ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 340 เขาโดนลบความจำเหรอ
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 340 เขาโดนลบความจำเหรอ?
มันน่ากลัวมาก！
อันนี้คือวิญญาณเหรอ？เมื่อกี้เธอได้ยินคนนี้เดินลงไปแล้วแท้ๆ แล้วจะอยู่หน้าประตูได้ยังไง？เขารู้หรือเปล่าแบบนี้จะทำให้คนตกใจตายได้？
สมองเส้นหมี่กลายเป็นขาวโพลน
แสนรักผู้ที่สูงกว่าจ้องมองลงมาที่เธอ
สีหน้าของเขาน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่งยวด คล้ายกับฝนฟ้าจะกระหน่ำลงมา กำลังโกรธขึ้นจนชวนให้หวาดหวั่น ทว่าสิ่งที่น่าแปลกใจก็คือ นอกจากสิ่งนี้แล้ว ใบหน้าหล่อของเขาก็ไม่เผยความรู้สึกอื่น
หรือว่าครึ่งปีให้หลัง เขาเหลือความรู้สึกแค่นี้ต่อเธอ？
เส้นหมี่มองด้วยความอึ้ง
“ที่แท้คุณก็ยังไม่ตาย?”
“อะไรนะ?”
สมองเส้นหมี่ขาวโพลน ชั่วขณะนั้นฟังไม่เข้าใจความหมายของเขา
สุดท้าย ผู้ชายคนนี้เห็นการตอบสนองของเธอเช่นนี้ สีหน้าก็ยิ่งเพิ่มระดับความน่ากลัวมากขึ้น“กล้ามากนะที่หลอกผม！！”
“ตง!”
เส้นหมี่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น？ผู้ชายคนนี้ก็ยื่นมือคว้าคอเสื้อเธอ จากนั้นก็กดเธอไว้ที่บานประตู
“ปล่อย…” เส้นหมี่นึกไม่ถึงว่าเขาจะทำแบบนี้ ด้วยความที่เธอตกใจกลัว จึงดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากพันธนาการของเขาสุดกำลัง
“แสน…แสนรัก คุณปล่อยฉัน แสนรัก”
“ปล่อยเหรอ？คุณยังมีหน้าให้ผมปล่อยอีกเหรอ?เส้นหมี่ คุณใจกล้ามากนะ กล้าแกล้งตายกับผมใช่ไหม วันนี้ผมจะให้คุณสมปรารถนา”
จากนั้นร่างกายผู้ชายก็ปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายสังหาร ใช้มือบีบคอเธอ
“คุณชายทำอะไรอยู่คะ รีบปล่อยเธอเร็วนะคะ”
นาทีคับขัน โชคดีที่พี่ภาได้ยินความเคลื่อนไหวจึงวิ่งขึ้นมาดู เมื่อเห็นภาพนี้ เธอก็รีบวิ่งเข้ามาห้ามผู้ชาย
เส้นหมี่ถูกบีบคอจนแดงม่วงไปหมดแล้ว
ผู้ชายปล่อยมือในท้ายที่สุด ทันใดนั้น เธอก็ทรุดตัวลงใกล้สาวใช้คนนี้ จากนั้นก็สำลัก“แค่กๆๆ”
ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้？
เกิดอะไรขึ้น？ทำไมถึงย้อนกลับไปตอนที่เขาพึ่งเจอเธอใหม่ๆ？
เส้นหมี่ตัวสั่นสะท้าน ตกใจจนน้ำตาคลอเบ้า และยิ่งมองผู้ชายหน้าโหดคนนี้ เธอก็ยิ่งเหมือนกวางน้อยที่ตกใจกลัวถึงขีด
พี่ภาเห็นแล้วจึงกระซิบข้างหูเธอหนึ่งประโยค“คุณเส้นหมี่ค่ะ ความทรงจำระหว่างคุณกับคุณชายก่อนหน้า ถูกคุณแครอทใช้วิธีสะกดจิตแล้วลบทิ้งค่ะ”
“อะไรนะคะ?”
เส้นหมี่คล้ายกับโดนฟ้าผ่า
ใช้วิธีสะกดจิตแล้วลบทิ้ง？
ทำไม…เป็นแบบนี้?
เลือดทั่วร่างกายเธอเหมือนเย็นลง คล้ายกับมีมีดแทงเข้าตรงหัวใจเธอ วินาทีนี้ เธอจ้องผู้ชายที่มีแต่กลิ่นอายพิฆาต เธอเจ็บปวดจนรู้สึกมีแต่กลิ่นคาวกลิ่นในช่องปาก
“คุณวางใจได้ค่ะคุณเส้นหมี่ อันนี้ไม่ใช่แผนการของคุณแครอทค่ะ คุณชายเป็นฝ่ายให้คุณแครอทลบเองค่ะ ครึ่งปีก่อน หลังจากที่คุณไป เขาก็ป่วยหนัก เมื่อฟื้นขึ้นมาก็ไปหาคุณแครอทค่ะ”
พี่ภาเหมือนเห็นความเหลือเชื่อของเส้นหมี่ จึงกระซิบข้างหูเสริมอีกหนึ่งประโยค
แน่นอน ประโยคนี้ คนรับใช้ไม่ได้มีน้ำเสียงเกรงใจเท่าเมื่อครู่แล้ว เสียงเธอแข็งกร้าวขึ้นนิดๆ ทั้งยังเจือความไม่พอใจและตำหนิต่อเส้นหมี่อยู่ในทีด้วย
เส้นหมี่อ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง
ทว่าสุดท้ายกับพบว่าเธอพูดอะไรไม่ออกสักคำ
มีเพียงใบหน้าซีดขาวราวกับศพ กระทั่งกระดูกก็ยังรู้สึกเยือกเย็นอีกด้วย
“มาจับตัวผู้หญิงคนนี้ไว้” ผู้ชายที่สูญเสียความทรงจำช่วงนั้น นิสัยเปลี่ยนไปราวฟ้ากับดิน เมื่อเขานึกถึงเส้นหมี่ที่“ฟื้นขึ้นชีพ”
สิ่งแรกที่เขาอยากทำคือ ใช้วิธีโหดเหี้ยมที่สุดในการคร่าชีวิตผู้หญิงที่หลอกมาเขาห้าปีเต็มๆ
พี่ภาตกใจทันที
“อย่าทำแบบนี้นะคะคุณ เห็นแก่หน้าเด็กๆด้วยค่ะ ปล่อยเธอไปเถอะค่ะ”
“ลูก?” ผู้ชายที่เต็มไปด้วยความกระหายเลือดได้ยินประโยคนี้ ก็หัวเราะเสียงเย็น“เธอคู่ควรเหรอ? ลูกเกี่ยวข้องกับเธอไหม?”
เส้นหมี่“……”
เธอรู้สึกอึ้งกับภาพตรงหน้า ไม่ทันพูดอะไรก็เห็นผู้ชายที่ดวงตาแดงก่ำของผู้ชายตะคอกใส่ จากนั้นก็มีบอร์ดี้การ์ดยอดฝีมือขึ้นมาหลายคน
จากนั้นเส้นหมี่ก็ตกอยู่ในมือพวกเขา
อันที่จริงตอนนี้สมองเส้นหมี่สับสน ดังนั้นเธอไม่รู้รายละเอียดของเรื่อง จึงไม่ได้ดิ้นรนต่อต้าน
แต่พี่ภาเห็นแล้วกลับสงสาร อยากเกลี้ยกล่อมต่อ“คุณจะพาเธอไปไหนคะ？อย่าลืมว่าวันนี้มีพิธีหมั้นกับคุณแครอทนะคะ เดี๋ยวคุณต้องไปที่โรงแรมนะคะ？”
เธอกล่าวจบ แต่ไม่มีใครอินังขังขอบเธอสักคน
ผู้ชายที่มีความทรงจำเพียงจุดที่เริ่มต้นเจอกันใหม่อีกครั้ง สั่งให้ลูกน้องพาเส้นหมี่ออกไป ซึ่งตั้งแต่ต้นยังจบ กลิ่นอายสังหารอันเข้มข้นไม่เคยจางหายบนกายเขาเลย
——
แครอทอยู่ในงานเลยหนึ่งชั่วโมงกว่าจึงจะได้รับข่าวทางเรืองรอง
“คุณแครอทค่ะ ประธานของพวกเราจับตัวคุณเส้นหมี่ไปค่ะ เพราะคุณเส้นหมี่มากะทันหัน ท่านประธานเห็นเข้าก็โกรธจัด บอกจะเอาตัวไปเป็นอาหารสุนัขค่ะ จากนั้นก็จับตัวเธอไปข้างนอกค่ะ”
“อะไรนะ? เอาไปเป็นอาหารสุนัข?”
แครอทได้ยินข่าวนี้ก็รู้สึกโกรธระคนความดีใจ