ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 235 เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ทำไมเขาต้องทำอย่างนั้น
ถ้าเธอจะพูดจริง ทำไมเธอต้องเสียสละชีวิตในงานเลี้ยงเมื่อวานนี้
เส้นหมี่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้ ความสดใสในดวงตาของเธอหายไป เหมือนกับดอกไม้ที่โรยรา เธอนั่งอยู่อย่างนั้นไม่เคลื่อนไหวเป็นเวลานาน
จนถึงตอนเที่ยง ข้างนอกก็มีเสียงฝีเท้าร่าเริงดังขึ้น
“หม่ามี๊จ๋า หม่ามี๊เรามาเยี่ยม หม่ามี๊คิดถึงเราไหม”
เสียงพูดไม่ชัดของเด็กดังมาจากข้างนอก เส้นหมี่มองไปทางประตูห้องผู้ป่วย และทันใดนั้นก็เห็นสาวน้อยในชุดกระโปรงสีชมพูวิ่งเข้าหาเธอราวกับนกน้อย
คือรินจังที่รัก
ในที่สุดเส้นหมี่ก็ยิ้มอีกครั้ง เธอเปิดผ้าห่มขึ้น และลุกจากเตียงทันที “รินจังมานี่ ให้หม่ามี๊กอด หม่ามี๊ขำทุกคนจะตายแล้ว”
สาวน้อยแก้มชมพูยิ้มอย่างมีความสุข และวิ่งเข้าไปกอดหม่ามี๊เต็มอ้อมแขน
ต่อมาก็เป็นชินจังและคิวคิว เจ้าตัวเล็กสองคน คนหนึ่งถือถุงผลไม้ และอีกคนหนึ่งถือกล่องเก็บความร้อน ทั้งคู่เดินเข้ามาตามหลังพี่ภา
“หม่ามี๊ รู้สึกดีขึ้นแล้วหรือครับ เมื่อวานผมมาหาหม่ามี๊ก็ไม่ตื่น”
คิวคิวยังคงกังวลเรื่องร่างกายของหม่ามี๊มาก หลังจากเข้ามา และเห็นหม่ามี๊ตื่นขึ้นในที่สุด เขาก็เข้ามาดูศีรษะที่คลุมด้วยผ้าก๊อซของเส้นหมี่ทันที
เส้นหมี่รู้สึกซาบซึ้งมาก เธอก้มศีรษะลงไปมองเด็กน้อย “จับดูสิ ดูว่าหม่ามี๊สบายดีไหม”
คิวคิว”…”
ชินจัง “…”
ในที่สุดก็เป็นมือเล็กๆอ้วนๆของรินจังที่ยกขึ้นมาแตะผ้าก๊อซของหม่ามี๊เบาๆ
“พี่โง่ หม่ามี๊ให้เราแตะก็ต้องแน่นอนว่าไม่เป็นไรแล้ว หม่ามี๊เป็นหมอ หม่ามี๊จะไม่รู้อาการของตัวเองได้ยังไง ใช่มั้ยหม่ามี๊”
“ใช่รินจังของเราฉลาดที่สุด”
เส้นหมี่จูบใบหน้าสีชมพูของลูกสาวเธอ
หลังจากที่คิวคิวและชินจังได้ยิน พวกเขาก็รู้สึกโล่งใจ จากนั้นจึงอ้าแขน และโผเข้าไปในอ้อมแขนของหม่ามี๊ด้วยกัน
พี่ภาวางของที่เธอนำมาบนโต๊ะในห้องคนไข้ และมองไปด้านนี้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เมื่อเธอหยิบซุปออกมาจนหมด เธอก็ไปหาหม่ามี๊และลูกชายที่ไม่ยอมแยกจากกัน
“พอแล้วนายน้อยทั้งหลาย และก็คุณรินจัง เราให้หม่ามี๊กินข้าวก่อนไหม”
“ตกลง”
เด็กน้อยทั้งสามตกลงพร้อมกัน
หลังจากนั้นเส้นหมี่ก็ไปทานอาหารที่โต๊ะเล็ก และเด็กน้อยสามคนก็ไปเล่นคนเดียวที่โซฟาโดยไม่รบกวนหม่ามี๊
พี่ภามาด้านข้าง และเทน้ำให้เส้นหมี่ “เป็นยังไงบ้าง คุณเส้นหมี่ไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ยคะ”
“….ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่ภา”
เส้นหมี่พยักหน้า และเริ่มดื่มซุปจากช้อน
พี่ภาหวางเห็นเธออย่างนี้ หัวใจที่กังวลก็เบาใจลง ก่อนที่เธอจะนั่งลงข้างๆ
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว คุณใจดีเกินไป ทุกข์มาไม่น้อย ถ้าคุณฟังคำคุณชาย ไม่ออกไป เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น ดูซิว่าคุณได้รับความทุกข์ทรมานขนาดไหน”
พี่ภาคิดเผื่อเส้นหมี่จริงๆ
เธอดูแลแสนรักมาหลายปี เห็นทุกการเติบโตของเขาทีละก้าว ดังนั้นเธอจึงยังหวังว่าคนสำคัญในอนาคตของเขาจะปฏิบัติต่อเขาอย่างดี
และเส้นหมี่ก็เป็นคนที่เธอเห็นว่าปฏิบัติต่อเขาอย่างดีที่สุดแล้ว
แต่หลังจากที่เธอพูดจบ เด็กสาวตรงหน้ากลับไม่ตอบอะไรกลับมา เธอดื่มซุปอย่างตั้งใจ ราวกับว่าเธอไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด
อาจจะหิว
พี่ภาไม่คิดอะไรมาก เธอจึงลุกขึ้นไปทำงานอย่างอื่น
สองนาทีต่อมา เส้นหมี่ก็ตอบสนองกลับมา เธอถือช้อนและมองไป “ไม่เป็นไร มันเป็นอุบัติเหตุ ฉันออกไปในวันนั้นก็ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”
“อะไรนะคะ” พี่ภารู้สึกตามไม่ทัน “อุบัติเหตุอะไร พูดถึงเรื่องตระกูลโรแกนหรือเปล่า”
“อืม”
เส้นหมี่พยักหน้า
พี่ภาไม่พอใจทันที “นั่นเรียกว่าอุบัติเหตุเหรอคะ คนของตระกูลโรแกนแอบรอคุณอยู่หน้าประตู คุณไม่รู้อะไรซะแล้ว เพื่อจะใส่ร้ายคุณ คนตระกูลโรแกนลงหมากไปมากขนาดไหน คุณชายที่สองของตระกูลโรแกนถึงกับมาหาคุณที่บ้านด้วยตัวเอง”
สาวใช้คนนี้ยังสาบานในตอนท้ายด้วย
เส้นหมี่ช็อก!
เธอหมายความว่ายังไง ทำไมตระกูลโรแกนถึงลงหมากหลายตัว และยังรอให้เธอไปด้วย
และก็มาร์ตินอีก เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับมาร์ติน
เส้นหมี่หายใจอย่างรุนแรง สมองของเธอเต็มไปด้วยสิ่งที่สาวใช้พูด
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น มาร์ติน เกิดอะไรขึ้นกับมาร์ติน”
“มาร์ติน คุณยังจะพูดถึงเขาอีกหรอ”
“ไม่ใช่ ฉันไปกับเขาในวันนั้นเพราะเขาต้องการขอให้ฉันช่วย เขาบอกว่าครอบครัวได้จัดงานดูตัวให้เขา แต่เขาไม่ชอบ เหตุการณ์ของฉันไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย”
เส้นหมี่อธิบายกับสาวใช้ และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องมาร์ติน
เธอไม่เชื่อว่ามาร์ตินมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จริงๆ เธอรู้ว่ามาร์ตินเป็นยังไง แม้ว่าเขาจะไปตระกูลหิรัญชาเพื่อสบประมาทเธอเสมอ
แต่เรื่องที่ทำร้ายเธอ เขาไม่ได้ทำ
แต่หลังจากได้ยินเรื่องนี้ สาวใช้ก็โกรธมาก “คุณแน่ใจได้ยังไงว่าเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ตอนนี้คุณชายได้ถอนรากถอนโคนตระกูลโรแกนหมดแล้ว จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับมาร์ตินได้ยังไง”