ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 41 ระหว่างหล่อนและเธอ เขาจะเอาความยุติธรรมมาจากไหน

“คุณน้า ถุงมือของผมสวยหรือเปล่า?”
“หือ? สวยดีนี่!”
เส้นหมี่ที่กำลังก็มหน้าแกะเปลือกกุ้งอย่างตั้งใจ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของลูกชาย สายตาก็เหลือบไปมองที่มือเล็ก ๆ ของเขาโดยสัญชาตญาณ
เพียงแวบเดียว ภาพที่ได้เห็นเมื่อตอนเดินเข้ามาในเมื่อสักครู่ก็ได้ปรากฏขึ้นมาในสมอง และต้องรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาในหัวใจทันที
“ใช่ไหมล่ะครับ น้าแป้งร่ำเป็นคนถักให้ผม เธอบอกว่าถักเองกับมือ” หลังจากที่คิวคิวได้ยินคำชมจากหม่ามี๊ของตัวเอง ก็ได้ยื่นมือเล็ก ๆ ออกมาโดยเฉพาะ เพื่อให้หม่ามี๊เห็นอย่างชัดเจน
เส้นหมี่: “……”
ถักเองกับมือ?
ไม่น่าจะใช่นี่ ถุงมือที่ถักด้วยมือ จะไม่ได้ตะเข็บที่มีสัดส่วนเสมอกันแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้น หินแร่หลากสีพวกนี้ คนที่เข้าใจงานถักนิตติ้ง จะไม่เย็บมันเพิ่มเข้าไปโดยใช้ด้ายเส้นใหม่แน่นอน คนที่เข้าใจ จะใช้วิธีสอดเข้าไปในด้ายเส้นเดิมที่ใช้ถัก แบบนี้จะดูสวย และเป็นธรรมชาติกว่า
แบบนี้จะถักเองกับมือได้ยังไงกัน?
เส้นหมี่ดูเสร็จ ก็หัวเราะเยาะออกมา: “ไม่ใช่หรอกมั้ง เหมือนว่าจะไม่ได้ทำมือนะ ถ้าเป็นของทำมือเวลาถักเสร็จแล้วจะไม่มัดด้ายแบบนี้”
“หา? จริง ๆ เหรอครับ?”
หลังจากเสียงแห่งความสงสัยของเด็กชาย ทันใดนั้น บนโต๊ะอาหารก็เงียบกริบลง
ส่วนแป้งร่ำนั้น ในฉับพลันทันที สีหน้าของเธอก็ได้เปลี่ยนไป!
“เธอหมายความว่ายังไง? ทำไมถึงบอกว่าไม่ได้ถักด้วยมือล่ะ? เส้นหมี่ เธอถักพวกนี้เป็นด้วยเหรอ?”
แสนรักเป็นแรกที่เอ่ยถามขึ้นมา พูดไม่ออกเหมือนกันว่าเพราะอะไร ในเวลานี้ ภายในใจของเขาไม่อยากจะเห็นสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดกลายเป็นเรื่องจริง
แต่ทว่า ทันทีที่เส้นหมี่ได้ยิน ก็ได้ชายตามองเขาด้วยท่าทางเย้ยหยัน: “ถักเป็นสิ ฉันถักให้……ตัวเองอยู่ทุก ๆ ปี ถักเยอะมากเลยล่ะ นี่ เสื้อถักที่ฉันใส่อยู่ตอนนี้ ฉันถักเองกับมือ”
เส้นหมี่จงใจดึงเสื้อที่ตัวเองสวมอยู่ต่อหน้าทุกคน
ดังนั้นทันทีทันใด บรรยากาศภายในห้องอาหารก็ยิ่งเงียบไปกว่าเดิม!
ในที่สุดความสนุกก็ได้เริ่มขึ้น?
เส้นหมี่นั่งลงอีกครั้งอย่างช้า ๆ มองดูผู้คนบนโต๊ะอาหารที่มีสีหน้าเปลี่ยนไปมากมายหลายแบบภายในชั่วพริบตา และยังมีผู้หญิงที่มีสีหน้าซีดขาวลงอย่างกะทันหันคนนั้น ในที่สุดอารมณ์ของเธอก็ดีขึ้นมาบ้าง ถึงได้หยิบตะเกียบขึ้นมา
“ผมไม่เอาแล้วครับ แด๊ดดี้ ไม่ได้ถักเอง ผมไม่เอาแล้ว คืนให้คุณ คนโกหก!”
คิวคิวเองก็ได้ใจไม่น้อย หลังจากที่หม่ามี๊พูดจบ ก็รีบถอดถุงมือออกทันที จากนั้นก็โยนไปทางที่ผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่
สีหน้าของแป้งร่ำซีดเซียวขึ้นมากว่าเดิมในทันทีทันใด
“ไม่ใช่นะ รักคะ คุณ……คุณฟังฉันอธิบายก่อนสิ ถุงมือนี่…..ฉันเป็นคนซื้อด้ายและหินแร่หลากสีพวกนี้มาเองกับมือ แล้วหาคนทำให้ ฉันแค่……ฉันแค่ถักไม่เป็น ส่วนอย่างอื่น ฉันเป็นคนเลือกเองกับมือจริง ๆ นะ!”
“คุณไม่ได้เป็นคนถักเอง ยังจะมาบอกผมอีกว่าคุณเป็นคนถัก คนโกหก! ผมจะไม่เชื่อคุณอีกแล้ว!!”
คิวคิวร้องเสียงดังออกมาอีกครั้ง คราวนี้ เขาได้โมโหขึ้นกว่าเดิม คว้างทิ้งแม้แต่ตะเกียบที่อยู่ในมือ และหันหลังเตรียมกระโดดลงจากเก็าอี้
เส้นหมี่เห็นดังนั้น ก็ได้รีบห้ามเขาเอาไว้: “ชินชิน ชินชิน หนูอยากได้อะไร? น้าถักให้หนู ดีไหม?”
“จริงเหรอครับ?”
คิวคิวแหงนหน้า น้ำตาคลอเบ้ามองหม่ามี๊ ท่าทางเช่นนั้น เหมือนว่าได้รับความไม่เป็นธรรมเอาอย่างมาก
เมื่อเส้นหมี่ได้เห็น ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ
เธอออกแรงกอดลูกชายเอาไว้ และกระซิบที่ข้างหูของเขา: “จริงสิ คุณน้าจะต้องถักให้หนูแน่ หนูวางใจเถอะ วันมะรืน วันมะรืนคุณน้าจะต้องถักออกมาให้หนูแน่”
แสนรัก: “……”
เห็นว่ากำลังจะระเบิดอารมณ์ออกมา ในตอนนี้เอง แป้งร่ำผู้หญิงคนนี้ ก็พลันกระโจนเข้ามา เสียง “ตึง” ดังขึ้นหนึ่งครั้งหล่อนคุกเข่าลงบนพื้นกอดขาทั้งสองข้างของเขาเอาไว้!
“ไม่ใช่นะ รักคะ คุณฟังฉันพูด ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ตอนแรกฉันว่าจะทำเองจริง ๆ นะ แต่ฉันไม่เคยเรียนถักมาก่อนจริง ๆ ฉันลองถักอยู่นานมาก แต่ก็ไม่สำเร็จ คุณดูมือฉันสิ คุณดู……มือของฉันพังหมดแล้ว! ฉันรักคุณขนาดนั้น และชินชินก็เป็นลูกชายของคุณ ฉันจะเอาเรื่องนี้มาโกหกคุณได้ยังไง? รักคะ ฉันไม่มีวิธีจริง ๆ ……”
หล่อนยกมือทั้งสองข้างที่เต็มไปด้วยรูเข็มขึ้นมาต่อหน้าผู้ชายคนนี้ ในดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตานั้น เต็มไปด้วยท่าทางแทบจะร้องไห้ออกมา ดูน่าสงสารมากเลยจริง ๆ
เส้นหมี่เห็นดังนั้น แทบจะฉับพลันทันที เธอก็มีลางสังหรณ์ไม่ค่อยจะดีบางอย่างขึ้นมา
ท่าทางเช่นนี้ ไม่จำเป็นต้องดูอะไรมาก ก็รู้ว่าเป็นแผนการของผู้หญิงคนนี้ บางที แม้แต่ทางหนีทีไล่หล่อนก็ได้คิดเอาไว้แล้ว ทันทีที่เรื่องราวถูกเปิดโปง หล่อนก็จะใช้กลยุทธ์ทรมานกายนี่
แต่ทว่า สิ่งที่ทำให้เธอผิดหวังมากก็คือ ครั้งนี้ ผู้ชายที่เฉลียวฉลาดคนนี้กลับดูไม่ออก
เห็นเพียงหลังจากที่เขาได้จ้องมองมือสองข้างนั้นอย่างละเอียด ทันใดนั้น ความโกรธบนใบหน้าของเขาก็หายไปอย่างน่าเหลือเชื่อ
“เธอน่ะแกว่งเท้าหาเสี้ยน!”
“ใช่ ๆ ๆ ฉันแกว่งเท้าหาเสี้ยน แต่ว่าฉันอยากทำจริง ๆ นะ ต่อไปฉันค่อยทำอะไรหลาย ๆ อย่างให้เขา ในเมื่อคุณเส้นหมี่ถักเป็น รักคะ ฉันเรียนกับหล่อนได้ไหม? ฉันจะต้องพยายามอย่างเต็มที่แน่ เมื่อฉันทำเป็นแล้ว ก็จะถักให้ชินชินได้ทุกวัน เขาอยากใส่อะไร ฉันก็จะช่วยเขาถักเอง”
ไม่นึกเลยว่าหล่อนจะเรียนแบบที่เส้นหมี่พูด