่าฉันจะชนะ? หรือคุณจะแพ้!”
พูดจบ เธอก็แทงเครื่องประดับบนหัวอันแหลมคมเข้าที่หน้าผากตัวเอง!